Nadat ik mijn voeten een paar dagen gegund had om te helen, en ik ondertussen de wonden gelikt had, besloot ik twee dagen geleden nog maar eens een wandeling te doen.
Probleem van dit eiland is de microklimaten. Je moet je voorstellen dat er links van ons een enorm continent ligt (Afrika), dat de hele dag door gigantisch aan het opwarmen is en behoort tot de heetste continenten van de wereld. De lucht boven dat continent is zinderend heet, en stijgt dus op. Vandaar dat er hier continu een stevige oostenwind staat: als de lucht boven Afrika steeds opwarmt en daardoor opstijgt, moet dus op grondniveau die lucht weer aangevuld worden, en dat heet wind.
Dit lucht komt vanover het grote niets van de Indische Oceaan aanzetten, heeft de hele tijd niets van weerstand ontmoet behalve wat golven van misschien een meter hoog, en dan is er ineens zo'n eiland van 3 km hoog. Voeg daarbij dat de vorm van het eiland ook nogal bizar is, met her en der diepe dalen en grote kuilen in het oppervlak, en je krijgt allerlei rare weerseffecten. Zo regent het hier aan de windkant van het eiland meer dan 20 x zo veel als aan de lijzijde. Regen is ook moeilijk te voorspellen.
Ik kwam aan bij de Maido, een deel van de rand van het Cirque de mefate (een van de in vorige post al benoemde caldera's), en zou naar de Grand Benare lopen, dat is de op een na hoogste piek van het eiland, en de grens tussen twee van die caldera's. De weersberichten voor mijn wandeling waren goed, maar helaas, ter plekke bleek dat het hele cirque de Mefate vol met wolken hing, als akelige damp boven een brouwsel in een soort heksenkookpot. Tijdens de tocht langs de rand van het cirque had ik nog af en toe wat uitzicht, maar veel stelde het niet voor. De wolken werden steeds brutaler, en kwamen steeds hoger, zodat ik het laatste stuk uiteindelijk in de mist liep.
Het was redelijk druk op het pad, maar op de top van le Grand Benare ben ik niet lang gebleven, ondanks alle mensen die het kennelijk spannend genoeg vonden om er wat langer te blijven en foto's te maken van een witte wolkenmuur van niks. Helaas begon het na 10 minuten afdaling te regenen, en dat bleef doorgaan tot ik terug was. Ik hou niet van lopen in de regen: alles wordt klam, en het pad wordt gevaarlijk, omdat de rotsen nat en glibberig worden. Gelukkig viel dat op dit pad mee. Een ander nadeel is vaak dat mijn eeuwige sandalen bij regen een nadeel worden: er komt een laagje water tussen voet en zool, en dat betekent dat je voeten in je schoenen gaan glijden. Toch niet zo leuk op een rotsig pad met een diepe afgrond naast je.
Nou ja, volgende wandeling hopelijk wel een succes, na twee wandelingen hier die wat minder leuk verliepen.
P.s.: nou we het toch over het weer hebben: het schijnt vandaag en morgen in NL over de dertig graden te worden, met records die potentieel oplopen tot 37 graden. Ik vind het wel jammer dat ik dat mis, want ik mag dat graag, lekker warm. In dit hele kalenderjaar heb ik geen temperaturen boven de 26 graden meegemaakt, en dat zal ook niet gebeuren. Hier is het vandaag erg winderig, en zo'n 21 graden. Het is hier winter; en de gemiddelde temperatuur ligt elke dag ergens tussen de 20 en 23 graden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten