Op Vakantie

Iemand wenste ons "nog een prettige vakantie".

Ik zat daar een beetje over na te denken. Ok, we zijn op een exotische locatie, ver weg uit ons "normale" bestaan, de dagelijkse sleur, maar toch voelt het niet echt als vakantie. 

Wat maakt het dan anders? Misschien het gegeven dat we ons, in die 2,5 maand zoveel mogelijk proberen in te passen in het dagelijks leven hier? Een structuur te creeren met activiteiten, kennissen en vrienden. En Rinke werkt gewoon door voor zijn baan in Nederland. (dit keer niet veel anders met een tijdsverschil van maar twee uur).
 Toch is het natuurlijk ook anders dan de andere keren (zoals in Brazilië, Mexico en nieuw Zeeland) toen we voor een wat langere periode naar een ander land gingen. Een tijdsbestek van ongeveer 11 weken is natuurlijk erg kort, je kunt op z'n hoogst wat snuffelen aan het leven hier,  dus wat dat betreft zou je het ook wel een vakantie kunnen noemen. Maar toch voelt het anders. Maar wat is dan het verschil? 

Misschien toch dat je meer je best doet om je te verbinden met het leven hier. Meer investeert in contacten, de taal probeert te leren, en iets van de lokale gebruiken op te vangen. Tegelijkertijd heb je te maken met het organiseren van de randvoorwaarden zoals huisvesting, vervoer, voeding, leuke activiteiten waar we aan kunnen deelnemen vinden, regelen en de materialen daarvoor.  En dat is eigenlijk best intensief want in het begin ken je natuurlijk geen heg en steg. Extra lastig is dat het land hier een enorm relief heeft: dan zie je bijvoorbeeld al van ver iets liggen zoals een supermarkt op een berg, maar als je dichterbij komt, onderaan de berg is ie niet meer te zien en heb je geen idee welke kronkelige weg naar boven je moet nemen.  Ook heb je in het begin te maken met allerlei dingen zoals een telefoon of internet die het om onverklaarbare redenen niet doen, winkels of supermarkten die pas om 12 am open gaan of dicht zijn voor de siesta en het donker dat tegen 18 en 18.30 snel invalt. Alhoewel het nu winter is hier met een maximum temperatuur overdag van zo'n 25 graden is het leven hier aangepast aan het tropisch klimaat. Dat betekent vroeg op, in de namiddag een pauze/ evt en siesta, en daarna verder. Maar ook niet tot heel laat. Want de meeste mensen lijken hier vrij vroeg al naar bed te gaan. En niet alleen zij maar ook wij liggen er rond 21.30 in, terwijl we wel rond dezelfde tijd als in Nederland opstaan. 

Gisteravond waren we bijvoorbeeld naar het afsluitende feest van een festival. Er was een film, die begon om zes uur, en een concert, welke begon om acht uur, en vervolgens was het tegen half tien een aflopende zaak en begonnen mensen naar huis te gaan. En dat op een zaterdavond! Dat kun je je in Nederland haast niet voorstellen.  En op de 14e juli, de nationale feestdag van Frankrijk was er  aangekondigd dat er een feest met vuurwerk zou zijn om half acht bij het strand. Wij dachten dat  we wel rustig aan konden doen,  wij houden niet van vuurwerk, wilden alleen het feest een beetje zien en mensen arriveren toch altijd wat later..  Maar niet dus.  Toen wij de auto (een heel eind verderop) hadden weten te parkeren,  en tegen kwart over acht aankwamen gingen grote groepen mensen alweer huiswaarts.

Maar weer even terug naar het onderwerp van dit stukje: Anders misschien ook is dat ons leven in Nederland nu ver weg lijkt.  Het voelt alsof we  ook net zo goed hier een jaar of langer kunnen blijven. We wonen nu hier. De realiteit van alle dag is nu hier.  Als je op vakantie bent is het meestal toch een kortere periode en dan ligt het aftellen tot  het huiswaarts gaan toch wat meer aan de oppervlakte van je bewustwijn. 

Maar goed. Met afscheid nemen zijn ze nu voorlopig nog niet bezig. Maar des te meer  met opstarten van ons leven hier. Voor wat betreft activiteiten gaan Ibi en ik nu voorlopig elke woensdag naar een cursus vlechten met palmbladeren (gisteren was de eerste keer) en elke zaterdag naar een keramiek atelier. Verder heeft Ibi vandaag een eerste duik,  maakt Rinke regelmatig een lekkere wandeling en bezoeken we af en toe iets toeristisch zoals vorige week Kelonia, een soort opvang a la Pieterburen maar dan voor schildpadden. Wat een schitterende beesten. Groot ook! Het schijnt dat er maar twee schildpadden eieren leggen op Reunion, en dat er ook een poos geen schildpadden hier meer kwamen, door verstoring van hun habitat door mensen. Dat er toch weer twee schildpadden hier jaarlijks eieren komen leggen is dus een triomf en ook heel bijzonder want schildpadden zijn heel honkvast qua locatie.