Onder de radar

Van hier.. 

Nu plotseling weer hier: 

 We zijn alweer bijna een week terug in Nederland en de grootste schok is er alweer vanaf. Het onwerkelijke gevoel dat de realiteit van alle dag van daar plotsklaps is veranderd in die van hier. 

Een realiteit die je op je ruggenmerg kent maar toch met andere ogen waarneemt. Allerlei dingen die je normaliter niet zo registreerde, brengen een “o ja” ervaring. 

Dan zie je bijvoorbeeld iemand lopen die je niet “kent” maar wel veel vaker in het straatbeeld voorbij hebt zien komen. Ook het personeel in bijv de apotheek of de supermarkt. . Zij hebben waarschijnlijk niet door dat je drie maanden uit hun werkelijkheid verdwenen bent geweest. Jij bent voor hen iemand van een van de honderden gezichten uit diezelfde routine van dag tot dag en het valt niet op als je er ineens niet meer bent. Bij de natuurvoedingswinkel, waar we ongeveer 1 keer per week heen bellen om brood te reserveren en het later ophalen was het wel opgevallen.Het contact is  daar natuurlijk persoonlijker, en mijn zon gekoesterde huidskleur viel ze ook op. 

In de ochtenden is het ook wennen. Meestal wordt ik rond drie uur in de ochtend wakker (nu ook) en ben dan niet echt slaperig meer. Toch lukt het me om nog even weer verder te slapen tot een uur of zes, zeven. En dan begint het lange wachten tot het licht. In het pikkedonker is het niet aanlokkelijk (om al uit bed te gaan en allerlei dingen te gaan doen. 

Mijn biologische klok is dus al wel opgeschoven want in Melbourne is het dan 1 uur smiddags. ( tien uur vooruit)

Savonds is het al vroeg donker waardoor je om zes uur savonds steeds het gevoel hebt dat het al veel later is. Tegelijk gekoppeld aan moeheid. De eerste dagen lagen we dus om half tien savonds alweer in ons bed. Inmiddels is dat opgeschoven naar elf uur. 

Het contrast qua omgeving is ook groot. Van de wijdse overweldigende natuur, bergen, watervallen, rivieren en    stranden waar we in onze laatste week vertoefden naar de volgebouwde smalle straten hier. Van de zomer naar de vroege lente die ondanks het grijze weer hier duidelijk in de lucht hangt. 

Ook de overgang het vrij lege apartement in Melbourne naar ons volgepakte huis met tuin hier… 

Langzaam maar zeker vinden de spullen die op zolder opgestapeld waren hun weg terug in de kasten en laden beneden. 

De enorme hoeveelheid vliegt mij (en de anderen ook) aan.  Ik hoop dat het me dit keer lukt om afstand te doen van een significante hoeveelheid overbodige spullen. 

Wat daarbij helpt is dat ik nog twee weken heb waarin mijn werk nog niet begonnen is, en we nog niet echt officieel thuiszijn. Onder de radar..

Bibberen in bed

Na een lange reis die oncomfortabel begon maar daarna meeviel zijn we weer thuis, en met ons drieen in het ouderlijke bed gekropen. Wel zo warm en gezellig en een stuk breder dan onze slaapplek in het busje. 

Zoals gewoonlijk bij terugkeer in Nederland uit een zonnig land plensde het aan een stuk door en was het behoorlijk koud. 

Gelukkig werden we van Schiphol opgehaald door de schipholtaxi. De chauffeur was een heel aardige en capabele tachtiger die na zijn pensioenering dit werk was gaan doen voor twee dagen in de week. Maar we hadden niet veel te koop voor een gesprek. 

Redelijk goed geslapen en nu is het hier 8.52 uur in de ochten. Een onwerkelijk gevoel om hier weer te zijn, getransplanteerd uit de zonneschijn, het strand en de wijdse groene landschappen van New South Wales. 

Hier waren we, nog maar eergisteren…

Halsoverkop naar huis

 Met de verzekeringsmaatschappij afgesproken dat we zondag 26 januari naar huis zouden vliegen. Liefst in de middag of in de avond zodat we niet voor dag en dauw al op het vliegveld zouden hoeven zijn.

Gistermiddag om 16.00 hadden we nog steeds niets gehoord. Dus gebeld met skype via de laptop van Rinke. De dame aan de telefoon wist het niet en ging het uitzoeken. Een uur later was er ineens een mail. Of dezelfde avond al vliegen om 21.30 uur (onhaalbaar) of zondag de 26-e om 6 am. De reis zal 24 uur duren incl 2 uur overstaptijd in Dubai. Om 20.00 nederlandse tijd komen we aan op schiphol en dan met de schipholtaxi naar huis. 

Dat betekende dus dat we al om drie uur op het vliegveld zouden moeten inchecken. Dus effectief had het geen zin meer om daarvoor dan in een hotel in te checken.  Afgezien dat de verzekering ook moeilijk doet met de hotelkosten vergoeden (!)( voor ons onbegrijpelijk waarom niet). Daar gaan we het na onze terugkeer over hebben. Maar nu staat ons hoofd daar niet naar. 

Zodra we het hoorden hebben we als de wiedeweerga tassen ingepakt, de bus schoongemaakt en het eten dat nog over was weggegeven aan een paar vriendelijke locals die bij het uitzichtpunt waar we dat deden de zonsondergang aan het bewonderen waren. 

Vervolgens hebben Ibrich en ik nog even met wat dames die met telescopen bezig waren op het gras gezeten om de sterren te bewonderen, terwijl Rinke in de bus nog even een tukje deed. Het was goed om even te ontstressen na de  hectiek van het inpakken en schoonmaken. 

Bus  ingeleverd en met een taxi naar het vliegveld waar we dan nu zitten te wachten.  De terminal bleek dicht en gaat pas over nu nog ongeveer 2 uur open. Blijkbaar is sydney airport vrij klein: gelukkig is het niet koud maar Rinke voelt zich niet goed. Heeft pijn,  plast best wel wat bloed en de catheter irriteert behoorlijk. 

En nog iets. We hadden van het ziekenhuis een zg legbag gekregen zodat hij in het vliegtuig met dat ding om zn been kan zitten, maar het slangetje was zo kort dat het om zn bovenbeen moest en als hij dan een beetje ligt of zn benen optrekt komt de zak al snel te hoog te liggen (!)

Met wat gefrummel en een speelgoedzakmesje van Jitse en Ene dat we gelukkig nog ergens vonden hebben we nu van een normale zak een slangetje afgesneden en daarmee de slang verlengd. 

Hopelijk gaat het goed en krijgen we geen lekkage want dat hebben we ook al twee keer gehad. 

De truc van mijn vader om het tapijt schoon te maken door er  schoon water op te gooien en het vocht er dan met een lepel weer uit te schrapen, met nog een keer water met zeep erachteraan en daarna met de fohn kwam weer eens goed van pas. 

Fleur my hero

 Tussen alle kommer en kwel door schrijf ik nog snel even een stukje over mijn heldin Fleur Armstrong. 

Toen alles nog goed was en ik elke dag naar de st Kilda Seabaths toog voor mijn dagelijkse oefeningen raakte ik in gesprek met iemand in het bad die een van de docenten bleek te zijn. Fleur is een opvallende, hartelijke en spontane verschijning. One of a kind. Een paradijsvogel.  Ze vertelde dat ze 56 was en al veertig jaar allerlei fitness lessen gaf. Ze praatte ook honderduit over haar favoriete sport (iceskating) en hoe ze daar een tijd tussenuit geweest was en onlangs weer begonnen en dat daar een leuke jongeman was die met haar flirte wat ze heel leuk vond. Ze vroeg me een filmpje te maken hoe ze radslagen maakte op het strand om aan hem te sturen. 

Op zondag om 7.45 am en op maandag al om 7 am gaf ze aqua fitness, daarnaast ook nog reformer Pilates (pilates op een soort verschuifbare plaat met veren en elastieken) en yoga. En die lessen worden druk bezocht. . Want het is ook een belevenis om haar aan het werk te zien. 30-45 min lang, afhankelijk van de les staat ze met een grote grijns op en neer te springen om de oefeningen voor te doen. Melodramatisch acterend bij de muziek. Een bonk positieve energie. En dat heeft zn weerslag op de deelnemers. 

Een heel verschil met het serieuze gebeweeg van haar colegas. 

Helaas werd ik toen een flink aantal weken ziej ziek dus heb niet veel lessen bij Fleur kunnen meedoen, maar ze is een fenomeen en als  je toevallig in de gelegenheid bent go check it out!

Terug

 De reis|annuleringsverzekering is inmiddels accoord met repatriering, en we kunnen dus op kosten van de verzekering terug naar Nederland. 

Nu nog de vraag wanneer dat precies gebeuren gaat. Ik moet eerst nog wat bijkomen en de blaasregio moet nog voldoende tot rust gekomen zijn. 

Later meer. 

De oude man spreekt

Niet lange wandelingen. Geen seks. Geen fietsen. Niet meer klimmen of boulderen met Ibi. Geen wildwaterkanotochten. Niet meer zwemmen, noch in normaal, noch in ijskoud water.

Allemaal dingen die ik de komende weken niet meer kan doen. En die ik wel deed, tot voor kort. 

Niet meer hardlopen. Niet meer tennissen. Niet meer de homofiele darkroom in. Niet meer kitesurfen. Niet meer vechten in de kroeg, na teveel gezopen te hebben. 

Ook allemaal dingen die ik de komende weken niet meer kan doen, maar die ik toch al nooit deed of van plan was. Maar het feit dat het niet meer kan is toch wel vervelend. 

Nou ja. Ingeborg zei dat ik 150 jaar geleden hier zeer waarschijnlijk aan dood gegaan was. Dus ik denk dat ik de rest van mijn dagen als pure winst moet gaan zien, dagen die ik er bij krijg terwijl ik eigenlijk al dood had moeten zijn. Elke dag een cadeautje - daarom heet het 'present', zei Ibrich. 

En naar het schijnt hebben heel veel oude mannen last van dit probleem. En naar het schijnt is het redelijk tot goed behandelbaar, en kan ik flink wat van die dingen vermoedelijk wel weer eens gaan doen, al is dat dan niet helemaal zeker, en is er voorlopig geen sprake van. 

Nu schuifel ik naakt door het gehuurde appartement, want kleren aan rondom die katheter is vervelend en moet erg wennen. Er komt een slang uit mijn geslacht met een kraantje eraan. Ik zal jullie de foto's hiervan besparen. 's Nachts zit er een zak aan, overdag niet. De verwachting is dat ik enkele weken tot verscheidene maanden met dat ding moet rondlopen. 

Of we eerder terugkomen is nog hoogst onzeker. De verzekering vindt dit geen medische noodzaak, maar de zaak is nog in behandeling, en we gaan nog in discussie of beroep. 

Tot zover.  De oude man is moe. 

Ellendige update

De 15e januari zijn we uit ons huis in St Kilda vertrokken. Het idee is om in twee weken naar Sydney te rijden, her en der te stoppen onderweg, en dan een vlucht te nemen naar overstapplek Kuala Lumpur in Malaysia. Een overstap van twee weken wel te verstaan. We hebben ons kampeerbusje verkocht. En omdat je dat niet op de allerlaatste dag voor vertrek wilt doen, hebben we nu een kampeerbus gehuurd voor die laatste twee weken. 

De eerste stop was Albury, op de grens van Victoria en New South Wales. Victoria, waar Melbourne en st Kilda in liggen, vind ik qua natuur niet zo veel voorstellen, helaas, dus de eerste stop is meteen op de grens. Die grens wordt gevormd door de langste rivier van Australia, de Murray river. Dus had ik bedacht om kano's te huren. De langst mogelijke trip was officieel 5 uur, maar daar hebben we eergister lekker de hele dag over gedaan. Het is een prachtige, redelijk snel maar gestaag stromende rivier, met vooral rimboe rond de oevers. Iets breder dan de Eems, heel natuurlijk. Het was een prachtige dag. We stonden twee nachten aan een "camping" aan deze rivier, dat wil zeggen: er stonden meer kampeerders, maar er waren NUL voorzieningen. Wel heel mooi. 

Goed, dat was dan eergister. Daarna doorgereden naar Yarrangobilly, met een thermale poel en hele mooie grotte, gelegen in de Australian Alps. Erg hoog, erg koud, stonden we aan net zo'n soort camping aan een bergmeer. En toen begon de ellende. Ik had al een half jaar of langer steeds meer moeite met piesen vanwege een vergrote prostaat. Ik word volgende week zestig, maar voor het zover is slaan de ouwemannekwalen ongenadig toe, want die nacht was het niets meer dan wat gedruppel. Gevolg: blaas die niet leeg wil, continu het gevoel dat je heel nodig moet, maar als je het dan probeert dan komt er anderhalve miezerdrup onder veel pijn. Ik was dus niet incontinent, maar het tegendeel: continent. Ik had sinds oktober pillen hiervoor - voor het eerst van mijn leven aan de pillen, de ouderdom slaat echt toe. Maar die hielpen dus ook niet meer. 

 Waarom het in een klap zo erg toesloeg weet ik niet, maar de volgende ochtend om 5 uur lag ik nog steeds te jammeren achterin het busbed, terwijl Ingeborg ons naar de dichtsbijzijnde wat grotere plaats reed, Cooma. Daar in het locale ziekenhuis een katheter door de buikwand gekregen - en doorgestuurd naar de experts van het ziekenhuis van Canberra. Daar kwamen we 3 uur later aan met een blaas die opnieuw op knappen stond. Ik heb nog nooit zo'n ellendige nacht en dag meegemaakt. Ze moesten het zes keer proberen om dat ding door die plasbuis te wrikken, en uiteindelijk onder verdoving met een operatie is dat ding geplaatst. Ik las net even op internet een pagina van een of ander Nederlands ziekenhuis: doet het inbrengen van een katheter pijn? Nee, was het antwoord op die pagina. Dat is dus een gore LEUGEN. Het was een hel. 

 Nu lig ik dus in het ziekenhuis voor een dag en een nacht met een slang aan m'n piemel die er enkele weken in moet blijven, en hebben we besloten van de ellende eerder terug te keren naar Nederland. 

De jonge jaren zijn voorbij. Vanaf nu ben ik helaas een oude man.

Later meer.

De balans

 Ik vertelde eerder over de st Kilda seabaths en hoe ik daar (bijna) elke dag heenwandel en oefeningen doe in het zoute water. 

Hoe is dat verder gegaan, en wat is het resultaat? 

Om te beginnen gaat het opstaan (uit een stoel of van het bed)  makkelijker. Ook bij het lopen voel ik meer kracht in mijn benen. 

Mijn knie doet minder zeer, en kan beter buigen. Mijn onderrug ook (al blijft iets oprapen van de grond, met name in de ochtend moeilijk, maar het gaat zeker beter. Ook minder vervelend onrustig gevoel in mn benen snachts. 

Traplopen gaat makkelijker. Ik hoef me niet meer aan mn armen aan de leuning omhoog te trekken. Maar met mn linkerbeen eerst blijft het lastig. Mijn knieschijf voelt soms alsof ie verschuift als ik met dat been omhoogstap, en dat is een heel naar gevoel. 

Het lopen gaat iets makkelijker. De 1 km naar het zwembad gaat, en ik hoef meestal tussendoor niet meer even uit tw rusten maar het lopen blijft ongelijk, en als ik te ver loop dan loop ik echt mank. 

Het is heel jammer dat ik ziek geworden was. Dat heeft een flinke bres geslagen. Twee weken op bed te moe om te bewegen, en vier weken totaal hoesten en kortademig. En het is helaas nog niet helemaal over. Gisteren nog heel veel hoestbuien en taai slijm. 

Vlak voordat ik ziek werd was ik echt goed bezig, naast de oefeningen in het zwembad was ik ook gestart met meedoen met de pilates reformer en aquafit klassen die worden gegeven. En was mijn plan elke dag te zwemmen naar de boei in zee (ik denk 500 meter heen en terug?) 

Maar de energie daarvoor is nadat ik ziek werd nog niet teruggekomen. 

Vreemd genoeg ben ik ook niet veel gewicht kwijtgeraakt. Misschien 2 of 3 kg maar. Terwijl ik echt op mn eten let. Misschien omdat ik na de oefeningen te moe ben om nog veel te bewegen de rest van de dag. gewicht verliezen is iets dat echt zou helpen. Maar ik kan me er op dit moment niet toe zetten om een streng dieet te gaan volgen. 

Wordt vervolgd. 

Nacht aan de Ocean road

Na dat we gisteravond oud en nieuw doorbrachten in st Kilda, op verzoek van Ibi die nog even de stad in wilde (en pas om vier uur vanmorgen thuiskwam zijn we vandaag ook op een tripje. Een met overnachting. 

We vertrokken vanmorgen wat later dan de bedoeling met een slapende dochter in het bed achterin. Een van ons drieen in het bed  is ook de enige manier waarop we kunnen rijden omdat er maar twee stoelen zijn in de kabine. 

We gingen op weg naar de great ocean road, een 243 km lange weg. Na de eerste wereld oorlog aangelegd door de bergen langs de kunst met spectaculaire vistas  van prachtige stranden en rotsformaties. Het was een werkproject voor soldaten die terugkeerden uit WO 2 en werd ook gezien als een memorial voor hun gesneuvelde collegas. Ook zag men wel in dat het project naast handig voor het locale vervoer een geweldige toeristenattractie zou kunnen zijn. 

De hele weg werd met de hand uitgehouwen (en vast ook dynamiet) en de debris werden met paard en wagen afgevoerd. Meer dan 3000 soldaten werkten 13 jaar lang aam de weg, een aantal van hen kwamen om tijdens het werk hangend aan de steile steile kliffen waar ze hun eigen voetsteunen moesten uithouwen ging er nog wel eens wat mis. De soldaten werkten 8 uur per dag, 6,5 dagen per week. Voordat de weg af was ging al het vervoer per schip, en af en toe kwam het voor dat zo’n schip op de rotsen kapot sloeg. Legendarisch is de schipbreuk van  de Casino in 1924. 5 honderd vaten bier en 120 kistjes mes sterke drank werden uit de golven gered door de werkers resulteren in een niet geplande werkonderbreking die twee weken duurde.

Nu staan we ergens op een schitterend plekje ergens in het wild op een zijweggetje van een zijweg van de great Ocean road voorbij Apollo beach. Ons plekje is vanaf de weg nauwelijks zichtbaar is. Ook is er nagenoeg geen verkeer op deze weg.. we zitten hier al een paar uur en hebben nog niets gehoord. 

Ibi oefent op haar Erhu en het is stildonker om ons heen. Af en toe horen we een Kookaburra schaterend lachen. 

Ben benieuwd wat voor dieren vannacht rondom ons campertje komen rondscharrelen..

Warm is het niet dus ik heb alles aan incl sjaal. Helpt ook tegen de muggen :-)

Dagtrip naar Werribee Gorge

 Onze dagen zijn geteld hier. Ons campertje staat in de verkoop, en zolang het nog kan gaan we er nog mee op kleine tripjes in de omgeving. Gisteren gingen we naar Werribee gorge, ongeveer een uur rijden van Melbourne. Het laatste deel over een behoorlijk steil en kuilig pad. Gelukkig ben ik weer grotendeels opgeknapt maar het heeft best lang geduurd helaas. 

Het begon al goed met een koala die in een eucalyptus bij de parkeerplaats zat. Een pluizig beest met een wat scruffy vacht die zich heel langzaam uit de boom naar beneden bewoog, wat over de grond scharrelde en vervolgens met een flinke krachtsinspanning tegen een andere boomstam omhoog sprong en daar verder omhoog begon te klimmen met zijn stevige nagels in de afbladderende bast van de boom.

Door de kloof was een mooi pad langs de rivier die we volgden. Af en toe kwamen we langs mooie zwempoelen. Naar verluid zouden er in de Werribee ook Platypus (vogelbekdier) zijn, maar dat zijn dieren die meer actief zijn in de nacht en vroege ochtend. Langs het pad zagen we ook de eerste brandnetels die ik hier aan de andere kant van de wereld gezien heb. Ik vraag me af of ze hier inheems zijn of door de europese settlers geintroduceerd. Ze zagen er wat anders uit dan thuis maar brandden wel ontdekte ik toen ik per ongelijk mijn camera tussen ze in liet vallen. 

Het pad slingerde een beetje en op een gegeven moment moesten we om een steile rotspartij heen waaraan heel plezierig een staalkabel in een tuinslang omheen was gespannen waaraan we ons vast konden houden. Een eindje verder stapte Rinke bijna op een grote slang (meer dan een meter). Deze ging er snel vandoor. Ik denk dat het een copperhead slang was, die zijn vrij schuw en bijten gelukkig bijna nooit. Maar er zijn hier ook wel giftigere slangen die wat sneller in de aanval gaan. Gelukkig deze dus niet want Rinke stapte net naast 'm omdat ie m niet had gezien (teveel met z'n hoofd bij de vogeltjes..) Er was er een die heel mooi zong, bijna als een nachtegaal. Volgens Rinke was het een australische rietzanger. Verderop  hoorden we ook nog een gewone merel die hier zeer succesvol zijn geintroduceerd. Ook zagen we veel vrolijk kwetterende superb fairy wrens (vrije vertaling superiere feeën-winterkoninkjes) . Met hun blauwe pimpelmeesachtige petjes (onder protest Rinke) en lange opwippende staarten. 

Ik ben vervolgens bij een strandje gaan zitten om op de tassen te passen terwijl Rinke en Ibi nog een uurtje verder gingen verkennen.  Heerlijk gezwommen en geluierd en vervolgens weer huiswaarts waar we tegen twaalven vanaf het dakterras van onze bovenburen naar de centrale vuurwerkshow van Melbourne hebben gekeken. Het vuurwerk wordt centraal gecoordineerd, afgestoken van de toppen van allerlei flatgebouwen. En nog lasers ertussen door. Ook vanaf een terrein ernaast leek mij zo. Maar het was heerlijk rustig. Ook kon je de vieze rookontwikkeling goed zien zonder er zelf last van te hebben. Er waren wel veel vliegtuigjes in de lucht. Veel mensen die het leuk vonden boven de happening rond te cirkelen. Daarna hebben we geslapen als rozen. Wat een heerlijk rustige nieuwjaarsnacht!

Inmiddels is het ook in Nederland 2025. Gelukkig nieuwjaar allemaal!

Op shops

Naast dat je hier veel spullen/ grof vuil op straat vindt, gewoon in de berm tussen de huizen,  barst het hier in Australie van de "op shops". Op shop is de afkorting van "opportunity shop" waarmee ze  tweedehands winkels bedoelen. Ze komen vaak voort uit goede doelen organisaties. Leger des Heils, Dorcas, Vinnies, Sacred Heart en zitten soms behoorlijk dicht bij elkaar in de buurt. Hier in Melbourne is een straat (Carlisle street) waar er zeker 10 zitten. Soms zijn er ook veel duurdere tweedehands winkels met stijlvolle vintage items. Dat zijn dan zeker geen Op shops. 

Terwijl we van Brisbane naar Melbourne reden namen we soms even een kijkje als we onderweg langs een opshop kwamen. Het was  een van de favoriete uitstapjes van Ibi die dan veel lol had met het passen en showen van de meest coole outfits vond. 

In St Kilda hebben we een favoriete Op shop, Sacred Heart on Grey Avenue. Hier  wandelden we toevallig langs op onze eerste verkenning van St Kilda. Op dat moment was er een jonge vrouw die een liveconcert op de piano gaf. Het klikte meteen  tussen Ibi en haar, en algauw ontspon zich spontaan een gezamelijk optreden waarin ook een van de dames achter de kassa deelnam aangemoedigd door het winkelend publiek. 

Een en ander resulteerde in een korting op een tweedehandsfiets en een uitnodiging voor Ibi om op een andere keer nog een keer met Ania te komen zingen en ook een keer in haar eentje op te treden. 

Onze liefde voor shoppen in de opshops betekent nu wel dat voor de terugweg toch een koffer moeten inchecken  voor onze terugvlucht. (Heen gingen we met alleen handbagage). Maar de koffer hiervoor kwam ik tegen in de berm, daar kan geen koopje tegenop.

Open mic

Hier in Melbourne barst het van de barretjes waar „open mic“ sessies worden georganiseerd. Ongeveer twee weken geleden maakte Ibi haar debuut in deze scene bij „the King of Tonga“. Tegen de tijd dat ze aan de beurt was was het publiek behoorlijk dronken en waren er ook nog maar weinigen over, waaronder gelukkig twee enthousiaste dames die luidkeels hun support uitten. Al hoewel Ibi behoorlijk gespannen en zenuwachtig was voor dit optreden was het al met al  toch een redelijk positieve ervaring. Je doet het voor de oefening nietwaar. 

Een week later dus nog maar eens een keer. Omdat je hier heg noch steg kent is het zoeken naar een naald in de hooiberg van het internet en daar dan een berichtje naar sturen. We hadden al verschillende open mic personen geprobeerd te benaderen maar het bleef stil totdat de bar Rodolfos zei dat ze welkom was. 

Omdat ik thuis ziek in bed lag was ik er niet bij maar Ibrich kwam met een gezicht als een oorwurm thuis. Toen ik het fimpje zag dat Rinke gemaakt had begreep ik waarom. Haar eerste liedje kwam niet goed uit de verf omdat het publiek totaal geen aandacht voor haar optreden had en luidruchtig aan het converseren was.

De presentatrice van de avond moest op een gegeven moment ingrijpen en toen ging het beter maar het leek een publiek dat liever meebrulbare covers had dan origineel materiaal. 

Maar goed. Zonder dieptepunten geen hoogtepunten en het was prijzenswaardig hoe Ibi zich niet uit het veld had laten slaan. Ze gaf aan dat ze het nog wel eens ergens anders wilde proberen en dat was maar goed ook want ineens kreeg ze drie aanbiedingen deze week. 

Daarnaast hadden we een paar weken geleden op een strand Jim en Sylvana ontmoet. Twee hartelijke  Australiers van Maltese afkomst wier zoon in het schnabbelcircuit zit. Zij arrangeerden dat zoonlief en ibi elkaar afgelopen zondag zouden ontmoeten bij „the Espy“, een bar in St Kilda. Alhoewel er geen grote klik was tussen deze aardige jongen en Ibi bleek er daar net wel een open mic aan de gang en Ibi kon er adhoc nog tussen geplaatst worden. Met succes. Het publiek was lovend en toen er van een van de bands de drummer niet op kwam dagen kreeg Ibi de eer om in te vallen op de drums, hetgeen haar verrassend goed afging. 

Er was dus leuk contact met de andere musici waarvan er een paar op woensdag ook bij de open mic van de Pause  bar zouden zijn waar Ibi ook toevallig net was ingeroosterd. Rinke en Ibi kwamen laat maar heel enthousiast thuis. 

Gisteren in de Pausebar waren wij meegekomen maar op een gegeven moment viel het de uitbater op dat Rinke geen schoenen aanhad. Hij werd subiet uit de tent gezet wat even erg onprettig was. Het schijnt in Australie bij wet verboden te zijn in een bar te zijn zonder schoenen en kan de uitbater een forse boete kosten. Ibi wilde graag blijven voor haar optreden naar zij was ook blootsvoets. Uiteindelijk heb ik haar mijn sandalen gegeven en zijn Rinke en ik maar naar huis gegaan. 

Ondertussen smaakte Ibi het optreden naar meer. Ook bij deze bar werd ze naast haar eigen songs ook ingeschakeld als drummer. Met een aantal andere musicanten sprak ze af om de volgende dag, vandaag dus naar the dogsbar in st Kilda (waar we wonen) te gaan. Alleen inmiddels had ze ook een tijdsslot voor vanavond geaccepteerd bij de lyrebird. Lang verhaal kort. Ze heeft eerst bij de Lyrebird opgetreden en het laatste wat ik hoorde waren zij en Rinke bij “the dogs”. 

Een hele goede ervaring. 

Een dag

 

Gelukkig nieuwjaar iedereen. Voor wie mij nog niet goed genoeg kent: het jaar is voor mij vandaag begonnen. Ik doe niet mee aan die onzin om een jaar tien dagen te laat te laten beginnen. Verder vier ik toch geen nieuwjaar, dus dat maakt niet uit. Ik vind oud-en-nieuw doorgaans de naarste tijd van het jaar, zeker in oorlogsgebied Nederland, waar de helft van de bevolking massaal compleet lijp is geworden rondom deze tijd.  

Gelukkig zijn we niet in dat lijpe land. Op deze eerste dag van het nieuwe jaar even een overzichtje van hoe een dag hier voor mij begint. Niet altijd, want soms is er wat anders te doen of heb ik even geen zin, maar het is toch redelijk routine. 

Bovenstaande foto is zoals je onze straat ziet zodra je het hek van de binnenplaats uitstapt. We zitten op twee straten van het strand af. Het plaatje hiernaast is de stoep die ik afloop op weg naar het strand. Dat is 10 minuten lopen. De straten zijn wijds en rustig in deze wijk. De bomen zijn een bizarre mix van import en origineel. De straat langs de kust heeft veel palmen (import), en de straat in het verlengde van de onze is een zwaar beschaduwde, heel mooie platanenlaan - ook import, wel mooi. In ons stuk straat zijn het vooral authetieke bomen. 

Onderweg in de zijstraat is een tuintje met een abrikozenboom. Daar zitten om deze tijd rainbow lorrikeets in die van de vruchten snoepen. Dit zie je dan op 1 meter naast je: idioot bonte parkieten die zich nergens wat van aantrekken en zich tegoed doen aan vruchten in een boom. 

Daarna een weg over met tramrails. We zitten tenslotte in een grote stad, en er rijden hier trams. 

Vervolgens een drukke weg over met een heel brede middenberm vol met bomen vol bloemen. Deze bomen stikt het altijd van de parkieten en Chinese Spreeuwen (myna's). Die laatste zijn brutale mormels die verwant zijn aan onze spreeuw, maar iets groter zijn, en overal voorkomen. Onze eigen spreeuw komt hier trouwens ook voor, al is de chinese veel algemener. Er zit trouwens elke ochtend keihard een merel in de straat te zingen. Inderdaad: ook import. 

Dan bij de beach club langs. Om de twee kilometer is er een of andere beach club, waar ze drankjes verkopen, waar een WC is en soms kleedhokjes, en waar je activiteiten kunt ondernemen zoals kitesurfen of suppen. 

En dan ben ik op het strand. Elke dag een stuk zwemmen om de dag te beginnen. Elke dag vijf slagen meer zwemmen om het op te bouwen. 

Na het zwemmen weer naar huis, ontbijten. Dan wat werken achter de computer. Dan naar de boulderhal met Ibrich, of we gaan een tripje doen. 

Nadeel is hier wel dat de stad enorm is. We zitten hier relatief rustig, maar het kost meer dan een uur rijden met de auto voor je ergens buiten de stad bent waar een beetje natuur is. 

Verder is het hier natuurlijk uitstekend te doen. 

Hoe verder met democratie

 Goed, eerder had ik al geconstateerd dat democratie failliet is. Maar we zullen er toch wat mee moeten, want alternatieven zijn ook niks. Daarom wil ik die democratie grondig herzien. Ik snap ook wel dat ik dat niet bij leven ga zien, maar door het er helemaal nooit over te hebben verandert het ook nooit. 

Vooraf: dit gaat over landen met een coalitiesysteem. In landen als Amerika, met een tweepartijenstelsel en een "winner takes all" principe is nog veel meer mis en zijn nog meer wijzigingen nodig. 

Wat moet er anders? In het kort: 

• Verkiezingen: niet iedereen tegelijk eens in de vier jaar stemmen, maar continue verkiezingen
• Tweede Kamer en regering totaal uit elkaar trekken. De regering is een managersploeg die aangesteld wordt; dat kan zelfs door loting.
• We moeten af van een rare leeftijdsgrens waaronder iedereen stemonbekwaam is, en waarboven iedereen automatisch stembekwaam is. Stemrecht moet je verdienen. Als je mee wilt beslissen via stemmen, bewijs dan eerst maar eens dat je daar bekwaam toe bent via een stemexamen.
• Invoering van referenda met stemexamen. Als je mee wilt beslissen in een referendum, bewijs dan eerst maar eens of je je daadwerkelijk in een onderwerp verdiept hebt door een stemexamen over dit specifieke onderwerp af te leggen.

Weg met de verkiezingen

Verkiezingen zijn naar. Het probleem is dat verkiezingen het bestuur van een land voor soms wel anderhalf jaar lamleggen. Vanaf een half jaar voor de verkiezingen doet de regering niets serieus meer, omdat men vindt dat belangrijke beslissingen "over de verkiezingen heengetild" moeten worden. De reden daarvoor is duidelijk: als je een besluit neemt tegen het eind van je regeerperiode, dan gaat de volgende regering dat alweer afschaffen voordat het goed en wel ingevoerd is. 

Ook na de verkiezingen is de regering voor minstens een driekwart jaar compleet lamgelegd. Eerst is er de coalitievorming, daarna de installatie en inwerking van de nieuwe ministersploeg. Dit alles gaat zo een jaar tijd kosten, zeker in een versplinterd politiek landschap met veel kleine partijtjes.

Kijk naar de malloten die nu in Nederland aan de macht zijn. Er is nog geen enkel daadwerkelijke maatregel genomen, en we zijn nu al meer dan een jaar na de vorige verkiezingen. 

 

Al met al hebben we rond de verkiezingen een periode van een jaar of langer waarin er eigenlijk niets gebeurt met het landsbestuur. Dat is meer dan een kwart van de tijd waarin er niet serieus besluiten genomen kunnen worden. 

Dat hoeft allemaal niet. Het is in wezen volstrekte onzin om iedereen eens in de vier jaar allemaal tegelijk te laten stemmen. Ik pleit voor continu stemmen. 

Je stemt voor de Tweede Kamer. Waarom niet elk half jaar 1/8e van de bevolking laten stemmen om 1/8 deel van de Kamer te gaan vervangen? Het effect is over de lange termijn hetzelfde: iedere kamerzetel wordt eens in de vier jaar verkozen, en iedere stemgerechtigde mag eens in de vier jaar stemmen, alleen dit niet allemaal tegelijkertijd. Voordelen: je hebt niet meer dat een heel land een jaar lang lam ligt omdat er verkiezingen zijn. Een ander groot voordeel is dat de vervanging van de Kamer veel geleidelijker gaat, waardoor er niet van die drastische schokverschuivingen plaatsvinden na een verkiezing en er dus meer continuiteit in beleid kan bestaan. 

Weg met de regering

Bovenstaande werkt natuurlijk alleen onder de premisse dat verkiezingen er enkel zijn om de samenstelling van de Kamer te bepalen. Dat is nu niet zo; verkiezingen gaan ook over een nieuwe regering die indirect gekozen wordt. Ik denk dat we daar vanaf moeten, omdat er nu een dubbele rol is voor politici. Ze worden zowel als Kamerlid, en als potentieel regeringslid gekozen. Dit bijt elkaar, omdat partijpolitieke overwegingen van bewindslieden conflicteren met landsbelang (zie b.v. Yesilgoz die de vorige regering liet vallen op door partijpolitiek ingegeven leugens over "nareis op nareis").

Daarom moet partijpolitiek en regeringsdeelname losgekoppeld worden van elkaar. 

In wezen is een regering niets anders dan een uitvoerende macht - managers dus. De oplossing ligt in alleen (verspreide) verkiezingen voor de Tweede Kamer. De regering bestaat uit ministers die een puur uitvoerende functie hebben in opdracht van die Kamer. Dus: stel een profiel op, iedereen mag intekenen op een ministerspost, en maak een toelatingsexamen daarvoor. Uit de pool van geschikte kandidaten wordt voor elk departement een minister geselecteerd; dat kan door de Kamer gebeuren, maar ook b.v. door loting. Die kandidaat is voor 2 jaar minister, en kan dan eenmalig een tweejarige verlenging vragen aan de Kamer. De minister heeft een uitvoerende functie in opdracht van de Kamer. De minister kan tussentijds opstappen als die dat wil; dan wordt niet het hele kabinet vervangen, maar alleen de minister.

We krijgen dan dus een soort van managementsregering  (een zakenkabinet) dat op afstand van de Kamer staat, dat totaal niet verbonden is aan politieke partijen, dat simpelweg uitvoert, en dat minder macht heeft. 

Het is hierbij ook heel belangrijk dat er een capaciteitstoets komt voor die ministers. Nu is de situatie dat iedere oetlul minister kan worden zolang een kamermeerderheid daar achter staat - daar moeten we vanaf. We hebben in het verleden absolute dombo's gehad als minister (Herman Heinsbroek), en nu hebben we dat weer (een racist op asiel, een uberwappie op internationale handel, en een kwakzalver op gezondheidszorg). Een toelatingsexamen voor ministers is helemaal niet raar: voor elke verantwoordelijke functie in de wereld is er een capaciteitstoets, dus waarom niet voor ministers. 

Stemexamen

Nu we het toch over capaciteitstoetsen hebben: dat moet niet alleen voor bewindslieden gelden. Ook de kiezer zelf heeft met stemmen een grote verantwoordelijkheid. Dus het is helemaal niet gek om daar een stemexamen voor af te leggen. Dat hoeft niet een complex examen te zijn. Alleen al de vraag "over welk democratisch instituut gaan deze verkiezingen?" zal ervoor zorgen dat minstens 10% van de meest incompetente kiezers bij voorbaat al afvalt. Incompetente stemmen waar we helemaal niets aan hebben. De leeftijdsgrens voor kiesgerechtigdheid kan dan compleet vervallen. Ieder kind dat het stemexamen haalt mag gewoon een stem uitbrengen. 

Dit algemeen stemexamen moet uiteraard niet een lachertje zijn, maar het moet ook weer niet al te moeilijk zijn; het is niet de bedoeling om bij voorbaat minstens de helft van de kiezers uit te sluiten. Het afleggen van een stemexamen dwingt kiezers om het stemmen serieus te nemen en zich te verdiepen in materie. 

Referenda

De Tweede Kamer krijgt dus meer macht doordat de regering minder macht krijgt; ze krijgt echter minder macht omdat er meer referenda moeten komen. En dan totaal niet zoals in de referenda-debacles zoals we die de laatste jaren hebben gezien. Het probleem van die referenda is dat je iedere oetlul maar onvoorwaardelijk mee laat stemmen. In Brexit stemmen mensen dan voor "leave", om een paar jaar later doodleuk te ontdekken dat ze kennelijk niet goed nagedacht hadden want hun hele bedrijf gaat kapot dankzij die Brexit vanwege verlies van een Europese afzetmarkt - maar dan is het te laat voor spijt. In Nederland stemt men tegen een associatieverdrag met Oekraine niet omdat men uberhaupt ook maar geinteresseerd is in dat verdrag, maar puur om de regering een hak te zetten en een spaak in het wiel te steken (de letterlijke uitspraken van de tegen-campagne destijds). Wie als kiezer zo met referenda omgaat verdient geen stem.

Wil je een serieus referendum organiseren dan moet dat aan een aantal voorwaarden voldoen:

• het onderwerp moet geschikt zijn. Een onderwerp is geschikt als er een beperkt aantal heldere keuzes als uitkomst zijn. Dus niet een Europees grondwetsverdrag, dat is totaal ongeschikt - omdat een verdrag misschien wel of niet voldoet als er drie regels veranderd worden, waarmee het aantal mogelijke opties in wezen oneindig wordt, en waarmee een nee-stem (of ja-stem) ook onduidelijk wordt (want waar stem je tegen? Dit verdrag? Maar ook tegen een verdrag met drie regels anders?). 
• Stemmers moeten het referendum serieus nemen. Dat kun je afdwingen door een stemexamen. Wil je mee beslissen over een onderwerp in een referendum? Bewijs dan eerst maar eens dat je je in het onderwerp verdiept hebt, door het afleggen van een (meerkeuze) examen over het onderwerp. Weiger je je in het onderwerp te verdiepen, dan is het volstrekt logisch dat je er ook niet over mag meebeslissen. Dit examen is specifiek, en van een hoger niveau dan het algemeen kiesexamen. 

Deze ideeen zullen natuurlijk niet in een klap ingevoerd kunnen worden. Ik verwacht om eerlijk te zijn dat ze zelfs nooit praktijk zullen worden. Toch is het belangrijk het er over te hebben, want het huidige democratische systeem wat we hebben is compleet incapabel om de problemen van de huidige wereld op te lossen. 

Het huidige systeem geeft luie onwetende burgers nepinspraak over liegende politici. En dat leidt alleen maar tot meer ellende en meer ontevredenheid. 

Democratie is failliet

 Ik noemde al eens eerder dat democratie failliet is, en dat er wel mogelijkheden zijn dit te repareren. Hoewel dit niks met onze reis te maken heeft, is het wel iets wat me bezighoudt, dus toch maar even wat ideeen hierover op dit blog. Ik deel het op in twee stukken: wat er mis is met democratie, en hoe het beter kan. 

Eerst even de feiten: hoezo is democratie failliet. 

Een simpele blik op de wereld om ons heen leert ons veel. In Amerika blijkt dat 80% van de stemmers bij een blinde test op standpunten voor het beleid van Harris is, toch wint een volslagen losgeslagen malloot als Trump de verkiezingen. Mensen weten dus niet waar ze op stemmen. 

Dat is niet alleen in Amerika, dat zie je overal op de wereld. In Italie stemmen ze decennia achter elkaar op banga-lijstende joker Berlusconi, en in Indonesie wint een enge ex-moordcommando en intellectuelenjager de verkiezingen omdat hij zo'n leuk dansje op Tiktok uitvoert. Churchill zei het al: je hoeft maar 5 minuten met de gemiddelde stemmer te praten om tegen democratie te worden. 

In Nederland heerst grote woningnood dankzij compleet wanbeleid van meer dan een decennium VVD op dit gebied, waarbij de overheid in alles uitstraalt dat huren voor losers is en dat koop de enige volwaardige vorm van wonen is. Op zeker moment waren we het enige land ter wereld met een belasting op sociale huur en tegelijkertijd een subsidie op villa's. Dit wanbeleid heeft er voor gezorgd dat er nu een enorm woningtekort is, maar toch is de VVD nog steeds een regeringspartij, en heeft men effectief de asielzoekers de schuld kunnen geven van dit woningtekort. 

De politiek knijpt jarenlang de opvang van vluchtelingen af om maar uit te stralen dat het in NL niet best is voor asielzoekers, en als dat tot problemen leidt in die opvang dan stemt men massaal op een partij van idioten die er alle belang bij hebben om die problemen NIET op te lossen, maar voort te laten duren, want problemen op asiel leveren gewoon domrechtse stemmen op. 

Het is trouwens niet voor niets dat deze coalitie fors wil bezuinigen op onderwijs en wetenschap. Ga maar na: hoe beter het opleidingsniveau, hoe minder men geneigd is domrechts te stemmen. Het is dus totaal niet in het belang van deze partijen dat er goed onderwijsbeleid komt. 

Het probleem is dat de huidige wereld te complex is voor kiezers en voor democratie. Een internationaal probleem als klimaatverandering kan nooit op democratische manier aangepakt worden, simpel omdat het te complex is en kiezers te dom zijn om het te bevatten. Bovendien reikt het tot ver over de grens van de verkiezingshorizon van 4 jaar, dus regeringen gaan het ook niet aanpakken. 

Voor stikstof en landbouw geldt exact hetzelfde in Nederland. Ik durf de stelling aan dat 80% van de Nederlanders niet begrijpt wat de kern van de stikstofproblematiek is; hoe kun je dan ooit verwachten dat die 80% een pijnlijke oplossing kan steunen voor een probleem dat ze niet begrijpen en zelfs niet eens zien? 

We vinden het normaal dat kinderen onder de 18 niet mogen stemmen omdat ze te oordelingsonbekwaam zijn daarvoor. Echter, de reclamewereld weet uit ervaring (en geven dat ook openlijk toe) dat een campagne het beste aanslaat bij de massa als je uitgaat van het niveau van een 12-jarige. We laten dus de massa met het niveau van een 12-jarige beslissen over de oplossing van wereldproblemen. Terwijl ik heel wat jongeren van onder de 18 ken die een beter oordelingsvermogen hebben dan de gemiddelde burger. 

In Nederland gaat dat zelfs zover dat er elke verkiezingen weer tenenkrommende campagnes gevoerd worden om zelfs demente bejaarden en zwakbegaafden toch te laten stemmen. Ik begrijp daar helemaal niets van. Een 17-jarige mag niet stemmen, maar je voert actieve stimuleringscampagnes om seniele bejaarden hun stemrecht te laten benutten. Waarom? Omdat we zitten te wachten op het weloverwogen oordeel van iemand met Alzheimer over asielproblematiek of woningbeleid? Omdat we het goed vinden dat de mantelzorger van die Alzheimerpatient ineens twee stemmen naar eigen believen mag uitbrengen? 

Het probleem van democratie is dat elke stem even zwaar telt - terwijl tegelijkertijd een groot deel van die stemmen totaal ongefundeerd is en niet gebaseerd is op ratio of een zorgvuldig afwegen van belangen en voors en tegens. Dat is ergens ook wel begrijpelijk, want de stem van een burger heeft een nihile, totaal te verwaarlozen invloed op het totale beleid, dus waarom zou je de moeite doen van je ergens in verdiepen als dat toch 0.0000001 effect heeft. Dat je aanstaande president een leuk dansje op TikTok doet zegt immers genoeg, en scheelt een hoop uitzoekwerk. 

Het beste politieke systeem is in wezen dat van een goede dictator. Maar omdat ik ook wel begrijp dat die niet bestaan en ook niet kunnen bestaan (immers: macht corrumpeert, en zonder concrolemechanismen loopt dat altijd uit de hand), zullen we het toch moeten doen met democratie. Maar dan wel op een heel andere manier dan het nu ingericht is. Daar zal ik op ingaan bij het vervolg van dit stuk. 

Setback

Vandaag zouden we een weekendtripje gaan doen maar lichamelijk ging dat voor mij niet. Vorige week maandag werd ik wakker mer een dikke keel, erg vermoeid en compleet energieloos. In de avond nog wel naar ons geplande bioscoop uitje in Brunswick geweest naar de kafkaeske sci fi film Brazil uit 1985. het draaide in de FOMO een bioscoop waar je tijdens het film kijken een aldaar vers bereide hap kunt eten. 

Alhoewel de stoelen ook erg luxe waren (niet zoals destijds in die bioscoop in Mexico) voelde ik me niet erg lekker. De film duurde wat mij betreft veel te lang.

Daarna ben ik twee dagen volledig onder zeil geweest in  met koorts, en geen energie om zelfs maar te lezen. De afgelopen dagen ging het langzaam iets beter maar nu is het hoesten begonnen. 

Gisteren heeft Rinke me met ons busje naar het zwembad gebracht om daar in het warme water even wat rek en strek oefeningen te doen. Niet voor te stellen dat ik een week geleden me zo positief en sterk voelde. Ik was zelfs begonnen met reformer pilates en aqua fitness naast dagelijkse wandeling en twee uur zwemmen. 

Vorige week zondag was ik voor de tweede opeenvolgende dag naar de boei om zee gezwommen, door de golven. Ongeveer 150 m uit de kust schat ik.  Ik was van plan  het elke dag een keer te doen. Ik kreeg het gevoel dat ik een stapje verder was gekomen maar helaas, nu dus flinke stap terug. 

Rinke en Ibi zijn dus maar alleen op pad gegaan met de opnlaas kano die we tweedehands gescoord hebben en mijn doel van vandaag was op de electrische fiets naar de apotheek voor wat dingetjes en dan door naar het zwembad om toch een paar oefeningen te doen maar ik ben zo kortademig en dan die hoestbuien elke keer. Vandaag zie ik het niet zitten. Hopelijk morgen. 

Vandaag heb ik wel een boek kunnen lezen dat Ibi had opgepikt uit de kringloop en erg goed vond. The knife of never letting go van Patrick Neds Een goed geschreven dystopische science fiction verhaal, met wat leuke originele vondsten en wat overwegingen die terugverwijzen naar onze huidige wereld. Goed geschreven dus in 1 ruk uitgelezen. Er zijn nog twee delen van.. 

Fish poison tree en rubber tappers

Nagekomen bericht: 

Op ons tochtje in Thailand kwamen we langs deze opvallende boom met hartvormige zaden. 

Volgens google lens bleek een zg fish poison tree, en van oorsprong uit de Filipijnen. 

Properties

- Known ichthyotoxic.
- Studies have shown antitumor, antifungal, antiepileptic, antibacterial, antioxidant, wound healing, ichthyotoxic, anti-dengue, anticancer properties.

Toxicity
- All parts of the tree are poisonous. The seeds are ground to a powder and used to stun or kill fish, suffocating the fish while the flesh is unaffected. 

Ook kwamen we langs velden vol bomen waaraan kleine schaaltjes hingen met witte bollen erin. Hier werd rubber geoogst. Ik had het nog nooit gezien dus de auto gestopt en ik er naar toe. De bomen hadden allemaal een kerf waaruit een wit sap sijpelde met de geur van bedorven melk. In de    Bakjes stolt het sap langzaam tot een wiite kleverige ballen. 

 

Verstuikte enkel en Sandy Point

 

Afgelopen vrijdag zou Ibrich zou naar circus en smiddags zou ze naar kitesurfles. Onze baai is daar prima geschikt voor. Weinig golven en vaak goede wind. Ondertussen maakten Rinke en ik een dagtripje naar Sandy point, ongeveer anderhalf uur rijden in oostelijke richting. Sandy point is een zandstrand dat uitsteekt in de volgende baai.

In het plaatstje Somers kochten we wat ambachtelijk brood bij een lokaal eethuisje, tevens winkeltje en postkantoor. Het waren een soort stevige volkoren bagels met kaas en jalapeno pepers erop. Erg lekker. Met deze lekkernij reden we een stukje verder in de richting van Sandy Point en zochten naar de toegang naar het strand. De meeste straten bleken te eindigen in cul de sacs met luxe huizen maar op een parkeerplaats aamgekondigd als beach acces vonden we een stevige steile trap naar beneden. 

Er lagen veel grote bomen op het strand in verschillende stadia van vertering wat best wel mooi was om te zien. Het zwemmen was er heerlijk maar er was geen greintje schaduw en het lopen naar sandy point was voor mij te ver. Dus ben ik weer teruggelopen en onder de trap gaan zitten met mijn boekje. Het lied under de boardwalk kwam in mij op. Het was een mooi schaduwplekje maar ideaal was het niet want elk kwartier kwamen of gingen er mensen die trap op en af en met als gevolg een zanddouche. 

Helaas belde Ibi ook nog heel sneu dat ze haar enkel verstuikt had bij circus. Blijkbaar zijn de doeken die ze hier gebruiken van een minder gladde stof dan ze in Nederlamd gewend was waardoor bij de afronding van een kunstje haar voet in de doek bleef haken toen zij zich eruit liet rollen. Het haalt wel een beetje een streep door de plannen  want ze had zich er erg op verheugd hier een paar keer mee te doen met circuslessen en over 2 weken sluit de school voor de zomervakantie en begint pas weer als wij Melbourne verlaten half januari. 

Ibi spreekt!!!!

 den engelen zingen, hallelujah!!!!!!!!!!!!

hoort het volk juichen, haar eerste toespraak luidt...

meerdere losse opmerkingen samengevat in een opsomming :)

1. Abu-dhabi heeft een cool vliegveld. - Rinke zegt omdat het een rijk land is. de architectuur is heel leuk! Het geeft een beetje een futuristisch woestijn-achtige vibe, met allerlei vage vormen die daar aan elke paal hangen.
2. In maleisie maakten mensen fotos van mij:( . ook veel plastic op het strand :((( - nou weet ik hoe het voelt om beroemd te zijn.
3. Thailand minder strand plastic! - op de meer toeristische stranden zelfs haast niks! wat natuurlijk intentioneel is maar nog steeds fijn :) 
4. Aapjes die over elektriciteitssnoeren rennen met hun gebroed in toog :)) - dit was in maleisie! daar, maar ook in Thailand, hangen de snoeren hoog aan palen in plaats van onder de grond. 
5. Ibi: debatkampioen. (met B. de bestie!! ) Eetstokjes leren gebruiken met F <3 - dit was toen we gasten bij hun waren in Phuket. Ik heb met B (maar :'((    ) twee keer hele leuke gesprekken gehad over muziek, feminisme, autisme, zelfbeeld, & de werkingskracht van protesten! Ook dus eetstokjes (een beetje) leren gebruiken. Ik wou ook nog leren koken met F, maar ik had niet door dat we maar heel kort bleven dus daar kwam niks van :(
6. Ings broekendebakel - kledingsmakerijen doen veel beloftes die ze niet altijd waarmaken. ze houden ook van slijmen. Desondanks was Ing, na een paar veranderingen, wel tevreden.
7. 's werelds woestste roofdier: strandverkopers - Er is een best groot verschil in waarde van dezelfde hoeveelheid geld. Een ijsje in nederland bijvoorbeeld, is al snel 1,75 tot 3,50 bij een tankstation. maar in thailand kan je met 3 euro soms wel 4 ijsjes halen! (in supermarkten nog goedkoper). Dus aan de ene kant wil ik ze niet iets ontzeggen wat voor hun een boel geld is en voor mij een klein beetje. Aan de andere kant, je wilt geld besparen, en het word ook een beetje een kwestie van principe. Niemand wilt immers gezien worden als de domme toerist die te stom is om door te hebben dat ze bezoedelt worden. Maar waar is de lijn? Veel verkopers zetten geen prijzen op hun inhoud, om te zien of de klant weet hoeveel de waren zouden moeten kosten voordat ze een verkoop doen. Anderen geven wel eerlijke prijzen op, maar het is heel lastig om te zien wie wie is. En het zou ook niet bepaalt leuk zijn om een compleet redelijke som herhaaldelijk af te kraken en minder te eisen. Rinke zegt dat het onderhandelen een soort spel is. Dat het een verwacht deel van het verkoopsprocess is. Ik denk dat ik vaste prijzen toch fijner vind.
8. Een ibi en haar koptelefoon tegen de wereld -  Tijdens het reizen is mijn koptelefoon mijn beste vriend. M'n enige vertrouweling in deze woeste wereld van leugens en haat. Mijn ouders vinden dit minder leuk- sinds het soms wat lastig kan zijn, zo tegen een muur met koptelefoon praten.
9. Pas op, apen: er is een nieuwe tarzan los. -  IBI LIAANCIRCUS WOAAAHHH WEES ONDER DE INDRUK WOAAAAHHHH WOOOOWWWW WOEPIEEEE 
   
   
   
10. Speedboat-kiten? - Ik ben achter een speedboot geweest met een vlieger! Schijnbaar heet dit powerkiten? Het moest helaas wel met een instructeur achter me. Uitendelijk duurde het heel kort en was het best saai, dus helaas geldverspilling. Het leuskte eraan was dat mn instructeur toen we van de grond af kwamen gewoon achterop de lijnen van de vlieger sprong en daar vredig zonder tuigje ging zitten. Ik wil ook zo'n coole baan. 
11. Ibi's ontelbare bewonderaars - Een 15-jarige was zó onder de indruk van mijn schoonheid dat ie spontaal liefdesverklaringen in gebrekkig engels aanbood. Mijn ouders hebben me hierover heel harteloos gepest. Ik denk dat ze gewoon jaloers zijn op mijn intense prachtigheid.
12. China! aanstaarders & onweerstaanbare verkeersborden. - In china zijn er zoveel coole verkeersborden!!!! Helaas had ik deze toch niet door de douane kunnen halen, en hebben ze toch wel een beetje nodig voor het verkeer. Ik heb me er maar bij neergelegd en heb wat interessante grond-papieren meegenomen als troostprijs.
13. Ibi's vliegtuig bestie :) & gans' grote avontuur - In het vliegtuig zat ik naast een hele aardige vrouw! Er zat niemand tussen ons in dus ik heb mijn gans een stoel gegeven (Rinke was hier erg tegen), en ze hielp me heel lief om voor 'm te zorgen.

St Kilda Seabaths

 De naam van mijn nieuwe tweede thuis is st Kilda seabaths. Het is ongeveer 1 km lopen van ons huis aan het strand in een groot, wit, laag victoriaans gebouw. 

In het gebouw is een klein verwarmd  25-meterbad, een klein badwaterwarm hydrotherapiebad met massagestralen in de muur en een stoomkamertje.  Alles is zeewater met ook wat chloor helaas. Heel leuk is dat er een deur is naar het strand. Als je daar zwemt kun je de code vragen aan de badmeester en het zwemmen afwisselen tussen binnen en buiten. 

Het is er altijd erg druk met mensen die op en neer baantjes trekken. Het bad is verdeeld in 5 banen. Er worden zwemlessen gegeven, en aqua fitness. De banen worden wisselend gereserveerd voor iets anders Het is een drukke boel.  In deze smalle banen zijn soms meerdere mensen heen en weer aan het zwemmen.  en dan moet je erg oppassen dat je elkaar niet raakt. Er zijn een fast, intermediate en een slow lane maar de mensen in de slowlane gaan vaak nog dubbel zo snel als ik(!) je moet dus erg oppassen dat je elkaar niet raakt. Vooral omdat veel mensen met de borstcrawl zwemmen. Een keer heb ik een vuistslag op mn hoofd ontvangen die ik nog wel 10 min voelde. 

De zwemlessen voor kinderen leken me heel goed. groepjes van 2- 6 leerlingen aangepast aan het niveau. En dan zetten ze in het water een platform neer dat verschoven kan worden. Dan zwemmen ze van de kant naar het platform de lijn die de baan afscheid van de baan ernaast  of de zijkant  is nooit ver weg. En langs de hele zijkant loopt de vloer op en er is een smalle riggel waar je ook op kunt staan.  De banen zijn maar zo‘n twee meter breed. Hierdoor lijkt het zwembad minder groot en intimiderend. Kinderen zwemmen ook met zwemnoodles of plankjes en allemaal met brilletjes op. Dus niet met kurkjes of ninja turtle pakjes. 

Maar goed zelf ik probeer hier een keer of 8-9 per week naar toe te gaan en doe dan oefeningen in het water en zwem vele baantjes om wat aan mn conditie te doen, en ik begin steeds meer mensen te kennen die net als ik vaak in het zwembad zijn. 

Ik weet niet hoever het zo gekomen is maar afgelopen jaar voel ik me ontzettend stijf, overal pijn, met name in onderrug en rechterknie (artrose). Opstaan. bukken, traplopen alles zo moeilijk en pijnlijk dat ik het ging vermijden. En daardoor kom je in een spiraal van stijfheid en zwaarder worden waardoor allesnog moeilijker gaat. 

Nu na een week flink oefenen merk ik wel enige verbetering. De km lopen naar het zwembad gaat beter en ik voel me ook minder stijf, kan beter bukken en sta iets makkelijker op. Het kost wel heel veel tijd maar dat heb hier ook. Ik ben benieuwd hoe ver ik vooruitga als ik dit een paar weken volhoud. Wordt vervolgd. 

Strandvondst

Die vond ik op het strand laatst. Totale lengte 6.5 cm. 

Kwisvraag: iemand enig idee wat het is? Een gemuteerde zeepapegaai? Een kruising tussen een casuaris en een kanarie? De schedel van een buitenaards wezen dat per ongeluk weggespoeld is vanaf de geheime onderwatermarinebasis Area 551 hier op de zeebodem? Is het zelfs wel een schedel? Is het niet gewoon een vogelborstbeen met extra chakra-ogen van een overspirituele kraai? 

Antwoord over een paar dagen...