white eared oppossum

Afgelopen weekend hebben we voor het eerst een tripje gemaakt met onze nieuwe bus. Rinke vogelde met behulp van kaart, satelietfoto's van internet, én nog een kaart van internet een leuk doel uit. Het Ilha Grande dos Marinheiro. Dit ligt hemelsbreed zo'n 6 km van ons huis - maar aangezien dat een eiland in de rivier is, moesten we een heel eind omrijden. Al die verschillende bronnen waren wel nodig, want de kaarten niet te vertrouwen. Zo kan het zijn dat een grote rivier gewoon niet op de kaart wordt weergegeven.
Het bewuste eiland van de zeebonken/vissers, is het middelste van drie grotere eilanden in de grote rivier, waaromheen Porto Alegre ligt. Aan onze kant heet de rivier Rio Guaiba, aan de andere kant Rio Jacui. De eilanden worden, als kralen aan een ketting, verbonden met de vaste wal door een lange snelweg.

Toen we eindelijk de drukke stad uitwaren kwamen we al gauw op het bewuste ilha. Eerst sloegen we maar eens linksaf, in zuidelijke richting. Dat was best een avontuur, want de weg was een grote hoop ruw los grint, en de huisjes erlangs waren beslist armoedig. Rond sommige huisjes/ krotten was het gewoon een soort vuilnisbelt, vol plasticzakjes en andere troep, en daartussen scharrellen dan kippen en honden, en af en toe een geit. Omdat de wielen ver wegzakten in het grint, zag ik ons al vast komen te zitten, en dat zou voor mij niet de eerste keer geweest zijn met een VW bus!. Maar omdat we ook andere auto's de weg zagen nemen, besloten we het erop te wagen en door te rijden. Plotseling hield de weg op, Er kwam een hek inzicht, waarnaast iets stond van ‘tarifa’s’ (prijzen), “lanches” en dat je er niet mocht jetskieën. Het bleek een camping te zijn, prachtig en rustig gelegen, aan de punt van het eiland. We raakten in gesprek met een groepje Brazilianen, Twee ervan, Joel Leonardo, en Mariana bleken verrassend goed frans en engels te spreken. Ze kwamen net terug na 5 jaar Frankrijk waar ze waren gepromoveerd. Hij in de micro-electronica, en zij op het gebied van de kinderoncologie. Het waren heel aardige lui die wat hebben verteld over de omgeving, en het was leuk om weer even een vlotte conversatie te kunnen voeren na al dat gehannes in het portugees.

Op de camping liepen, gewoon los, enkele paarden rond. Joel en Mariana vertelden dat die van degenen waren, die de camping onderhielden, en er ook het gehele jaar woonden. Ik vond het wel gezellig. Na lekker gespeeld te hebben in de speeltuin, waar ze ook een kraantje hadden…(Jitse drijfnat en helemaal blij) en een klimrek… (Ibrich helemaal bovenin). Gingen we nog wat in de rivier spetteren, die daar redelijk schoon is. Daarna nog een wandelingetje waarbij Rinke en Jitse in diverse bomen klommen. Uit één daarvan werden ze echter verjaagd door een luid gehis. Dit bleek een opossum te zijn. Alleen de snuit was zichtbaar in een holte in de boomstam. Maar het was een beest van zeker 50 cm lang.
De foto bovenaan is niet van ons, maar van internet… De foto hiernaast is wel van ons. Een oppossum is trouwens een buideldier, die als ze in gevaar verkeren in een soort katatone toestand raken waarbij ze enorm gaan stinken als een dood beest. "Play possum" schijnt dan ook een amerikaanse uitdrukking te zijn die hierop slaat. Gelukkig hebben we het arme beest niet té bang gemaakt.