Dat Nieuw Zeeland in een geologisch aktief gebied ligt heeft heel de wereld inmiddels kunnen vernemen na de aardbeving in Christchurch, nu tien dagen geleden. Heel bizar om de foto's van de puinhopen te zien, soms van plekken waar we zelf een maand geleden nog hebben gelopen. En voor wie zich ongerust maakte over ons: nee, wij hebben er hier niets van gemerkt. We zitten op een ander eiland, en het is sowieso honderden kilometers verderop.
Niet honderden, maar 17.5 kilometer. Dat was de afstand van de weg hoofdweg (langs onder meer Fox Glacier) tot een ander stukje land waar die geologische aktiviteit aan de oppervlakte komt, maar dan op een positieve manier: de Wellcome Flats hotsprings. Volgens betrouwbare bronnen de heetwaterpoelen met het mooiste uitzicht van het hele land, namelijk op de besneeuwde kappen van de hoogste rotspieken van het land.
Maar wel wat ver, want die dik 17 kilometer is natuurlijk alleen maar lopen over een pad langs rotsen, door oerwoud en over woeste bergbeken: de Copland Track. Is dat te doen met een kind van net 5 en eentje van 7? Dat was voor ons de vraag. Het vervelende was dat we ook geen uitloop hadden, want in de middag van de derde dag zou het gaan regenen, en met regen wil je daar echt niet zitten. Het komt regelmatig voor dat rivieren waar je op de heenweg zo overheen kon, op de terugweg verandert zijn in kolkende brullende bergstromen, omdat het ondertussen is gaan regenen. De regen aan de westkust is sowieso erg heftig: vanwege die bergmuur van de Alpen is dit een van de natste plekken op aarde, met 6 meter regen per jaar. Een van de berghutbeheerders hier kwam uit Ierland - een land dat toch echt niet bekend staat vanwege een schrijnend gebrek aan hemelwater, maar had nog nooit zo veel regen meegemaakt in haar leven.
(er mag maar een persoon tegelijk over deze brug, staat er op het bordje - op elkaar wachten dus)
We besloten het er op te wagen, want het vooruitzicht van die hotpools was toch wel heel aanlokkelijk. Het plan was om de eerste dag te zien hoe ver we zouden komen. Zouden we het halen tot de hotpools, dan was dat mooi; bleek die 17 km te ver, dan zouden we ergens onderweg langs het pad overnachten.
En zo gingen we vol goede moed op pad. Omdat niet zozeer de fysieke conditie, maar vooral de geestelijke conditie bij kinderen de beperkende factor is, hadden we een strak ritme uitgedacht om de motivatie hoog te houden. Dat ritme zag er zo uit:
- 15 minuten lopen (zonder verhaal)
- 15 minuten verhaal vertellen door Rinke, tijdens het lopen
- 15 minuten lopen zonder verhaal
- 15 minuten verhaal vertellen door Ingeborg, tijdens het lopen
- 15 minuten rustpauze met daarin wat lekkers
En dit werkte bijzonder goed, voor de kinderen althans. Zelf hadden we op zeker moment even een verhalencrisis; aan het begin vond ik het nog een uitdaging om de verhalen zelf te verzinnen, maar met een hele dag lopen, en alle bekende sprookjes vernacheld te hebben tot destructieve verhalen waarbij niets volgens plan verliep, was mijn fantasiebron op zeker moment toch echt wel uitgeput. Gelukkig bood Michael Ende veel verlichting; zowel Momo als het oneindige verhaal waren goed voor kilometers lopen zowel op heen als terugweg.
En... de strategie werkte. Toen Ibrich op driekwart van de tocht toch echt even een flinke dip had, en zichtbaar echt moe was, hielp het dat ik haar even gedurende een paar honderd meter op de schouders heb gedragen. En daarna was het ineens weer goed. Tegen zonsondergang kwamen we aan bij de Wellcome Flat Berghut. Waar zowaar een aardige beheerder was, en waar nog een stuk of vijftien mensen vertoefden. Ibrich bleek wel een van de jongsten die daar ooit aangekomen was.
Op vijftig meter van de hut waren dan de hotsprings waar het allemaal om ging: drie dampende poelen, de afwatering van een heet stroompje.
's Avonds hebben we in die poelen gezeten, en de volgende dag besloten we om tot na de grootste warmte te wachten, en pas tegen vieren de terugtocht te beginnen. Ik had wel verder willen lopen, want deze Copland Track is zo ongeveer de enige track die daadwerkelijk de Southern Alps oversteekt, en na de hoge bergpas met veel sneeuw en ijs kom je dan nog langs een gletscher, en eindig je uiteindelijk aan de andere kant in het Cook National Park. Qua afstand waren we al over de helft, maar ja, verder gaan was te ruig, en er was regen op komst. Bovendien stond de auto onderaan de track, en via de weg terug zou 250 km omrijden worden...
De terugweg hebben we in tweeen gesplitst: de eerste dag vanaf vier uur een stuk, opdat we de volgende dag inderdaad mooi voor de eerste regensputters weer terug waren.
Bravo kindjes: heel goed gelopen. 17.5 kilometer heen, en 17.5 kilometer terug.
1 opmerking:
hallo lieverdjes.Wat hebben de kindjes goed gelopen en wat was het daar mooi.De hotspring was natuurlijk geweldig!
Wij hebben er in Amerika ook in gezeten ,erg fijn
Liefs Patette
Een reactie posten