Afgelopen weekend stond alles en iedereen in het teken van het WOMAD-festival.
WOMAD staat voor World Of Music, Art and Dance, en is een festival dat in 1980 door Peter Gabriel opgezet is met als doel om wereldmuziek te promoten. In de jaren daarna werd het festival ook min of meer een visitekaartje van Gabriels eigen platenmaatschappij Real World. Het festival groeide uit tot een enorm gebeuren dat elk jaar in verschillende landen georganiseerd werd.
In Nieuw Zeeland is het elk jaar raak in Taranaki (hier bij ons dus). Het festival duurt drie dagen en trok dit jaar zo'n 35000 bezoekers, wat nogal wat is voor een relatief kleine plaats als New Plymouth met nog geen 70000 inwoners. Het vindt plaats in een groot park in de stad.
Wat vooraf opviel is dat het ook een sociaal gebeuren was. Hier in Oakura hoorde je er bijna niet bij als je niet naar WOMAD ging. Ik kwam een moeder tegen van een van Ibrichs klasgenootjes, en die had geen flauw benul van artiesten die ze ging zien of gezien had, maar ze genoot wel en was er volgens eigen zeggen vooral "voor de sfeer".
De sfeer viel inderdaad ook op. Drank is nogal een onderwerp van verhitte debatten hier in Nieuw Zeeland, met name waar het de combinatie drank en jongeren betreft. Coma-zuipen schijnt hier ook relatief veel voor te komen, en men is daar erg mee bezig. Maar op dit festival werd weliswaar bier geschonken, maar ik heb niets gemerkt van overlast door dronken types. De sfeer was zeer relaxed en gemoedereerd. Het bijzondere was dat ook alle leeftijdscategorieen vertegenwoordigd waren: van kinderen via pubers tot ouderen; voor de laatste groep waren er speciale 65+-tribunes.
Ook de georganiseerdheid van alles viel op. Er mocht geen glas naar binnen, en op verscheidene plekken op het festivalterrein stonden ingehuurde jongeren er op toe te zien dat het afval wel in de correcte gescheiden-inzamelings-afvalbak terecht kwam. Voor die enkeling die toch iets op de grond smeet liepen er mensen rond met grote plastic zakken die onmiddelijk elk verdwaald blikje of papiertje opraapten.
Tsja, en dan de muziek. Het cubaanse orkest ging maar door en ging maar door, en eigenlijk vond ik ze tamelijk saai vanwege het gebrek aan variatie en originaliteit. Ook de dame van Trinidad had weliswaar een groot ego maar weinig verbluffende muziek - maar ze maakte er wel een leuke show van. Diep triest vond ik de oude-oma-muziek van de Maori's van Patea, en ze zaten verdorie nog te playbacken ook.
Maar over het algemeen was de kwaliteit heel goed. De 17 hippies uit Berlin kwamen leuk uit de hoek, maar ik was vooral zeer gecharmeerd van de aanwezigheid van twee van mijn favoriete artiesten: Nitin Sawhney die het eindgala leidde en samen met een aantal andere artiesten van het festival deels eigen nummers speelde. Onder andere het prachtige homelands:
En een van mijn andere favorieten was een sensatie: Afro Celt Sound System. Deze band combineert moderne dance muziek met keltische muziek en afrikaanse muziek. Er is een zanger die in het oud-keltisch zingt, een talking-drumspeler uit Senegal en koraspeler N'Faly Kouyate steelt de show als hij breed grijnzend met z'n enorme kora over het podium heen en weer hops en z'n kunsten laat horen. Het publiek was laaiend enthousiast.
De video hieronder is van het festival zelf, heet van de pers dus. Op 2:31 minuten is mooi te zien hoe de twee afrikanen Sissokho op Talking Drum en Kouyate op kora tegen elkaar inspelen. En tegen 4:30 komt Johnny Kalsi op met z'n imposante Dhol drum.
Het voordeel van zo'n festival is echter ook de verrassingen die het oplevert. Persoonlijk haat ik bluesmuziek, dus het zegt wel wat dat ik echt behoorlijk onder de indruk was van de kunsten van bluesgitarist Bob Brozman uit Amerika. De man is ook nog lekker vrolijk en tegelijk sarcastisch over z'n eigen land, met prachtige opmerkingen tussendoor als "ik ben blij dat ik hier het woord (muzikale) evolutie kan gebruiken, want thuis in Amerika is dat gevaarlijk. Ze hebben geweren, weet je!"
De man had 6 gitaren achter zich en speelt ze op alle mogelijke manieren, zelfs als percussieinstrument.
Het filmpje hier onder geeft een goed overzicht van z'n visies en kunsten.
Ik was echter nog het meest onder de indruk van Inuit-zangeres Tanya Tagaq, die een zeer indrukwekkend optreden gaf met haar strotzang. Bij de aankondiging van zichzelf klonk ze als een verlegen klein meisje; zodra haar optreden echt begon kronkelde spuwde, gromde, gilde en huilde ze, en ging ze enorme tekeer. Heel experimenteel, heel sensueel en heel expressief. En dat een uur lang achter elkaar, zonder enige pauze.
De reaktie van het publiek was zeer bijzonder om te zien. Het eerste half uur totaal overdonderd en gefascineerd stil luisteren. Na drie kwartier sprong er ineens een groep van een stuk of tien tieners (!!) helemaal vooraan op om over te gaan tot een wilde dans, al gauw vergezeld door een flink deel van de rest van het publiek. Bij het eind barstte het publiek in een laaiend enthousiast gejuich los. Ineens voelde ik me blij, na al het onrecht in de wereld veroorzaakt door Britney Spearsen en aanverwanten. Eindelijk rechtvaardigheid. Maar toch zeer bizar dat zulke totaal experimentele, radicale muziek zo enthousiast onthaald wordt. Ik heb zelfs vele anderen gehoord die net als mij het optreden van deze dame het beste van het festival vonden.
En... We stonden de volgende dag ook nog in de krant, op een grote foto dwars over de hele voorpagina.
Wie ons vinden kan mag het zeggen.
De volgende keer een filmpje van hoe onze kindjes het vonden op het festival. Maar dat filmpje moet ik eerst nog even wat bijwerken.
dinsdag 22 maart 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Hallo lieverds!Wij vonden jullie meteen,was erg gemakkelijk.
Wat een groot festival,konden de kindertjes het zo lang volhouden.
heel veel liefs
Patette
Ja Rinke, jij torent boven iedereen uit en ook Jitse is heel duidelijk te zien.
Leuk dat jullie daar naar toe zijn geweest.
liefs Ilse
en ik zat er ook met mijn ogen genieten. Op mijn werk kreeg ik van iedereen te horen dat ze me op de voorpagina hadden gezien.
Ing
Jammer dat de foto niet 2 seconden later was toen Rinke,Jitse en Ibi aan het dansen waren, maar dat filmpje volgt nog..
Een reactie posten