Ganzencrisis

 

Ibi heeft tijdens ons  bezoek aan vissersdorp op palen Ko Panyi een witte knuffelgans gekocht. Sindsdien is het allemaal gedoe op onze reis. 

Die gans veroorzaakt veel overlast: hij poept overal en vooral op mijn gezicht, en gister plensde het de halve dag enorm. Iedereen weet dat ganzen van regen houden, dus het was gans z'n schuld. Als we een verblijf voor de nacht huren met bedden voor twee personen, dan neemt die gans zoveel bedruimte in dat er niet genoeg bedden zijn voor iedereen. Gans heeft ook nog eens geen manieren. 

Daarom wilde ik, Rinke, graag een ganzencrisis uitroepen, en ik eiste dat ik de enige was die erover mocht beslissen wat er met de gans zou gebeuren, zonder dat Ibrich en Ingeborg daar iets over te zeggen hadden. Er was immers een noodsituatie, dus de enige manier om dat op te lossen waren noodmaatregelen die alleen door mij besloten zouden worden. 

Helaas ging de rest daar niet in mee. Ik heb nog overwogen om de hele reis daarvoor af te breken, maar vervolgens heb ik toch maar toegegeven. Samen met Ingeborg vorm ik de meerderheid, en we hebben tot ongenoegen van Ibrich nu toch een mooi pakket aan maatregelen bedacht om de toestroom van ganzen in ons gezin tegen te gaan, want de overlast is echt enorm. 

• Gans moet eerst in de noodopvang in de kofferbak van de auto voor een week, voordat gans in de normale ruimtes van de auto mag. We leggen gans dan bij elke stop in een ander stukje van de kofferbak.
• We willen op de achterklep van de auto een boodschap speciaal voor gans plaatsen: "hier proberen we jou op te laten hoepelen, Gans!"
• We gaan bekijken of delen van dat vissersdorp Ko Panyi misschien toch geschikt zijn om gans daar naar terug te sturen. We hebben gans al een paar maal gesommeerd daarheen te vertrekken, maar gans weigert botweg.
• Elke drie dagen gaan we opnieuw bekijken of gans wel bij ons mag blijven. We doen niet meer aan permanente ganzentoestemming.
• Gans moet achteraan in de rij sluiten bij verdeling van bedden als we ergens in een hostel aankomen.
• De familie van gans mag niet bij ons in het gezin komen. Ook de partner van gans is niet welkom, want ganzen zijn natuurlijk niet getrouwd. 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik nogal heb zitten te drenzen om deze maatregelen erdoor te krijgen. Elke vijf minuten begon ik weer over de problemen die gans veroorzaakte, zodat uiteindelijk iedereen nu wel een ganzencrisis ervaart.

 

Gelukkig hebben we nu de strengste ganzenmaatregelen ooit. Nu moet het goed komen.

Infantiele onnozelaars in de jungle

 Het grote nadeel van heel toeristische gebieden in niet-westerse landen is nog niet eens zozeer de mensenmassa's; het is hier laagseizoen, dus dat valt allemaal reuze mee. In de eetgelegenheden zijn wij altijd de enige buitenlanders, en alleen in de ultieme trekpleisters van het toeristendom zien we af en toe wat buitenlanders. 

Dat je als een wandelende zak geld gezien wordt is ook nog tot daar aan toe. Geef ze eens ongelijk. En, het moet gezegd: dat valt hier ook nog reuze mee. En het is ook niet dat je als een irritante overlastgever gezien wordt - als dat hier al zo is laten ze daar echt helemaal niets van merken. De Thai zijn vooral bescheiden en altijd vriendelijk en behulpzaam. Als je de weg ergens niet weet staat er zomaar iemand klaar om voor je uit te gaan rijden tot je er bent, is ons nu al meermalen overkomen. 

Nee, het grote nadeel is dat je als volkomen handelingsonbekwaam wordt beschouwd; als een infantiele onnozelaar die in zeven sloten tegelijk loopt zodra die even uit het oog verloren wordt. 

Thuis hebben we vijf kano's; dus wij wilden hier kanoen, op de Khao Sok rivier. Om een indruk te geven: een rivier van een meter of tien breed, redelijk snel stromend, door de jungle, erg vergelijkbaar met de Ardeche in Frankrijk qua niveau. Je kunt hier volop tours huren om te kanoen. Dat houdt dan in: jij zit in een tweepersoonskano op je kont en doet helemaal niets, en een Thaise gids peddelt je door de rivier. Na een stukje van vier kilometer - wat op een snelstromende rivier als deze in een vloek en een scheet voorbij is - mag je er dan weer uit. 

Ik snap het ook wel: het is gewoon echt waar dat als je in zulk soort toeristenoorden mensen zelf laat peddelen, dat er dan dagelijks lui omslaan en half verzuipen, en dat je minstens drie maal per week met heli's het oerwoud in moet omdat sufferds het eindpunt gemist hebben en doorgegaan zijn tot in de ondoordringbare jungle. Begrijpelijk dus, maar wij gaan er niet in mee. Misschien als ik straks 90 ben, dat ik me dan door een gids laat bepeddelen. 

Dus ging ik in onderhandeling. Het bleek al snel dat zonder gids kanoen er echt niet inzat. Maar alleen in een kano en zelf peddelen, daar viel dan bij een enkele operator over te praten. Maar het bleef bij dat miezerige stukje van 4 km - want meer dan vier kilometer peddelen, dan raken toeristen uitgeput en dat kan natuurlijk niet. 

Gelukkig had ik op de camping waar we niet staan, maar waar we even waren kijken, een stel kano's zien liggen. Na wat onderhandelen wisten we de mensen er dan toch van te overtuigen dat we echt wel weten hoe een kano bestuurd moet worden. De deal was dus: met gids, maar wel elk in een eigen eenpersoons kano. 

En het moet gezegd: het was een succes. Gids Noi was met mij betreft niet nodig geweest, maar hij was er nu toch en het was een vriendelijke en bescheiden man, die best in was voor een avontuur. Op zeker moment gingen we een zijriviertje op en ik stelde voor om voorbij een watervalletje verder te verkennen, en daar was hij helemaal voor in. Ook was hij best onder de indruk van Ibi's capriolen in een liaan, en al met al heeft de man volgens mij ook een prima tijd gehad. Wijzelf ook: het was een best lang genoeg stuk van 12 km, over een vrij snel stromende rivier, die op enkele plekken zelfs wel even wat spannend was, tussen de takken van omgevallen bomen door. 

Aan het eind stopten we onder een brug, moesten we de kano met Noi omhoog sjorren over het betonnen talud van de brug, en daar stond z'n zus dan klaar met een pickup waar de kano's achterin gingen. Eigenlijk precies zo zoals we het thuis ook vaak doen op de Hunze en de Regge, alleen nu in een tropisch oerwoud met slangen en apen in de bomen om de rivier. 

Nagekomen bericht: eitjes koken in de hotspring

In Phuket hadden we voor een paar dagen een auto gehuurd en daarmee gingen we op avontuur. Na een nogal geijkt standaard toeristentripje op een meer met spectaculaire als tanden uit het water omhoogstekende rotsen  hadden we onze buik vol van door een gids ergens heen gekanoed worden dus lieten we ons leiden waar de weg ons bracht. Uiteraard had Rinke hier ook een hand in. We bezochten een hangende brug over een prachtig rode rivierkloof naast een enorm gouden boeddha beeld, en later passeerden we op de weg een bordje  “hotsprink”. Dus die weg ingeslagen maar vervolgens was er geen teken van enige hotspring te vinden dus wat jongens op een scooter gevraagd die even bij een restaurantje gestopt waren. De jongens waren echter birmezen die in zelfgekozen ballingschap in thailand waren vanwege het geweld in hun land. Zij kenden de hotspring ook niet maar de uitbaatster van het tentje gaf hen wat aanwijzingen en ze boden aan om ons vooruit te gaan Uiteindelijk kwamen we, flink een stukje verder aan op een parkeerplaatsje met een klein restaurantje een stalletje met chips etc. De birmezen wilden ze van ons geen drankje accepteren maar verrasten ons met een mandje met eitjes die ze van dat stalletje voor ons kochten om te koken in de hotspring.  

Anders

 We zijn nu 10 dagen  in Thailand en voor het eerst in Azie. De vegetatie is hier tropisch en sommige bomen en planten komen ons bekend voor van onze tijd in latijns Amerika. Maar qua cultuur, bebouwing, verkeer en eten is het heel erg anders. 

Mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam op een afwachtende beleefde manier. Als je met iemand oogcontact hebt en naar ze lacht krijg je een volle glimlach terug. Begroeten gebeurt met een “Wai”. Je brengt je handen samengevouwen naar je neus en maakt een korte buiging met je hoofd. 

Bebouwing. Je ziet veel puntige daken en kleine altaartjes in de tuin. Ook veel boedhistische tempels en bogen. Over de straat zijn in elke stad wel een versierde boog met daarop grote portretten van de koning in vol ornaat met veel goud en glitter. Ook rode tinten zijn geliefd. 

In Phuket was het heel druk en was het verkeer echt even wennen met smalle kronkelende straten, veel kuilen en verkeer dat zich gedraagt alsof de middenstreep slechts een goed advies is.. Daarbij moet je dan nog optellen  de kleine brommertjes die overal zwaar bepakt (met mensen ) tussen doorschieten.. Op de meesten zit een heel gezin. De benjamin van soms nog maar een jaar oud geklemd tussen stuur en vader of moeder.  B vertelde dat hij record van 6 mensen op een brommer had gezien. 

Dan zijn er nog veel brommers met een zijspan in de vorm van een grote bak die vaak mensen vervoeren of dienen om koopwaar aan de man te brengen. 

En tijdens het rijden zaten we ook ineens achter een olifant die in een laadbak stond. 

Het eten. Er zijn veel stalletjes die noodels verkopen in verschillende soorten en maten. Je kunt dan ook kiezen wat je erbij wilt. Stukjes vlees of paddenstoelen, groente of ei. Ook worden er gestoomde pakketjes verkocht van kleefrijst of ander zoet spul gevouwen in bananenbladeren. Je krijgt er dan een soort siroop of vruchtjes bij. Of een soort kastanjes met vochtige zoete geraspte kokos. 

Vaak kun je kiezen uit vele soorten scherpe saus. Wij zijn wat dat betreft nog niet heel dapper geweest.

Het is hier ook een echt plastic land. Letterlijk alles wat je koopt zit in plastic en dan komt er als je niet snel bent ook nog een plastic zakje omheen. Dus dan krijg je bijvoorbeeld een plastic beker met mooie bolle deksel met rietje en dat alles in een plastic tasje dat precies om 1 beker past. 

Het plastic hier is ook nog eens van vooroorlogse kwaliteit. Veel dikker en zwaarder. Om verpakkingen open te krijgen heb je eigenlijk een schaartje of een mes nodig. 

Maar gelukkig hebben wij, net als de apen hier die zich hebben gespecialiseerd in het openen van vuilniszakken ook hoektanden.. 

Vliegwinkel sucks!

 Eergisteren kwamen we erachter dat onze vlucht naar Brisbane was gewijzigd, ipv 13 uur in transit worden het nu 37 (!) . Dit zou betekenen dat we een dag later, op zaterdag pas in Brisbane zouden arriveren maar dit zou weer betekenen dat we dan in het weekend aan zouden komen. Het plan om de auto van Jitse en Ene in onze naam te registreren op vrijdag en er vervolgens in het weekend mee te kunnen rijden was dan onmogelijk. 

Vliegwinkel  was totaal onbehulpzaam en ik kreeg geen mens te spreken. De experts zouden over max 48 uur wel contact opnemen maar dat is nooit gebeurd. Kwalijk vindt ik dat. 

Uiteindelijk mbv F zelf contact opgenomen met China Southern Airlines. De 24 uur extra overstaptijd was niet te verkorten en op de 30-e was er plaats meer dus de enige mogelijkheid is om twee dagen eerder dan gepland uit Thailand te vertrekken zodat we nu juist een dag eerder in Australie aankomen. Dit laatste is gezien de auto eigenlijk wel handig want er zijn toch een aantal dingetjes die gerepareerd moeten voordat ie door de keuring komt. 

Hopelijk mogen we in Guangzho wel van het vliegveld af, en krijgen we accomodatie voor rekening van de airline. 

Drie anafalbeten in het land Siam

We rijden dan sinds gistermiddag door Thailand, na een verblijf van een dag of vijf bij B. en F. in huis. B. wist nog een adresje waar we goedkoop een auto konden huren dus zo gezegd zo gedaan. Op naar Khao Sok. 

Dat is een nationaal park zo'n 120 km noordelijker, waar in een oerwoud een enorm stuwmeer ligt met grillige rotswanden als oevers. Of we bij dat meer komen weet ik niet; je kunt daar voor een vermogen een drijvende lodge op het water huren, maar het kost je alleen al twee uur om daar te komen, en bovendien - wat moet je dan als je daar op het water in een huisje drijft? Zeker gezien het weer: elke dag redelijk zwaar bewolkt, af en toe zon, maar ook dagelijks vooral in de middag stevige plensbuien. 

Dus wij zitten nu aan de Khao Sok rivier ten zuiden van het nationaal park. Dat is ook weer een zeer toeristisch dorp, met allemaal veganistische restaurants, toeristenwinkels en massagesalons. En natuurlijk op elke straathoek een soort van hotel, en tussen die straathoeken in natuurlijk ook nog. Wij zitten wat van het centrum af in een flinke hut die op een stevige paal staat, de "bamboo house", voor een heel schappelijke prijs van zo'n 20 euro per nacht. 

Dat rijden door Thailand is een vak apart. Allereerst omdat ze hier links rijden, dus dat is heel erg wennen. Als je niet oppast steek je de spookrijdersbaan in na een stoplicht of een bocht. Gelukkig was het onderweg naar Khao Sok erg rustig op de weg. 

Daarnaast is het lastig omdat veel borden enkel in het Thaise schrift zijn, en daar is helemaal NIETS van te snappen. Je waant je dus een complete anafalbeet, en dat is best lastig voor zo'n omhooggevallen intellectueel als ik. Gelukkig hebben ze bij veel verkeersborden een onderschrift in het engels in normale letters toegevoegd, maar naarmate je meer in de rimboe komt, wordt het gehalte aan engels onder de borden steeds minder. 

Thailand

We zitten nu al een aantal dagen in Phuket, Thailand, bij B. en F. in huis. B. is een Canadees, F. is Chinese. Ze zijn een net gepensioneerd stel die jarenlang overal op de wereld voor een internationale organisatie gewerkt hebben.  

Thailand komt bijna buitenaards over op mij. Het is een land waar eens in de paar jaar een staatsgreep plaatsvindt, en waar ze dan net doen of ze democratisch zijn, maar waar eigenlijk toch steeds de militairen de echte lakens uitdelen. Het is een koninkrijk waar de koning zelf een soort van heiligenstatus heeft, en ik zal daar verder niet veel over zeggen want kritiek op de koning is een misdrijf wat je jaren de bak in kan doen draaien.  

Voor de Tweede Wereldoorlog heette het land nog Siam. Het is een van de weinige niet-westerse landen op de wereld die nooit gekoloniseerd zijn geweest. Toch is de invloed van het Westen de laatste eeuwen erg groot. Eerst dankzij veel bloeiende handel en een slim tegen elkaar uitspelen van wereldmachten; na de Tweede Wereldoorlog vooral vanwege toerisme. De massaal aangehangen religie is Boedhisme, wat betekent dat Thai uiterst tolerant staan tegenover allerlei buitenlandse strapatsen die met die toeristen meekomen. 

Phuket is een hypertoeristisch gebied waar B. en F. wonen. Wat vooral opvalt is de chaotische mix tussen westerse invloeden en toerisme enerzijds, en traditionele Boedhistische en Chinese invloeden anderzijds. Het straatbeeld is ook erg chaotisch, ook al omdat er nauwelijks rechte straten lijken te bestaan. In landen als Mexico heb je toch vaak een rechthoekig netwerk van haaks op elkaar staande rechte straten; hier is dat totaal niet het geval want elke straat of weg is heel bochtig, waardoor je binnen de kortste keren je orientatievermogen flink kwijt bent. Of dat typisch is voor het eiland Phuket of voor heel Thailand weet ik niet. 

Het is hier behoorlijk warm met een zeer krachtige zon, maar te warm is het nou ook weer niet. Zo rond de 30 graden meestal. Wel hoge luchtvochtigheid. Het afgelopen weekend heel veel zware regen, daarna zonnig. De plantengroei is uitbundig en tropisch, hoewel er hier op het eiland Phuket op zeeniveau nauwelijks een uithoek te vinden is die nog in natuurlijke staat verkeerd - op wat mangroves in het oosten van het eiland na. Toch hebben ze het wel goed georganiseerd, want boven de 62 meter boven zeeniveau is bouwen verboden, waardoor de vele heuvels wel bebost blijven. Verder is het hier vooral veel stranden, terwijl de zee tussen eiland Phuket en het vaste land zich kenmerkt door bizar gevormde kalksteenrotsen en pilaren die recht oprijzen uit een knallend blauwe zee. Dat gebied gaan we later nog naar toe - het is wereldberoemd maar ook heel erg toeristisch. 

We zijn hier zo'n twee weken; daarna gaan we door naar eindbestemming Australie. 

Oerwoud, apen en rose passen in Malaysia

 Eerst maar even een infodump: We zitten nu in Malaysia (Maleisie), Port Dickson. We zouden Jitse en vriendin Ene bezoeken die een jaar in Australie zitten, maar door onvoorziene omstandigheden kwam Jitse eerder terug naar Nederland, terwijl wij alles al geboekt hadden. We hebben hem vijf dagen kunnen zien thuis, voordat we vertrokken naar de leemte die hij had achtergelaten in Australie. 

Omdat de eerste overstappen in Malaysia was  had Ingeborg gedacht om daar een aantal dagen bij te komen van de jetlag. Echter, met een warrig hoofd gaat niet alles van een leien dakje, dus ging er een en ander mis op de reis. We bleken een paspoort nodig te hebben dat minstens een half jaar geldig was voor Malaysia, en Ibrich had dat niet; dus mochten we het vliegtuig niet in op Schiphol. We hebben toen in allerijl een noodpaspoort aangeschaft voor Ibrich: een knalrose papiertje dat een jaar geldig is. 

In Malaysia zelf waren ze daar iets minder gecharmeerd van, want "eigenlijk mag dit niet, een noodpaspoort is bedoel om snel mee naar huis te gaan, niet om een land binnen te komen dat niet je thuis is en dat niet een doorreisland op weg naar huis is", zo liet de grenscontrole in Kuala Lumpur ons weten. Maar na wat gedoe en lief glimlachen trokken ze toch de stempel en mochten we toch naar binnen. Toen had ik, Rinke, nog gedoe, omdat er op het vliegticket Rinke X stond, en op het paspoort Rinke C. X. dus dat was iemand anders. Opnieuw lief glimlachen en gedoe, en gelukkig werd opnieuw met de hand over het hart gestreken, en kreeg ik ook een pracht stempel in het paspoort en mocht ik er in. 

En nu zitten we dus twee dagen in dit land, in een hotel aan de kust in Port Dickson. Malaysia is een land dat heel groen oogt, maar op de 80 km tussen Kuala Lumpur en Port Dickson is al dat groen eigenlijk één enorm palmolieplantage, waar al dat mooie groen keurig in rijtjes staat. 

Maar er is ook echt groen: vanochtend hadden we vier uur over voor we weer voor vertrek wegmoesten, dus gingen we naar Cape Rachado: een punt die de straat van Malakka insteekt, en waar een vuurtoren staat temidden van een oerwoud met wandelpaden er doorheen. 

Erg steile paden af en toe, echt oerwoud, apen die heel belangstellend toesnelden zodra ik een banaantje pelde, en een klein strandje waar Ibrich en ik belanden na een zeer steile afdaling. Malaysia is continu dertig graden bij een hoge luchtvochtigheid, dus het warme zeewater was desondanks bijna verkoelend. 

Ondertussen had Ingeborg haar eigen rondje gelopen en werd door diverse passerende groepjes wandelaars op de hoogte gehouden dat ze haar familie daar en daar hadden gezien. We vielen ook wel op want in onze twee dagen daar geen enkele andere europeaan gezien. 

Ingeborg had daar ook een  benauwd moment. Toen toen ze haar telefoon uit haar tasje wilde pakken sprong een van de apen (zo groot als een flinke kat op dubbel zo lange poten en met een twee keer zo lange staart) op een intimiderende manier vlak voor haar op het tafeltje om de tas af te pakken. Alleen met veel gesis kon ze ze weer verjagen. 

Malaysia ligt aan de straat van Malakka, een nauwe zeedoorgang tussen Sumatra (Indonesie) en Malaysia. Mensen zijn erg vriendelijk, en de jongere helft spreekt wel enigszins engels. Het Maleis is verwant aan de taal die in Indonesie gesproken wordt, dus ondanks dat het heel vreemd en ver verwijderd is van onze eigen taal, herkennen we af en toe nog een woord of term vanuit ons koloniale verleden hier. 

Nu zijn we weer op weg naar de volgende bestemming: Phuket, Thailand. Daarover later meer. 

De Zon

 Zon

Al heel lang weet ik dat de zon opkomt in het oosten en ondergaat in het westen maar verder hield het/

houd het met mijn orientatievermogen wel op. 

Maar als je dan door een onbekend landschap fietst met navigatie via google maps en komoot en dan de meest bizarre opdrachten krijgt: ga over 100 meter links. Blijf doorrijden. Keer hier om, en af en toe gewoon een heel rondje om blijkt te hebben afgelegd, of eindigt in een veld vol verdroogde druivenstokken, terwijl volgens google maps de weg op 150 m voor je ligt wordt je toch wat gemotiveerder om enig benul te hebben welke kant je opfietst. En voila. Voor 12.30 fiets ik met de zon links naar het zuiden. Na 12.30 am moet ie rechts staan. 

Het helpt een beetje, maar zonder goede kaart met een kronkelend fietspad zit ik toch af en toe op het verkeerde spoor. 

Vrouw alleen

 

Nu ik zo in mn uppie op fietstocht ben,  gaan mijn gedachten vaak naar   Iran waar vrouwen en meisjes massaal in opstand zijn gekomen tegen de strenge kledingvoorschriften die daar door het heersende regime aan  vrouwen en meisjes worden opgelegd en de exorbitante straffen als je je er niet precies ( express of perongelijk) aan houd. Maar kleding is het symbool van een fundamentele onvrijheid waar

De Iraanse bevolking voor de zoveelste maal tegen in opstand komt. Al anderhalfduizend betogers zijn opgepakt en minstens 27 betogers gedood  in deze revolutie tegen de onderdrukking door het regime. De enorme onvrijheid voor vrouwen en mannen daar. Dat in elke kritiek op het regime, of zelfs maar het vermoeden van kritiek het gevaar schuilt dat je wordt opgepakt, gemarteld, gevangen gezet en misschien ook je familie en vrienden ook. 

En niet alleen in Iran maar in heel veel landen, kijkende naar de wereldkaart schat ik zeker de helft, zijn mensen niet vrij. Door dictaturen (maar ook zelfs in democratische landen ) met als “rechtvaardiging religie/ ideologie”, of economische omstandigheden (waarachter  van allerlei factoren schuilen zoals klimaatfactoren, onderwijs, natuurlijke hulpbronnen, culturele factoren, sociale factoren). 

En ook binnen  landen, zelfs in de zg democratische landen zijn grote verschillen in vrijheid tussen individuen. Zo zitten veel mensen vast in “abusive relationships”, of religieuze sectes of stromingen. Worden gediscrimineerd op basis van afkomst of uiterlijk. Of zitten klem aan hun bezit en hun baan met een hypotheek van dertig jaar. En als dat het niet is is er ook een heleboel angst waardoor mensen zichzelf en anderen allerlei beperkingen opleggen. 

Maar hoe verander je dit? Hoe kom

Je uit deze patstelling? Als je geïndoctrineerd bent, niet weet dat het anders kan, en als elke poging om dit te doorbreken gewelddadig wordt aangepakt? 

Het begint denk ik met kennis. Kennis bij het slachtoffer dat het anders kan, dat het op andere plaatsen anders is. Dat de beperkingen  niet juist zijn. Niet rechtvaardig. Dat je slachtoffer bent. En dat je in verzet daartegen komt, manieren zoekt om de situatie te veranderen. 

Maar zonder een bereikbaar veilig alternatief om op over te stappen, en zonder hulp, kom je daar niet. 

Via Rhôna

Vanaf Vienne tot Arles  volgde ik, als het even kon de ViaRhôna dat is een fietspad langs de Rhône helemaal vanaf het meer van Geneve tot aan de middellandse zee. Het is een fietsersdroom, goed onderhouden fietspad, geen drukke kruispunten of stoplichten en mooie natuur eromheen met voldoende geschikte plekken om zonder dat het opvalt een nachtje ergens een tentje neer te zetten. 

Toch buigt de weg soms even weg van de Rhône, en soms is de bewegwijzering ook niet

duidelijk waardoor ik soms toch ineens terecht kwam op een route national . Soms is het zelfs zo dat die bordjes gewoon willekeurig geplaatst lijken. Dan staat er bijvoorbeeld Orange 48 km terwijl je in je hoofd had dat het nog hooguit dertig was.. en een eind verderop staat dan 47 km, maar nog een km verder is het dan ineens nog maar 23 km. 

De weg vragen aan de natives helpt ook niet altijd.. het is mij allang duidelijk dat er twee soorten Fransen bestaan. “Zij die fietsen” en “zij die niet fietsen”, en die laatste groep, waartoe de overgrote meerderheid behoort weten vaak niet dat ie bestaat! En weten uberhaubt alleen iets te vinden in een auto met navigatie. 

Wat ook nog wel een puntje is is dat je soms wel veertig km of meer fietst zonder punt om even water te tappen. En als het erg warm is is het ook wel heel irritant om langs een mooie rivier te fietsen waar dan elke 10 m een bordje staat “zwemmen verboden, risico op verdrinking etc. Eerder op het traject,vlak na Vienne, kwam ik wel een aantal punten tegen met een toilet, water, lucht en een plek met kabels om je fiets op te hangen zodat je je versnelling ka

 bijstellen, maar  de laatste 200 

Km niet meer. 

La maison jaune

 La maison Jaune

Op mijn weg naar de mediteranee kwam ik in Arles, bekend als de stad waar Vincent van Gogh zijn productiefste periode doormaakte. 

Het leek me wel leuk om “het gele huis te zien, en ik zag op

Google maps dat het maar 1,7 km uit mijn route was en niet te druk..

Dus ik erheen. Maar ik kom het nergens vinden? 

Een paar dames gevraagd die me resoluut de andere kant op verwezen. Maar mijn navigatie gaf aan dat ik er maar 40 m van af was. Nog wat mensen gevraagd en uiteindelijk was er een man van een jaar of zeventig die het wist. Dat huis is in de tweede wereldoorlog platgebombardeerd zei hij. 

Wat?!!

Ja. Hij troonde mij mee naar een onopvallend bordje wat de plek markeerde waar Vincent van Gogh ooit zijn atelier had. En vertelde dat het zijn familie was die het pand vroeger aan van Gogh verhuurden. 

In die tijd was men bang voor hem en zijn kunst was raar. Er was een 

 

handtekeningen actie van de omwonenenden die vreesden dat hij iemand zou verwonden. Hij had zn eigen oor al afgesneden. Hij was vaak dronken en obsceen. Hij was gestoord maar ook geniaal. En nu komt iedereen naar Arles omdat hij hier ooit woonde… 

Angst

Midden in de nacht werd ik wakker met een volle blaas. Na een poos gedubt te hebben of ik het zou negeren besloot ik dat het beter was om toch maar even naar buiten te gaan. Tent opengemaakt maar shock!! Mijn sandalen stonden er niet!! En ook het nieuwe campinggasbrandertje dat ik gisteren gekocht had en een heel oude pannetje. Maar ik wist zeker dat ik ze daar neergezet had. Sowieso de sandalen, want die doe ik altijd uit als ik de tent instap.

Ik kon er met mijn hersens niet bij. Hoe kon dit? Was het tentzeil los en opgeschoven en lagen ze aan de andere kant?

Was er een poes of een vos die dingen meegesleept had? Van éen sandaal kon ik me dat wel voorstellen, maar allebei? En ook nog een pannetje?

Was ik bestolen door een zwerver die me uit de bosjes had begluurd toen ik eten aan het koken was? Of snachts was aangetrokken door het licht in mijn tent? 

Zou ie ook mn fietstassen meegenomen hebben of misschien wel mn hele fiets! 

Hij zou het dan wel meer nodig hebben dan ik. 

Maar hoe kon het dat ik helemaal niets had gehoord? Geen geritsel in het toch wel ruige terrein van struikjes en dode takken rondom mij ??

Jawel, ik had wél iets gehoord! Een soort klap op het tentzeil. Éen keer. Een soort hit en run dus. Maar dan moest ie al wel gezien hebben dat er dingen onder het zeil stonden, geruisloos aankomen, in één graai drie dingen mee en geruisloos weer vertrekken. 

Het leek me allemaal wat onlogisch 

maar mijn hersenen konden er geen verklaring voor bedenken. 

Ik besloot maar weer te gaan slapen, wat kon ik anders doen.

Het plasje ging niet door,  in het donker tussen brandnetels en braamstruiken zonder schoeisel lokte mij niet aan. 

Ik dacht erover na of ik bang was. Ik voelde mij niet echt angstig (er zou vast een logische verklaring zijn) maar voor de zekerheid pakte ik toch mijn zakmes, legde het geopend naast mij neer. Toen al 

prakkiserend over hoe ik de volgende ochtend op blote voeten op de fiets, of liftend (zou men mij wel meenemen? , zo’n verlopen type zonder schoeisel) naar de hypermarche te gaan voor andere sandalen viel ik in een onrustige slaap.

De volgende ochtend werd ik wakker. Ritste de  binnentent  open… nee inderdaad! Er stond helemaal niets meer onder de luifel. Buitenflap open, nee daar ook niet.. maar wat was het terrein vreemd hoog daar… 

Langzaam begon het te dagen.. 

mijn tent heeft twee uitgangen.

Romeinse sporen in Vienne

 

Omdat ik niet wist hoe snel mn fiets gerepareerd kon worden, had ik voor de eerste dag een korte fietstocht gepland van 30 km met ook daar een logement. 

En gezien de heuvels en de fiets waar ik nog aan moet wennen was dat prima.. 

Via internet had ik logies gevonden bij Katerine, een energieke oude vrouw met een groot oud huis dat bovenop en rondom een rots heen is gebouwd. bovenop de grotere kamers en onder slingert zich een heel smal gangetje om de rots heen en dan weer breder naar het badkamertje. 

Katerine was dertig jaar geleden vanuit Parijs naar Vienne verhuisd omdat haar specialiteit het restaurereren van Romeinse frescos en mozaieken was en Vienne is van oorsprong een Romeinse nederzetting. Nog steeds komen met regelmaat nieuwe vondsten aan het licht. 

In een onderhoudend gesprek vertelde ze me  hoe je het  aanpakt, om zo’n fresco in zn geheel van een muur af te halen, en wat een meesters die Romeinen waren. 

Het lijkt erop dat bij het aanleggen van de mozaiekvloeren de mozaiekstenen meteen in de nog natte mortel werden gelegd. 

Moeiteloos vlogen we vervolgens van onderwerp naar onderwerp. Bedwantsen (hoe ze het appartement op de middenverdieping niet kon verhuren omdat er bedwantsen zaten en dat die enorm moeilijk uit te roeien zijn, en hoe ze sliep met een masker van een oude panty over haar gezicht met gaatjes voor de neus zodat ze niet in haar gezicht gebeten werd. 

De toestand met Rusland en Oekraine (haar vader was Oekraiens, haar moeder Russisch, en rond de tweede wereldoorlog naar Frankrijk gevlucht.  Over haar poes die hondachtige kwaliteiten had en drie woorden kon begrijpen. 

Omhoog, eten en naar buiten. 

Ze demonstreerde dat de kat iedere keer als zij het woord eten zei, een paar keer zn bek open en dicht deed, terwijl ie haar strak aankeek. 

In Vienne een beetje rondgefietst en zag ik deze tempel gebouwd ter ere van keizer Augustus en zijn vrouw Livia, dus van rond het begin van onze jaartelling ( Augustus 63 ac tot 14 bc). 

Free diner en muurschilderingen in Lyon.

Voor de eerste overnachting had ik in Lyon een plekje in een tienpersoons slaapzaal van een jeugdherberg georganiseerd. En dat was maar goed ook. Na alle vertraging opgelopen met de bus (zowel in de bus vanaf Amsterdam naar Frankfurt als van Frankfurt voa Geneve (!) naar Lyon was het om de haverklap controle van de douane. 

Een keer moesten we zelfs allemaal de bus verlaten, moest alle bagage uit de bus en moesten we op een rij in de miezerregen wachtten tot er steekproeven gedaan werden. 

Daarna mochten we weer terug in de bus maar van vertrekken bleek geen sprake.. we moesten in de bus blijven tot een van de passagiers die meegenomen was weer terugkwam. Iets waarvan de rokers onder ons, die ook niet mochten uitstappen behoorlijk geagiteerd raakten. Ik kwam dus pas tegen half elf aan en na een avondmaal samengesteld van “free” leftover spullen van eerdere gasten (. Macaroni met tomatenpasta, augurkjes en radijsjes, roggebrood met pindakaas en een stuk smeltcamenbert..) en een verkwikkende douche schoof ik mn bed in. Volgende ochtend was een prima ontbijtbuffetje zelfs inbegrepen. 

Van de jeugdherberg (Away hostel en coffeeshop) heb ik verder geen fotos gemaakt maar het was daar prima te doen. 

Ligt op een leuke plek van Lyon met veel hippe winkeltjes, muurschilderingen, cafes en barretjes. Gemoedelijk ook. Zo zag ik iemand op de stoep voor haar huis een wasrek neerzetten om haar was te drogen.. 

Nachtelijke rondjes om de Haubtbahnhof

Zoals al verteld had ik in Frankfurt op de vroege maandagochtend wat uurtjes te killen, en wat doe je dan als het een beetje miezert en je een fiets hebt? Rondjes fietsen dus. 

De flixbus stopt op een plein op een steenworp afstand van de haubtbahnhof, een zeer imposant gebouw. Rondom de bahnhof liggen ontzettend veel hotels, grote luxieuze maar ook kleinere van een meer slonzige of dubieuzere aard. 

In het prachtig grote station, met om vier uur snachts al diverse open kiosken met hoog opgestalde luxe broodjes en smoothies to go,  werd ik al meteen vijf keer aangesproken door op kleingeld belustte onrustige lieden. En ik zag er nog minstens zoveel die niet de moeite namen mij aan te spreken. Sloffend, schuifelend en met een starende lege blik, soms prevelend in zichzelf met hun eigendommen in boodschappen tassen in de hand of op een karretje. 

Fietsend door de nachtelijke straten met namen als kaiserstraße, Gutleutstraße en de Friedebsbrücke werd de „wir Kindern from Bahnhof Zoo” uitstraling van het gebied nog sterker. De Kaiserstraße een grote straat die als een soort voetgangers Damrak recht op het station uitkomt bevat veel etablissementen met een verpauperde uitstraling die je eigenlijk op zo’n locatie niet verwacht, maar de parallelsttraat, de Taunusstraße, deed me helemaal terugdenken aan de Tenderloin (rosse buurt van San Fransisco). 

Vele onrustige figuren in groepjes dolend, dribbelden en schuifelden sommigen al behoorlijk op leeftijd, voetje voor voetje achter een kinderwagentje of een winkelwagentje met plastic tasjes als rollator. Een man op een fiets die de vuilnisbakken afstruint op zoek naar statiegeld en ander bruikbaars. Verscheidene mensen in rolstoelen joviaal handen kletsend met kornuiten her en der  maar ook verscholen in donkere portieken, een plastic vuilniszak met hun spulletjes op schoot geklemd, in een stille poging even een paar uurtjes te slapen. Ook mensen op vochtige matrassen en stukken schuimrubber langs de straat, in de portieken van de erotiekshops, speelhallen en kleine avondwinkels. Zelfs straten verderop onder de wat luxere hotels zag je her en der mensen liggen. 

En de bende. Opengereten vuilniszakken, bergen glasscherven, en daartussen grote hoeveelheden electrostepjes, omgevallen op de stoep, een enkele keer gewoon achtergelaten op het fietspad. 

Hoe kan dit?

Gelukkig waren er ook leukere dingen. Aan de andere kant van de fluß, de rivier de Main, stuitte ik in het donker op een een grote mooi verlichte koepel, onduidelijk was waar deze voor gebruikt werd, er waren bouwhekken rondom en ik zag geen mogenlijkheid erbij te komen. Maar vlak daarbij was nog een hele  leuke verrassende plek, de Wildgarten. Een creatief en speels aangelegd kinderspeelplaats tussen de bomen. Een oude locomotief, een koepel gemaakt van fietswielen, een netschommel, heksenhuisjes, een hele hoge glijbaan, moestuintje en een paar overdekte plekken met houten banken en centrale tafel). 

Deze gratis avontuurspeelplaats blijkt al dik veertig jaar te bestaan. 

https://www.fr.de/frankfurt/tausende-kinder-jahren-11092624.html

https://frankfurt.de/themen/soziales-und-gesellschaft/kinder-und-jugendliche/freizeitangebote/wegweiser-einrichtungen-der-okja/abenteuerspielplatz/abenteuerspielplatz-wildgarten

Vertrek!

In de trein met op de voorgrond een portie Gofio die Enedina voor mij maakte…  Canarische specialiteit. 

Al een jaartje of vier heb ik eraan gedacht om eens een keertje nà de zomervakantie nog voor een paar weken in mn uppie naar Frankrijk te gaan. Fietsen of wandelen.. wat het moest worden wist ik nog niet en sowieso  raakten iedere keer de plannen na terugkeer in het slop, ingehaald door de waan van de dag en allerhande prioriteiten. Maar dit jaar dacht ik misschien moet ik het nu gewoon maar eens doen. Nu of nooit. Je wordt er niet jonger op en nu kan her qua werk en gezin dus… 

Uiteindelijk de keuze gemaakt om met de fiets te gaan. Dit omdat mijn knie toch af en toe opspeelt en je met een fiets veel makkelijker afstanden kan afleggen. 

Bovendien ben je met een fiets voor mensen minder gauw een verdachte zwerver/ drifter maar een stoere sportieveling op avontuur. En dat geeft goodwill wat soms ook wel handig is dus..

Een lift vinden via internet bleek niet heel snel resultaat te boeken (uit eindelijk wel een gevonden maar zonder plek voor de fiets) dus maar een kaartje met de flixbus geboekt naar Lyon. Maar deze blijkt wel helemaal om te rijden over Frankfurt en nogal vaak te stoppen. Bovendien moet ik 4 uur wachten in Frankfurt op de aansluiting naar Lyon. Al met al gaat de reus zo’n 26 duren, incl de trein van Haren naar vertrekpunt Amsterdam Sloterdijk. 

Omdat er na 1 november geen fietsbussen meer  rijden en de fiets dus niet terugkan heb ik een tweedehands fiets gekocht op MP en even bij de fietsenmaker laten finetunen. Aangezien mijn zwager Arjen ook binnenkort in zuid Frankrijk zit is het idee ontstaan om de fiets straks bij hem achter te laten. Een oude door woef bekauwde deken en een pannetje uit de weggeefwinkel kunnen oom gewoon in Frankrijk blijven met als de fietstassen die ik met dat doel van een buurvrouw heb gescoord. 

In mijn nopjes stapte ik dus met mijn bepakte fiets in de trein, uitgezwaaid door Rinke maar het eerste obstakel van de reis diende zich al aan… telefoon aan de oplader thuis vergeten..Rinke thuis gebeld en hij was zo lief om direct in de auto te springen. 3 Minuten voor het vertrek van de eerstvolgende aansluiting  hoorde ik hem fluiten en kwam hij de trap opgerend  met de telefoon in zijn hand. 

Nog één  dikke smakkerd en ik ging weer herder

Na het volgende obstakel, lift button dienst waarna ik de zware fiets  met bepakking van een hele hoge trap zonder bandengeul naar beneden moest zien te krijgen. Er was bijna niemand op het perron maar gelukkig kwamen twee mensen de trap op. Ik hoorde ze Spaans   spreken  en vroeg dus snel of ze even tijd hadden om mij te helpen en gelukkig dat hadden ze. Helaas bleek door deze actie wel m’n  fietssleuteltje dubbelgeknakt maar  gelukkig heb ik nog een reserve bij me.

Dit was trouwens al de tweede lift die het niet deed op dit traject. Die in Haren was ook kapot. 

Hoe de NS dan verwacht dat iemand met

 een rolstoel op het perron komt, of er weer af is mij onduidelijk. De medewerkers op sloterdijk gaven mij als tip dan weer terug in de trein te gaan en bij een andere halte uit te stappen.. Het is net of ze hier niet aan gedacht hebben (ik heb al vaker gehad dat een lift het niet deed. 

Eten van het land

Net als in Nederland is ook hier gratis voedsel op straat en in de natuur te vinden. Daarnaast is het hier ook gebruikelijk om spullen uit eigen tuin mee te nemen als je ergens op bezoek gaat, of naar een bijeenkomst. Zo worden we steevast overladen met sinaasappels, gember en citroenen uit eigen tuin van Coralie als we haar ontmoeten, en van een vriendin van haar kregen we avocados. En op de keramiek les nemen de leerlingen vaak groenten, zoals lenteui, paksoi, broccoli mee om daar uit te delen. 

Mispels

Goyavier

In de bergen zie je veel goyaviers en mispels. Goyaviers zijn een soort kleine guaves, maar wat zuurder van smaak. Je kunt ze in verschillende stadia van net rijp tot overrijp eten, en smaken dan steeds een beetje anders. Mispels hoeven niet trouwens niet rot te zijn om toch lekker te smaken.

Wat ook wel grappig is is de roze peper. Het is eigenlijk geen peper, maar het zijn kleine roze besjes, zo groot als peperkorrels, die ter garnering vaak door de peper gemengd worden. Deze struiken groeien hier gewoon in het wild. 

Roze peper

kokosnoot en chuchu

Mangos en bananen en kokospalmen zie je hier veel.  Helaas zijn de mango's nog niet rijp want in elke straat staan reusachtige mangobomen, tot aan de nok toe vol met kleine groene mangootjes. Groene mango kun je ook eten, en wordt ook wel verkocht, maar ik heb ze liever rijp en zoet. Bananen zie je wel in trossen hangen aan de bananenplanten,  maar meestal zijn ze van iemand. De bloemen zag ik trouwens tot mijn verbazing liggen in de supermarkt. Het blijkt dat ze gegeten kunnen worden  als een soort artichock maar wat ik ervan begreep is dat bewerkelijk en geven ze zwart af. Op  het strand vinden we wel eens een kokosnoot, die we inmiddels met een zakmes open weten te krijgen. Flink zagen door de dikke laag vezels, dan gaatjes priemen in de ogen, leegdrinken, en daarna op een steen kapotslaan en het vruchtvlees eruit lepelen. Er zijn veel kokospalmen, maar anders dan in Mexico worden cocossap minder vaak verkocht langs de kant van de weg. Af en toe alleen, en dan kost het tussen de 4-5 euro voor het sap van 1 kokosnoot. Wat ze dan ook in een plastic flesje willen doen. 

bananenbloemen in de supermarkt

Broodvruchten zijn wij nog niet zo veel tegen gekomen, ligt er een beetje aan waar je op het eiland zit, maar ik vond er eentje van een kg. Je kunt ze koken als ze nog niet rijp zijn en dan hebben ze een structuur en een smaak die aan een aardappel doet denken. Of wachten tot ze rijp en smotsig zijn. En dan hebben ze een zoete wat geparfumeerd achtige smaak, die wat aan bubbelgum doet denken. 

Granaatappels zie je hier ook in veel tuinen, en vallen soms op de stoep en blijven daar liggen. 

Ook de tamarindes zijn inmiddels  rijp en vindt je op veel plekken. Het zijn er  zoveel dat Rinke er  siroop van maakt. 

Dat het ook gevaarlijk kan zijn, die uitbundige tropische natuur illustreert het verhaal van Imane, onze hospita. Zij was op een dag aan het joggen in de wildernis toen er opeens vlak naast haar een enorme broodvrucht op de grond plofte. Zij had het over een ding van een kilo of 7. Volgens internet worden ze maar maximaal 4 kg, maar je zal maar zo'n ding op je hoofd krijgen.

Op de stoep vond ik laatst ook een aantal grote pompelmoenen die daar door iemand met bladeren uit zn tuin gedumpt waren. De eerste die we openende was wel lekker, de andere waren wat droog. Ook lag er sterfruit, dat uit een boom die over de muur heenkwam bleek te vallen, maar die dingen waren nogal smakeloos. Eerder vond ik ook een keer bij een glasbak  een hele lading mandarijnen en citroenen die iemand daar gedumpt had. Er waren een aantal niet goed meer, maar de meesten wel. Toen ik daar wat van stond uit te zoeken kwam er een oude vrouw die dat ook wel zag zitten.  Dus toen hebben we de buit gedeeld. 

Door Imane worden we trouwens voorzien van eieren, waar ze een boel van heeft sinds haar 3 kippen en 3 kwartels (opgekweekt vanaf kuikentjes) zijn begonnen met leggen. Het zijn leuke eigenwijze beesten die iedere keer hun omheining weten te ontsnappen en dan met zn drieen langs het raam scharrelen en de boel onderschijten. 

Kameleon

Deze kameleon kwam ik tegen bij mijn favoriete rivierkloof hier (Bras de la Pleine). Het is een soort die op Reunion achteruit gaat, en daarom nu beschermd wordt. Dat is op zich merkwaardig, want het is een door de mens geintroduceerde exoot die uit Madagascar komt; er komen van nature helemaal geen kameleonnen voor op Reunion. 

Ze zullen dat wel doen omdat ze blij zijn eindelijk eens wat beesten te hebben; in feite komt er hier qua dierenwereld van nature bijna niks voor hier. En van wat er aan hogere dieren voorkomt, is meer dan de helft ook nog eens geintroduceerd door de mens. 

Dat er van nature niet veel beesten voorkomen heeft twee redenen: Ten eerste is dit een heel jong eiland - het is pas 3 miljoen jaar oud, en dat is in evolutionaire termen alsof het net uit zee opgepopt is, en het schuim van het zeewater nog nauwelijks opgedroogd is. En ten tweede omdat het nogal geisoleerd ligt - het dichtsbijzijnde grote brok land is Madagascar, en dat ligt toch zo'n slordige 800 km verder. 

Maar goed, terug naar de Kameleon. Het gaat om Chameleo pardalis, de panter-kameleon van Madagascar, en dit is een mannetje. En hoewel een exoot, is ie wel erg mooi natuurlijk.