Invoeling

Jitse: "Rinke, ik vind muggen stout, maar overdag vind ik ze ook wel lief hoor".

Aangezien het hier stikt van de muggen, met name 's nachts, vraag ik Jitse waarom hij de muggen ook wel lief vindt.

J: "Ik vind het wel zielig voor ze dat niemand ze lief vindt, dus dan vind ik ze wel lief. Maar alleen overdag."

Een dergelijk groot inlevingsvermogen vertoonde hij ook al een paar dagen geleden, toen hij een splinter in z'n teen had - wat overigens heel veel gekrijs opleverde bij tevergeefse pogingen die er uit te halen. Na afloop van dit avontuur, waarbij iedereen doodop was en Jitse alle pogingen om de splinter er uit te krijgen had laten mislukken met gespartel, geschop en ware doodskreten, verklaarde hij luchtig:

"Nou, ik vind het niet erg hoor dat de splinter er nog in zit. Ik vind het wel zielig voor de splinter dat niemand hem in z'n voetje of handje wil."

De avonturen van slungelmans in het land van de Opdondertjes: "gevloerd in de ijssalon"

Toen ik weer boven kwam met de servetjes, zag ik dat Ibrich opnieuw met haar lepeltje in een bakje halfgesmolten ijs aan het prikken was. Ter voorkoming van opnieuw enorme knoeipartijen riep ik alvast "Ibi, niet doen" en versnelde mijn pas naar het tafeltje. Dat zou ik echter niet bereiken; het volgende moment lag ik languit op de grond, m'n handen tegen het voorhoofd, te kermen van de pijn. Jitse keek onthutst toe, en ook Ibi nam geen hap meer van haar ijsje.

Toen ik in staat was om weer omhoog te kijken zag ik wat er gebeurt was. Het plafond - dat al nauwelijks hoog genoeg was - werd ondersteund door een 30 cm dikke en brede betonnen draagbalk, en daar was ik in volle vaart met m'n kop tegenop geknald. Jitse hoefde van de schrik zijn ijsje niet meer, dus dat kwam mooi uit, want die kon ik nu tegen de pijnlijke plek aanhouden. Toen ik tien minuten later in staat was om naar beneden te strompelen, kreeg ik ook nog een zak met ijsblokjes van het geschrokken personeel.

Bij het pleintje met de pula-pula zat ik half achterover op Ingeborg te wachten met een zak ijsblokjes op m'n hoofd geduwd, terwijl de kinderen zich gelukkig vermaakten op Thomas' springkussen.

Nu twee dagen later heb ik nog steeds koppijn en een flinke bult daar, en mogelijk een lichte hersenschudding - hoewel je daar officieel voor buiten westen moet zijn geweest (wat bij mij dus niet zo was). In elk geval sinds die tijd voornamelijk in bed doorgebracht met tamelijke koppijn; misschien dat het binnenkort beter gaat.

Natuurlijk is het een beetje onzin om de Brazilianen uit te maken voor "kleine opdondertjes"; het zijn juist wij Nederlanders die mondiaal gezien de extremen zijn: we zijn het langste volk van de wereld. En ja, met name in andere werelddelen kan dat wel eens lastig uitpakken - auw!

Computerperikelen

Brazilië is een land waar dingen enerzijds een stuk makkelijker gaan dan in Nederland - probeer in Nederland maar eens je huis blauw te verven als je daar op een dag zin in krijgt: gegarandeerd krijg je allemaal grote problemen met enge instanties als welstandscommissies, bevolkt door figuren die regelneukerij belangrijker vinden dan creativiteit en levendigheid. Het schijnt dat in Steenwijk zelfs een ecohuis afgebroken dient te worden omdat de eigenaar twee jaar te lang over de bouw ervan deed.

Anderzijds gaan in landen als Brazilië dingen een stuk moeilijker. Neem nou computers. Op Curaçao hadden we daar ook al dramatische ervaring mee. Nou gaat de ontwikkeling van die dingen heel rap en wordt de afschrijvingstijd steeds korter, maar drie computers er door jagen in de anderhalf jaar dat we daar zaten is nou niet bepaald bevorderlijk voor de productiviteit en efficientie - zeker als dat een landelijke trend lijkt te zijn. De combinatie van zout, wind, hitte en af en toe een fikse stroomstoot over het electriciteitsnet is doorgaans funest voor dergelijke apparatuur.

Ook hier was het spiksplinternieuwe laptopje dat ik dik twee maanden terug gekocht had ineens kaduuk. Internet wilde niet meer, met geen mogelijkheid. Na een dag lang wanhopig kabeltjes verwisselen, IP-adressen en gateway-instellingen in het wilde weg uitproberen, en internetfora afsneupen voor oplossingen, ging ik maar terug naar de winkel.

Om een lang verhaal kort te maken: het zou 5 dagen duren (die 7 dagen werden), toen nog 5 dagen, en toen nog 10 tot 20 dagen.

Eigenlijk heb ik goed de schurft aan laptop computers. Niet alleen zijn ze twee maal zo duur als een gewone computer met dezelfde kwaliteit/snelheid, maar het is ook bepaald niet ergonomisch verantwoord, en bovendien is het zo goed als onmogelijk om er zelf wat aan te klussen. Met een normale computer had je voor 20 euro een nieuw netkaartje gekocht, er zelf ingezet, en klaar was kees. Maar ja, dat past niet in zo'n dun ding, en omdat het ook nog eens geintegreerd zit in het moederbord moet werkelijk de hele zooi uit elkaar gehaald om dat moederbord te vervangen.

Maar een maand zonder werkcomputer, dat kon dus niet. Dus togen we maar met een drie man sterke delegatie (ik, Ingeborg, en Ronald, een Nederlander die hier ook in Ilhéus woont) naar de winkel om te bepleiten dat dit zo echt niet kon. Ik arme had me helemaal uitgegeven aan die computer, en had dat natuurlijk niet gedaan om vervolgens een maand zonder bron van inkomsten te zitten.

Zulk soort argumenten is een Braziliaan natuurlijk gevoelig voor, dus het koste niet zo veel overredingskracht om een computer in bruikleen los te krijgen tot die van mij klaar was. En nu zit ik die dan uit te pakken en te configureren: compleet nieuwe machine (geen laptop), met spiksplinternieuwe platte monitor, toetsenbord, muis en boxen.

Je kan zeggen wat je wil, maar de service is hier goed.

Chaoshoofd

Het bericht onder deze link was al wel geschreven, maar per ongeluk nog niet geplaatst.

Omdat berichten met een oudere datum niet bovenaan komen, en dus het gevaar lopen aan ieders aandacht te ontsnappen, plaats ik dus maar even een linkje er naar toe.

compartir

Zoals Remco Roest op zijn weblog al schreef (doorklikken via het stukje "borsten en billen",) weten Brazilianen altijd wel een reden te bedenken voor een feestje. Nadat wij Ibrich haar tweede verjaardag in stijl hadden gevierd, met taart voor iedereen die in de buurt was, werden wij een paar dagen later op onze beurt uitgenodigd voor de verjaardag van Laetitia. Al diverse keren die week hadden ze haar in het zwembad "cumpleanos feliz "toegezongen, misschien om al vast te oefenen? Waarschijnlijker gewoon omdat ze het leuk vonden. Het bleek dat de kleine meid 14 maanden was geworden. Toen wij een beetje verbaasd vertelden dat we in nederland maar 1 keer per jaar de verjaardag vierden, bleek dat in principe hier ook het geval. Maar omdat Laetitia, zwitserse vader en braziliaanse moeder, haar 1-e verjaardag in Zwitserland had gevierd, had daarbij de braziliaanse familie niet aanwezig kunnen zijn. Dus een goede reden om het nog eens te vieren en natuurlijk iedereen in de omgeving uit te nodigen.

Compartir "deelnemen" is het braziliaanse en het spaanse woord voor "delen". Wanneer je je in de buurt van een groep brazilianen of andere latino's bevindt, is het heel ongebruikelijk dat ze geen contact met je maken. Indien er iets gegeten of gedronken wordt, wordt je eigenlijk altijd wel iets aangeboden.

Ook is het heel gewoon, dat als je bijvoorbeeld op het strand zit, of in de bus, of eigenlijk overal (zeker als je met kinderen bent) mensen spontaan een gesprekje aanknopen. Nu heeft het er zeker mee te maken dat wij buitenlanders zijn, en dat dat de nieuwsgierigheid prikkelt, maar feit is dat mensen hier veel gemakkelijker contact leggen met iemand die ze niet kennen. Ze zijn gewoon minder gereserveerd, en ook minder verlegen dan wij Nederlanders.




Dat het in Nederland anders gaat, placht ik af en toe te vergeten. In Nederland is voor het eerst met iemand kennis maken vaak een subtiel spel van aantrekken, en zelf niet overdreven geinteresseerd lijken. Voorzichtig, en langzaam dichterbij komen. Anders schrik je mensen af. Een leuke annecdote is die van een bruiloft die wij ooit bezochten. Omdat wij niemand van de overige genodigden kenden, besloten wij aan een van de grootste tafeltjes te gaan zitten. Ik verwachtte dat er dan spoedig meer mensen zouden aanschuiven, waar we dan in gesprek mee zouden raken. Maar wat gebeurde er? Onze tafel bleef leeg. Wel bleven er mensen stoelen bij onze tafel weghalen, zodat wij uiteindelijk met zijn "drietjes" (Ibi zat nog in mijn buik) aan een enorme tafel zaten, en om ons heen een aantal groepen zich verdrongen rond véél te kleine tafeltjes.

Uiteindelijk werd het nog heel gezellig, maar eerst moest daarvoor het ijs gebroken worden door een kennismakingsspel geholpen door alcoholische versnaperingen.

Bij dit stukje had uitstekend een foto gepast van ons uitstapje van afgelopen weekend. Bij een strand, een eindje noordelijk van Ilhéus werden wij (zittend in een warme poel die zich in een rots had gevormd) getracteerd op koude priklimonade, en zelfgebakken cake. Rinke maakte een paar foto's, maar toen ik ze net bekeek, bleek dat op allemaal alleen ik en de kinderen te zien waren.
Behalve een paar ellebogen helemaal niets van de kleurrijke gastvrije familie en hun schattige kindjes in de leeftijd van Ibi en Jitse. Toen ik Rinke ernaar vroeg was zijn reactie: "maar ik weet helemaal niet of zij wel op de foto wilden! Ik vind het genant om iemand zomaar op de foto te zetten".

Maar zo voelt dat hier helemaal niet, tussen de vakantie vierende mensen. Als je een poosje leuk met iemand gebabbeld hebt, is het heel normaal om je camera of mobiele telefoon tevoorschijn te trekken en snel even een fotootje of een hele serie) te knippen. Kinderen van drie trekken al een heel gelikte "smile" uit de kast, zo getraind zijn ze erin. Ook wij worden te pas en te onpas gefotografeerd, waarbij Ibi de absolute favoriet is.

Toch nog te nederlands dus, die Rinke...

woelwater

Onze Ibi, die zo langzamerhand steeds meer op een echt klein meisje begint te lijken, compleet met bikinibovenstukje (af en toe dan...) is me er eentje. Zonder dat ze nu echt overdreven bewegelijk of onrustig is, houd ze er wel van om de grens op te zoeken. Als hobbies heeft ze fietsen, zwemmen, klimmen en dansen (en uit het raam zwaaien naar Mattheus).

Maar omdat het Ibi is vindt zij dat op de gewone manier te saai. Dus wil ze met de driewieler de trap af, zonder bandjes in het zwembad, in de losstaande rieten kast klimmen, en als ze naar Mattheus zwaait staat ze bij voorkeur bovenop de sofa met driekwart van haar lichaam buiten het raam.
Ook het eten is nooit saai met Ibi. Aan tafel zitten? waarom zou je dat doen, als het ook staand kan?

Borsten en billen

Wat preutsheid en onpreutsheid betreft blijft Brazilië een uiterst merkwaardig land vol tegenstrijdigheden. Dat valt vooral op als je in een cabana woont gelegen aan het strand en met zwembad op 30 cm van je deur. Zo midden in het hoogseizoen worden de vaste bewoners in aantal behoorlijk overtroffen door de vakantiegangers, en waar er vakantie gevierd wordt aan het strand gebeurt dat natuurlijk vooral met veel vertoon van lichamen.

Vanmiddag was ik daar getuige van dankzij een schokkend tafereel. Een meisje van 5 werd door een lieftallig zusje het bikini-bovenstukje van het lijf gerukt - en uiteraard niet terug gegeven want zo gaat dat immers bij zusjes - wij zien die dagelijkse strijd ook tussen onze bloedjes van kinderen. Met de armpjes over haar "borsten" gevouwen van schaamte rende ze het bad uit en het huis in, op zoek naar een andere minieme bikini om haar zo vrouwelijke rondingen te bedekken.
Persoonlijk vind ik dit nogal een hilarische gebeurtenis, maar in wezen is het natuurlijk diep triest dat kinderen van 5 zich al half dood schamen voor de borsten die ze nog niet eens hebben. Persoonlijk is het begrip "schaamte voor je eigen lichaam" in mijn ogen sowieso al bizar, maar als het er op zo'n leeftijd al zo zwaar ingegoten is, dan lijken mij de betreffende ouders ook rijp voor menige sessie bij een psycholoog.

Dat de tieten van een kind van vijf al bedekt dienen te blijven voorspelt natuurlijk weinig goeds voor de stranden hier. En inderdaad: blote borsten zul je hier niet ontwaren op het strand - behalve dan toen bij die dame die ik zag van wie het bovenstukje zo ongeveer achterstevoren werd gerukt omdat de branding wel erg ruig was die dag, maar dat was natuurlijk een vergissing. Naaktstranden schijnen er wel te zijn, maar op de twee of drie die wij gezien hebben was klaarblijkelijk niemand van de aanwezigen zich er van bewust dat men zich hier volgens internetsites op een "clothing optional"-strand (zoals dat eufemistisch heet) bevond, want ook hier was zelfs "topless" uit den boze.

Daarentegen is juist de "string" dermate populair, dat minstens de helft van de vrouwen op het strand met trots een vaak niet weinig indrukwekkende bilpartij etaleert. Het schijnt zelfs dat de "string" uitgevonden is op de stranden van Rio.

Maar dat vrouwen zich nou echt schamen voor hun borsten dat kun je nou ook bepaald weer niet zeggen. De moeder van Charly, een driejarig vriendje van Jitse en één van de andere vaste bewoners hier, heeft bijvoorbeeld zo'n gigantische boezem dat het niet anders kan dan dat dat kunstmatig behoorlijk wat maatjes verder opgepompt is. En dat moet gezien worden natuurlijk - het heeft ten slotte niet voor niks een lieve duit gekost - en zo loopt ze er dan ook vaak bij, uiteraard in combinatie met erg korte broekjes. En hierin is ze niet de enige - waar geen kleding helemaal taboe is, is zeer weinig kleding hier helemaal niet ongewoon in bij voorbeeld de gemiddelde winkelstraat midden in de stad. (En ik ben niet de enige die dit opgevallen was. )

Ook als je dit in een wat breder perspektief plaatst zie je veel tegenstrijdigheden. Homo's wordt over het algemeen totaal niet moeilijk over gedaan, en dat is opmerkelijk voor een latino land. Vrouwen zijn erg vrijgevochten en zelfbewust. De mensen die wij kennen doen ook totaal niet moeilijk als tienerdochters vriendjes hebben bij wie ze af en toe blijven slapen - iets waar je je in menig latino land een algemene excommunicatie mee op de hals haalt, als het niet nog erger is.
Aan de andere kant is er geen land ter waar de vrouwen zichzelf zo vaak laten herbouwen als Brazilië: menige buik of schaamlip wordt hier "gecorrigeerd" met het chirurgisch mes. Maar ook iets simpels als een ongeschoren vrouwebeen is natuurlijk echt "not done".

Mevrouw Dreun

Mevrouw Dreun is een vrouw van een jaar of 25 die hier de Cabana met grote regelmaat frequenteert, en die een erg klein ego en een groot sociaal hart heeft. En die wij niet graag zien komen. Dat zit zo.

Mevrouw Dreun heeft namelijk, om haar gebrek aan zelfvertrouwen te maskeren, een prachtige glimmende zwarte auto gekocht - op afbetaling, want zo gaat dat hier. Het onderdeel van die auto waar ze echt helemaal de blits mee maakt bij iedereen bevindt zich in de achterbak: die is compleet gevuld met een joekelige set van geluidsboxen, 18 in totaal, om het hele spectrum (maar vooral de bassen natuurlijk) te bedienen. En omdat mevrouw Dreun erg sociaal ingesteld is wil ze graag iedereen mee laten genieten van de muziek die uit die boxen komt. Bovendien houdt mevrouw Dreun van een feestje: ze vindt dat de hele wereld haar privé-discotheek is, en dat je dat ook zo vaak en zo lang mogelijk moet laten horen - of beter: voelen, want de bassen dreunen helemaal door tot in je buik en je kast met glazen in de keuken.

Nou is mevrouw Dreun hier niet een betalende gast die in een van de appartementen verblijft, maar dat weerhoudt haar er natuurlijk niet van om zichzelf via haar prachtige boxen helemaal aanwezig te verklaren zodra ze bij haar vrienden die hier vakantie vieren op bezoek komt.

Onlangs ging het een beetje mis met mevrouw Dreun. Omdat de beheerster Margarida er niet was, had ze zichzelf maar een verlengsnoer en een stekker toegeeigend, want anders slurpen die boxen je auto-accu zo leeg. Dit was echter tegen het zere been van Margarida toen die thuis kwam, en prompt was ze genoodzaakt om op haar eigen stroomvoorziening over te schakelen (accu dus maar weer), en bovendien werd haar geboden om het volume omlaag te draaien. Heel vervelend, ze wist niet eens precies hoe dat moest. Margarida was natuurlijk een muziek-hater, en het had vast ook te maken met die vervelende buitenlanders die altijd chagrijnig keken zodra ze het terrein op kwam rijden. Margarida beweerde dat een van hen het nichtje van de eigenaresse was.

Beledigd vertrok mevrouw Dreun in haar auto. Dat ze al aardig wat bier op had was daarvoor geen beletsel, op z'n best verhoogde dat de lol. Dan maar elders op zoek naar drank en "fun".
Dat dat goed gelukt was bleek halverwege de avond. Mevrouw Dreun had besloten om met een zatte kop met haar blitse auto over het strand te gaan scheuren. Dat was goed gelukt, tot ze ter hoogte van Cabana Paraiso Tropical nog even weer haar vrienden wou bezoeken, van het strand af reed, en tot de assen vast kwam te zitten in het zand. Haar auto was dan wel blits, maar het was helaas geen jeep met vierwielaandrijving.

Het gedreun klonk dus nu vanaf het strand, en mevrouw Dreun zat met haar vrienden onderuit geleund tegen haar blitse auto te wachten op de sleepwagen.

Morgen vertrekken de vrienden van mevrouw Dreun. En daar zijn die chagrijnige buitenlanders zo blij mee dat ze dan zelf een feestje gaan bouwen. (hetgeen natuurlijk wel een saai feestje wordt, zonder harde muziek. Het blijven tenslotte zuurpruimen.)

Het is zover!

Met het zweet in mijn trillende handen en een dikke kikker in mijn keel (niet alleen van de hitte en verkoudheid) haalde ik mijn creditcard uit zijn goed verborgen verstopplaats en ging er even rustig voor zitten. Het grote moment was aangebroken. Hét moment waarvoor ik een jaar geleden een creditcard had aangeschaft...

Het was 12 uur 's-middags. We waren klaar met lunchen en het was tijd voor de siesta. Een goed moment voor zaken zoals het boeken van een online vliegticket wat, zoals iedereen weet rust en concentratie vereist.
Na een uurtje heen en weer gezoek, toen ik eindelijk alles maar dan ook álles goed had ingevuld bracht ik met kloppend hart en stijgende spanning mijn vinger naar de knop "boeken" en drukte hem in.
Er gebeurde niets.
Het bleek dat het boekingsprogramma van de vliegtuigmaatschappij onze braziliaanse postcode weigerde te accepteren. Van alles geprobeerd. Niets ingevuld, alleen maar nullen ingevuld en de postcode ergens anders aanplakken, alleen maar puntjes invullen, de computer herstarten, niets hielp. De maatschappij gebeld, maar ook met hun adviezen geen resultaat. Dan maar een nederlands adres invullen. Maar ook daarvan werd door de Duitse maatschappij de postcode niet geaccepteerd. Vervolgens dan maar over de telefoon boeken( 25 ct per minuut). Maar tijdens het opzoeken van onze postcode op onze weglog, liep onze computer vast. Dus mijn adresboekje erbij halen. Ondertussen werd de verbinding helemaal verbroken. Bleek dat mijn Skype beltegoed op was. (voor skype heb ik al meer dan tien keer automatisch beltegoed opwaarderen aangevraagd, en ik dacht dat dat nu eindelijk gelukt was.. niet dus). Dit geregeld en met goede moed weer aan de slag. Weer de vliegmaatschappij gebeld. Na een aantal keren van de lijn gegooid te zijn 15 seconden na het opnemen, kreeg ik eindelijk weer iemand aan de lijn.Een nieuwe medewerker, dus weer van voren af aan beginnen. Maar toen de namen eindelijk goed waren gespeld door het meisje aan de andere kant van de lijn, en we tot betalen konden overgaan, weigerde mijn creditcard.
Eerst moest ik dus de creditcardmaatschappij in nederland bellen hoe dit nu weer kon.
Natuurlijk viel tijdens het bellen de internetverbinding uit. Maar na 20 minuten was ook dit euvel weer opgelost en kreeg ik (na het beluisteren van alle andere informatie en keuzemogelijkheden die de spraakcomputer mij wenste voor te schotelen) iemand aan de lijn waaraan ik opnieuw mijn vraag kon stellen. Het antwoord was dat mijn kredietlimiet te laag was. 1500 euro ipv de 2000 die ik dacht. Tsja, wat dan. Gelukkig waren Rinkes ouders er ook nog, en mochten we hun creditcard gebruiken. Dus weer gebeld met de vliegtuigmaatschappij.
Maar inmiddels waren de brazilianen alweer uit hun sietsta ontwaakt en kwam er een auto het strand oprijden rijkelijk voorzien van de al eerder door ons beschreven geluidsinstallatie in de achterbak. En waar ging die auto staan? Natuurlijk. Op het strand, op nog geen 15 meter afstand van onze ramen die allemaal vrolijk mee begonnen te trillen. Net zoals het hele huis en onze ingewanden overigens. Gelukkig dat wij zulke fantastisch diep slapende kinderen hebben (!). Het meisje van de vliegtuigmaatschappij moest wel lachen toen ik zei "dit is Brazilië".
Nadat ik in de tropische hitte alle ramen en duren gesloten had, en met mijn handen tegen mijn oren (koptelefoon ingeplugd) en dubbelgevouwen over de laptop om mijn mond zo dicht mogelijk bij het microfoongaatje te brengen haar alle nummers had "ingefluisterd". (Ik hoop niet dat ze nu gesprongen trommelvliezen heeft)kwam eindelijk het verlossende woord. De boeking was gelukt!

En de datum van aankomst op schiphol is...... 11 maart.

naschrift.
Daarna meteen maar even doorgepakt, om ook de binnenlandse vlucht van Ilheus naar Salvador, (ca 350 km hemelsbreed) te regelen. De siesta kon ik toch op mijn buik schrijven want inmiddels was het alweer vier uur. Maar nadat ik álles had ingevuld... inclusief mijn sofinummer van hier....

Morgen maar even naar Ilheus naar een reisbureau.

naschrift 2
En die auto is vast komen te zitten tot zijn assen in het zand, en werd vannacht rond 12 uur (dus tot die tijd intermitterd uitbundige muziek) uiteindelijk opgehaald door een hoe noem je zo'n auto ook alweer...

Ibi Jarig!

Twee jaar alweer is onze kleine grote meid vandaag! Jitse en mama hadden gisteren een mooie verjaardagsmuts voor haar geknutseld, slingers opgehangen en de kadootjes ingepakt. Papa lag op apegapen in bed,en dat was helaas vandaag ook zo. Voor Ibi mocht het de pret niet drukken. Prachtig vond ze het allemaal. "Feestje" zei ze steeds, en "Ibi jarig!" wijzend op de slingers. Van neef Allerd en nicht Floor waren er via email digitale bewegende felicitaties gekomen. Ibi én Jitse kropen zowat in het scherm om ze goed te kunnen bekijken. Ook kreeg ze kadootjes ( een paar échte grote meisjeschoentjes en een puzzel). Jitse hielp haar snel met het uitpakken want "dat kan ze nog niet zo goed". en deed voor hoe ze de puzzel moest maken. Nou, maar daar was Ibi zelf ook best handig in! Ook de taart ging er goed in, net als bij de overige gasten van de pousada, die haar stevig toegezongen hebben. Ibi vond al die aandacht fantastisch, en toen ze ook nog bij gingen dansen was de pret helemaal compleet en deed ze enthousiast mee. Jitse verstopte zich ondertussen half achter mij. De ereplaats die hij had gekregen op een hoge kruk naast Ibi bleef leeg. Hij vond het maar wat best toen ik weer naar huis ging om de lunch te maken, en hij met mij mee kon, terwijl Ibi bij deze vrolijke 15 koppige familie achterbleef om nog wat te spelen met(het speelgoed van) Laetitia, een babymeisje van 1.

Ver"kou"den

Het is weer zover: smooooor. Brandende strot, zware druk op alle holtes in het hoofd, op de jukbeenderen, op de slapen, op het voorhoofd, druk op de oren, zowat stikken in het snot..., zware niesbuien...

Ik herinner me nog televisiereclame uit de tijd dat ik jong was (toen het leven nog simpel was en we nog televisie in huis hadden):
- "Waar is Jantje?"
- "Thuis juf, hij is verkouden".
Reclame voor medicijnen zomaar op televisie mag inmiddels niet meer, maar dat is niet het enige wat veranderd is. Ik herinner me nog dat ik Jantje maar een dikke aansteller vond: een beetje sneu in bed gaan liggen lijen met een verkoudheidje. Maar als ik zelf tegenwoordig verkouden ben ben ik te lamlendig om op te staan, en hou ik minstens twee dagen het bed omdat dat de enige dragelijke plaats is als je kop elk moment lijkt te kunnen ontploffen. Elke volgende verkoudheid is blijkbaar heftiger dan de vorige bij mij.
Maar los daarvan zou ik tegenwoordig nog niet naar school of werk gaan met een verkoudheid. Verkoudheid is namelijk de meest voorkomende ziekte, en dat komt doordat het ook nog eens één van de meest besmettelijke is; als je daarmee toch naar je werk gaat dan neem je dus doelbewust een aan zekerheid grenzend risico om collega's te besmetten. Als ik werkgever was zou ik iedereen die het waagt om verkouden op het werk te komen onmiddelijk met een uitbrander weer terug sturen naar huis. De ijver is voorbeeldig, maar wat heb je daaraan als als gevolg daarvan twee dagen later de halve afdeling snottert of ziek is.

Met mijn huidige tropische verkoudheid is in elk geval ook de stellingname van mijn ouders weer een stukje minder waarschijnlijk. Toevallig schreef Siep het nog twee dagen geleden in een mail: Let maar op, daar in de tropen worden jullie niet verkouden, maar zodra je hier bent in het koude Nederland is het raak.

Het is een veel voorkomende bron van twist: is er een relatie tussen verkoudheid en kou? Iedereen erkent wel dat de werkelijke veroorzaker van verkoudheid natuurlijk een virus is; maar volgens het kamp van mijn ouders wordt de bevattelijkheid voor dat virus vergroot door tocht en kou. Volgens de medische wetenschap is dat onzin.

Het bekendste onderzoek is een proef waarbij amerikaanse recruten verdeeld werden in twee groepen, die in de kou werden gezet. Het bleek geen draad verschil te maken: de dik ingepakte groep werd even vaak verkouden als de groep die alleen in T-shirt de vrieskou in moest. Ook zijn er verscheidene proeven gedaan met mensen die hete baden namen, en daarna in de tocht gezet werden gedurende een half uur. Ook daar bleek er geen verschil tussen de "wel kou" en "geen kou"-groepen. Ook bij sauna-bezoek heb ik nooit enige relatie met verkoudheid ervaren.

Als kou iets met verkoudheid te maken heeft, zou je verwachten dat er verschillen in het voorkomen van verkoudheid zijn op verschillende breedtegraden. Allereerst blijkt dat inderdaad zo te zijn voor de polen, maar dan precies andersom: onder eskimo's komt verkoudheid nauwelijks voor. Een waarschijnlijke verklaring daarvoor is dat de bevolking daar dermate dun gezaaid is, dat de overdracht van het virus onwaarschijnlijk wordt. Te grote kou lijkt me niet zo van invloed op het virus; aangezien virussen niet leven, kunnen ze ook niet doodgaan van de kou, dus het lijkt me niet dat virussen nou minder virulent zijn bij -20 dan bij +10 graden Celsius. Wat wel nog zou kunnen meespelen is de hoge UV-straling op de polen.

Of verkoudheid meer in de gematigde zones voorkomt dan in de tropen heb ik niet kunnen vinden; het schijnt ook dat er niet veel onderzoek naar verkoudheid gedaan wordt, omdat er nauwelijks aan verkoudheidsmedicijnen valt te verdienen (immers als je niets doet is het ook na vier vijf dagen weer over) en omdat het niet "cool" onderzoek is.

Wat wel onomstotelijk vast staat is dat verkoudheid in de gematigde zones vaker in de winter voorkomt dan in de zomer. Hoe dat komt weet eigenlijk niemand; regelmatig wordt als verklaring geopperd dat mensen in de winter meer binnen zitten, dus dichter op elkaar zitten, waardoor het virus veel makkelijker over springt van persoon op persoon, en zo veel sneller als het ware een kettingreaktie van besmettingen veroorzaakt (met dank aan die uitslovers die toch verkouden naar hun werk gaan...). Zelf kan ik me voorstellen dat Ultraviolette straling van de zon het virus beschadigt, en aangezien in de zomer de zon meer schijnt dan in de winter...

Hoewel ik neig naar de wetenschappelijke lezing (het zou immers hoogmoed zijn om als leek de onderzoeken van mensen die hier aan gestudeerd hebben in twijfel te trekken), twijfel ik ook wel erg over deze kwestie. De wetenschap zelf twijfelt natuurlijk ook meer dan ze naar buiten toe toegeeft; ik herinner me vagelijk een kort bericht in de vakblaadjes van Ingeborg (Medisch contact) waarin genoemd werd dat een recent onderzoek nou net wel weer de relatie tussen kou en verkoudheid aantoonde.

Mijn eigen ervaring spreekt ook voor een relatie tussen die twee. Ik herinner me een keer dat ik toen ik jong was zo de balen van school had, dat ik er echt niet naar toe wilde (nog zo'n heikel discussiepunt: hoe goed is school voor een kind...). Ik ben toen een uur met m'n blote bast in het open raam gaan zitten in de nachtelijke kou van eind november. Inderdaad was ik twee dagen later flink verkouden, en de opzet was geslaagd: ik hoefde niet naar school. Maar zoals ik nu ook weer ervaar: deze truuk had dermate veel nadelen dat ik hem niet meer dan eens heb uitgehaald.

Rest me nog te zeggen dat ik erg te doen heb met Ingeborg, die er nu alleen voor staat met twee kleine monstertjes - waarvan één toch echt wel in de categorie "moeilijk hanteerbaar".

Gelukkig nieuwjaar! (2)

Rinke mag dan halstarrig vasthouden aan 22 december als nieuwjaarsdag, ik doe daar niet aan mee. Ik sluit mij aan bij de meerderheid van familie en vrienden die het vanavond vieren. Dat is wel zo praktisch, want iedereen loopt hier NU feest te vieren, en niet 10 dagen geleden...
Maar ook vanavond is betrekkelijk natuurlijk. twee uur geleden hebben we nederland gebeld, waar het toen twaalf uur snachts was, en als het bij ons middernacht is, is het bij mijn vriendin Charity aan de westkust van de VS pas 19.00 uur. En dan zijn er nog landen en religies die er een hele andere jaartelling op na houden dan de onze.
Ook de rituelen en gebruiken verschillen. Zo heb ik mijn best gedaan beignets te bakken met verse ananas. Verder kreeg ik zojuist van onze vriendin Nida (ex buuf uit Porto Alegre) het advies om linzen te eten, en 7 druivenpitten per persoon te eten. Ook de kleur van het ondergoed is hier (net zoals in Mexico) belangrijk voor het nieuwe jaar. Rood voor betere kansen in de liefde, wit voor vrede, geel voor rijkdom. Ik vroeg haar wat zwart betekende..
Heb je een zwarte onderbroek aan? wat dat betekent weet ik niet, maar die zou ik maar snel uittrekken als ik jou was!