De avonturen van slungelmans in het land van de Opdondertjes: "gevloerd in de ijssalon"

Toen ik weer boven kwam met de servetjes, zag ik dat Ibrich opnieuw met haar lepeltje in een bakje halfgesmolten ijs aan het prikken was. Ter voorkoming van opnieuw enorme knoeipartijen riep ik alvast "Ibi, niet doen" en versnelde mijn pas naar het tafeltje. Dat zou ik echter niet bereiken; het volgende moment lag ik languit op de grond, m'n handen tegen het voorhoofd, te kermen van de pijn. Jitse keek onthutst toe, en ook Ibi nam geen hap meer van haar ijsje.

Toen ik in staat was om weer omhoog te kijken zag ik wat er gebeurt was. Het plafond - dat al nauwelijks hoog genoeg was - werd ondersteund door een 30 cm dikke en brede betonnen draagbalk, en daar was ik in volle vaart met m'n kop tegenop geknald. Jitse hoefde van de schrik zijn ijsje niet meer, dus dat kwam mooi uit, want die kon ik nu tegen de pijnlijke plek aanhouden. Toen ik tien minuten later in staat was om naar beneden te strompelen, kreeg ik ook nog een zak met ijsblokjes van het geschrokken personeel.

Bij het pleintje met de pula-pula zat ik half achterover op Ingeborg te wachten met een zak ijsblokjes op m'n hoofd geduwd, terwijl de kinderen zich gelukkig vermaakten op Thomas' springkussen.

Nu twee dagen later heb ik nog steeds koppijn en een flinke bult daar, en mogelijk een lichte hersenschudding - hoewel je daar officieel voor buiten westen moet zijn geweest (wat bij mij dus niet zo was). In elk geval sinds die tijd voornamelijk in bed doorgebracht met tamelijke koppijn; misschien dat het binnenkort beter gaat.

Natuurlijk is het een beetje onzin om de Brazilianen uit te maken voor "kleine opdondertjes"; het zijn juist wij Nederlanders die mondiaal gezien de extremen zijn: we zijn het langste volk van de wereld. En ja, met name in andere werelddelen kan dat wel eens lastig uitpakken - auw!