compartir

Zoals Remco Roest op zijn weblog al schreef (doorklikken via het stukje "borsten en billen",) weten Brazilianen altijd wel een reden te bedenken voor een feestje. Nadat wij Ibrich haar tweede verjaardag in stijl hadden gevierd, met taart voor iedereen die in de buurt was, werden wij een paar dagen later op onze beurt uitgenodigd voor de verjaardag van Laetitia. Al diverse keren die week hadden ze haar in het zwembad "cumpleanos feliz "toegezongen, misschien om al vast te oefenen? Waarschijnlijker gewoon omdat ze het leuk vonden. Het bleek dat de kleine meid 14 maanden was geworden. Toen wij een beetje verbaasd vertelden dat we in nederland maar 1 keer per jaar de verjaardag vierden, bleek dat in principe hier ook het geval. Maar omdat Laetitia, zwitserse vader en braziliaanse moeder, haar 1-e verjaardag in Zwitserland had gevierd, had daarbij de braziliaanse familie niet aanwezig kunnen zijn. Dus een goede reden om het nog eens te vieren en natuurlijk iedereen in de omgeving uit te nodigen.

Compartir "deelnemen" is het braziliaanse en het spaanse woord voor "delen". Wanneer je je in de buurt van een groep brazilianen of andere latino's bevindt, is het heel ongebruikelijk dat ze geen contact met je maken. Indien er iets gegeten of gedronken wordt, wordt je eigenlijk altijd wel iets aangeboden.

Ook is het heel gewoon, dat als je bijvoorbeeld op het strand zit, of in de bus, of eigenlijk overal (zeker als je met kinderen bent) mensen spontaan een gesprekje aanknopen. Nu heeft het er zeker mee te maken dat wij buitenlanders zijn, en dat dat de nieuwsgierigheid prikkelt, maar feit is dat mensen hier veel gemakkelijker contact leggen met iemand die ze niet kennen. Ze zijn gewoon minder gereserveerd, en ook minder verlegen dan wij Nederlanders.




Dat het in Nederland anders gaat, placht ik af en toe te vergeten. In Nederland is voor het eerst met iemand kennis maken vaak een subtiel spel van aantrekken, en zelf niet overdreven geinteresseerd lijken. Voorzichtig, en langzaam dichterbij komen. Anders schrik je mensen af. Een leuke annecdote is die van een bruiloft die wij ooit bezochten. Omdat wij niemand van de overige genodigden kenden, besloten wij aan een van de grootste tafeltjes te gaan zitten. Ik verwachtte dat er dan spoedig meer mensen zouden aanschuiven, waar we dan in gesprek mee zouden raken. Maar wat gebeurde er? Onze tafel bleef leeg. Wel bleven er mensen stoelen bij onze tafel weghalen, zodat wij uiteindelijk met zijn "drietjes" (Ibi zat nog in mijn buik) aan een enorme tafel zaten, en om ons heen een aantal groepen zich verdrongen rond véél te kleine tafeltjes.

Uiteindelijk werd het nog heel gezellig, maar eerst moest daarvoor het ijs gebroken worden door een kennismakingsspel geholpen door alcoholische versnaperingen.

Bij dit stukje had uitstekend een foto gepast van ons uitstapje van afgelopen weekend. Bij een strand, een eindje noordelijk van Ilhéus werden wij (zittend in een warme poel die zich in een rots had gevormd) getracteerd op koude priklimonade, en zelfgebakken cake. Rinke maakte een paar foto's, maar toen ik ze net bekeek, bleek dat op allemaal alleen ik en de kinderen te zien waren.
Behalve een paar ellebogen helemaal niets van de kleurrijke gastvrije familie en hun schattige kindjes in de leeftijd van Ibi en Jitse. Toen ik Rinke ernaar vroeg was zijn reactie: "maar ik weet helemaal niet of zij wel op de foto wilden! Ik vind het genant om iemand zomaar op de foto te zetten".

Maar zo voelt dat hier helemaal niet, tussen de vakantie vierende mensen. Als je een poosje leuk met iemand gebabbeld hebt, is het heel normaal om je camera of mobiele telefoon tevoorschijn te trekken en snel even een fotootje of een hele serie) te knippen. Kinderen van drie trekken al een heel gelikte "smile" uit de kast, zo getraind zijn ze erin. Ook wij worden te pas en te onpas gefotografeerd, waarbij Ibi de absolute favoriet is.

Toch nog te nederlands dus, die Rinke...