Verborgen talenten

Soms heb je dat er door een of ander onnozel toeval ineens een verborgen talent te voorschijn komt. Dat je bij voorbeeld ontdekt dat je heel goed bent in scheten laten terwijl je op de kop staat, maar dat je dat voorheen nog niet wist omdat je dat gewoon nooit geprobeerd had. Misschien zou ik zelf wel ontzettend geslaagd zijn als politicus (nou we het toch hebben over scheten laten en op de kop staan), of als commissaris van een multinational - ware het niet dat ik geen zin heb in allerlei maniertjes te bedenken om pubers met rare mobiele-abonnements-constructies zoveel mogelijk geld uit de zak te kloppen. Maar dit is weer een dwarsstraat waar veel over te zeggen is, maar wat we maar niet zullen doen.

Hoe dan ook, onze Ibrich heeft ook bij toeval een talent ontdekt, want in een onbewaakt ogenblik heeft ze zich vergrepen aan de digitale camera van mama. Nou is dat niet zo'n patserig zwaar toeterding als waar haar vader mee rondloopt, maar toch kun je er ook foto's mee maken. Mij is dat ding te ingewikkeld: veel te weinig knopjes, en laatst bleek dat ik allemaal korte filmpjes van stukken lucht en halve benen er mee gemaakt had in een poging enkele foto's te nemen. Nou ja.

Ibrich wist echter al de afdrukknop te vinden, en ook was ze in staat om de zelfontspanner te bedienen - dat is het knopje waarmee hij eerst een tijdje piept en dan pas een foto neemt, in plaats van meteen te flitsen en te klikken.

En ziehier het resultaat. De focus ligt af en toe wat moeilijk - maar ja, dat krijg je, geen scherpstelring op die nieuwerwetse camera's. Niet dat dat bij deze selectie erg opvalt, maar dat komt vooral omdat ik die 80% van de foto's die enkel bestond uit vage schimmen maar weggegooid heb. En zo gaat een professioneel fotograaf immers ook te werk: 300 keer klikken, één geslaagde foto. Ze heeft al een uitstekende succesratio dus!