Achtertuinigers

In Brazilie zagen we ze voor het eerst, want daar hadden we televisie in Porto Alegre. Dagelijks op het kindernet: de Backyardigans. Vijf figuurtjes die vanuit hun achtertuin de wildste avonturen beleven in hun fantasiewereld. Het was daar de serie die het meest aansloeg.

Nu in Nieuw Zeeland leek het Ingeborg goed om daar nog wat DVD's van te bestellen. Goed voor het engels leren, en de liedjes blijven heel erg hangen. En als Ingeborg iets doet doet ze het goed ook, dus hebben we nu welliefst twintig DVD's thuis, besteld via Amazon, met alle afleveringen van alle vier seizoenen Backyardigans.

De kinderen smullen er van. De afleveringen duren zo'n 20 minuten, het verhaal is doorgaans leuk en het zit vol humor. Ibrich kan hele texten van liedjes uit de serie zo uit haar hoofd zingen.

Wat mij ook aanspreekt is de muziek - ja, jullie lezen dat goed, ik met mijn hautaine snobistische exclusieve smaak op dit gebied, met mijn voorkeur voor experimentele elitaire muziekvormen die de rest van de mensheid hypernerveus de kamer uit doen vluchten, ik kan bekoord worden door de muziek bij een kinderserie.

Het leuk is dat elke backyardigans-aflevering een ander genre als muzikaal thema heeft. De ene keer is dat Strauss, gevolgd door dixieland, de volgende keer Mexicaanse mariachi-muziek, en daarna is het psychedelische jaren-70 rock.
Daarom maar even wat voorbeeldjes insluiten:

op de klassieke toer...



disco...



Erg humoristisch is de rock-opera:



Flamenco:



meidengroepjes:



Hoewel genres zoals dit laatste voorbeeld natuurlijk absoluut niet te pruimen zijn, wordt dit weer hilarisch zo leuk als het nagedaan is. Bovendien spreekt de veelzijdigheid van de muzikanten me erg aan.

En ja hoor, zo vreemd bleek de bekoring niet te zijn. Breinen achter de Backyardigans-muziek zijn Evan Lurie en Douglas Wieselman.
Die achternaam van de eerste doet een belletje rinkelen bij de kenners: broer van John Lurie, samen in de groep de Lounge Lizards, en John Lurie leverde ooit nog bijdrages aan de meest sublieme serie die er ooit in de muziek verschenen is, de Made to Measure reeks van Crammed Discs - weliswaar behoorden de bijdragen van John Lurie daaraan tot de mindere, maar als je daar aan meegedaan hebt kun je toch wel wat potten breken.

En Douglas Wieselman bleken we ook al te kennen: lid van de groep Antony & the Johnsons, welke zich ook mag verheugen op een plekje in mijn exclusieve collectie. Deze werden zelfs enigszins bekend bij een groot publiek dankzij het ontroerende en enigszins bizarre "Crippled & the starfish", destijds erg gehyped door de muziekpers. Nou is dat laatste voor mij meestal een reden om erg argwanend te worden. Persoonlijk ben ik bij voorbeeld voorgoed afgehaakt van de Nederlandse muziekkrant Oor toen ze ooit anno jaren 90 Bob Dylan's vierhonderddrieentachtigste herhalingsoefening in zichzelf kopieren uitriepen tot nummer 1 van hun moordlijst, en het tegelijkertijd presteerden om een uiterst oubollig nederlands flutgroepje op de voorpagina te plaatsen. "Pers" die zulk soort gedoe promoot als "goede muziek" moet je tot in het diepst van je ziel wantrouwen.
Maar met Anthony & the Johnsons hadden ze een punt: dat was origineel, opvallend en goed gedaan. En een text die bizar, ontroerend, diepgaand en pijnlijk melancholisch is.




Kortom: altijd erg leuk om diepere dwarsverbanden en connecties te ontdekken waar je die op het eerste gezicht niet zou verwachten.

Onlangs voor de kinderen (maar ook een beetje voor mezelf natuurlijk) de beste van de backyardigans van de DVD's geript en op een Cd gezet. Ruim vier uur aan muziek. Ibi zingt luid mee op de achterbank als we naar het ziekenhuis rijden om Jitse te bezoeken.

Op naar de volgende serie. Onlangs heeft ze 15 DVD's aangeschaft van de kinderserie Charlie & Lola.