kriebelige nacht

Gisteren, ongeveer een uur voor ik naar huis zou gaan kwamen er opeens drie nieuwe patienten binnen. Een 19 jarige jongen, bekend in de psychiatrie vanaf zijn 10-e met woedeproblemen.
Hij was in wildwestachtige stijl opgepakt door de politie in het centrum van New Plymouth waar hij rond reed met een mes om de verkrachter van zijn vriendin een lesje te leren. Dat die man dat gedaan had, had hij gehoord in een liedje op de radio.
De tweede een vrouw van middelbare leeftijd met een geschiedenis van rituele mishandeling in haar jeugd, en een lijst zelfmoordpogingen van twee kantjes. Gedurende de hele intake hield zij haar knuffelbeest (een zwarte levensgrote poes) dicht tegen zich aangedrukt.
De derde was een 69 jarige demente man die werd binnengebracht door de politie. Hij droeg een opsporingsketting om zijn hals, en bleek uit Auckland te komen, maar hoe wist niemand.
Hij was niet als vermist opgegeven en zijn familie was niet te bereiken. De man zelf wist ook niet meer dan wie hij was en zijn geboortedatum. Hij zag er wel wat verwaarloosd uit.

Lange nagels aan vingers en tenen. Vermagerd. Vieze broek al droeg hij een redelijk schoon sweatshirt en goede leren jas.

Vanmorgen was de hele afdeling in rep en roer. Toen de verpleging zijn bed wilde opmaken krioelde het van de vlooien. En dan moet de dokter komen. Ik heb er een gevangen om te kijken of het een mensen of kattenvlo was (mensen vlooien zijn tegenwoordig in de westerse wereld uiterst zeldzaam). Vervolgens stofzuigen, kleren wassen, leren jack in de vriezer, en de afdeling sproeien.Het was een kattenvlo. Maar wel een hele dikke, die ik tot grote hilariteit van de collega's diagnositiceerde als een zwangere vrouwtjes vlo.
(Wel jammer want mensenvlooien schijnen nogal wat op te kunnen brengen als je ze aan een vlooiencircus verkoopt).

Maar het lachen bleef niet lang, want nadat de man met veel tact en drang overgehaald was om te douchen voelde ik ineens iets kriebelen op mijn linkervoet...

Psychosomatisch hoopte ik.
Maar een uurtje later voelde ik ineens iets kriebelen in mijn linker knie. Mmm.
En toen ik later bij Jitse aankwam voelde ik duidelijk iets in mijn linker lies.

Maar gauw onder de douche gesprongen, en wat zag ik. Een mooie verzameling beten in mijn linker lies. Na het douchen mijn pyjama aangedaan, want ik ging hier slapen, maar nu voel ik het nog steeds kriebelen en heb geloof ik nog een nieuwe beet in mijn rechterlies.

Je snapt dat ik erg weinig zin heb om mijn kleren van gisteren weer aan te doen, maar straks moet ik naar huis liften want Rinke heeft de auto. Maar ik kan natuurlijk niet in mijn pyama langs de kant van de weg gaan staan...
Of moet ik maar gaan lopen? je wilt natuurlijk niet een vriendelijke persoon die je een lift geeft met een probleem opzadelen.


Het blijkt dat er in Auckland Ziekenhuis onlangs een zeer lastige vlooienplaag heerste. De verpleging daar was ertoe overgegaan om vlooienbandjes te dragen. Ik hoop dat wij genoeg maatregelen genomen hebben.