Ontslagen

Dondermiddag zakte zijn kapotte been per ongeluk uit de contractie. Het werd nogal gelaten door iedereen opgenomen, en om deze wending van het lot nog eens een extra duwtje in de rug te geven, werd de hele stellage zelfs verwijderd, inclusief het hele rek waar alles aan hing. Eindelijk weer een normaal ziekenhuisbed zonder al die bouwsteigers er om heen.

De dag er na hing er een rare spanning in de lucht. Zou het? Zou het niet? De orthopeed hadden we gemist de dag er voor, die was pas laat in de middag langsgekomen, uiteraard precies op een tijdstip dat we net voor het eerst die dag er even niet waren. Het nieuws was, dat er geen nieuws was en er niks te melden viel. De fysio zou langs komen, en die zou vrijdag al dan niet het verlossende woord brengen.
Ondertussen kon Jitse wat oefeningen doen: voorzichtig de benen over de rand van het bed laten bungelen. Dat klinkt alsof het het woord "oefening" niet waard is, maar ga het zelf maar eens proberen nadat je je been zes weken achterelkaar gestrekt in een of andere bizarre takel hebt laten hangen, nota bene met gewichten er aan.


Voor het eerst zonder bouwstellages om het bed.

Aan het eind van de ochtend werd hij opgehaald. Met het bed racen door de lange gangen van het ziekenhuis. Mooi. Eindelijk eens iets anders te zien. In een lange gang werd hij geparkeerd. Vervolgens in een klein kamertje. En toen kwamen ze: drie grote dokters, met z'n allen tegen zo'n klein jochie. Eerst lachte hij nog, vooral toen hij zelf de kleur van de beenverpakking mocht kiezen. Maar hij moest zo vaak z'n knie weer buigen en strekken, terwijl die knie nog grotendeels op slot zat, dat het lachen hem snel verging.


Kunnen ze wel, drie groten tegen een kleintje?

Jitse werd in heel wat omhulsels gevat. Eentje om z'n middel. Eentje om z'n bovenbeen. En nog een om z'n onderbeen. Metalen scharnieren voor z'n heupgewricht en kniegewricht werden er uit een la tevoorschijn getrokken. Het was wat uitgezoek. "Ik werk hier al 15 jaar, en al die tijd zijn deze dingen niet meer gebruikt.", zei de gips-specialiste.

Eenmaal terug op z'n kamer, ingepakt als een halve mummie, kreeg hij bezoek van de fysiotherapeute. Wankel en glunderend zette Jitse zijn eerste stapjes in het looprek. En... goedgekeurd!! Het mocht!!

Normaal maken ouders de eerste stapjes van hun kind maar een keer mee. Wij hebben het geluk dit twee keer mee te mogen maken.

Vervolgens kreeg hij een heuse rolstoel aangemeten. En z'n wereld werd al een stuk groter: hij kon nu helemaal zelf rondjes rijden rondom het eiland van de verpleegsters. En dan is de wereld groot als je al weken je bed niet uit bent geweest.



Ondertussen bleef ik maar op en neer lopen naar de auto, om al zijn in zes weken verzamelde spulletjes in te pakken. Zes weken aan cadeau's, knutselrommeltjes en leesboekjes paste amper in de auto. Jitse en ik besloten samen dat Ibrich dan eigenlijk maar in de boomhut moest slapen, en dat Jitse haar kamer zou krijgen om al z'n spullen in te stouwen.


Er was nog net tijd om de laatste drie kwartier school vlak voor de vakantie mee te pikken. Er was een gezamelijke afsluitfestiviteit in de gymzaal. Jitse kreeg nog een speciaal applaus van iedereen. Hier is hij na afloop op het plein met Emma, Kate en Philippa.

Later die dag ging het nog even behoorlijk mis. Hij ging oefenen met z'n looprekje, en ik wilde net even een in de weg liggend stuk rommel wegtrekken, toen hij achterover viel. Veel stelde het niet voor; hij viel veertig centimeter en met z'n kont terug op de bank. Maar wel paniek en gillen - hij dacht dat z'n been misschien wel weer gebroken was.

In allerijl terug naar het ziekenhuis, en daar opnieuw foto's laten maken. Een paar uur later bleek er niks loos te zijn, en was het waarschijnlijk eenvoudigweg zijn nog steeds stijve knie die de pijn veroorzaakt had. Maar het was wel weer erg schrikken. Nog maar even heel voorzichtig doen. In het ziekenhuis hadden hadden we wel op een horror-verhalen-opzuigende spons geleken, zoveel gruwelverhalen kregen we te horen. Kindjes die dan na zes weken ziekenhuis hun eerste pasje doen, uitglijden, en prompt hun been opnieuw breken net boven de vorige breuk... Dat zijn toch van die rampscenario's die je niet graag voor je ziet.

Een ander soort ramp kwam goed van pas: de "ramp" (oprit) die ik over de trap van drie treden gemaakt heb, zodat Jitse met z'n rolstoel ons huis in te rijden is. Ik had de stellage al klaar liggen voor een brug in de bomen naar een kabelbaan naar de boomhut, maar nu kwam hij hier goed van pas.

Sinds de boomhut doe ik alles met touwen, en dat bevalt uitstekend. Deze oprit is gemaakt van twee stukken tuinhek die met twee stammetjes aan elkaar geknoopt zijn, en daar dan wat losse planken over heen...