Goed, we waren er al achter gekomen dat we onze verhuizing niet rond de kerst en oud en nieuw periode hadden moeten plannen (zeker niet in een Anglosaxisch land, waar de yuletijd iets is van groot gewicht. Ze noemen het hier niet voor niets “the Silly Season”. Alles ligt twee of meer volle dagen still, en iedereen rent jachtig rond tussen familie, veel eten en kadootjes. Klinkt bekend? Nou, hier toch een graadje heviger en sentimenteler dan in Nederland.
De quote van deze week (die onze locale makelaar Anne Wilson op haar bord voor de deur heeft staan (elke week een andere treffende uitspraak van een of andere bekendheid), geeft dit goed weer;
“Even as an adult I find it difficult to sleep on Christmas Eve. Yuletide excitement is a potent caffeine, no matter your age. “ ~Terri Guillemets
En dat het opzeggen van je internetabonnement een proces is dat met haken en ogen gepaard kan gaan waren we ook al achter.
Maar verder hadden we het toch aardig gepland dachten we zo. Huur opgezegd per 1 januari. Vertrek 28 december. “Always expect the unexpected”, hadden de Backyardigens ons goed ingeprent, dus nog drie dagen speling.
Maar dan... De nieuwe huurders moesten er de 27e hun huis uit, en OK wij wilden wel accoord gaan dat ze vast hun spullen onder de carport zouden zetten. Tenslotte waren wij toch vastbesloten op de 28e te vertrekken. Wel uitdrukkelijk aangegeven dat wij er misschien nog zouden willen slapen als er iets onvoorziens zou gebeuren.
En alles ging op rolletjes. De moederlijke dames van de SPCA (dierenbescherming) waren de dag ervoor geweest en hadden samen met Rinke hun busje tot aan de nok volgestouwd met onze spullen.
Vicky, de schoolschoonmaakster stond om half negen voor de deur met haar plumeau. En om drie uur vertrok ik naar New Plymouth met de dozen voor Nederland, en $1150 dollar cash naar het transport bedrijf waar was geboekt dat ik ze tussen 9 en 5 zou afleveren. (Ophalen had ook gekund, maar was onze redenatie “dan weet je nooit precies wanneer ze komen, en zit je aan je huis gekluisterd”). Waren die lui er gewoon niet! Blijkbaar was het rustig geweest en waren ze gewoon naar huis gegaan. Niks geen contact gegevens op de deur.
Toeterend als een idioot om het gebouw heen gereden geen reactie. Alles potdicht. Het agentschap in Auckland kon ze ook niet bereiken. En toen was natuurlijk plotseling de accu van mijn mobiel ook nog eens leeg. Twee dagen van te voren nog opgeladen, voor de zekerheid net voor vertrek nog nieuw beltegoed gekocht.
Maar, zo makkelijk ben ik niet voor een gat te vangen. Ik pakte gewoon even de converter voor de auto-oplader, en het auto oplaadsnoertje en sloot deze aan. Tjesus. Wat voelde ik mij slim dat ik daar ook mee rekening gehouden had. Voor 3 minuten dan. Toen bleek dat het niet werkte, want het snoertje was blijkbaar niet bedoeld om het ding mee op te laden, maar alleen voor data transport van de telefoon naar computer.
Maar daar was gelukkig weer een Karen (nee, niet onze voormalige buurvrouw Karyn) die uit de hemel werd gezonden om ons te helpen. Deze Karyn was de echtgenote van ene Sam. samen runnen ze een bedrijfje in fertilisers, vlak om de hoek van AS logistics, het transport bedrijf.
Ik liep bij hen binnen om te vragen of ik hun telefoon kon gebruiken, en toen ze mij een poosje heen en weer hoorde bellen (inmiddels stond Rinke tussen onze spullen, met twee zich vervelende kinderen op de veranda, terwijl de nieuwe huurders met vier hanige onder invloed verkerende verhuizers het huis doodleuk al in beslag namen) boden ze spontaan aan dat onze dozen wel bij hun mochten staan, zodat AS logistics ze daar de volgende dag zouden kunnen ophalen.
En ze zetten ze ook wel even op een pallet. En vervolgens werd er nog zorgzaam een hele lading clingfoil omheen gewikkeld. En stonden ze klaar op een heftruckje in hun loods.
Vervolgens ik terug naar Oakura, waar spontaan de ouders van een vriendinnetje Ibi aanboden dat we wel bij hun konden logeren. Het was inmiddels ook wel erg laat geworden, dus dat aanbod met beide handen aangenomen. Hieronder Ibrich in bed van vriendinnetje Sylvia.
Vanmorgen dan eindelijk op weg, maar er is een enorme depressie die over het hele land trekt met stormwaarschuwingen en overstromingen, dus ons kano tripje op de Wanganui Rivier hebben we maar afgeblazen. Bovendien was Ibi ook nog niet lekker, zodat we nu maar in een campinghuisje zijn neergestreken, 15 minuten van onze voormalige woning.
Laatste nieuws is dat om 16.45 vanmiddag onze dozen nog bij Agrifert stonden...
(komende dagen nog wat achterstallige stukjes van voor vertrek...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten