De Waikato kunstroute

(Impressie Ingeborg:)
Op weg naar Auckland kwamen we langs diverse dorpen en stadjes die om hun indentiteit te verstevigen en touristen te bewegen hun auto te stoppen zich hadden gestort op kunst. In Tokoroa waren er wel 50 bijzondere totempalen gemaakt door de verschillende etnische groepen die deze stad bevolken. In een andere plaats die ik had willen zien (maar door de regen hebben we dat niet gedaan) waren ze aan het mozaieken geslagen. En in Tirau waren ze op een bijzondere manier aan de haal gegaan met golfplaten. Eerst nog ingetogen en in het platte vlak, later verrezen drie dimensionale creaties. De plaatselijke VVV is gehuisd in een loods in de vorm van schaapshond, het souvenirwinkeltje ernaast, met veel merino wollen artikelen in een groot schaap, en voor de goede orde hebben ze de goede herder er ook nog naast gezet. Wel in een stuk kleiner formaat.

Voor we het wisten werd Ibi bijna opgeslokt door de VVV hond, maar kwam gelukkig weer goed. De VVV was trouwens van binnen heel mooi beschilderd.








(Impressie Rinke:)

Op weg naar Auckland, de plaats van onze sneue aftocht uit Nieuw Zeeland – als een verzopen hond, totaal doorweekt door de plensregen en met de staart tussen de poten – kwamen we door een plaatsje waar de mensen het goed begrepen hadden. Normaliter stopt er niemand in een gat als Tirau: een troosteloos lint van bebouwing rondom een doorgaande weg, niet eens meer dan een hele straat breed. Een oord van schamele huizen opgetrokken uit golfplaten, zo'n gat waar niets te beleven valt en waar je zo snel mogelijk doorheen jaagt op weg naar betere oorden.
Alleen hier was er iemand zo slim geweest om die uit golfplaten opgetrokken huizen een bijzondere vorm te geven, zoals een hond of een schaap. En anderen zagen dat dat werkte, en dus gingen ook die iets optrekken uit golfplaat, of op z'n minst hun gevel versieren met iets gemaakt van golfplaat.

En nu is Tirau een bloeiend plaatsje waar iedereen die er doorkomt stopt om rond te kijken, en vaak ook nog iets te kopen of te bikken. En terecht. Het staat vol met ateliers en grappige winkels, maar vooral: vol met kunst van golfplaten.

Hieronder wat foto's.

God? Hoe komt 't dat niet iedereen engel is dan?

(nog vanuit Oakura)



Dit hilarische bord stond ergens bij een van de hoofdwegen door New Plymouth. Ik had de neiging er een bord boven te plaatsen met daarop de titel van dit stukje, en kon ook nauwelijks de neiging onderdrukken om bij deze goede lieden een briefje door de bus te doen om ze te waarschuwen dat ze zich echt totaal belachelijk maken met zulke boodschappen. Want hoe kun je nou kritiek op de evolutietheorie hebben als je er kennelijk geen jota van begrijpt, en kennelijk een beeld van evolutie hebt wat geen sikkepit met de werkelijke evolutietheorie te maken heeft.
Kennelijk denkt men in deze kringen dat evolutie inhoudt dat alles streeft naar een hoger plan (is niet zo), dat dat streven onstuitbaar zijn doel bereikt (er is geen doel), en dat "de mens" (en dan liefst de religieuze mens, uiteraard) dat ultieme doel is als "top van de evolutie" (terwijl er helemaal geen "top" is).

Toch heb ik niet het idee dat men hier erg religieus is. Het beheerst in elk geval niet de media en het straatbeeld, en ik hoor er ook vrij weinig mensen over. Hoewel er wel enkele zwaar gristelijke (met een g) ouders van klasgenootjes van onze monstertjes waren.

Hoe dan ook, het is hier nog geen amerika, wat dat aangaat.
Zie hier voor tekst en uitleg bij het volgende hilarische filmpje:

nog wat nagekomen foto's

Hier nog wat nagekomen foto's ten tijde van ons vertrek uit Oakura


Buurvrouw Karyn


$503.60


De potige dames van de SPCA (dierenbescherming) halen onze meubels op.


Inladen...


Ook Jitse helpt met inpakken en opruimen. Hier stofzuigt hij de auto.


Ibrich slaapt in het bed van vriendinnetje Sylvia, op de laatste nacht in Oakura.

Hotel CaliRotota

Rotota Rain Residence...

Het vorige stukje was geschreven vanaf Rotota; dit stukje ook. We hebben nu twee pogingen gedaan om hier weg te komen; morgen wordt de derde poging. Dat zit zo.

Eerste vertrek: het was een dag lang min of meer droog, afgezien van de regen die de hele nacht en in de vroege ochtend viel. We besloten dus dat het maar eens tijd werd om de bewoonde wereld op te zoeken, want nadeel van Rotota is dus dat het echt helemaal rimboe is: geen mobiele-telefoonnetwerk, geen electriciteit, geen internet, niets. Ook geen weerbericht dus, en dat is toch wel essentieel voor een planning. Een dag later, de vertrekdag dus, leek goed te beginnen, maar net als je de tent afgebroken hebt en alle troep verspreid over het gras ligt, begint het dus weer eens te plenzen. Veel spullen snel onder de luifel van een leegstaande caravan gesleept, en zo een algemeen sopcircus weten te voorkomen.
Toen deed zich het volgende probleem voor: het typen van vorig stukje (met minilaptop op de autoaccu) had net iets te veel van de accu gevergd. Gelukkig was dat snel opgelost omdat het halve campingveld zich er mee bemoeide, en er al snel een powershot van een startapparaat te voorschijn kwam. Maar toen merkte iemand op dat die achterband wel erg zacht was.
Gelukkig had er ook nog iemand een electrisch pompje op batterijen bij zich, dus dat was ook weer snel verholpen. Dus uiteindelijk konden we toch weg, die dag.




Helaas was dat niet voor lang: alle bandenlichters in de stad bleken op die dag gesloten, nog nakaterend van Nieuwjaar (het was drie januari). Dus de band kon niet geplakt, dus wij weer terug naar Rotota met een langzaam leeglopende band.
De volgende dag zou de kater van de bandenlichters over zijn, dus toen opnieuw naar Taupo. En inderdaad, binnen 15 minuten was die lekke band gerepareerd. Toen hadden we ook tijd om wat te internetten en het weerbericht te bekijken.
Dat laatste was toch wel even flink slikken. Die dag nog regen; de volgende dag zonnig met bewoking in de ochtend, en de dag daarop ook nog zonnig maar meer bewolking. En dan: opnieuw armageddon: eerste een depressie vanuit de tropen, die na een week waarschijnlijk weggedruk zou worden door een depressie die vanuit het westen over de Tasmanzee aan komt zetten, die waarschijnlijk weggedruk wordt door een nieuwe ex-tropenstorm vanuit het Noorden. Dus maak je borst maar weer nat; tot minstens 20 januari wordt er hier regen, regen en nog eens regen verwacht. Met, we moeten optimistisch blijven, dus twee aardige dagen er tussenin, ter afsluiting van de regen regen en nog eens regen die we al gehad hebben.

Kortom: we hebben dus nogal de buik vol van Nieuw Zeeland. Stiekem zaten we wat te gniffelen dat we de slechtste zomer in 100 jaar in Nederland gemist hebben, maar dat straffen de weergoden hier keihard af door ons nu de natste zomer in tig jaar van het Noordeiland te geven. Ons ticket naar Australie is op 12 januari, maar als we nu zouden kunnen vertrekken zouden we dat meteen doen.

Wat ook weer een probleem wordt, want: dan gaan we naar Cairns. Stom stom stom, niet goed voorbereid, want in deze tijd van het jaar vliegt de ene moesson na de andere daar binnen. Of zoals iemand in de Rotota-hotpool het omschreef: mooi, maar het is net of iemand daar de kraan wagenwijd opengezet heeft en die drie maanden lang open laat staan. Het boze noodlot zal ons dus hoogstwaarschijnlijk blijven achtervolgen met regen regen en nog eens regen.

Maar dus twee aardige dagen tussenin; op de eerste daarvan ben ik de tongariro/ngauruhoe rond gelopen. De tongariro-crossing had ik al eerder gedaan met Paula, en dat was zo'n eitje dat ik nu eigenlijk Ngauruhoe op wilde. Maar ja, vermoedelijk in de wolken, en twee uur lang puin uit je sandalen schudden, want bergschoenen doen we natuurlijk niet aan (te benauwd aan de voeten). En ik wist ook niet zeker of ik wel echt zin had in drie stappen om hoog, twee stappen naar beneden glijden door het losliggende puin op een ashelling van 100% stijgingsniveau.

De dames van het visitorcenter zeiden dat de hele Nothern cirquit echt te ver was voor een dag; daar stond normaal twee tot drie dagen voor. En als ik dan echt zo'n eind wilde moest ik maar aan de andere kant weer naar de weg; als ik de uren optelde en daar comfortable mee was; maar ze benadrukten dat het ambitieus was.
Ha, ik ben dan wel langzamerhand een ouwe lul die naar de 50 loopt, maar ik heb lekker toch mooi die hele northern cirquit wel in een dag gedaan. Vijftien uur staat er voor exclusief rustpauzes (die hou ik niet, doe ik niet aan), maar ik deed het in negen en een half. Zesendertig kilometer, schat ik, en op het eerste drukke stuk vloog ik iedereen voorbij zodat ik uiteindelijk helemaal voor op alle meutes lag, en het lekker rustig had. Als ik de originele crossing van destijds in dit tempo had gedaan was ik om 12 uur alweer aan het eindpunt geweest. Nu dus een stuk van twee keer zo lang, en om half vijf was ik weer terug.

Beneden bleek ingeborg ineens smoorverkouden, na een dag op mij wachten en kinderen vermaken. Bovendien hadden we bij het eerste vertrek van rotota de tentstokken onder die luifel laten staan uitdruppen van de regen, dus moesten we weer terug om die op te pikken. En meteen maar twee nachten gebleven; er zijn beroerdere plekken om de laatste beetjes redelijk weer van Nieuw Zeeland mee te pikken voordat het morgen dus opnieuw loos gaat met plensregen.

Morgen vertrekken we dus maar van ellende naar Auckland – slalommend om ondergelopen wegdelen en her en der een overstroming vermijdend, om daar onze laatste dagen Nieuw Zeeland in de regen uit te zitten. We wilden nog naar northland, maar dat wordt niks met zulk weer steeds. En dan naar de moessons en hoosbuien van Cairns, Australie.

Zondvloed

Ons bestaan als zwervers zonder vaste woon- of verblijfplaats is nu een dag of vier oud. De ervaring tot nu toe: nat, erg nat. Een Nederlandse zomer is er niks bij. Maar ja, moet je maar niet zo dom zijn om van het ene land met gematigd klimaat naar het andere te gaan.
Hoewel, gematigd? December hier was bizar: de eerste week was nog redelijk normaal, toen een dikke week stortregen met overstromingen. Vervolgens een dikke week strak blauwe luchten en felle zon. En vervolgens, precies vanaf de eerste dag van ons zwerverschap, opnieuw stortregen, en dat duurt tot vandaag. Ditmaal omdat ex-cycloon Fina vanuit de tropen tergend langzaam over het land trekt. Hetgeen maakt dat ons lente- en zomerseizoen in Nieuw Zeeland toch behoorlijk in het water valt. Geen trip naar de bridge to Nowhere op de Wanganui river, want dat is een kolkende watermassa.
En inderdaad, opnieuw de nodige overstromingen, als we de kranten mogen geloven. We hebben besloten om de zondvloed af te wachten op Rotota; daar kun je ten minste in een hottub zitten afwachten, en dan maakt het niet zo uit of het plenst of niet. En met Taupo op een half uur rijden afstand geeft dat ook de mogelijkheid om de kletsnatte camping om tijdig te verruilen voor de natheid van een thermisch zwembad.
En nu, na zes volle dagen van hoosbuien afgewisseld met regen, breekt de zon eindelijk weer door. Hosanna. Misschien kunnen we toch nog even een stukje Tongariro doen...

Af! Braaf! Pak de stok!

(nog nagekomen vanuit Oakura)

Al jaren speelt hier de vraag: wat voor huisdier nemen we? We hadden namelijk bedacht dat de zorg voor een huisdier op zich goed is voor de kinderen, maar dat het ook weer zoveel gedoe is en je nogal bindt. Bovendien ben ik als alternatief radicaal natuurlijk helemaal niet zo voor huisdieren.

Maar goed, de monsters willen heel graag een huisdier, dus er is ze beloofd dat we bij terugkomst in Nederland met z'n allen rond de tafel gaan zitten, en besluiten: wat voor huisdier wordt het. Nog een reden om niet zo nodig terug te hoeven, maar goed.

We zijn er nog niet helemaal uit. Jitse hoopt op een fret, maar die schijnen erg intensief te zijn, dus daar gaat verplicht een hoop vooronderzoek aan vooraf, mocht die het ooit worden. Voor Ibrich is een hond genoeg.

Eigenlijk hoeven we dus niet eens een hond, wat Ibrich betreft, want we hebben er al een.... Maar ik vrees dat we er op deze manier niet mee wegkomen, dus misschien moeten we onderstaande toch meer zien als oefenen.

Boef

Ondertussen hebben we ons huisje verlaten en toeren we als daklozen rond door Nieuw Zeeland. Omdat we ons huisje zo missen maar even een stukje over de huisdieren die we daar hadden. Nou ja, deze zat voornamelijk in de tuin,...

Dit is 'm: de grote boef van Nieuw Zeeland, de bron van alle kwaad. Hier geknipt terwijl hij doodleuk op tien centimeter voor mijn raam bij de stengel van een boomvarenblad omhoog kroop. Ik keek op van m'n computerscherm, en keek 'm recht in z'n lieve kraaloogjes.
Die rat was natuurlijk op weg naar het uiteinde van dat varenblad. Want dat eindigt keurig voor het openstaande keukenraam, een verdieping hoger. Dat raam hebben we tegenwoordig dicht, dus. Vandaar dat ik 'm ook niet weer gezien heb op dit varenblad voor m'n raam, waarschijnlijk heeft hij wel door dat het toch geen zin heeft.

Zoals een echte bruine rat betreft liep hij keurig om alle vallen heen die in huis voor 'm klaarstonden. Ratten zijn daar veel te slim voor. Op Curacao tilde het op van die beesten, en wisten ze alle vallen keurig te omzeilen. Maar het moet gezegd: deze rat hier was een stuk bescheidener dan z'n Curacaose collega's. Daar vraten ze overal aan en schroomden ze niet mijn dure rugzak in puin te knagen enkel om een korst brood te bemachtigen. Dit beest hier is weliswaar binnen geweest, maar heeft niets aangeraakt, is helemaal langs de overladen fruitmand gelopen zonder er ook maar een poot naar uit te steken, en heeft slechts anderhalf drolletje gelaten naast de rattenval op de vensterbank. Je zou ze bijna aardig gaan vinden.

Maar dit individu mag zich dan in ons huis gedragen hebben; ratten als soort zijn hier verantwoordelijk voor de desastreuze achteruitgang en niet zelden uitroeiing van veel typerende diersoorten op Nieuw Zeeland.

Al eerder hadden we een polynesische rat gevangen. Ook import (door Maori), ook een ramp, maar kennelijk een stuk stommer. Ik weet eigenlijk niet of dit een zwarte of een bruine rat is; hij is in elk geval twee maal zo groot als de polynesische, en een stuk slimmer. Misschien weet een van de lezers welke soort dit is?

Maar ja; eigenlijk is de mens als soort natuurlijk de echte boef. Want wie heeft die ratten hier gebracht?

Kapitalen voor Kakapo

de buit is binnen...

De laatste loodjes zijn voorbij. Opruimen, inpakken, weggeven, verkopen, en weggooien.

Tussendoor was Jitse ook nog steeds bezig met fondsen werven voor hulp aan de Kakapo. Eerder was zijn doel honderd dollar maar dat werd vrij gemakkelijk gehaald, dus nog maar even doorsparen dus.
Als wij een ijsje gingen eten dan zei Jitse mag ik het geld ipv het ijsje voor de Kakapo. Ook zijn zakgeld werd grif ingelegd en nu vanmorgen vroeg,
togen Jitse en ik naar de "Farmersmarket" (biologische producten) om een kleine loterij te houden met speelgoed dat hij niet mee kan nemen naar Nederland ten behoeve van de Kakapo. We hadden de hoop dat de mensen van de markt het zo schattig zouden vinden dat een 8 jarig jongetje zoiets doet voor een goed doel, dat ze ons wel even zouden laten zitten op een klein plekje. Niet dus.

Vervolgens maar om de hoek in de uitgestorven winkelstraat gaan zitten, maar het waaide een halve storm dus was ook geen succes.

Om elf uur was het tijd voor het afscheid van Jitse van de Capoeira groep. Tevens was het de afsluiting van het seizoen. Mensen hadden allemaal wat lekkers gemaakt, en na wat Capoeira in de gebruikelijke gymzaal togen we naar iemands huis waar de kinderen nog even in het zwembad rond spartelden.

Vervolgens wou Jitse het toch nog even proberen met zijn spulletjes op de trap voor de locale kruidenier in Oakura. Hier ging het iets beter dan in de ochtend zodat we al met al toch nog 37 dollar hebben binnengehaald vandaag, en omdat papa het totaal bedrag verdubbeld tikt dat toch lekker aan.


Al met al gaat met dank aan de donateurs uit Nederland: Opa en Oma, Pa en Tette, Opa Job, Anneke, Iljitsch, Tante Paula, BAM, Ilse en fam, Roelie en fam, de plaatselijke natuurvoedingswinkel, de kopers van de zelfgemaakte armbandjes en speldjes en niet te vergeten de verdubbeling van het bedrag door Papa $503,60 naar het Kakapo fonds!

Inderdaad: een enorm bedrag:
$ 503.60

Dank jullie wel allemaal!

Karen to the resque 2

Twee stappen vooruit, een stap achteruit. Waarom internationale verhuizingen altijd gepaard moeten gaan met zoveel botte tegenslag blijft voor mij nog altijd het mysterie van Murphy.

Goed, we waren er al achter gekomen dat we onze verhuizing niet rond de kerst en oud en nieuw periode hadden moeten plannen (zeker niet in een Anglosaxisch land, waar de yuletijd iets is van groot gewicht. Ze noemen het hier niet voor niets “the Silly Season”. Alles ligt twee of meer volle dagen still, en iedereen rent jachtig rond tussen familie, veel eten en kadootjes. Klinkt bekend? Nou, hier toch een graadje heviger en sentimenteler dan in Nederland.

De quote van deze week (die onze locale makelaar Anne Wilson op haar bord voor de deur heeft staan (elke week een andere treffende uitspraak van een of andere bekendheid), geeft dit goed weer;

“Even as an adult I find it difficult to sleep on Christmas Eve.  Yuletide excitement is a potent caffeine, no matter your age. “ ~Terri Guillemets

En dat het opzeggen van je internetabonnement een proces is dat met haken en ogen gepaard kan gaan waren we ook al achter.

Maar verder hadden we het toch aardig gepland dachten we zo. Huur opgezegd per 1 januari. Vertrek 28 december. “Always expect the unexpected”, hadden de Backyardigens ons goed ingeprent, dus nog drie dagen speling.

Maar dan... De nieuwe huurders moesten er de 27e hun huis uit, en OK wij wilden wel accoord gaan dat ze vast hun spullen onder de carport zouden zetten. Tenslotte waren wij toch vastbesloten op de 28e te vertrekken. Wel uitdrukkelijk aangegeven dat wij er misschien nog zouden willen slapen als er iets onvoorziens zou gebeuren.


SPCA in aktie...

En alles ging op rolletjes. De moederlijke dames van de SPCA (dierenbescherming) waren de dag ervoor geweest en hadden samen met Rinke hun busje tot aan de nok volgestouwd met onze spullen.



Vicky, de schoolschoonmaakster stond om half negen voor de deur met haar plumeau. En om drie uur vertrok ik naar New Plymouth met de dozen voor Nederland, en $1150 dollar cash naar het transport bedrijf waar was geboekt dat ik ze tussen 9 en 5 zou afleveren. (Ophalen had ook gekund, maar was onze redenatie “dan weet je nooit precies wanneer ze komen, en zit je aan je huis gekluisterd”). Waren die lui er gewoon niet! Blijkbaar was het rustig geweest en waren ze gewoon naar huis gegaan. Niks geen contact gegevens op de deur.
Toeterend als een idioot om het gebouw heen gereden geen reactie. Alles potdicht. Het agentschap in Auckland kon ze ook niet bereiken. En toen was natuurlijk plotseling de accu van mijn mobiel ook nog eens leeg. Twee dagen van te voren nog opgeladen, voor de zekerheid net voor vertrek nog nieuw beltegoed gekocht.
Maar, zo makkelijk ben ik niet voor een gat te vangen. Ik pakte gewoon even de converter voor de auto-oplader, en het auto oplaadsnoertje en sloot deze aan. Tjesus. Wat voelde ik mij slim dat ik daar ook mee rekening gehouden had. Voor 3 minuten dan. Toen bleek dat het niet werkte, want het snoertje was blijkbaar niet bedoeld om het ding mee op te laden, maar alleen voor data transport van de telefoon naar computer.

Maar daar was gelukkig weer een Karen (nee, niet onze voormalige buurvrouw Karyn) die uit de hemel werd gezonden om ons te helpen. Deze Karyn was de echtgenote van ene Sam. samen runnen ze een bedrijfje in fertilisers, vlak om de hoek van AS logistics, het transport bedrijf.

Ik liep bij hen binnen om te vragen of ik hun telefoon kon gebruiken, en toen ze mij een poosje heen en weer hoorde bellen (inmiddels stond Rinke tussen onze spullen, met twee zich vervelende kinderen op de veranda, terwijl de nieuwe huurders met vier hanige onder invloed verkerende verhuizers het huis doodleuk al in beslag namen) boden ze spontaan aan dat onze dozen wel bij hun mochten staan, zodat AS logistics ze daar de volgende dag zouden kunnen ophalen.
En ze zetten ze ook wel even op een pallet. En vervolgens werd er nog zorgzaam een hele lading clingfoil omheen gewikkeld. En stonden ze klaar op een heftruckje in hun loods.

Vervolgens ik terug naar Oakura, waar spontaan de ouders van een vriendinnetje Ibi aanboden dat we wel bij hun konden logeren. Het was inmiddels ook wel erg laat geworden, dus dat aanbod met beide handen aangenomen. Hieronder Ibrich in bed van vriendinnetje Sylvia.



Vanmorgen dan eindelijk op weg, maar er is een enorme depressie die over het hele land trekt met stormwaarschuwingen en overstromingen, dus ons kano tripje op de Wanganui Rivier hebben we maar afgeblazen. Bovendien was Ibi ook nog niet lekker, zodat we nu maar in een campinghuisje zijn neergestreken, 15 minuten van onze voormalige woning.

Laatste nieuws is dat om 16.45 vanmiddag onze dozen nog bij Agrifert stonden...


(komende dagen nog wat achterstallige stukjes van voor vertrek...)

Prusiken

Omdat de kabel van hun kabelbaan eindelijk beschikbaar was, was dit een mooie gelegenheid om de hectiek van het pakken te ontvluchten en in een boom te gaan hangen. Zie filmpje. En dat kon met behulp van het touw dat als kabel van de kabelbaan gediend had.



Waar het eigenlijk om ging was de boomvaren van boven fotograferen. Hier is het resultaat; dat viel eigenlijk wat tegen, maar het klimmen op zich was al leuk genoeg.

Stethaspis sp

Deze grote groene griezels zijn vooral 's nachts aktief. Zodra het schemerig wordt, komen ze uit hun holen en gaten gekropen, en vliegen zwaar zoemend je huis binnen, om dan met hun domme kop steeds tegen de ruiten te knallen na een zoveelste rondje om de lamp heen.

Het zijn forse kevers (3 cm), en op warme zomernachten stikt het er van. Maar ja, wij zijn allang blij na Curacao: daar waren het kakkerlakken in plaats van kevers, en als je niet uitkeek landden die ook nog in je nek. Bovendien is een kakkerlak in mijn beleving een stuk viezer dan zo'n kever.

Dat laatste ondanks het feit dat het familie is van de mestkevers. Maar ik geloof niet dat ze echt mest eten. Er schijnen een stuk of 20 verschillende soorten te zijn van zulke groene kevers, en ze zijn endemisch, wat wil zeggen dat ze alleen hier in Nieuw Zeeland voorkomen.

afscheid van de kabelbaan

afgebroken...

De vertrekdatum dendert op ons af, en alles moet afgebroken. De boomhut mag gelukkig blijven, maar de kabelbaan moest er wel aan geloven. Dus het kleine boomhutje is afgebroken, de brug er naartoe, en de kabelbaan tussen de twee bomhutten is ook niet meer.

Hier nog een filmpje van Jitse die afscheid neemt van zijn favoriete kabelbaan met een laatste stukje luchtacrobatiek.

The 3 little kakapos

(uit Jitses schoolschrift)

Once upon time there were 3 little kakapos. They had to start their own house now and move out of their old house. The youngest little kakapo made his house out of feathers. Two hours later the big bad giant eagle came to eat him up. He said little kakapo little kakapo let me in please let me in. No not from my feathers of my tail tail tail.
So the giant eagle flew a little further away and with lots of speed he crashed right through the wall. The little kakapo raced to his brothers house that was made out of wood. The little kakapo said please let me in because the giant eagle is chasin me.
So his brother opened the door and closed it again when his little brother was in side. The eagle said little kakapos little kakapos let me in please let me in. No not from my feathers of my feathers of my tail tail tail so just like the last time he flew a little back wards and with super speed he crushed right through the wall and so the 2 little kakapos raced to their brothers house and said the giant eagle is chasing us.
So the oldest kakapo let his brothers in and as soon as the two little kakapos were in side he closed. The giant eagle said little kakapos little kakapos let me in please let me in. And he wanted to crash right through and he did try but when he hit the bricks he died because the brick were to big to crash through.
The little kakapos had a feast and lived happy ever after and they ate the giant eagle for dinner.

Gelukkig Nieuwjaar

Deze foto stond hier in de krant, op de voorpagina. Normaal zijn Kiwi's niet wit. Maar het is geen albino. Het blijkt dat een klein deel van de bruine kiwi van het Noordeiland een recessief gen hebben voor de witte kleur. Een witte kiwi is erg bijzonder. Toevallig was er afgelopen mei ook een wit kuiken uit een ei gekropen. Beide kuikens hebben dezelfde vader. Het is waarschijnlijk dat ze ook de zelfde moeder hebben vanwege de zeldzaamheid van dit gen.

Het kuikentje kwam afgelopen zondag uit het ei in het Wairarapa wildlife centre.

De naam van het kuikentje is Mauriora wat betekent " sustained life".



Gelukkig Nieuwjaar voor iedereen, op deze eerste dag van het nieuwe jaar!

Baas boven baas op de muggenpunt

Whanganui met regenslierten. We waren weer met z'n vieren na Saskia achter gelaten te hebben op het vliegveld van Napier. De weg naar huis was lang en Ingeborg had geen zin om laat thuis te komen. De art-deco van de stad was te verlokkelijk, en ikzelf was ook tevreden met de pukeko's op de camping.

De volgende ochtend hadden we nog wat tijd over, en op de camping hing iets over een giant swing aan de rivier bij een plek met de illustere naam "Mosquito point". Normaal zou ik echt wegblijven bij zulk soort plekken, maar aangezien het de hele nacht weer eens geplensd had en het nu ook kwalijk droog was, dachten we dat we het er wel op konden wagen. Dus op naar de muggenpunt.

En daar, aan het weggetje wat langs de rivier liep, was het dan dat we onze meerdere moesten erkennen. Wij, de makers van de grootste slinger van Oakura, met 7 en een halve meter, moesten erkennen dat het altijd hoger kan, dat er altijd baas boven baas is...

Maar wel een mooie manier om zo vernederd te worden.

Hieronder wat foto's, en afsluitend een filmpje.

Schoolwerk (bloemlezing)

Onlangs was de laatste schooldag. Beide kinderen kwamen met een stapel schriften en plakboeken thuis. En dan sta je toch even te kijken wat ze op school over je vertellen. Zo weet ik sinds kort van Ibrich dat ik bruine ogen heb - iets wat echt nieuws voor me is. En dan lees je in de schriftjes dat ze een ontzettend enthousiast verhaal opschrijven over een wandeltrip de berg op - een trip die vooral in mijn eigen geheugen gegrift staat vanwege het continue "wanneer gaan we nou naar hui-uis..." en geklaag van "waarom moeten we nou alweer weg...".

Van Jitse had ik laatst al een bloemlezing gegeven; hieronder een vertaling van Ibrichs stukje. Die van Jitse zijn vrijwel letterlijk overgenomen. Voor die van Ibrich moest ik uiteraard nog een flinke vertaalslag maken en correcties aanbrengen, want ze leest en schrijft natuurlijk nog maar net. Op de Nederlandse scholen zijn ze nog niet eens zover.

Dat wordt trouwens nog wat als we terug komen - ze dreigt dan weer even tussen wal en schip te vallen. Weer - want toen we hier aankwamen had ze in Nederland al een half jaar op school gezeten, maar hier mocht dat nog niet wegens te jong, waardoor ze dus weer gedegradeerd werd tot creche - tot haar eigen frustratie, want ze was echt aan school toe. En nu zijn ze hier al lang en breed bezig met lezen en schrijven, terwijl de klassen met dezelfde leeftijden in Nederland daar nog lang niet mee bezig zijn en zich vooral onledig houden met spelletjes, knippen en plakken. En dan is Ibi ook nog eens de beste van de klas hier, en ook daardoor nog eens extra voor.

We hopen dus maar dat de juf in Nederland haar wat begeleiden kan in het schrijven en lezen terwijl de rest van de klas dat nog niet doet - hoewel ik me kan voorstellen dat dat lastig is voor die juf.

Goed, hieronder de bloemlezing van Ibi's schrijfsels op school. Tussen [] de verbeterde woorden.

---

My brodr Jitsa broke his leg and he has to stay in hoospto [hospital] for 8 weeks and he is hrteng [hurting]


I had som toys bat [but] my toys are my pets. I am a prenss [princess] and I havv a kcassol [castle]


I saw alot of snow and there was snow on our school. Evre [every] teing [thing] wosonit efsn [had snow on it]. I had fun.


I climed a tree. I cklimed hiwr [higher] than my hows [house]. It wasn't sckareie [scary]. It was fun. I cimed [climbed] on a tene tine [teeny tiny] bran [branch]. I had fun.


We went to richmand cottage. We saw an old dafhct [different] sort of washing machne [machine]. We dident see tooys. We drest up as cidren [children] from hod [hundrud] and fefteen yes [years] ago.
[Hier vertelt ze hoe ze met school naar een museum in de stad gingen en daar als pionier-kinderen van 150 jaar geleden verkleedden]


I went to the swemiming pool. It was fun. I went on the very hislaid [high slide]. It was very fun. I went to the seing wiif my mamy.
[dit soort zinnen komt vaak terug: over dat ze naar het zwembad ging en grote lol had]


Night I went to the ggost [ghost] circus. I sawr somebod else how [who] swing on a tirop [rope]. It was rile rile rile [really really really] fan [fun]. But if ver [there] was a slid [slide] it web [would] de [be] rile fun.


When I went to ghostland unde the trees there were 2too elefints were dreing [drinking] coffeee. It was super funny.


When I went to ghostland I saw free [three] grafs [giraffes] were drinking coffee under a tree.


[en een paar pagina's verder]
When I went to ghostland I saw 4 lions dringking coffee under a tree. It was fun.


When went to gostland and saw fiffi [five] monkes [monkeys] dringin [drinking] coffee. I played and played until my friend dragon com.

Het kon nog natter

We berichtten laatst al over de vele regen; nog diezelfde nacht zou het nog erger worden. Maar vanaf morgen schijn het beter te worden...

Schoolwerk (bloemlezing)

monday 11 april

The mountain

It was fantastic because I went with mum and dad to the mountain on sunday. Mum had painted rocks gold. It was a sunny day. I could see a little bit of snow.


wednesday 12th april

It was saturday and 8 friends came to my birthday party. My dad made a map to find the treasure.
My dad said the map was 350 years old. We were treasure hunting in the jungle and the beach.
I was standing right on the top of the treasure.


14th april

There is no grass in my jungle and tall trees with plants. I have a tree hut, almost finished. The rope swing looks scary but it is really fun.


15th april 2011

Spiders web has some sticky parts and not so sticky parts. He sits on the not so sticky parts, and waits for a fly, but a jumping spider doesn't make a web. He jumps on his prey.


To Rinke and Inga

Daddy I liked it when we went to the Waitomo Caves. Because all the rocks were hanging down. It was funny when the water made an elephant. From Jitse.


A very boring day

It was boring on monday because it was almost rugby world cup day and we were playing lots of games. But I couldn't play a game at all. I could only watch.
After watching it became fun again.


Nice music

Yahoo. I almost forgot that it was monday. Every monday we go to the Pohutekawa centre. And have our music sessions with mrs Aiello. We make music with instruments, and George N had a sparkling instrument.
Then the music was finished.


A not so lucky day.

On friday all of the year fours were doing the cross country. And I really wanted to join but I coudln't because I broke my leg. And it took a long time until they came back.


16 Donnelly Street
Oakura
28 september
Dear mum and dad we are learning to write letters.
I wanted to tell you are really nice!
I remember when we went walking for the whole entire day. I would love to do it again.

Love from Jitse.

Nog niet verzopen...

Nee, we zijn nog niet weggespoeld, zoals toen in Frankrijk. Maar op andere plekken in Nieuw Zeeland gaat het wel dusdanig ruig dat er hele stukken weg, brug of bergwand wegspoelen.






Het regent hier nu vrijwel onafgebroken vanaf maandag, en regelmatig is dat niet zomaar een beetje miezer, maar echt stortregen. We zijn het langzamerhand wel wat zat; we hebben echt het gevoel dat we behoorlijk beperkt worden door het slechte weer hier steeds. De berg op bij voorbeeld is nog steeds niet mogelijk geweest vanwege het weer.

Nou ja, dan maar aan de DVD's. Zoals deze... erg leuk.

Pukeko

Een van de weinige vogelsoorten die het ontzettend goed is gaan doen als gevolg van de bemoeienis van mensen is de pukeko (Porphyrio porphyrio melanotus). Vogelaars uit Europa zullen het beest onmiddellijk herkennen: het is dezelfde soort als de Purperkoet, een beest dat normaal voorkomt in Zuid Europa, en dat we inderdaad wel veel hebben gezien in de Spaanse Ebro-delta. Ze komen voor in Australie, Indonesie, grote stukken van Azie en Afrika, en dus Zuid-Europa. Daarmee is het een van de weinige vogelsoorten die zowel hier als aan de andere kant van de wereld voorkomt, zonder dat de mens daarvan de oorzaak is.

Hoewel, dit laatste is dus niet duidelijk. Men weet niet hoe lang de pukeko al op Nieuw Zeeland zit. Men schat een jaar of duizend, maar het is punt van dispuut of het dier vlak voor, of vlak na de eerste menselijke bezetting gekomen is. Maori's beweren wel dat hun eerste voorouders de pukeko meegenomen hebben in de eerste kano's die hier landden, maar het kan net zo goed dat de beesten zelf vanuit Australie Nieuw Zeeland gekoloniseerd hebben.

Hoe dan ook, ze doen het goed, vooral sinds de mensheid in haar oneindig wijze Henk-Blekerianisme meer dan 90% van het oorspronkelijke woud gekapt heeft ten behoeve van landbouwgrond. Want overal waar weilanden grenzen aan beekjes zie je ze rondscharrelen.

Zo ook op de camping waar we stonden langs de Whanganui rivier, waar ik deze foto's gemaakt heb.

Dat het niet altijd goed gaat tussen mens en pukeko blijkt wel uit het feit dat ze zich natuurlijk ook veelvuldig plat laten rijden door auto's. Het domme hoofd van een van de pukeko's die zich dit liet overkomen ligt hier nu in de vensterbank als mooi schedeltje. Maar ja, ik dub er over wat er mee te doen. Meenemen is nogal een risico, want je moet zowel een verzamelaarsvergunning als een exportvergunning hebben, en dat is zoveel bureaucratische rompslomp dat ik er maar niet eens aan begonnen ben. En dat terwijl die beesten hier bij bosjes bejaagd en platgereden worden. Misschien verstoppen we het ergens tussen de bagage, misschien ook niet.




Hier nog een grappig filmpje wat ik op youtube tegen kwam; bij uitzondering eens beeldmateriaal hier wat niet van onszelf is.
Zo hebben wij de pukeko hier helaas nog niet meegemaakt.