Gestrand

We hadden al zo'n 300 km gereden, maar Salvador zouden we net niet halen zonder pech: ineens was er een zachte, doffe bonk te horen, en schoot het acculampje aan op het dashboard. Als simpele ziel ben je geneigd te denken "ach, een lampje, wat zou dat zijn", maar omdat de auto nog gewoon rijdt, denk je er verder niet bij na en ga je over tot de orde van de dag, namelijk doorrijden. Niet doen dus bij zo'n oud model VW, want lampjes die spontaan aangaan is iets wat alle alarmbellen moet doen afgaan. Ingeborg commandeerde mij dan ook onmiddelijk de berm in, en naar bleek maar goed ook. Het pullywiel bleek afgebroken: dit wiel is nodig voor de koeling en voor de dynamo - doorrijden levert het risico op verbrande zuigers op. Verder rijden kon dus niet, op 10 km voor de boot naar Salvador.

Gelukkig stonden we op nog geen 100 meter van een monteursbedrijf, en op nog geen 100 meter van een eetgelegenheid. Daar het toch zo ongeveer eetpauze was, togen Patette met de kinders aan het eten, en wisselden Rinke en Ingeborg elkaar af bij de monteur.

Gelukkig is zo'n wiel redelijk makkelijk te demonteren en te vervangen, al kostte het enige moeite om de juiste maat te vinden. Zodat we toch nog zonder al te veel tijdsverlies de veerboot naar Salvador op konden rijden.

Van PaTette had Jitse bij hun aankomst een pakket met autootjes van de ANWB gekregen: een reddingshelikopter, een sleepwagen, en een ambulance. Die avond zat hij in ons gehuurde appartement in Salvador daar heerlijk mee op de vloer te spelen: "OOOh, het pullywiel is er af. Waar is het pullywiel. Er moet een nieuwe op. Heb jij al een nieuw pullywiel gevonden? Nee nog niet, ik ga het ophalen."