Het betoverde meer

Op een mooie zondagochtend togen we naar het betoverde meer (Lagoa Encantada). Waar het was was ons lang behoorlijk duister, maar na enig vragen waren we er achter gekomen dat het langs de weg naar Itacaré zou moeten liggen. Vervolgens vond ik zowaar een routebeschrijving op internet, waar precies uitgelegd werd waar de afslag Lagoa Encantada dan precies was op deze weg: bij kilometerpaal 14, tegenover de ingang van Condominio Sabor Atlantico.

Daar aangekomen stond er zowaar zelfs een bordje: het bleek nog 14 km over een piste te zijn, die verrassend goed was hier en daar. We kwamen aan bij een dorp bij de oever van een meer tussen de heuvels: Lagoa Encantada. We stopten bij een huisje waar een oude man Mango's verkocht, maar voor we die de weg hadden kunnen vragen kwam er al iemand op ons af die zich aanbood als gids. Omdat we voor de echt mooie plekken ook naar de overkant moesten, en het toch wel een gezoek kan zijn naar de routes, besloten we voor deze keer maar eens wel een gids te nemen. Jairio heette hij, en hij bleek z'n vak goed te verstaan: niet te veel opdringen, prettig in de omgang, enthousiast maar niet overdreven.

Met een bootje togen we op weg over het meer. Ibi wilde natuurlijk niet stil zitten, en heeft de hele overtocht van een half uur zitten worstelen om los te komen - met als ultime doel om op kamikaze-achtige wijze ver over de rand van de boot te kunnen gaan hangen - , dit alles tot zichtbare verontrusting van Jairio, die al voor zich zag dat hij een wild spartelend kind uit het water zou moeten gaan redden.

Na de tocht over het wijdse meer voeren we een stuk op een door dichte begroeiing omgeving rivier, omgeven door spiegelglad water. Veel ijsvogels hier, en natuurlijk de nodige zwaluwen. De rivier liep uit tot een brede poel waar twee watervallen in uit kwamen: één hoge smalle, en een brede vrij lage.

Bij deze laatste kon je zwemmen, en Jairio deed dat eerst voor: over de stenen glibberend, naar het diepe stuk, en daar kon je achter de waterval gaan zitten. Jitse vond dat natuurlijk heel eng, maar toch wel zo spannend, dat hij dat ook wilde, dus daarom dan maar met pappa er op af. Zo spannend was het dat hij me half verzoop zo klemde hij zich aan me vast, waardoor het me ook niet lukte om tegen de stroom van het water in te komen om bij de onderkant van de waterval te komen. Maar na een nieuwe poging, waarbij Jitse verstaan was gegeven dat hij alleen maar mijn hand vast mocht houden, lukte het wel.




Uiteindelijk is Jitse drie keer achter die waterval geweest, één keer met mij en twee keer met Ingeborg, en iedere keer ging het makkelijker. De laatste keer zwom hij er helemaal zelf naar toe, met z'n kikkerslag die hij thuis in het zwembad geleerd had.