Ik vraag me dan echt af wat zulk soort mensen die op dit soort banale benepen braafburgerlijke kitsch stemmen nou zouden opvoeren als hun favoriete boeken. Op 1 de speciale dubbeluitgave uit de serie doctersromans nummer 724, met welliefst twee romans in één, getiteld "Hartstocht aan de operatietafel / De prins in de witte jas"?? Welke "Suske en Wiske en de kakelende kerstkalkoen" net van de eerste plaats in die top verdreven heeft? En het mooiste schilderij ooit gemaakt vinden ze dan zo'n plaatje van een zigeunermeisje met grote donkere oogjes en een spoor van traantjes op het linkerwangetje? Gevolgd door een coca-cola-poster van een gul lachende kerstman?
Ik vond die top 2000 die elk jaar om deze tijd uitgezonden wordt - met eeuwig en altijd dezelfde uitgekauwde stukken er in - al een excercitie in braafburgelijkheid, maar het bleek dus nog veel en veel erger te kunnen.
Hier in Brazilië hoor je gelukkig niet veel van zulk soort uitgekauwd gedoe - hier kauwt men anders. Omdat elke derde auto hier een megaset boxen heeft welke de hele achterbak vullen en die zo een heel festivalterrein zouden kunnen bedienen, en omdat bepaalde Brazilianen niet doorhebben dat een volumeknop ook kan dienen om muziek zachter te zetten, krijg je aardig mee wat men mooi vindt hier. "Westerse popmuziek", in de betekenis van anglo-saksisch georienteerd overbekend hitparadespul, dat hoor je hier niet zo veel, maar toch weer wel - namelijk in een gesambade of gebossanovade versie vertolkt in het Braziliaans-portugees. Het klinkt feestelijker dan het gekwijl van Wham!, maar het zou toch echt te ver gaan om net te gaan doen of dit nou wel uitmunt in creativiteit en originaliteit.
(Helemaal hilarisch werd het trouwens vanmiddag, toen een hele familie de auto moest duwstarten, omdat die grote boxen in de achterbak de accu helemaal leeggezogen hadden...)
Natuurlijk moet er in Brazilië ook goede muziek gemaakt worden, alleen ik kom het eerder in Nederland tegen dan hier - maar dat zal wel aan mijn kanalen liggen. Mijn lijfblad Gonzo is lyrisch over de Braziliaanse post-punk - ik niet, als er een genre is dat ik haat dan is dat wel de punk die doorgaans gemaakt lijkt volgens het principe "we willen een band oprichten. Oh, niemand kan zingen of een instrument bespelen? Nou dan wordt het dus punk.". Verder zijn er natuurlijk oudgedienden als Cetaeno Veloso, Chico Buarque en de hele familie Gilberto. Onbekendere artiesten lijken in eigen land net zo onbekend als daarbuiten (Nana Vasconcelos, Orixa dreams, Uakti, etc).
Als ultieme wraak op Mariah Carey en Wham!, bij wijze van uitzondering maar eens erg grappige muziek besproken die niet stijf staat van de kitsch. Het heeft niets met Brazilië te maken, behalve dan mijn asociaties, en dat ik het hier in Brazilië gedownload heb van internet via soulseek - ja, dat is illegaal, en ja ik zou meneer Vert best willen steunen, maar vertel mij maar eens waar de dichtstbijzijnde plantenwinkel hier is waar dat te krijgen is. Bovendien wordt die heisa om praterij van de platenindustrie wel erg relatief als je ziet dat ze hier op elke tweede straathoek open en bloot illegaal gekopieerde cd's en DVD's verkopen. Ongetwijfeld zijn er hier ook wetten tegen, maar, zoals al eerder in deze blog al genoemd, het begrip handhaving kennen ze niet in Brazilië.
VERT - SOME BEANS AND AN OCTOPUS
Vert is Adam Butler, en deze plaat begon met een muzikanten-nachtmerrie: Op een kwade dag werd er in z'n opnamestudio ingebroken, waarbij de boel totaal leeggehaald werd - inclusief alle computers, opnames en backups van de muziek die hij tot nu toe gemaakt had. Hij had helemaal niets meer, en kon van voren af aan beginnen. Maar, om met een filosofisch voetballer te spreken: elk nadeel hep se foordeel, en Vert besloot zichzelf compleet opnieuw uit te vinden en het daarbij helemaal over een andere boeg te gooien - juist omdat hij door dit voorval minder afhankelijk van de computer wilde zijn bij het muziek maken.
Zijn eerdere platen vond ik al uitermate boeiend (het prachtig getitelde Nine types of ambiguity bij voorbeeld), hoewel deze aan de doorsnee burger niet besteed zullen zijn (experimenteel electronisch instrumentaal gefreak).
De nieuwe plaat, "Some beans and an octopus", is echter compleet anders dan wat we van Vert gewend zijn; en trouwens ook helemaal anders dan enige andere plaat uitgebracht: een bizarre, humoristische smeltkroes van stijlen, ragtime piano, potten-en-pannen-en-keukenvaatwerk-percussie, flarden bigband, jazz-saxofonen en af en toe een schaduw van z'n oude electronische werk die naar boven komt borrelen.
Van de 1001 stijlen is Ragtime wel de meest prominent aanwezige - maar wel zo dat het soms nauwelijks als zodanig herkenbaar is vanwege de hilarische wendingen die Vert er aan geeft. Het knappe is dus dat Vert - behalve zichzelf helemaal opnieuw uitvinden, wat al een verdienste op zich is - in staat is om je te laten boeien door stijlen en genres waarvan je dacht dat je er nooit naar zou luisteren.
In oktober veel op de mp3-speler gehad tijdens de lange ritten onderweg naar hier - eindeloze lange wegen door een leeg land, met het heel melancholische nummer "octobre" in je oren... En het ligt niet (alleen) aan de mooie titel van de cd (voor wie het niet wist: oktopus is mijn maanpad). Voor mij blijft die muziek altijd de associatie houden van onze trip naar Ilhéus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten