Er is even een korte mediastilte van onze kant geweest, zoals jullie wel gemerkt hebben. Dat komt omdat de in Brazilie aangeschafte Nootsjeboekie onlangs op onbenullige wijze virtueel overleden is.
Voor iedereen zich doodschrikt: nee, er is niemand echt dood. Maar de computer die we hadden ging kaduuk, niet omdat er echt iets mis is, maar simpel en onbenullig omdat het busje waar de electriciteit in moet geen contact meer maakt. En zoiets onnozels kost in de moderne wereld van nu natuurlijk doodleuk $350 om te repareren. Slik.
Nou had ik het al nooit zo begrepen op laptops, want ze zijn twee a drie keer zo duur als een even snelle/goede 'gewone' computer, je hebt nauwelijks uitbreidingsmogelijkheden, en ze gaan ook nog eens drie keer zo kort mee. En bepaald ergonomisch verantwoord is het meestal ook al niet. Kortom: nooit een laptop aanschaffen als het niet echt strikt noodzakelijk is.
Vandaar dat hier nu een nieuwe 'desktop' staat (een gewone computer dus), razendsnel, en zo modern als we nooit geweest zijn, speciaal naar wens samengesteld door een heel geschikt klein computerwinkeltje, en allemaal ook nog eens in elkaar gezet en geleverd 2 dagen voor de kerst. Het enige wat nog problemen opleverde (dankzij de kerst = alles dicht) was de oude data op de nieuwe PC krijgen, maar dat is nu net gelukt.
En.... ik ben OVER!! Ja ja, er draait Linux Ubuntu op. Jaren terug al voor het eerst linux geprobeerd, herhaaldelijk met een nieuwe installatie er tegen aan zitten te hikken, maar nooit doorgebroken omdat er in het verleden altijd wel iets was. Maar nu... Fantastisch. Eindelijk VEEL BETER dan windows. Geen gedoe meer met irritante virusscanners - want die zijn simpelweg niet nodig in linux - , alles vanzelf veel beter geordend en georganiseerd in plaats van dat rommelige gedoe met het bureaublad en startmenu van windows waar alles maar als een grote brij ingeplempt wordt, en natuurlijk inherent veel veiliger. En niet in de laatste plaats: je geld gaat ook nog eens niet naar dhr Gates toe (die heeft toch wel genoeg), want het is helemaal gratis en voor niks.
En was het vroeger meer gedoe; tegenwoordig is het zelfs op punten makkelijker dan windows. Voor windows moest ik nog een installatie-cd voor de printer draaien en zulk soort gedoe; in Linux deed hij het gewoon meteen perfect enkel en alleen door de printer aan te zetten en het snoertje in de PC te steken.
Kortom, ik kan het iedereen aanraden. Linux heeft windows wat mij betreft definitief ingehaald.
Maar goed, na al dit technische gezeur dat totaal niet interessant is voor niet-nerds:
Ook de komende tijd even geen bericht van ons, want Paula is in Nieuw Zeeland aangekomen, en morgenavond vertrekken we opnieuw naar Rotorua, voor een vierdaagse trip samen met haar. Nu met heel wat meer voorbereiding, want ik heb een uitgebreide lijst met 'wilde' hotsprings vooraf uitgeprint. Dus we komen straks lekker terug met zwaveldamp in onze haren en week gestoomde huidjes.
donderdag 30 december 2010
vrijdag 24 december 2010
Omhoog spuitende lava
Nee, de vulkaan is niet uitgebarsten...
Desalniettemin is Nieuw Zeeland wat sommige aspecten betreft een uiterst gevaarlijk land.
Ik liep vanochtend met Jitse en Ibrich naar het winkeltje in het dorp. We moesten erg oppassen met lopen; elke misplaatste stap kon onmiddelijk een wisse dood tot gevolg hebben.
Jitse vertelde dat je niet op de 'streepjes' tussen de betonplaten van het voetpad kon gaan staan, want dan zou daar lava uit omhoog spuiten en zou je verbranden. Ook moest je niet zo frivool zijn om het te wagen een voet op de blaadjes te zetten die hier en daar op het beton waren gevallen; het gif in deze blaadjes was zo sterk, dat het dwars door je schoenen zou trekken (als ik die aan zou hebben gehad), waardoor er ook een snelle gruwelijke dood zou volgen. Ook in dit geval zou er dan nog lava omhoog gaan spuiten, maar het mechanisme daarachter is me nog steeds niet echt duidelijk.
Het gras naast het voetpad was ook geen veilige optie, want dat was ook zwaar giftig. Dit gif zou er voor zorgen dat je eerst helemaal groen werd en daarna ter plekke dood neer zou storten. Ibi voegde daar nog aan toe dat als je daar op stond, je eerst ging kotsen, dan ziek werd, en dan dood neer zou vallen. En voor vogelpoep op de stoep moest je ook oppassen; dit veroorzaakt dat je eerst helemaal uitbleekt, en dan levenloos ter aarde stort.
De stoep lag ook bezaaid met rode draden van de bloemen van de christmas tree. Ook deze waren in eerste instantie dodelijk giftig, maar dat was toch echt geen doen om die allemaal te ontwijken, zoveel dat er lagen. Gelukkig bleek al snel dat we immuun waren voor dat gif - dus dat was weer een zorg minder.
We hebben het er levend afgebracht, heen en terug naar de winkel.
Wel een schande trouwens. Ik snap niet dat de autoriteiten hier niets aan deze levensgevaarlijke situatie doen. Het is toch te gek voor woorden dat je alleen met gevaar voor eigen leven naar de buurtwinkel kan?
Of zou het aan de morbide inslag van onze lieve kindjes liggen?
Desalniettemin is Nieuw Zeeland wat sommige aspecten betreft een uiterst gevaarlijk land.
Ik liep vanochtend met Jitse en Ibrich naar het winkeltje in het dorp. We moesten erg oppassen met lopen; elke misplaatste stap kon onmiddelijk een wisse dood tot gevolg hebben.
Jitse vertelde dat je niet op de 'streepjes' tussen de betonplaten van het voetpad kon gaan staan, want dan zou daar lava uit omhoog spuiten en zou je verbranden. Ook moest je niet zo frivool zijn om het te wagen een voet op de blaadjes te zetten die hier en daar op het beton waren gevallen; het gif in deze blaadjes was zo sterk, dat het dwars door je schoenen zou trekken (als ik die aan zou hebben gehad), waardoor er ook een snelle gruwelijke dood zou volgen. Ook in dit geval zou er dan nog lava omhoog gaan spuiten, maar het mechanisme daarachter is me nog steeds niet echt duidelijk.
Het gras naast het voetpad was ook geen veilige optie, want dat was ook zwaar giftig. Dit gif zou er voor zorgen dat je eerst helemaal groen werd en daarna ter plekke dood neer zou storten. Ibi voegde daar nog aan toe dat als je daar op stond, je eerst ging kotsen, dan ziek werd, en dan dood neer zou vallen. En voor vogelpoep op de stoep moest je ook oppassen; dit veroorzaakt dat je eerst helemaal uitbleekt, en dan levenloos ter aarde stort.
De stoep lag ook bezaaid met rode draden van de bloemen van de christmas tree. Ook deze waren in eerste instantie dodelijk giftig, maar dat was toch echt geen doen om die allemaal te ontwijken, zoveel dat er lagen. Gelukkig bleek al snel dat we immuun waren voor dat gif - dus dat was weer een zorg minder.
We hebben het er levend afgebracht, heen en terug naar de winkel.
Wel een schande trouwens. Ik snap niet dat de autoriteiten hier niets aan deze levensgevaarlijke situatie doen. Het is toch te gek voor woorden dat je alleen met gevaar voor eigen leven naar de buurtwinkel kan?
Of zou het aan de morbide inslag van onze lieve kindjes liggen?
donderdag 23 december 2010
Turbo-katteogen, spiraalkoppoten en de lantaarn van Aristoteles
We kregen geen goede inzendingen op de prijsvraag van vorige keer, dus de hoofdprijs van 7 miljoen blijft in de pot.
De oplossing was als volgt:
1. Operculum van Turbo smaragdus
De ronde, afgeplatte knoopjes met een spiraaltekening op de platte zijde zijn geen slakkenhuisjes, want ze zijn helemaal massief, en er kan dus met geen mogelijkheid een dier ingezeten hebben. Het zijn opercula. Een operculum is het klepje waarmee slakken hun slakkenhuis afsluiten. De meeste slakken hebben zo'n klepje. Met name bij litorale slakkensoorten is het operculum stevig ontwikkeld, omdat het er voor zorgt dat het huis goed afgesloten wordt als de slak bij laag water droog valt. Op deze manier voorkomt het dier uitdroging.
Turbo smaragdus heeft een schelp die stevig is en die meestal een paar centimeter groot is. Ze komen hier algemeen voor op rotsen in de getijdenzone. Deze soort is endemisch voor Nieuw Zeeland, wat wil zeggen dat ze alleen hier in Nieuw Zeeland voorkomen. Maar wereldwijd zijn er vele Turbo-soorten, en allemaal maken ze soortgelijke klepjes.
De klepjes van deze soorten worden vaak als sierraad gebruikt in hangertjes en dergelijke. Ze heten dan katteogen.
2. Inwendige schelp van Spirula spirula, een inktvissensoort
Het mooie fijne spiraalschelpje is de inwendige schelp van een inktvissensoort, Spirula spirula ofte wel de posthoorninktvis. Dit is een heel algemene diepzeeinktvis, die zeer zelden levend gevonden wordt. De schelpjes echter spoelen heel vaak aan, en dat komt natuurlijk omdat ze - integenstelling tot de meeste andere schelpen - drijven.
Het zijn bijzondere schelpjes die wel wat aan de schelp van fossiele ammonieten doen denken, of aan de schelp van het levend fossiel de Nautilus. De overeenkomst is dat het schelpje bestaat uit verschillende van elkaar gescheiden luchtkamers. Het verschil is dat ammonieten en nautilussen uitwendige schelpen zijn, en dit schelpje is inwendig.
Het schelpje dient dan ook niet ter bescherming van het dier, maar heeft dezelfde functie als een zwemblaas bij vissen: evenwicht en uitbalancering. Door de lucht in de kamertjes kan het dier er voor zorgen dat zijn lichaam even zwaar is als het omliggende water, en dat hij met de kop omlaag blijft zweven - wat de bedoeling is.
Het dier zelf is een centimeter of 4 groot, en heeft 10 tentakels op z'n kop zitten. Het is een vrij uniek beestje, in die zin dat het geen naaste verwanten meer heeft. Het is nog het meest verwant aan belemnieten, uitgestorven inktvisjes waarvan de langwerpige, sigaarvormige schelp heel veel gevonden wordt.
De soort is tropisch, maar de schelpjes kunnen in principe overal aanspoelen. Men schat dat de schelpjes soms jaren op zee kunnen drijven voordat ze ergens aanspoelen. En zo komen ze dus ook massaal op de stranden hier terecht, want Nieuw Zeeland is natuurlijk verre van tropisch.
3. Lantaarn van Aristoteles.
Het laatste object is een lantaarn van Aristoteles, oftewel het kauwapparaat wat in de mond van een zeeegel zit. Dit exemplaar is nog helemaal gaaf en intact, en dat is vrij zeldzaam. Het is een ingewikkelde constructie bestaande uit vijf kalkplaten.
De oplossing was als volgt:
1. Operculum van Turbo smaragdus
De ronde, afgeplatte knoopjes met een spiraaltekening op de platte zijde zijn geen slakkenhuisjes, want ze zijn helemaal massief, en er kan dus met geen mogelijkheid een dier ingezeten hebben. Het zijn opercula. Een operculum is het klepje waarmee slakken hun slakkenhuis afsluiten. De meeste slakken hebben zo'n klepje. Met name bij litorale slakkensoorten is het operculum stevig ontwikkeld, omdat het er voor zorgt dat het huis goed afgesloten wordt als de slak bij laag water droog valt. Op deze manier voorkomt het dier uitdroging.
Turbo smaragdus heeft een schelp die stevig is en die meestal een paar centimeter groot is. Ze komen hier algemeen voor op rotsen in de getijdenzone. Deze soort is endemisch voor Nieuw Zeeland, wat wil zeggen dat ze alleen hier in Nieuw Zeeland voorkomen. Maar wereldwijd zijn er vele Turbo-soorten, en allemaal maken ze soortgelijke klepjes.
De klepjes van deze soorten worden vaak als sierraad gebruikt in hangertjes en dergelijke. Ze heten dan katteogen.
2. Inwendige schelp van Spirula spirula, een inktvissensoort
Het mooie fijne spiraalschelpje is de inwendige schelp van een inktvissensoort, Spirula spirula ofte wel de posthoorninktvis. Dit is een heel algemene diepzeeinktvis, die zeer zelden levend gevonden wordt. De schelpjes echter spoelen heel vaak aan, en dat komt natuurlijk omdat ze - integenstelling tot de meeste andere schelpen - drijven.
Het zijn bijzondere schelpjes die wel wat aan de schelp van fossiele ammonieten doen denken, of aan de schelp van het levend fossiel de Nautilus. De overeenkomst is dat het schelpje bestaat uit verschillende van elkaar gescheiden luchtkamers. Het verschil is dat ammonieten en nautilussen uitwendige schelpen zijn, en dit schelpje is inwendig.
Het schelpje dient dan ook niet ter bescherming van het dier, maar heeft dezelfde functie als een zwemblaas bij vissen: evenwicht en uitbalancering. Door de lucht in de kamertjes kan het dier er voor zorgen dat zijn lichaam even zwaar is als het omliggende water, en dat hij met de kop omlaag blijft zweven - wat de bedoeling is.
Het dier zelf is een centimeter of 4 groot, en heeft 10 tentakels op z'n kop zitten. Het is een vrij uniek beestje, in die zin dat het geen naaste verwanten meer heeft. Het is nog het meest verwant aan belemnieten, uitgestorven inktvisjes waarvan de langwerpige, sigaarvormige schelp heel veel gevonden wordt.
De soort is tropisch, maar de schelpjes kunnen in principe overal aanspoelen. Men schat dat de schelpjes soms jaren op zee kunnen drijven voordat ze ergens aanspoelen. En zo komen ze dus ook massaal op de stranden hier terecht, want Nieuw Zeeland is natuurlijk verre van tropisch.
3. Lantaarn van Aristoteles.
Het laatste object is een lantaarn van Aristoteles, oftewel het kauwapparaat wat in de mond van een zeeegel zit. Dit exemplaar is nog helemaal gaaf en intact, en dat is vrij zeldzaam. Het is een ingewikkelde constructie bestaande uit vijf kalkplaten.
dinsdag 21 december 2010
zondag 19 december 2010
Watervallenstrandje
Normaal breng ik Ibrich 's ochtends naar het kinderdagverblijf in de stad, zo'n 12 kilometer verderop. Op de terugweg ga ik dan even mijn ochtendbad nemen op mijn eigen privé-strandje.
Het strandje ligt in een reservaat tussen Omata en New Plymouth, aan een kust die moeilijk bereikbaar is vanwege de steile kliffen en het gebrek aan wegen die er naar toe leiden.
Hieronder een fotoverslagje van de trip naar het strandje.
Het pad voert eerst door een duinachtig gebied met veel begroeiing, ...
... dan langs de rand van de klif met uitzicht op het strand.
In de verte kun je dan de al eerder genoemde Sugarloaf islands zien liggen, oeroude resten van een vulkaankegel.
Uiteindelijk een stukje door een weiland om dan via een klein watervalletje af te dalen tot op het strandje.
Het aardige van het strandje is dat er twee riviertjes op uitkomen, die allebei eindigen in een watervalletje. Op het strand zelf vloeien deze twee rivieren samen tot één.
Het bijzondere is dat bij vloed het zeewater soms zelfs tot aan de watervallen komt, waarbij dus de hele loop van de rivier weggevaagd wordt. Als de vloed weer wegtrekt moet de rivier zijn bedding dus weer helemaal opnieuw uitslijpen in het strand. Elke dag loopt het riviertje dus weer ergens anders. Bij dood tij verplaatst het riviertje zijn loop niet heel veel, maar bij springtij kan het riviertje tientallen meters verschoven zijn ten opzichte van voorgaande dagen.
Bij de grootste waterval staat een bank die iemand van drijfhout in elkaar geknutseld heeft.
Op een dag had iemand deze in de waterval neergezet. Echt lekker uitrusten kon je er niet...
Het strandje ligt in een reservaat tussen Omata en New Plymouth, aan een kust die moeilijk bereikbaar is vanwege de steile kliffen en het gebrek aan wegen die er naar toe leiden.
Hieronder een fotoverslagje van de trip naar het strandje.
Het aardige van het strandje is dat er twee riviertjes op uitkomen, die allebei eindigen in een watervalletje. Op het strand zelf vloeien deze twee rivieren samen tot één.
Het bijzondere is dat bij vloed het zeewater soms zelfs tot aan de watervallen komt, waarbij dus de hele loop van de rivier weggevaagd wordt. Als de vloed weer wegtrekt moet de rivier zijn bedding dus weer helemaal opnieuw uitslijpen in het strand. Elke dag loopt het riviertje dus weer ergens anders. Bij dood tij verplaatst het riviertje zijn loop niet heel veel, maar bij springtij kan het riviertje tientallen meters verschoven zijn ten opzichte van voorgaande dagen.
Bij de grootste waterval staat een bank die iemand van drijfhout in elkaar geknutseld heeft.
Op een dag had iemand deze in de waterval neergezet. Echt lekker uitrusten kon je er niet...
vrijdag 17 december 2010
Raadsel: Mysterieuze vondsten
Omdat we natuurlijk niet allerlei kerstprullaria hadden meegenomen hier naartoe, en omdat we het ook onzin vonden om die voor twee maal kerst aan te gaan schaffen, moesten we dus iets anders bedenken. Geen kerstboom was natuurlijk geen optie met relatief kleine kinderen, dus hadden we bedacht dat we naar het strand zouden gaan om daar dingen te zoeken om in de kerstboom te hangen. Een geschikt strand leek mij een uitgestrekt breed en verlaten surfstrand bij Okato, dat helemaal vol ligt met drijfhout in de meest bizarre vormen.
Zo gezegd zo gedaan, en het was een succes. Naast bizar gevormde takjes drijfhout, krabbescharen, de poten van een enorme kreeft, laminaria-voetjes en natuurlijk vele schelpjes, vonden we nog drie bijzonder mysterieuze voorwerpen.
Voorwerp 1: bolle zijde
Voorwerp 1: platte zijde
Jitse heeft honderden kleine ronde eenzijdig afgeplatte kalkknoopjes uit het zand opgevist. Niet geschikt om op te hangen want te hard om te doorboren, en verder op geen enkele manier aan een touwtje te krijgen, maar wel heel mooi, vooral omdat er op de platte zijde een mooi spiraaltje te zien was. Jitse was er dan ook erg verguld mee.
Maar wat het nou waren??? We hadden geen flauw benul.
Voorwerp 2
Verder waren er veel kleine, zeer tenger gebouwde spiraalachtige schelpjes te vinden, met luchtkamertjes nota bene. In dit geval had ik wel een vermoeden in welke hoek ik de oorsprong moest zoeken, en wat rondneuzen op internet bevestigde dat.
Tot slot nog een object wat in tegenstelling tot voorgaande minder makkelijk te vinden is. In dit geval wist ik meteen wat het was. Zie foto.
Voorwerp 3: bovenaanzicht
Voorwerp 3: zijaanzicht
Wie weet wat deze drie objecten zijn? Zet het antwoord maar in een reaktie op deze blog. Wie alle drie goed raad kan een prijs krijgen.
Zo gezegd zo gedaan, en het was een succes. Naast bizar gevormde takjes drijfhout, krabbescharen, de poten van een enorme kreeft, laminaria-voetjes en natuurlijk vele schelpjes, vonden we nog drie bijzonder mysterieuze voorwerpen.
Jitse heeft honderden kleine ronde eenzijdig afgeplatte kalkknoopjes uit het zand opgevist. Niet geschikt om op te hangen want te hard om te doorboren, en verder op geen enkele manier aan een touwtje te krijgen, maar wel heel mooi, vooral omdat er op de platte zijde een mooi spiraaltje te zien was. Jitse was er dan ook erg verguld mee.
Maar wat het nou waren??? We hadden geen flauw benul.
Verder waren er veel kleine, zeer tenger gebouwde spiraalachtige schelpjes te vinden, met luchtkamertjes nota bene. In dit geval had ik wel een vermoeden in welke hoek ik de oorsprong moest zoeken, en wat rondneuzen op internet bevestigde dat.
Tot slot nog een object wat in tegenstelling tot voorgaande minder makkelijk te vinden is. In dit geval wist ik meteen wat het was. Zie foto.
Wie weet wat deze drie objecten zijn? Zet het antwoord maar in een reaktie op deze blog. Wie alle drie goed raad kan een prijs krijgen.
woensdag 15 december 2010
worstjes en modeshows
Terwijl ons hoofd er nog niet bij kan dat het straks kerstmis is en de kinderen overmorgen voor de tweede keer dit jaar zomervakantie krijgen, rollen we hier van de ene festiviteit in de andere. Het begon met Halloween, daarna een sportdag van Jitse op een andere school, een estafette loop om de berg waar een vriendje van Jitse(Ben van 8) aan meedeed, en een fun run waarbij de kinderen in teams verkleed als popster, nerd, hippy of kabouter obstakels moesten omzeilen. Jitse was een popster.Ook voor Ibi was er de een na de andere activiteit, een reisje naar de kinderboerderij, het pretpark. Morgen haar afscheid op het KDV en de dag erna nog een wielendag, dat alle kinderen daar hun stepjes en rolschaatsen en fietsjes meenemen.
Op het ziekenhuis is het inmiddels ook een dolle boel. Het begon met drie barbeques in een week, en er komen er nog minstens 2. Nog een kerstbarbeque met de patienten, en nog een bij een van de nurse educator thuis, volgens traditie.
Vervolgens nog een kerstbarbeque voor the hospital staff. Geen wonder dat nieuw zeeland een van de hoogste hart en vaatziekten cijfers heeft...
Maar creatief zijn ze ook. Een grote klapper op die kerstbarbeque was het wearable arts contest. Alle afdelingen hadden hun best gedaan om met materialen van hun afdeling een toepasselijke outfit te maken. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Zoveel creativiteit en craftmanship. Geweldig. Klappers vond ik de dame van het schoonmaakteam met een jurk van handendroogdoekjes, en een boeket van plumeau en pleeborstel die ze aan de jury overhandigde. De verpleegkundige van neonatal unit die een prachtige mantel had gemaakt van (ongebruikte) luiers. Met bijpassende UGH boots van luiers. De pompoenen daaraan waren gemaakt van kleine babyslofjes..
En de vampier van het laboratorium in haar stemmige rode mini jurk versierd met watjes (voor de kleine drupjes bloed, that sometimes spill...).
Hieronder de fotos die ik gejat heb van de officiele TDHB werknemers website. Hoop niet dat ik daardoor in de problemen kom.
Volgende week hebben we weer een barbeque met de patienten... ik denk dat ik het maar bij een slablaadje houd.
maandag 13 december 2010
De berg op 2
Hier dan het nog toegezegde verhaal over onze tocht de berg op, als vervolg op de inleiding.
In Nederland viel de eerste sneeuw, dus leek het ons ook leuk de sneeuw eens op te zoeken, terwijl het hier de warmste dag tot nu toe was (24 graden). Bovendien was de lucht strak blauw, zelfs boven de berg.
Dus togen we naar Dawson Falls, een van de ingangen van het nationale park, en wel degene die precies aan de andere kant van Oakura ligt. We moesten dus helemaal om de berg heen rijden.
In het bezoekerscentrum vroegen we wat de beste strategie was om de sneeuw te bereiken. De aardige mevrouw daar dacht dat het niet haalbaar was met kinderen, omdat de sneeuw toch wel drie uur lopen was. We besloten het pad naar de top te volgen, en dan wel te zien hoe ver we zouden komen.
Het pad voerde eerste door het dichte woud dat de berg helemaal omgeeft: oude, dikke bomen, zwaar bemost, met soms bizarre vormen. Na een dik uur lopen met de kinderen hielden we rust onder een afdakje, de Hooker Shelter. De bomen waren hier intussen gedegradeerd tot struikjes. De stemming zat er nog steeds goed in, maar om die er ook in te houden verzon ik ondertussen al verder lopend maar een verhaal over de Boze Opossum en de zeven kleine Ibi's, en dat werkte heel goed.
Maar naarmate we hoger kwamen, geen schaduw van bomen meer hadden, en het nog steeds maar bleef stijgen en er geen sneeuw in zicht kwam, werden de kindjes toch wel moe. Conclusie: Ingeborg zou nog een klein stukje verder naar een berghut, en dan weer terug, en ik, Rinke, zou het pad volgen tot op de Fantham's piek, een "parasitaire" zij-uitgang van de vulkaan op bijna 2000 meter hoogte, 500 meter onder de top.
Zo gezegd zo gedaan. Mijn pad ging vanaf dat punt over in een soort trap van minstens duizend treden. Het hele pad van onder af tot aan de ashelling was trouwens omgebouwd tot een veredelde trap; ik vraag me af of Nieuw Zeelanders niet wat ver doorslaan in hun neiging om natuur om te vormen tot park, want ik kan me echt wel nuttiger bestedingen bedenken dan om de drie stappen een trede in een pad een berg op. Maar goed.
Hier op dit traject had de trap echt wel zijn nut, want hij voerde door een soort pampa-achtige hoge vegetatie, en was er naar het schijnt aangelegd om deze vegetatie te beschermen tegen platwalsen.
Bovenaan de trap vond ik de eerste sneeuwplekken, en daar begon de ellende ook: hier bestaat de helling uit losliggend puin en oude as, en het pad is gedegradeerd tot spoor wat hier zo goed en kwaad verschillende routes uit probeert. Het is steil en niet heel prettig lopen: twee passen vooruit, en een pas weer terugschuiven tot aan de enkels in het puin. Er groeit dan ook bar weinig. Zie foto hier rechts...Desalniettemin kon je door een beetje intelligent je route uit te kiezen toch de ergste puinrommel behoorlijk vermijden. Zo goed en kwaad als het gaat kies je dan de grote rotsblokken en de hardere stukken, voor zover die voor handen zijn.
Dit gaat dan zo een paar honder meter omhoog, tot je ineens op de min of meer vlakke bovenzijde van de zij-piek staat, met vol uitzicht op grote sneeuwvelden en natuurlijk de grote piek zelf. Er was trouwens niet sprake van één zij-piek: er waren er een stuk of vier bij elkaar, gelegen in een kring rond een soort van kleine hoogvlakte met veel sneeuw. Omdat ik niet wist welke officieel Fantham's peak was, ben ik ze alle vier maar op geweest.
Terug was een stuk minder vermoeiend: half skiend, half zittend, half surfend laat je je naar beneden glijden door het puin. Het enige vervelende was dat mijn teva's daarbij met elke stap vol kwamen te zitten met tientallen steentjes, maar ook dat went. Altijd nog beter dan bergschoenen waar je voeten de hele dag in smoren en gaar sudderen.
Bij de onderste sneeuwplek heb ik een speciale plastic zak gevuld, en vervolgens ging het in rennend tempo de berg af, tot ik Ingeborg een klein stukje voor het bezoekerscentrum weer inhaalde. Ibrich trok verscheidene gekke bekken, en zulk een brutaliteit vroeg natuurlijk om een afstraffing met een sneeuwbal.
Een half uurtje later hebben we de meegenomen sneeuw opgemaakt in een volgend sneeuwballengevecht op de parkeerplaats.
Het was dus niet gelukt om met de kinderen de sneeuw te bereiken, maar toch hebben we ons sneeuwballengevecht gehad.
zaterdag 11 december 2010
Oerwoudexcursie
Jitse is filmster in deze documentaire. Hij geeft een rondleiding door de tuin van ons huis hier.
Gefilmd door Ingeborg, gemonteerd door Rinke.
Gefilmd door Ingeborg, gemonteerd door Rinke.
woensdag 8 december 2010
Oogus
Ibrich zit vijf dagen per week op het kinderdagverblijf, elke dag tot half drie.
Op een dag haalde ik haar op, en had ze een heel verhaal over een ander kindje dat daar zit, en daat Isis heet (Aaisis, op z'n engels uitgesproken).
Ibrich:
"In het Nederlands heet ze Oogus, he papa?"
Erg slim bedacht van Ibi, vind ik.
Op een dag haalde ik haar op, en had ze een heel verhaal over een ander kindje dat daar zit, en daat Isis heet (Aaisis, op z'n engels uitgesproken).
Ibrich:
"In het Nederlands heet ze Oogus, he papa?"
Erg slim bedacht van Ibi, vind ik.
maandag 6 december 2010
13 x 30 km en een zwarte kat
Veel mensen zijn benieuwd hoe het mij vergaat op mijn nieuwe werk. Tenslotte was dat ons ticket naar New Zealand, en de reden dat we in Taranaki zijn neergestreken. Nu moet je natuurlijk altijd voorzichtig zijn wat je op internet neerpent, dus daarom zal ik het houden bij algemene impressies.
Inmiddels ben ik 2,5 weken aan het werk als Senior House Surgeon op de Mental Health unit van het plaatselijke ziekenhuis. Het fietsen begint al te wennen. Ik heb er nu ruim 390 km opzitten, en ben niet meer zo buiten adem als ik boven op een heuvel aankom.
Het Taranaki Base Hospitalis het belangrijkste regionale ziekenhuis, maar als je aan het AZG en Martini gewend bent is het klein en gemoedelijk. Er werken rond de 500 mensen.
De Mental Health Unit draagt de mooie naam bron van helend water,in het Maori Te Puna Waiora. Het is een afdeling met 23 bedden voor meest acute patienten, want in New Zeeland zijn ongeveer 10 jaar geleden de psychiatrische ziekenhuizen afgeschaft. Patienten worden met kunst en vliegwerk in de community begeleid. Ook zijn er een aantal beschermde woonvormen en begeleide woonprojecten. Veel meer kan ik er helaas nog niet over vertellen want ik ben nog in de orientatie fase.
Wat ik wel kan vertellen is dat mijn collegas erg vriendelijk zijn, en hun best doen om mij wegwijs te maken op de afdeling. Ze zijn erg blij dat er eens een housesurgeon wat langer op de afdeling blijft dan 3 maanden. Wat ons verder als botte nederlanders opvalt is hoe beleefd en voorkomend de nieuw zeelanders zich uitdrukken. Dit was Jitse trouwens ook al opgevallen op school. Na 6 weken kent hij nog geen een scheldwoord! Je hoort gewoon veel minder gemopper, en als iemand je op een fout wijst klinkt het niet meteen als een standje. Het gaat gewoon met veel meer tact. Met mij hebben ze ook veel geduld want mijn verstrooidheid is berucht.
Mijn werk op de afdeling bestaat voornamelijk uit lichamelijk onderzoek van de nieuw opgenomen patienten, en behandelen van medische klachten die behandeling behoeven terwijl de patienten opgenomen zijn. Verder het schrijven van ontslagbrieven (ben bijna klaar met de achterstallige van de vorige house surgeon). Verder moet ik elke dag de patienten die op de gesloten afdeling of in isolatie verblijven spreken en zo nodig lichamelijk onderzoeken en een aanvraag invullen voor psychiatrisch onderzoek als een persoon tegen zijn of haar wil wordt opgenomen.
De streefperiode van een opname is niet langer dan 2 weken. Voor kinderen en adolescenten is het streven 48 uur. Dat is voor mij wel even wennen, want ik heb eigenlijk altijd gewerkt met chronische patienten.
Ik vindt het erg boeiend om de acute beelden te zien, en ook het effect van rust, regelmaat en medicatie op de patienten. Dus je kunt zeggen dat ik het wel naar mijn zin heb daar.
Een ander boeiend fenomeen is de huiskat. Een knuffelig zwart exemplaar waar geen enkele witte haar op te ontdekken valt. Dit vriendelijke beest huist in de stafkantine, tussen de broodrooster en de 2 liter pakken melk. (where would new zealanders be without Milo and toast'' Bella heeft een kattenluik naar buiten, en een keurig gat in de deur naar de afdeling. En zij zoekt elke nacht een lekker plekje bij een patient in bed om te overnachten. Iedereen vindt dit de gewoonste zaak van de wereld. In het TBH zijn tenminste drie katten. Een in de Hospice, een op MH. en nog een die ergens anders woont. Of dit ook in andere ziekenhuizen zo is heb ik nog niet kunnen achterhalen, maar hier is het al minstens 20 jaar zo. Voor Bella there was Goldie, en before Goldie there was...
Inmiddels ben ik 2,5 weken aan het werk als Senior House Surgeon op de Mental Health unit van het plaatselijke ziekenhuis. Het fietsen begint al te wennen. Ik heb er nu ruim 390 km opzitten, en ben niet meer zo buiten adem als ik boven op een heuvel aankom.
Het Taranaki Base Hospitalis het belangrijkste regionale ziekenhuis, maar als je aan het AZG en Martini gewend bent is het klein en gemoedelijk. Er werken rond de 500 mensen.
De Mental Health Unit draagt de mooie naam bron van helend water,in het Maori Te Puna Waiora. Het is een afdeling met 23 bedden voor meest acute patienten, want in New Zeeland zijn ongeveer 10 jaar geleden de psychiatrische ziekenhuizen afgeschaft. Patienten worden met kunst en vliegwerk in de community begeleid. Ook zijn er een aantal beschermde woonvormen en begeleide woonprojecten. Veel meer kan ik er helaas nog niet over vertellen want ik ben nog in de orientatie fase.
Wat ik wel kan vertellen is dat mijn collegas erg vriendelijk zijn, en hun best doen om mij wegwijs te maken op de afdeling. Ze zijn erg blij dat er eens een housesurgeon wat langer op de afdeling blijft dan 3 maanden. Wat ons verder als botte nederlanders opvalt is hoe beleefd en voorkomend de nieuw zeelanders zich uitdrukken. Dit was Jitse trouwens ook al opgevallen op school. Na 6 weken kent hij nog geen een scheldwoord! Je hoort gewoon veel minder gemopper, en als iemand je op een fout wijst klinkt het niet meteen als een standje. Het gaat gewoon met veel meer tact. Met mij hebben ze ook veel geduld want mijn verstrooidheid is berucht.
Mijn werk op de afdeling bestaat voornamelijk uit lichamelijk onderzoek van de nieuw opgenomen patienten, en behandelen van medische klachten die behandeling behoeven terwijl de patienten opgenomen zijn. Verder het schrijven van ontslagbrieven (ben bijna klaar met de achterstallige van de vorige house surgeon). Verder moet ik elke dag de patienten die op de gesloten afdeling of in isolatie verblijven spreken en zo nodig lichamelijk onderzoeken en een aanvraag invullen voor psychiatrisch onderzoek als een persoon tegen zijn of haar wil wordt opgenomen.
De streefperiode van een opname is niet langer dan 2 weken. Voor kinderen en adolescenten is het streven 48 uur. Dat is voor mij wel even wennen, want ik heb eigenlijk altijd gewerkt met chronische patienten.
Ik vindt het erg boeiend om de acute beelden te zien, en ook het effect van rust, regelmaat en medicatie op de patienten. Dus je kunt zeggen dat ik het wel naar mijn zin heb daar.
Een ander boeiend fenomeen is de huiskat. Een knuffelig zwart exemplaar waar geen enkele witte haar op te ontdekken valt. Dit vriendelijke beest huist in de stafkantine, tussen de broodrooster en de 2 liter pakken melk. (where would new zealanders be without Milo and toast'' Bella heeft een kattenluik naar buiten, en een keurig gat in de deur naar de afdeling. En zij zoekt elke nacht een lekker plekje bij een patient in bed om te overnachten. Iedereen vindt dit de gewoonste zaak van de wereld. In het TBH zijn tenminste drie katten. Een in de Hospice, een op MH. en nog een die ergens anders woont. Of dit ook in andere ziekenhuizen zo is heb ik nog niet kunnen achterhalen, maar hier is het al minstens 20 jaar zo. Voor Bella there was Goldie, en before Goldie there was...
zondag 5 december 2010
Schande
Dit jonge zeehondje trof ik aan op het verlaten strand tussen New Plymouth en Oakura (het dorp waar we wonen). Het strand is alleen bereikbaar bij laag water langs de rotsen, of via prive-terrein.
Het beestje is pas geboren, en dat is te zien aan de placenta die er nog bij ligt. Het is een New Zealand Fur Seal, ofte wel een Nieuw Zeelandse bont-zeehond. Ze komen voor op de kusten van Nieuw Zeeland en Zuid Australie.
Rond 1700, dus tegen de tijd dat de Europeanen aankwamen, waren ze allen al vrijwel uitgeroeid; nog een voorbeeld van hoe de maori's in harmonie met de natuur leefden (zoals ik al eerder betoogde).
De Europeanen wilden hier natuurlijk niet voor onderdoen, en maakten het karwijtje nog even af, en ook dit dier was bijna op de lijst van uitgestorven soorten terecht gekomen. Maar nu schijnt het gelukkig een stuk beter te gaan met deze dieren - maar dat is pas sinds de laatste tientallen jaren.
In oktober en november (nu dus) komen ze naar de kusten om jongen voort te brengen. Ze krijgen één jong per jaar, en volgens sommige bronnen is dit pas in januari. Maar dit pas geboren beestje is dus overduidelijk in november geboren.
De eerste twaalf dagen schijnt de moeder bij de pup te blijven, daarna worden ze steeds langer alleen gelaten omdat er ook voedsel gehaald moet worden.
Tussen New Plymouth en Oakura ligt een 10 km lang, moeilijk bereikbaar stuk kust, en daar schijnen ze wel vaker jongen te werpen.
Dit type zeehond behoort tot de geoorde zeehonden: ze hebben, zoals op de foto te zien is, een klein oorschelpje. Dit in tegenstelling tot de echte zeehonden, die dat niet hebben.
Het beestje op de foto was stervende. Een schande volgens de moderne Nederlander; dood hoort immers niet in de natuur thuis. Ik had dat beest minstens uit z'n lijden moeten verlossen door een geweerschot. En oh ja, ik had het moeten bijvoeren om te voorkomen dat het zover zou komen.
Bruut die ik ben, heb ik dat niet gedaan. Ik ben naar huis gegaan, en vier uur later nog eens wezen kijken, gewapend met camera in plaats van geweer. Toen was het helemaal bijna gedaan. Eerst deed hij z'n oogjes nog wel eens open en piepte hij af en toe; nu kon je nog net de adem zien, maar kijken was er niet meer bij, en vliegen van z'n oogleden of bekje wegbewegen was ook al te veel inspanning.
vrijdag 3 december 2010
In harmonie met de natuur
In mijn leven heb ik nogal eens vertoefd in kringen van eco-hippies. Over het algemeen zijn dat lieve, bevlogen en open mensen met wie het leuk omgaan is. Er zitten natuurlijk ook veel goede ideeen tussen. Een nadeel is wat mij betreft echter dat er nogal wat bizarre ideeen en bijgeloven rondgaan in die kringen. Zo is het geloof in kwakzalverij er zeer wijd verbreid, en menigeen gaat nog een stuk verder met geloof in magische rituelen als slingerende pendeltjes, Feng-shui (het levensgeluk vinden door het verschuiven van meubels) en het geloof in geesten en vage energieën.
Het bizarre is vaak dat gangbare wetenschap en geneeskunde uiterst kritisch benaderd worden (heel goed, altijd kritisch zijn), terwijl de meest bizarre alternatieve theorieen volstrekt kritiekloos aanvaard worden.
Om maar weer eens een eco-hippie-sprookje onderuit te halen, nu maar eens een verhaaltje over de oorspronkelijke bevolking die zo in harmonie leefde met de natuur.
De Maori kwamen hier ergens tussen de 1000 en 800 jaar geleden aan op Nieuw Zeeland, vanuit polynesische eilanden afkomstig. Zij waren de eerste mensen die hier op grote schaal aankwamen, en dat had desastreuse gevolgen voor de natuur.
Is de lijst met uitgestorven dieren sinds de aankomst van de europeanen al vrij lang, de lijst met uitgestorven dieren door de maori is welhaast twee maal zo lang. Nou hebben ze ook wat meer tijd gehad om dat te bewerkstelligen, maar desalniettemin laat dit zien dat het romantische idee van de "nobele wilde" die in harmonie leeft met de natuur toch echt een sprookje is. Om net zo veel of meer uit te roeien als 18, 19 of 20e eeuwse westerlingen moet je toch wel behoorlijk tekeer gaan dacht ik zo.
Natuurlijk wist iedereen die een beetje nadacht dit allang. Overal waar de mens in wat voor sociale vorm dan ook opdook heeft deze een grote impact gehad op de ecosystemen. Voor indianen in Noord en Zuid Amerika zijn net zulk soort verhalen op te hangen.
De condities in Nieuw Zeeland ten tijde van aankomst van de eerste mensen waren ook erg bijzonder, en vroegen er eigenlijk ook bijna om om kapot gemaakt te worden. Zoals ik al eerder schreef, zijn zoogdieren de grote afwezigen hier. Ze komen er gewoon niet voor, om de simpele reden dat Nieuw Zeeland al geisoleerd was van de rest van de wereld tegen de tijd dat zoogdieren ontstonden.
Nadat de dino's massaal het loodje legden, kwamen er overal op de wereld ecologische niches vrij die al heel snel ingenomen werden door de zoogdieren. Op Nieuw Zeeland werden deze, bij gebrek aan zoogdieren, vooral ingenomen door vogels.
Om een of andere reden waren daar nauwelijks predatoren bij. De meeste dieren waren dus gewoon niet gewend aan predatoren die ze opvraten - en de predatoren die er waren waren ook vogels, en kwamen dus uit de lucht en niet van de grond. Het aantal vogelsoorten dat het niet meer zo nodig vond om nog te kunnen vliegen is dan ook opvallen groot. Maar dat maakt je natuurlijk erg kwetsbaar als er dan een soort komt die en zelf jaagt, en een hele batterij aan grondpredatoren meeneemt zoals ratten, en in latere instantie katten, honden en egels.
Dat de evolutie hier een enorm gat had laten liggen, moest natuurlijk vroeg of laat eens een keer mis gaan. Was de mens er nooit aangekomen, dan was op zeker moment wel eens een andere soort in dit gat in de niches gedoken, en hadden al die onbevangen soorten de keuze gehad tussen of uitsterven, of mee-evolueren. Nadeel van de mens was dat het allemaal zo snel ging dat mee-evolueren geen optie was, dus restte er niets dan uitsterven.
Enkele van de uitgestorven soorten:
MOA
De bekendste is wel de moa. In werkelijkheid betrof dit een stuk of tien soorten. Het waren gigantische loopvogels, varieren van een centimeter of 40 in grootte tot meer dan 3 meter hoog. Ze werden zwaar bejaagd door de maori, en omdat ook hun habitat vaak platgebrand werd, was het binnen enkele tientallen jaren gedaan met deze vogels. Archeologen hebben in bepaalde vroege maori-nederzettingen de restanten van meer dan 4000 gedode moa gevonden.
Haast´s eagle
Dit was de grootste roofvogel ooit, groter dan de nu grootste californische condor. De vleugelspanwijdte was meer dan 3 meter, en hij woog 13 kilo. Hij leefde waarschijnlijk vooral door te jagen op moa. Vanwege het uitsterven van de grote prooidieren stierf deze vogel uiteindelijk ook snel na de komst van de maori uit.
Adzebill
Een bizar soort loopvogel die ook tot 80 cm groot kon worden, en 16 kilo zwaar kon worden. Hij was helemaal nergens aan verwant, al zag hij er een beetje uit als een enorm soort waterhoen. Ook dit dier is door de jacht van de maori´s uitgeroeid.
new zealand goose
een enorme niet-vliegende gans van 18 kilo zwaar. Ook een te makkelijke prooi voor de maori.
new zealand raven
Raven kwamen hier dus duidelijk toch voor. En ze konden ook vliegen. Maar ze waren stom genoeg om hun nesten op de grond te bouwen, hetgeen hun einde betekende toen de maori aankwamen. Niet zozeer omdat ze direct vervolgd werden door de maori, maar vanwege de polynesische rat die door de maori ingevoerd is.
Het lijstje is natuurlijk nog vele malen langer te maken. Om de beschuldiging van eenzijdige focus voor te zijn: later nog een verhaaltje over wat de Europeanen hier allemaal aangericht hebben.
Het bizarre is vaak dat gangbare wetenschap en geneeskunde uiterst kritisch benaderd worden (heel goed, altijd kritisch zijn), terwijl de meest bizarre alternatieve theorieen volstrekt kritiekloos aanvaard worden.
Om maar weer eens een eco-hippie-sprookje onderuit te halen, nu maar eens een verhaaltje over de oorspronkelijke bevolking die zo in harmonie leefde met de natuur.
De Maori kwamen hier ergens tussen de 1000 en 800 jaar geleden aan op Nieuw Zeeland, vanuit polynesische eilanden afkomstig. Zij waren de eerste mensen die hier op grote schaal aankwamen, en dat had desastreuse gevolgen voor de natuur.
Is de lijst met uitgestorven dieren sinds de aankomst van de europeanen al vrij lang, de lijst met uitgestorven dieren door de maori is welhaast twee maal zo lang. Nou hebben ze ook wat meer tijd gehad om dat te bewerkstelligen, maar desalniettemin laat dit zien dat het romantische idee van de "nobele wilde" die in harmonie leeft met de natuur toch echt een sprookje is. Om net zo veel of meer uit te roeien als 18, 19 of 20e eeuwse westerlingen moet je toch wel behoorlijk tekeer gaan dacht ik zo.
Natuurlijk wist iedereen die een beetje nadacht dit allang. Overal waar de mens in wat voor sociale vorm dan ook opdook heeft deze een grote impact gehad op de ecosystemen. Voor indianen in Noord en Zuid Amerika zijn net zulk soort verhalen op te hangen.
De condities in Nieuw Zeeland ten tijde van aankomst van de eerste mensen waren ook erg bijzonder, en vroegen er eigenlijk ook bijna om om kapot gemaakt te worden. Zoals ik al eerder schreef, zijn zoogdieren de grote afwezigen hier. Ze komen er gewoon niet voor, om de simpele reden dat Nieuw Zeeland al geisoleerd was van de rest van de wereld tegen de tijd dat zoogdieren ontstonden.
Nadat de dino's massaal het loodje legden, kwamen er overal op de wereld ecologische niches vrij die al heel snel ingenomen werden door de zoogdieren. Op Nieuw Zeeland werden deze, bij gebrek aan zoogdieren, vooral ingenomen door vogels.
Om een of andere reden waren daar nauwelijks predatoren bij. De meeste dieren waren dus gewoon niet gewend aan predatoren die ze opvraten - en de predatoren die er waren waren ook vogels, en kwamen dus uit de lucht en niet van de grond. Het aantal vogelsoorten dat het niet meer zo nodig vond om nog te kunnen vliegen is dan ook opvallen groot. Maar dat maakt je natuurlijk erg kwetsbaar als er dan een soort komt die en zelf jaagt, en een hele batterij aan grondpredatoren meeneemt zoals ratten, en in latere instantie katten, honden en egels.
Dat de evolutie hier een enorm gat had laten liggen, moest natuurlijk vroeg of laat eens een keer mis gaan. Was de mens er nooit aangekomen, dan was op zeker moment wel eens een andere soort in dit gat in de niches gedoken, en hadden al die onbevangen soorten de keuze gehad tussen of uitsterven, of mee-evolueren. Nadeel van de mens was dat het allemaal zo snel ging dat mee-evolueren geen optie was, dus restte er niets dan uitsterven.
Enkele van de uitgestorven soorten:
MOA
De bekendste is wel de moa. In werkelijkheid betrof dit een stuk of tien soorten. Het waren gigantische loopvogels, varieren van een centimeter of 40 in grootte tot meer dan 3 meter hoog. Ze werden zwaar bejaagd door de maori, en omdat ook hun habitat vaak platgebrand werd, was het binnen enkele tientallen jaren gedaan met deze vogels. Archeologen hebben in bepaalde vroege maori-nederzettingen de restanten van meer dan 4000 gedode moa gevonden.
Haast´s eagle
Dit was de grootste roofvogel ooit, groter dan de nu grootste californische condor. De vleugelspanwijdte was meer dan 3 meter, en hij woog 13 kilo. Hij leefde waarschijnlijk vooral door te jagen op moa. Vanwege het uitsterven van de grote prooidieren stierf deze vogel uiteindelijk ook snel na de komst van de maori uit.
Adzebill
Een bizar soort loopvogel die ook tot 80 cm groot kon worden, en 16 kilo zwaar kon worden. Hij was helemaal nergens aan verwant, al zag hij er een beetje uit als een enorm soort waterhoen. Ook dit dier is door de jacht van de maori´s uitgeroeid.
new zealand goose
een enorme niet-vliegende gans van 18 kilo zwaar. Ook een te makkelijke prooi voor de maori.
new zealand raven
Raven kwamen hier dus duidelijk toch voor. En ze konden ook vliegen. Maar ze waren stom genoeg om hun nesten op de grond te bouwen, hetgeen hun einde betekende toen de maori aankwamen. Niet zozeer omdat ze direct vervolgd werden door de maori, maar vanwege de polynesische rat die door de maori ingevoerd is.
Het lijstje is natuurlijk nog vele malen langer te maken. Om de beschuldiging van eenzijdige focus voor te zijn: later nog een verhaaltje over wat de Europeanen hier allemaal aangericht hebben.
woensdag 1 december 2010
creatieve explosies
Ibrich zit op het kinderdagverblijf hier. Dat is elke dag van 9 tot half 3. Meestal komt ze thuis met een enorme hoeveelheid tekeningen, die we dan ook stuk voor stuk moeten bekijken.
Gister kwam ze thuis met een stuk of 15 tegelijk.
Deze tekening had ze gemaakt in 1 minuutje op een kladje, terwijl ze op skype-verbinding met patette wachtte.
dinsdag 30 november 2010
Boomvarens
De bossen van Nieuw Zeeland doen merkwaardig aan, omdat de boomvarens een prominente plek innemen. Dit zijn varens in de vorm van bomen, zoals de naam al zegt. Het zijn een soort van levende fossielen die al heel oud zijn.
In onze tuin hebben we er ook een stuk of 11 staan, waarvan enkele inderdaad zo groot als een boom. Ze zijn erg imposant, ook al omdat de bladeren tot wel 4 meter lang kunnen worden.
Boomvarens groeien een beetje zoals palmen, in die zin dat de stam bestaat uit de stelen van vroegere bladeren. De stam kan niet zoals bij modernere bomen in de dikte groeien, omdat er geen groeilaag net onder de schors zit - er is niet eens een schors. Net onder de bladerkroon bestaat de stam uit littekens van afgevallen bladeren. Verder naar beneden wordt de stam steeds dikker omdat er een soort laag van luchtwortels omheen zit die vanuit de bladeren weer naar beneden gegroeid zijn.
zondag 28 november 2010
De berg op
De provincie waar we wonen, Taranaki, wordt beheerst door een zeer uitdrukkelijk aanwezig element in het landschap: de berg.
De berg is heet officieel Mount Taranaki of Mount Egmont. Het is een enorme vulkaan die boven alles uittorent, en zo'n beetje vanaf elke plek zichtbaar is. Het is de op-een-na-hoogste berg van het Noordereiland, maar qua beklimming schijnt het de moeilijkste te zijn, omdat hij hier aan de kust ligt, en het hoogteverschil dat je moet overwinnen dus erg groot is. Op satelietfoto's is hij altijd zichtbaar; feitelijk bestaat de hele puist die de Tasman Zee insteekt uit deze berg.
Het is officieel een "slapende" vulkaan, maar de verwachting is dat hij ooit wel weer zal uitbarsten. Wanneer dat is weet niemand. De laatste uitbarsting was in 1860. De berg barst onregelmatig uit, maar gemiddeld eens in de 340 jaar voor grote uitbarstingen, met om de 90 jaar kleinere oprispingen.
Het is ook een van de meest symmetrische vulkanen ter wereld.
De berg zorgt ook voor bizarre weersituaties. Het jaar 2005 was New Plymouth de meest zonnige stad van het Noordereiland. Tegelijkertijd was de berg zelf, met de top minder dan 30 km verderop, de plek van het Noordereiland die het meeste neerslag had gekregen. Het schijnt dat je vanuit het niets ineens middenin een sneeuwstorm terecht kan komen.
Het vermelden waard is de vulkanische historie. Deze berg is de jongste van een reeks vulkanen in de regio: de berg is slechts 135000 jaar oud. De plaat waarop Nieuw Zeeland ligt beweegt langzaam ten opzichte van de magma-bron waarvan deze vulkanen de uitlaatpijp vormen, dus je ziet de oudere vulkanen steeds een stuk verder naar het Noord-westen liggen.
De oudste restanten van vulkanen zijn de Sugar Loaf Islands. Een serie bizar steil oprijzende kleine rotspilaren die net voor de kust van de stad liggen; de grootste kun je op klimmen omdat hij net aan de kust vast ligt. Dit zijn de resten van een oude vulkaankraterwand. Deze eilandjes zijn 1.7 miljoen jaar oud, en daarmee ouder dan al het omliggende land.
Nadat deze vulkaan uitgewerkt was ontstond er een nieuwe vulkaan dankzij een uitbarsting. De overblijfselen hiervan rijzen direct buiten ons dorpje Oakura omhoog.
Dit is een bergketen van 682 m hoog, de kaitake range geheten. Het is dicht bebost, en in een uur of vier steek je hem over. Deze keten is 500.000 jaar oud, en inmiddels erg afgesleten.
Verder naar het zuidoosten, vanuit Oakura bekenen, heb je weer een hogere vulkaan. Deze vulkaan nam het stokje over en werd rond 240.000 jaar geleden de aktieve vulkaan. Deze berg heet Pouakai, en hij ligt inderdaad precies tussen de oudere Kaitake range en de top van de huidige vulkaan, en ook qua hoogte zit hij er precies tussenin.
Na Pouakai werd dus Taranaki de aktieve vulkaan, zo'n 135.000 jaar geleden. De oudere vulkanen werden deels overspoeld met lava van de nieuwe, en deels erodeerden ze weg.
Dit alles schreeuwt er natuurlijk om om door ons bedwongen te worden.
Er zijn drie wegen die richting de top van de vulkaan leiden. De noordingang hebben we een paar weken terug geprobeerd, en daar hebben we door wouden van zwaar bemoste stammen de ngaroto loop track gelopen.
Nu was het dan de beurt aan de Zuidingang, bij Dawson Falls. Daarover later meer.
De berg is heet officieel Mount Taranaki of Mount Egmont. Het is een enorme vulkaan die boven alles uittorent, en zo'n beetje vanaf elke plek zichtbaar is. Het is de op-een-na-hoogste berg van het Noordereiland, maar qua beklimming schijnt het de moeilijkste te zijn, omdat hij hier aan de kust ligt, en het hoogteverschil dat je moet overwinnen dus erg groot is. Op satelietfoto's is hij altijd zichtbaar; feitelijk bestaat de hele puist die de Tasman Zee insteekt uit deze berg.
Het is officieel een "slapende" vulkaan, maar de verwachting is dat hij ooit wel weer zal uitbarsten. Wanneer dat is weet niemand. De laatste uitbarsting was in 1860. De berg barst onregelmatig uit, maar gemiddeld eens in de 340 jaar voor grote uitbarstingen, met om de 90 jaar kleinere oprispingen.
Het is ook een van de meest symmetrische vulkanen ter wereld.
De berg zorgt ook voor bizarre weersituaties. Het jaar 2005 was New Plymouth de meest zonnige stad van het Noordereiland. Tegelijkertijd was de berg zelf, met de top minder dan 30 km verderop, de plek van het Noordereiland die het meeste neerslag had gekregen. Het schijnt dat je vanuit het niets ineens middenin een sneeuwstorm terecht kan komen.
Het vermelden waard is de vulkanische historie. Deze berg is de jongste van een reeks vulkanen in de regio: de berg is slechts 135000 jaar oud. De plaat waarop Nieuw Zeeland ligt beweegt langzaam ten opzichte van de magma-bron waarvan deze vulkanen de uitlaatpijp vormen, dus je ziet de oudere vulkanen steeds een stuk verder naar het Noord-westen liggen.
De oudste restanten van vulkanen zijn de Sugar Loaf Islands. Een serie bizar steil oprijzende kleine rotspilaren die net voor de kust van de stad liggen; de grootste kun je op klimmen omdat hij net aan de kust vast ligt. Dit zijn de resten van een oude vulkaankraterwand. Deze eilandjes zijn 1.7 miljoen jaar oud, en daarmee ouder dan al het omliggende land.
Nadat deze vulkaan uitgewerkt was ontstond er een nieuwe vulkaan dankzij een uitbarsting. De overblijfselen hiervan rijzen direct buiten ons dorpje Oakura omhoog.
Dit is een bergketen van 682 m hoog, de kaitake range geheten. Het is dicht bebost, en in een uur of vier steek je hem over. Deze keten is 500.000 jaar oud, en inmiddels erg afgesleten.
Verder naar het zuidoosten, vanuit Oakura bekenen, heb je weer een hogere vulkaan. Deze vulkaan nam het stokje over en werd rond 240.000 jaar geleden de aktieve vulkaan. Deze berg heet Pouakai, en hij ligt inderdaad precies tussen de oudere Kaitake range en de top van de huidige vulkaan, en ook qua hoogte zit hij er precies tussenin.
Na Pouakai werd dus Taranaki de aktieve vulkaan, zo'n 135.000 jaar geleden. De oudere vulkanen werden deels overspoeld met lava van de nieuwe, en deels erodeerden ze weg.
Dit alles schreeuwt er natuurlijk om om door ons bedwongen te worden.
Er zijn drie wegen die richting de top van de vulkaan leiden. De noordingang hebben we een paar weken terug geprobeerd, en daar hebben we door wouden van zwaar bemoste stammen de ngaroto loop track gelopen.
Nu was het dan de beurt aan de Zuidingang, bij Dawson Falls. Daarover later meer.
woensdag 24 november 2010
New Zealand, barefoot nation
Zoals de Gauchos uit Zuid Brazilie te herkennen zijn aan hun chimarau kalebassen die ze overal mee naar toe slepen zijn de Nieuw Zeelanders ook ergens aan te herkennen, namelijk aan hun blote voeten.
Overal zie je ze, die blootvoeters. In zon en in regen. Op school, op straat, in de supermarkt of in de bank. Kleine kindjes trippelen met blote voetjes aan de hand van hun ouders, en ook volwassenen zie je met regelmaat blootsvoets. En niemand die hier dan roept! Brrr wat zul jij een koude voeten hebben, of jakkes, dat doe je toch niet! De nieuw Zeelanders zijn er trots op, om blootsvoets door het leven te gaan. Het is een deel van hun identiteit.
Het doet mij denken aan de tijd toen ik nog pril en jong in Amerika ronddoolde vergezeld door mijn Schotse vriendin Lucy. Op onze liftreis van Zuid naar Noord bemerkten we dat veel Amerikanen geen flauw idee hadden waar nederland en schotland lagen. Sommigen dachten dat het een staat was van Amerika, anderen wisten wel dat het in Europa lag maar veel verder kwamen ze dan niet. Lucy en ik hadden er veel lol om toen zij iemand wijs had gemaakt dat de Schotten altijd blootsvoets door het leven gingen, terwijl de Nederlanders zworen bij hun wooden shoes. Maar zo ver zaten we er niet naast. Er is dus een land waar blote voeten niet ongewoon zijn in het straatbeeld, en dat is waar wij nu wonen. Je kunt je voorstellen dat Rinke al helemaal voor Kiwi (zo noemen de mensen zich hier) wordt aangezien, en ook Jitse en Ibi zijn al helemaal genaturaliseerd.
Maar laten we het dan nu nog even verder over de mode hebben. Die is hier wel degelijk anders dan bij ons. Afzakkende broeken, merknaam showende onderbroeken en ballonrokjes heb ik hier nog niet gezien. Wel superkorte broekjes en platte zwarte sandalen bij de wat jongere dames. En meerkleurig geverfd haar. Ook de caps die steevast achterstevoren op het hoofd gedragen moeten worden zie je hier niet zo veel. In het zwembad zijn shorts taboo. Maar sommige kinderen komen wel in een heuse wetsuit, en bij de pubermeisje zie je ook veel T shirts die over de bikini in het water worden gedragen.
Skaten wordt hier veel gedaan. (Niet gek natuurlijk met al die heerlijke heuvels om van af te skaten). De scaters hebben hun eigen hippe kledingcode. De echt stoere boys herken je al van verre aan hun gebreide wollen muts (en een gegipste arm of pols hoort er ook bij geloof ik). Het gips is hier trouwens over het algemeen nog echt gips, en niet dat lichte glasvezel spul wat je bij ons in elke fluoriscerende kleur kunt bestellen.
Wat je hier wel veel ziet zijn tatoeages en piercings. Tatoeages nog wat meer dan piercings. Niet in de laatste plaats natuurlijk bij de trotse Maori waarvan ene enkeling zich nog wel met een full facial tooit.
Wat betreft de mode voor de wat gewonere persoon zoals ik is het ook behelpen. In de winkels zijn het voornamelijk gebloemde jurkjes met leggings en hakjes die er niet om roepen om mee genomen te worden. Niets van de grote keus die er in Nederland is. Veelzeggend in dit opzicht is ook de winkel in het centrum met op de gevel in sierlijke letters
you can either conform to mainstream fashion, or transform the way fashion is dictated.
Op de lege ramen eronder hangt nog een bord met grote letters. Iets minder sierlijk, maar zeker zo goed leesbaar:
TE HUUR.
Overal zie je ze, die blootvoeters. In zon en in regen. Op school, op straat, in de supermarkt of in de bank. Kleine kindjes trippelen met blote voetjes aan de hand van hun ouders, en ook volwassenen zie je met regelmaat blootsvoets. En niemand die hier dan roept! Brrr wat zul jij een koude voeten hebben, of jakkes, dat doe je toch niet! De nieuw Zeelanders zijn er trots op, om blootsvoets door het leven te gaan. Het is een deel van hun identiteit.
Het doet mij denken aan de tijd toen ik nog pril en jong in Amerika ronddoolde vergezeld door mijn Schotse vriendin Lucy. Op onze liftreis van Zuid naar Noord bemerkten we dat veel Amerikanen geen flauw idee hadden waar nederland en schotland lagen. Sommigen dachten dat het een staat was van Amerika, anderen wisten wel dat het in Europa lag maar veel verder kwamen ze dan niet. Lucy en ik hadden er veel lol om toen zij iemand wijs had gemaakt dat de Schotten altijd blootsvoets door het leven gingen, terwijl de Nederlanders zworen bij hun wooden shoes. Maar zo ver zaten we er niet naast. Er is dus een land waar blote voeten niet ongewoon zijn in het straatbeeld, en dat is waar wij nu wonen. Je kunt je voorstellen dat Rinke al helemaal voor Kiwi (zo noemen de mensen zich hier) wordt aangezien, en ook Jitse en Ibi zijn al helemaal genaturaliseerd.
Maar laten we het dan nu nog even verder over de mode hebben. Die is hier wel degelijk anders dan bij ons. Afzakkende broeken, merknaam showende onderbroeken en ballonrokjes heb ik hier nog niet gezien. Wel superkorte broekjes en platte zwarte sandalen bij de wat jongere dames. En meerkleurig geverfd haar. Ook de caps die steevast achterstevoren op het hoofd gedragen moeten worden zie je hier niet zo veel. In het zwembad zijn shorts taboo. Maar sommige kinderen komen wel in een heuse wetsuit, en bij de pubermeisje zie je ook veel T shirts die over de bikini in het water worden gedragen.
Skaten wordt hier veel gedaan. (Niet gek natuurlijk met al die heerlijke heuvels om van af te skaten). De scaters hebben hun eigen hippe kledingcode. De echt stoere boys herken je al van verre aan hun gebreide wollen muts (en een gegipste arm of pols hoort er ook bij geloof ik). Het gips is hier trouwens over het algemeen nog echt gips, en niet dat lichte glasvezel spul wat je bij ons in elke fluoriscerende kleur kunt bestellen.
Wat je hier wel veel ziet zijn tatoeages en piercings. Tatoeages nog wat meer dan piercings. Niet in de laatste plaats natuurlijk bij de trotse Maori waarvan ene enkeling zich nog wel met een full facial tooit.
Wat betreft de mode voor de wat gewonere persoon zoals ik is het ook behelpen. In de winkels zijn het voornamelijk gebloemde jurkjes met leggings en hakjes die er niet om roepen om mee genomen te worden. Niets van de grote keus die er in Nederland is. Veelzeggend in dit opzicht is ook de winkel in het centrum met op de gevel in sierlijke letters
you can either conform to mainstream fashion, or transform the way fashion is dictated.
Op de lege ramen eronder hangt nog een bord met grote letters. Iets minder sierlijk, maar zeker zo goed leesbaar:
TE HUUR.
maandag 22 november 2010
Homenage aan de Nienkes in ons leven
De eerste Nienke die ik in mijn leven tegen kwam, was Nienke van Hichtum. Nadat ik op achtjarige leeftijd haar indrukwekkende Afkes Tiental had verslonden kwam de tweede. Een wit konijn dat bij ons op het balkon mocht huizen. Na een poosje vonden mijn ouders het toch wat zielig, en kreeg Nienke een welverdiend leven op het platteland bij onze tante Thea.
In Haren hebben we ook onze Nienkes. De grote Nienke, waar we in het zomerseizoen menig zonnig uurtje mee doorbrengen, en in de winter nog wel eens mee scrabbelen of rolwoorden, en die er altijd voor te vinden is om als het sneeuwt met Rinke naar de Sauna te gaan om daar in de sneeuw te gaan rollen. En de kleine Nienke. Ibi's vriendinnetje waar ze het de laatste tijd vaak over heeft. Parmantig bijdehand meidje, een half jaar ouder dan Ibi maar goed aan haar gewaagd.
Helemaal thuis in Oakura begonnen we ons te voelen toen we hier ook onze eigen Nienke vonden. Nienke, moeder van Emma (spreek uit Iema) en Carlijn. Ik kan niet teveel over haar schrijven want dan zou ze verlegen worden (ze heeft het adres van onze weblog), maar met haar enthousiasme en sociale tentakels voelden we ons vanaf dag een welkom en veilig in dit mooie dorp.
Ingeborg
In Haren hebben we ook onze Nienkes. De grote Nienke, waar we in het zomerseizoen menig zonnig uurtje mee doorbrengen, en in de winter nog wel eens mee scrabbelen of rolwoorden, en die er altijd voor te vinden is om als het sneeuwt met Rinke naar de Sauna te gaan om daar in de sneeuw te gaan rollen. En de kleine Nienke. Ibi's vriendinnetje waar ze het de laatste tijd vaak over heeft. Parmantig bijdehand meidje, een half jaar ouder dan Ibi maar goed aan haar gewaagd.
Helemaal thuis in Oakura begonnen we ons te voelen toen we hier ook onze eigen Nienke vonden. Nienke, moeder van Emma (spreek uit Iema) en Carlijn. Ik kan niet teveel over haar schrijven want dan zou ze verlegen worden (ze heeft het adres van onze weblog), maar met haar enthousiasme en sociale tentakels voelden we ons vanaf dag een welkom en veilig in dit mooie dorp.
Ingeborg
donderdag 18 november 2010
Een reuzenslinger
Dat we een veelvoud aan joekelige bomen in de oerwoud-tuin hebben had ik al gemeld. Dat biedt vele opties. Zo zijn we bezig met een fikse boomhut, wat een proces van lange adem is (waarover later vast meer).
Maar met een lang stuk touw en een hoge boom kun je nog meer doen. Vanaf het terras boven had ik met enige moeite Jitses schoen aan een touwtje over een tak gemikt. Vervolgens hebben we met dit kleine touwtje een dik touw over die tak gehesen, van onder dichtgeknoopt, dwarsbalkje er aan, en hup... een reuzenschommel.
De schommel is totaal zeven en een halve meter hoog. We moesten wat grote maisachtige eenjarige planten uit het schootsveld halen, maar buiten dat was er in het oerwoud verrassend genoeg precies ruimte voor een flinke zwaai met deze slinger. En dat is natuurlijk prachtig.
Opvallend was dat geen van de vriendjes die Jitse er bij haalde er op durfden, zo hoog ging de slinger. Alleen vriendje Daniel durfde het een paar dagen later.
Hierbij van elk van de kinderen een foto op de slinger, en een flimpje van Ibrich.
zondag 14 november 2010
Ons oerwoud
Sinds ik ben gaan studeren heb ik nooit meer een huis met een tuin gehad. In Nederland 25 jaar in hetzelfde appartement gewoond, met daar alleen maar twee balkons. En bij de jaartjes er tussenuit naar Brazilie en Curacao hadden we ook geen tuin.
Ons nieuwe huis in Nederland was voor ons dan ook een grote luxe, met die flinke tuin met enorme vijver. We hadden zelfs een tiental echte bomen in die tuin.
Maar ja, gewoond hebben we nooit in dat huis, want vervolgens gingen we heel snel hier heen, naar Nieuw Zeeland. En hier hebben we dan een een tuin die aandoet als een echt oerwoud, met zo mogelijk nog meer enorme bomen.
Oakura is van zichzelf niet heel bergachtig, het ligt ook aan het strand. Maar het wordt doorsneden door een aantal echt diepe dalen van kleine beekjes die min of meer parallel aan elkaar naar zee lopen. En ons huisje ligt in zo'n dal. De straat boven is op normaal niveau voor het dorp, en de meeste huizen die eraan liggen ook. Ons huis niet, het ligt een eindje van de straat af, en de tuin duikt echt flink de diepte in. Helemaal beneden loopt inderdaad het beekje, al is dat bij ons meer een moeras dan een beek.
Grote voordeel is dat je vanuit ons huis en onze tuin geen enkel ander huis kunt zien, hoewel het dus midden in het dorp is.
Aangezien het huis een tijdje leeg gestaan heeft is de tuin nauwelijks onderhouden. Wij vinden dat wel best; ik hou wel van wilde tuinen. We hebben een aantal grote boomvarens in de tuin, en enkele bomen die ik nog niet op naam heb kunnen brengen. Ergens in het midden staat een sequoia - of redwood zoals ze in amerika heten. Helemaal vooraan staat een beuk, en achter het huis nog een papaya en een pompelmoen.
Maar misschien zeggen foto's wat meer. Hier wat impressies.
woensdag 10 november 2010
Zonkracht 9 en de kloof met de politiek
Hoewel we de eerste twee weken best wat regen gehad hebben, is het hier in Taranaki al geruime tijd erg mooi weer. De zon staat vrijwel dagelijks fel aan de hemel te schijnen, en het is net over de 20 graden, een vrij hoge temperatuur voor wat je in Nederland met begin mei zou kunnen vergelijken.
Dat die zon fel schijnt is men goed van doordrongen. Bij het weerbericht wordt standaard een zonkracht vermeld, en die is de laatste weken steeds rond de 9. En dat terwijl we enkel nog maar in het voorjaar zitten; de echte zomer moet hier nog komen. Ter vergelijking: de maximale zonkracht die in Nederland haalbaar is, is 7 of 8 bij hoogzomer.
Voor Anti-zonnebrandmiddel wordt hier standaard factor 30 of hoger gebruikt, en de kinderen op school moeten verplicht een hoedje op. Schooluniformen doen ze niet aan op onze school, behalve dan dat hoedje.
Hoewel de meerderheid van vrijheidslievend Nederland tegenwoordig schijnt te denken dat milieuclubs en wetenschappers niets meer dan subsidieparasieten zijn, die van alles en nog wat bij elkaar verzinnen om hun bron van inkomsten maar veilig te stellen, is het gat in de ozonlaag hier dus dagelijkse harde realiteit. Dat gat in de ozonlaag is rond Antarctica het diepst, en vanwege z'n relatief geringe afstand tot de Zuidpool is Nieuw Zeeland naar men zegt het gevaarlijkste land ter wereld wat dit betreft: 1 op de 13 Nieuw-Zeelanders krijgt in z'n leven huidkanker hierdoor.
Onlangs kwam in Nederland het bericht in het nieuws dat het Planbureau voor de leefomgeving met een rapport was gekomen waarin stond dat de zure regen destijds effectief bestreden is door met goede maatregelen te komen. Terwijl de opinio communis nou net is dat die zure regen allemaal een goed voorbeeld was van een onzinnige milieuhype welke weer eens met een dikke sisser afliep. Zoals er zovele van de hypes geweest zijn: zure regen, het gat in de ozonlaag, de klimaathype, ze worden meestal in een adem genoemd.
Dat is de ellende van Nederland tegenwoordig: in een vloek en een scheet weet een heel leger van amateurs, dilettanten en nitwits in een enkele pennestreek het werk waar duizenden wetenschappers hun halve leven aan besteed hebben naar de prullenbak te moeten verwijzen. Als het KNMI weer eens komt met het bericht dat de temperatuur het afgelopen jaar wereldwijd hoger was dan het jaar daarvoor, staat de website van De Krant van Schreeuwend Nederland weer vol met duizenden reakties van onbenullen die klaar staan om de boodschapper dood te schieten en het bericht als zielige subsidienoodkreet weg te zetten. De politieke aanvoerder van dit deel van Nederland beweert doodleuk dat dergelijke problemen verzonnen zijn.
Al jaren wordt er in Nederland geklaagd dat er een kloof is tussen burger en politiek. Mijn haren gaan dan altijd recht overeind staan als allerlei figuren weer hardop roepen dat die kloof kleiner moet.
Moet dat nou echt? De mensen waar we het hier over hebben zijn die ontevredenen, die zure klagers, die lieden die in drie zinnen onderaan een artikel op de website van de Telegraaf roepen dat het KNMI hogere temperaturen bij elkaar liegt. Zijn dit nou echt mensen die we politiek serieus moeten nemen? Die we er bij willen betrekken? Alsjeblieft niet zeg.
Ik heb zoiets: laten we in godsnaam ontzettend blij zijn dat een behoorlijk deel van deze mensen zich gefrustreerd van de politiek afgewend heeft en niet stemt. We zitten echt niet te wachten op politieke invloed van mensen die doodleuk ontkennen dat er een gat in de ozonlaag bestaat, die roepen dat de zure regen een verzinsel was, of die denken dat een kopvoddentax praktisch uitvoerbaar is. Voor je het weet gaan ze - analoog aan hun diepzinnige zure-regenanalyse - ook nog bepleiten dat verkeersregels overbodig zijn, omdat er immers maar relatief weinig ongelukken gebeuren.
Ikzelf denk dat er helemaal geen kloof is tussen burger en politiek, en dat dat reuze spijtig is. Was er maar zo'n kloof, en ja, laat die dan maar lekker diep en wijd zijn. Politiek is een kwestie van moeilijke, tegenstrijdige belangen zorgvuldig tegen elkaar afwegen, en er is nou eenmaal een deel van de bevolking dat niet in staat is dat te bevatten en daar in redelijke wijze over te oordelen.
Een deel dat zich helaas steeds meer roert, en dat nu ook een politieke vertegenwoordiging heeft gekregen. En iedereen mag best weten dat die politieke vertegenwoordiging (ik noem geen namen) voor mij de reden is om weg te gaan uit Nederland, en misschien ook wel weg te blijven uit Nederland.
Je mag het niet hardop zeggen, maar stiekem denk ik wel eens dat het mooi zou zijn om een verplichte stemvaardigheidstest af te laten leggen voorafgaand aan verkiezingen. Gewoon wat simpele basale vragen over staatsinrichting, en een eenvoudige IQ-test er bij... Onvoldoende? Helaas, U krijgt geen stemvaardigheidsbewijs, en mag dus niet stemmen.
Helaas is ook dit praktisch onuitvoerbaar, maar ik denk dat het politieke landschap er dan heel anders uitgezien had dan nu.
Dat die zon fel schijnt is men goed van doordrongen. Bij het weerbericht wordt standaard een zonkracht vermeld, en die is de laatste weken steeds rond de 9. En dat terwijl we enkel nog maar in het voorjaar zitten; de echte zomer moet hier nog komen. Ter vergelijking: de maximale zonkracht die in Nederland haalbaar is, is 7 of 8 bij hoogzomer.
Voor Anti-zonnebrandmiddel wordt hier standaard factor 30 of hoger gebruikt, en de kinderen op school moeten verplicht een hoedje op. Schooluniformen doen ze niet aan op onze school, behalve dan dat hoedje.
Hoewel de meerderheid van vrijheidslievend Nederland tegenwoordig schijnt te denken dat milieuclubs en wetenschappers niets meer dan subsidieparasieten zijn, die van alles en nog wat bij elkaar verzinnen om hun bron van inkomsten maar veilig te stellen, is het gat in de ozonlaag hier dus dagelijkse harde realiteit. Dat gat in de ozonlaag is rond Antarctica het diepst, en vanwege z'n relatief geringe afstand tot de Zuidpool is Nieuw Zeeland naar men zegt het gevaarlijkste land ter wereld wat dit betreft: 1 op de 13 Nieuw-Zeelanders krijgt in z'n leven huidkanker hierdoor.
Onlangs kwam in Nederland het bericht in het nieuws dat het Planbureau voor de leefomgeving met een rapport was gekomen waarin stond dat de zure regen destijds effectief bestreden is door met goede maatregelen te komen. Terwijl de opinio communis nou net is dat die zure regen allemaal een goed voorbeeld was van een onzinnige milieuhype welke weer eens met een dikke sisser afliep. Zoals er zovele van de hypes geweest zijn: zure regen, het gat in de ozonlaag, de klimaathype, ze worden meestal in een adem genoemd.
Dat is de ellende van Nederland tegenwoordig: in een vloek en een scheet weet een heel leger van amateurs, dilettanten en nitwits in een enkele pennestreek het werk waar duizenden wetenschappers hun halve leven aan besteed hebben naar de prullenbak te moeten verwijzen. Als het KNMI weer eens komt met het bericht dat de temperatuur het afgelopen jaar wereldwijd hoger was dan het jaar daarvoor, staat de website van De Krant van Schreeuwend Nederland weer vol met duizenden reakties van onbenullen die klaar staan om de boodschapper dood te schieten en het bericht als zielige subsidienoodkreet weg te zetten. De politieke aanvoerder van dit deel van Nederland beweert doodleuk dat dergelijke problemen verzonnen zijn.
Al jaren wordt er in Nederland geklaagd dat er een kloof is tussen burger en politiek. Mijn haren gaan dan altijd recht overeind staan als allerlei figuren weer hardop roepen dat die kloof kleiner moet.
Moet dat nou echt? De mensen waar we het hier over hebben zijn die ontevredenen, die zure klagers, die lieden die in drie zinnen onderaan een artikel op de website van de Telegraaf roepen dat het KNMI hogere temperaturen bij elkaar liegt. Zijn dit nou echt mensen die we politiek serieus moeten nemen? Die we er bij willen betrekken? Alsjeblieft niet zeg.
Ik heb zoiets: laten we in godsnaam ontzettend blij zijn dat een behoorlijk deel van deze mensen zich gefrustreerd van de politiek afgewend heeft en niet stemt. We zitten echt niet te wachten op politieke invloed van mensen die doodleuk ontkennen dat er een gat in de ozonlaag bestaat, die roepen dat de zure regen een verzinsel was, of die denken dat een kopvoddentax praktisch uitvoerbaar is. Voor je het weet gaan ze - analoog aan hun diepzinnige zure-regenanalyse - ook nog bepleiten dat verkeersregels overbodig zijn, omdat er immers maar relatief weinig ongelukken gebeuren.
Ikzelf denk dat er helemaal geen kloof is tussen burger en politiek, en dat dat reuze spijtig is. Was er maar zo'n kloof, en ja, laat die dan maar lekker diep en wijd zijn. Politiek is een kwestie van moeilijke, tegenstrijdige belangen zorgvuldig tegen elkaar afwegen, en er is nou eenmaal een deel van de bevolking dat niet in staat is dat te bevatten en daar in redelijke wijze over te oordelen.
Een deel dat zich helaas steeds meer roert, en dat nu ook een politieke vertegenwoordiging heeft gekregen. En iedereen mag best weten dat die politieke vertegenwoordiging (ik noem geen namen) voor mij de reden is om weg te gaan uit Nederland, en misschien ook wel weg te blijven uit Nederland.
Je mag het niet hardop zeggen, maar stiekem denk ik wel eens dat het mooi zou zijn om een verplichte stemvaardigheidstest af te laten leggen voorafgaand aan verkiezingen. Gewoon wat simpele basale vragen over staatsinrichting, en een eenvoudige IQ-test er bij... Onvoldoende? Helaas, U krijgt geen stemvaardigheidsbewijs, en mag dus niet stemmen.
Helaas is ook dit praktisch onuitvoerbaar, maar ik denk dat het politieke landschap er dan heel anders uitgezien had dan nu.
dinsdag 9 november 2010
Achterstallige foto's Rotorua
Eindelijk toegekomen aan het verwerken van alle foto's van Rotorua. Daarom hier nog de mooiste.
Abonneren op:
Posts (Atom)
