Papa Ziek en 'weer beter'

De meeste mensen die deze blog lezen weten het al. Mijn lieve energieke Papa (Menno) is ziek.
Een poosje geleden werd bij hem prostaatkanker ontdekt. Maar gelukkig nog geen uitzaaiingen en een goede kans op genezing als hij zich zou onderwerpen aan 40 bestralingen (elke werkdag 1 voor 8 weken) en een aantal jaren mannelijk hormoon blokkerende medicijnen zou gebruiken.

Na al de onzekerheid en alles wat met de onderzoeken gepaard ging, ging papa de bestralingen tegemoet. Maar 2 dagen voor de start voelde hij zich ineens bij de supermarkt niet goed worden. Wat er precies aan de hand was wist hij niet, maar hij voelde zich diep beroerd, en kon alleen maar denken dat hij snel naar huis moest en in bed gaan liggen. Dus op zijn fiets gesprongen en naar huis gefietst. Thuis aangekomen voelde hij een vreselijke pijn in zijn rechterarm. Hij vroeg mama om een kruik te maken, maar deze kon hij niet verdragen tegen de zere arm aan. Na een uurtje was de pijn plotseling weg.
De volgende dag belde hij de (vervangende) huisarts en die stelde hem gerust dat het ws niet zijn hart was geweest. Maar toen ik het verhaal op de email las, was ik er helemaal niet gerust op en heb hem gebeld en gevraagd toch terug te gaan naar de huisarts en bloed te laten prikken op hartschade. Op donderdag is hij eerst naar zijn 1-e bestraling gegaan, en daarna naar de huisarts, gewoon op de fiets. Toen hij nogmaals zijn verhaal bij de huisarts deed stuurde ze hem meteen door naar het ziekenhuis voor verder onderzoek, en daar hebben ze hem gehouden en een hartcatheterisatie verricht. Ik denk dat hij voor hij in het ziekenhuis aankwam hij al ruim 20 km had gefietst. Hij voelde zich prima.

Eerst dachten we dat hij maandag wel weer thuis zou komen, maar dat bleek er niet in te zitten.

Het blijkt dat hij 3 bijna dichtgeslibde kransslagaders heeft. Fietst als een speer de hele stad door, maar nooit iets van gemerkt. Maar de situatie is wel zo zorgelijk dat het medisch niet verantwoord is om hem naar huis te laten gaan. Maar wat er nu verder moet gaan gebeuren is onduidelijk. Dotteren en een stent plaatsen, een bypassoperatie.
Wat is wijsheid. Al een paar dagen verkeren we hierover in onzekerheid. Wat het ook wordt, waarschijnlijk zal hij naar het UMCG worden overgeplaatst.

Inmiddels is hij dus alweer bijna een week in het MZH en omdat hij zich (gelukkig) niet ziek voelt verveelt hij zich te pletter, en loopt maar wat door het ziekenhuis. Hij mag inmiddels wel van de afdeling af, en heeft geen Holtermonitor (kastje dat continue het hart in de gaten houdt) meer om.

Ondertussen redt mama zich aardig, met steun van buren en andere bekenden. Ze heeft al een stroomstoring overleefd, en is zelfs een keer met de bus papa wezen bezoeken. Op de terugweg reed de bus net weg, en de volgende bus was 25 minuten vertraagd, zodat ze 55 minuten in het bushokje heeft zitten vernikkelen, maar we zijn wel trots op haar dat ze het gedaan heeft.

Op dit moment dus veel onzekerheid. Ik denk eraan om in het vliegtuig te springen om bij papa en mama te zijn, maar dat is allemaal niet zo eenvoudig. Het is wel de andere kant van de wereld. Bovendien verwachten we aanstaande dinsdag bezoek uit Nederland, waarmee we 10 dagen op stap zouden gaan.

Maar je hebt maar een vader en een moeder...

Naschrift
Gelukkig werd er na een aantal dagen wachten op een beslissing toch gekozen voor de relatief weinig invasieve dotterbehandeling ipv de bypass operatie. En toen hij eenmaal overgeplaatst kon worden was de procedure in 25 minuten gepiept.
En nu is hij weer thuis en over een paar dagen mag hij gelukkig alles weer.

En dan op naar de radiotherapie.