Na een kampeernacht te Whangamomona begaven we ons hevig carpoolend naar het vertrekpunt: het eind van een grindweg, bij een spoorbrug naast een tweetal boerderijen waar de honden ons op een uitgebreid blafconcert trakteerden.
En vervolgens komt er heel wat bij kijken voor je weg bent: kano's afladen, spullen uitpakken, kano's met touwen de helling af laten glijden, en ondertussen moesten de chauffeurs de auto's weer terug brengen, om allemaal samengepakt in een enkel voertuig weer terug te keren. Jitse werd ineens nog heel blij toen bleek dat vriendje Oliver van school ook van de partij was. Die kenden we nog van andere avonturen.
Een paar uur later was het zover. Ik, Rinke, samen met Jitse en Ibrich in een canadees, en Ingeborg in een eigen kayak. Een canadees is de klassieke indianenkano waar je met een aantal mensen tegelijk in kan zitten. Alle spullen in een aantal grote tonnen en wat "sealbags" - want nat zou het worden.
Inderdaad, goed gezien: de aanwezigheid van Oliver betekende dat ik niet twee kinderen te bepeddelen had, maar drie!
De rivier ging regelmatig langs zulk soort rotswandjes. Heel bijzonder hier waren de fossielen van enorme krabben. Dit zijn speciale fossielen die alleen hier in Oost Taranaki gevonden worden.
Zie ook hier. De soort heet Tumidocarcinus giganteus, en de fossielen stammen uit het Mioceen, zo'n 25 miljoen jaar oud. Zelf hebben we er ook een stuk of vier gevonden. Na afloop ontdekte ik dat de mooie exemplaren voor honderden tot duizenden dollars aangeboden worden op het internet - er ligt in die afgelegen kloof dus een waar goudmijntje die gelukkig nog niet ontdekt is.
Onze grote kano-goeroe Peter vond de fossielen allemaal wel erg mooi, maar merkte bij de leeftijd van de fossielen droogjes op "als je dat gelooft ja". Want in de Bijbel stond toch heel wat anders.
Na een nacht in de rimboe in onze tentjes, troffen we een heuse waterval op de tweede dag. Iedereen er af natuurlijk; zelf ben ik twee maal geweest. Een keer in een kayak van iemand die niet zo hoefde, en eentje met Jitse in onze Canadees - tot groot vermaak en genoegen van Jitse zelf, die het natuurlijk prachtig vond. Ingeborg was trouwens een van de eersten die de waterval afging - en een van de weinigen die omsloeg daarbij.
De rivier meandert zich zo'n 23 kilometer door een verlaten bosgebied waar verder helemaal niets van menselijke aktiviteit te vinden is. Hij is trouwens te volgen via google maps: klik deze link, en dan flink inzoomen. Het labeltje met de A is precies ons instappunt, en vandaar hebben we de rivier gevolgd naar het Zuiden (de onderkant van de kaart). Als je ook nog klikt op "satelliet" in plaats van "kaart" (rechts boven) kun je de prachtige meanders van de rivier een heel eind volgen.
Met name de tweede dag zorgden de ontberingen en het afzien er voor dat de onderhuidse spanningen opspeelden, hetgeen uiteindelijk ontaarde in oude vetes die weer in alle hevigheid opbloeiden, en nieuwe vetes die ontstonden.
Een oude vete was die tussen Bronnie, de vrouw van Peter, en een van de organisatoren, en Brendon, een olijke pestkop die iedereen die te brutaal is trakteert op een plens water. Natuurlijk had onze Canadees het ook regelmatig aan de stok - eh.. peddel - met zowel Bronnie als Brendon.
Jitse werd daarbij steeds brutaler, en stapte op een gegeven moment doodleuk uit onze kayak om bij aartsrivaal Brendon achterop te gaan zitten. Om vervolgens lekker een heel stuk bij hem achterop te blijven zitten.
Het hoogtepunt van Jitse was toen de al jarenlang voortsudderende vete tussen Bronnie en Brendon tot uitbarsting kwam: Bronnie sprong uit haar kayak het water in om Brendon om te gooien (hetgeen lukte). Jitse zag zijn kans schoon, gebaarde me om snel langszij te peddelen, en sprong snel in de verlaten ronddobberende kayak van Bronnie.
En vervolgens, in een moment van onachtzaamheid van Bronnie, ging Jitse er razendsnel vandoor met de gestolen kayak. Bronnie probeerde hem nog zwemmend bij te houden, maar uiteindelijk moesten we haar drijfnat en half verzopen in de canadees hijsen. En Jitse had uiteindelijk wat hij de hele tijd al gewild had: een kayak voor zichzelf.
Uiteindelijk kwamen we in de late zondagmiddag aan bij het eindpunt. Iedereen hard aan het werk om de kano's weer in te pakken en op de trailers te hijsen, alle spullen weer in te pakken, etc. etc..
Vervolgens waren we allemaal net op tijd thuis om de grote finale van het wereldkampioenschap rugby te kunnen zien - waar Nieuw Zeeland uiteindelijk voor het eerst in jaren wereldkampioen zou worden.
Niet dat wij gekeken hebben - maar de Kiwi's hadden dat toch niet willen missen.
en speciaal vervroegd geplaatst voor Menno - sterkte!! Beste Menno, komende dagen gaan we de frequentie wat opvoeren hier zodat je wat leesvoer hebt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten