Het eind van de tijd hier in Aotearoa komt in zicht. En dat steekt toch wel een beetje, als ik hier uit het raam naar onze prachtige rimboetuin met boomvarens kijk. Maar dat gevoel gaat dieper dan boomvarens - zeker als ik denk aan de onvermijdelijke terugkeer in Nederland.
Naargeestig, benepen, zuur, met een hoog gehalte aan zeuren en regels, het land waar natuur officieel weer teruggebracht is tot de definitie "die groene smurrie die tussen de snelwegen ligt, en waar ondernemers zo'n last van hebben". Het land waar de regering ruiterlijk toegeeft dat ze enkel natuurbeleid heeft omdat dat moet van Brussel, en wat dus zo minimaal mogelijk uitgevoerd moet worden, zoals dat tegenwoordig voor alles geldt wat uit Brussel komt. Dat land waar de op een na grootste partij er openlijk en letterlijk voor pleit dat grondwettelijke rechten niet van toepassing hoeven te zijn op bepaalde bevolkingsgroepen, en waarbij vervolgens de meerderheid van de rest van de politiek en bevolking niet weet hoe hijgerig ze daar achteraan moeten lopen. Waar de twee grootste politieke partijen doodleuk wetenschap willen afschaffen als het niet uitkomt, en waar de op een na grootste partij voorstander is van overheidscensuur op de pers.
Nee, ik kijk er niet naar uit om naar dat land terug te keren.
Maar goed, de data zijn dus bekend, en we zijn bezig met het opstellen en uitvoeren van een vertrekplan. Dat betreft dingen als "spullen verzenden", "boomhut afbreken", "verhuizing doorgeven aan instanties", en "(afscheids)feestjes".
De data zijn als volgt:
- 28 december verlaten we ons prachtige huisje hier
- 12 januari verlaten we Nieuw Zeeland om naar Australie te gaan
- ca 11 maart komen we aan in Nederland.
En ja, dus eerst nog bijna twee maanden Australie, voor we (wat mij betreft) met frisse tegenzin terug keren. Genoeg te beleven nog, dus.
En dat geldt ook voor hier. We hebben ook nog een behoorlijk lijstje met dingen die we nog doen willen hier, voor vertrek. Met daarop onder meer de "bridge to nowhere", White island (een zeevulkaan), en Mount Doom.
Het lenteweer schiet nog niet echt op hier, ondertussen. Het regent bijna elke dag wel, hoewel er ook veel zonnige perioden zijn. Dat resulteert dus vaak in heftige luchten. Waarvan wat foto's, gemaakt hier aan het strand, op 100 meter van ons huis. Ook dit is wat we missen zullen.
En maar even wat passende muziek bij de wolkenluchten - toepasselijk getiteld "overcast"... Goed luid zetten en lekker verzuipen in boventonen... Er is toch geen instrument met zo'n rijke klankkleur als dit.
2 opmerkingen:
Ha! Mount Doom heb ik ook nog beklommen toen ik in 1995 voor 7 maanden in Aotearoa was. Prachtige foto's van die wolken trouwens!
Bedankt voor de herinnering dat Nederland zo bekrompen is. Ik realiseer me dat altijd wel wanneer ik er weer ben, maar als ik enige tijd ben weggeweest schijn ik het toch weer enigszins te gaan idealiseren (hoewel ik de fiets cultuur echt wel mis en het gebrek aan wetenschappelijk inzicht hier in de VS schromelijk ontbreekt). Niet dat ik ooit echt overweeg om weer in NL te gaan leven, hoewel Europa wel een optie is. Maar het bevalt me voorlopig prima hier in Eugene; Oregon is een van de meest diverse en mooiste staten in de VS!
Ha Ar. Over die herinnering aan Nederland: koester die maar, want die herinnering is vele malen beter dan het nu is. Het is de laatste jaren enorm veel erger geworden in Nederland.
Overigens, politiek/maatschappelijk gezien is de VS natuurlijk ook een ramp :-)
Een reactie posten