wachten (op Godot)

Afgelopen vrijdag,was het zover. Ik zou de combi inleveren bij de autodealer die hem ging kopen, met hem naar de "Detran" (rijksdienst voor het wegverkeer) gaan en vervolgens naar de bank. Zo rond lunchtijd zou ik weer thuis zijn met een dikke stapel bankbiljetten. Maar helaas...

Hoe dat allemaal zit is een lang verhaal. De precieze details zal ik jullie besparen, maar feit is dat ik de hele vrijdag bezig geweest ben met wachten, en vandaag, maandag, dus weer.

Vandaag om tien uur had ik een afspraak bij de rijksdienst voor het wegverkeer en nadat om 11 uur de pief van afgelopen vrijdag 1 minuut naar onze auto gekeken had belde hij een volgende figuur die ook moest komen kijken. Hij zou voor de lunch nog langskomen dus of ik even een tempino (poosje) wilde wachten..
Ik mijn haakwerkje maar weer tevoorschijn gehaald...
Om 12.30 ik voelde de bui al hangen, kwam figuur met een telefoonnummer aanzetten dat ik na de lunch (dus na tweeen) maar even moest bellen.
Nu heb ik morgen weer een afspraak om half 9, terwijl we ook om half 10 bij de tandarts moeten zijn... De kindertandarts, dus gelukkig daar geen uren wachttijd ;-)
Maar of het allemaal nog goed komt voor ons vertrek op 10 maart???

De efficientie is over het algemeen ver te zoeken in dit land, waar de vlag getooid is met een spreuk getiteld "orde en vooruitgang".
Voor ons valt het niet te begrijpen. Men houdt totaal geen rekening met de tijd van een ander. Mensen laten wachten, en ergens voor nop heendirigeren geeft hen geen enkel ongemakkelijk gevoel. Als meneer A vorige week, toen ik voor zijn deur geparkeerd had een minuutje gekeken had, had hij toch meteen meneer B kunnen bellen, en iets kunnen afspreken voor vandaag? Dat had mij (en Rinke, die dus al die tijd niet aan zijn werk toekomt- onze kinderoppas doet een week stage in het ziekenhuis Haar broer zou het overnemen, maar kwam dus vanmorgen niet opdagen.) veel tijd kunnen besparen.
Maar zo denkt men hier niet.

Opvallend is dat de mensen hier het allemaal gelaten accepteren. Zo gaat het hier nu eenmaal. En zelf doen ze niet anders. Een afspraak is hier niets anders dan een 'intentie'. Zelfs als een ander daardoor in de problemen komt omdat er bijvoorbeeld een vliegtuig gehaald moet worden!

Maar gestreste mensen zie je hier weinig. Ik denk dat ze door de evolutie allemaal zijn uitgeselecteerd. Al vóór de voortplanting overleden aan een hartaanval...

een kind van 12 jaar.

Toen we afgelopen donderdag naar Ilhéus gingen om onze matras uit de bus naar de familie van Martin te brengen, troffen we hem alleen aan op het pleintje voor de kerk. We moesten de matras maar brengen bij een vriendin van zijn moeder, vertelde hij, want zijn moeder was weggegaan.
"Weggegaan?"
"Ja ze is voor 2 maanden weggegaan, naar Itacaré en heeft Lotus meegenomen."
"Waar slaap jij dan nu?"
"O, dan eens hier en dan eens daar."
Martin is een ster in ontwijkende antwoorden. Na een beetje doorvragen hoorden we dat zijn moeder na een ruzie met hem was weggegaan, en hem zijn paspoort had gegeven: "zoek het maar uit". Zijn zusje was bij de "tante" waarbij ze eigenlijk permanent verblijft, maar haar man wilde hem daar niet bij hebben. En bij de mensen waar hij en zijn moeder en broertje vaak verblijven, wilden ze hem alleen als zijn moeder er bij was. Martin is 12.

Tsja, en nu?

Hem voor de twee weken dat we hier nog zijn in huis nemen zagen we eigenlijk ook niet zitten. Martin is behoorlijk druk, en zit overal met zijn tengels aan (lees: sneuvelende aparaten). Bovendien ook was dat geen lange-termijnoplossing. Alhoewel ik niet dacht dat zijn moeder echt twee maanden zou wegblijven -waarschijnlijk wilde ze hem om de een of andere voor ons onbegrijpelijke reden, eens flink laten schrikken- was ik daar ook geen 100 procent gerust op.

Ik heb hem dus een telefoonkaart en ons telefoonnummer gegeven en het verder laten afhangen van de meer permanente vrienden en kennissen die hij hier in Ilhéus heeft. Ook als zijn moeder er wel is logeert hij immers regelmatig bij anderen. Ook verder kan hij zich uitstekend redden. Hij is gezegend met een gave om contact te leggen, doet zijn eigen was, en scharrelt zijn kostje meestal toch al zelf bij elkaar. Maar twee dagen later belde hij al wanneer hij kon komen.

Afgelopen zaterdag hebben we hem dus opgehaald, en op zondag hebben we (we hadden de bus immers nog) hebben we een uitstapje gemaakt naar Itacaré. Dit was ook waar zijn moeder ergens moest zijn, maar waar ze was wist hij niet, en haar zoeken wilde hij ook niet. We hebben de dag doorgebracht op een plekje waar we al eens eerder geweest waren. Rinke en Martin hebben samen nog een paar uurtjes door de Mangroven gestruind op zoek naar een waterval waar je eigenlijk alleen met gids heen mag. Jitse, Ibi en ik bleven bij de rivier, die bij eb in zee stroomde, en bij vloed landinwaarts werd gevuld door de zee. Het was een heel geslaagde dag.

Terug in Ilhéus gingen we een ijsje eten en daarna op zoek naar de tante waar zijn zusje woont. Ze was niet thuis, maar later kwamen we haar ook tegen. Ze was blij dat hij ook bij ons af en toe onderdak kon zijn. Ze zei ook erg van de situatie te balen, maar ook te denken dat Martins moeder wel snel weer zou verschijnen. Wat ook zo was, want even later kwamen we haar tegen op het plein.

Nadat aldus "alles" weer goed gekomen was, ging Martin met ons mee naar huis en viel al in de bus in slaap, zo moe was hij van de wandeling en de dag.

Hoe dit verder moet? Op een gegeven moment, en dat zal niet heel lang meer duren denk ik, zal Martin zijn eigen weg gaan. Hij weet niet anders. Zo is hij het gewend. Omdat hij intelligent is,een opgewekte natuur heeft,en gemakkelijk contacten legt, zal hij het wel redden. Als hij rond de 40 is zal hij denk ik nog maar weinig eigen tanden en kiezen hebben, doordat hij niet poetst, en alleen naar de tandarts gaat als er pijn is in combinatie met geld voor de tandarts. Maar ik denk dat hij nog wel goed terecht komt.

Maar hij is lang niet het enige kind dat op straat zwerft, en velen van hen zijn gedoemd tot een leven van diefstal, drugsmisbruik en uitbuiting.

vrolijke oudjes

Toen ik vanmorgen op weg ging om de combi over te dragen aan de koper (hetgeen nogal wat voeten in de aarde blijkt te hebben, maar dat is een ander verhaal) zag ik Margarida een
hele stapel tafels en stoelen neerzetten.



"Wat is hier aan de hand?" vroeg ik, denkende aan een uitgebreide schoonmaakoperatie.

"Heb je het nog niet gehoord?" zei ze, "Er komen hier straks 80 oudjes".

"80 oudjes? Denk je dat het veel lawaai wordt?"

"Ach nee, het zijn toch 'velhinas'"(= oudjes).

Maar toen ik vanmiddag onverrichterzake terugkwam van een hele dag bureaucratie omtrent de bus, was de hippe eigentijdse muziek al van verre te horen. Echter, inplaats van de rollende heupen en billen waar we gewend aan waren geraakt bij dit soort muziek, waren de velhinas en hun begeleidsters houterig bezig met soort combinatie van dans en ochtendgymnastiek.
Daarna werden de oudjes, slippers en sandalen in de hand, door het zand begeleid naar de zee. Voor een flink aantal van hen was dit de eerste keer (!). Ook het zwembad was voor velen een hele nieuwe belevenis. Tot wanhoop van Margarida spoelden ze er hun slippers in af, of gingen er met al hun zanderige kleding in, om dat vervolgens nog even goed uit te spoelen... Haar verzoek om dit niet te doen werd met koppige oostindische doofheid en/of oostindische alzheimer genegeerd.

In de patio waren hapjes en priklimonade, en er hing een groot spandoek van de (prefeitura) burgemeester en gemeenteraad van hun stad. Zij hadden deze reis mede mogelijk gemaakt. 's Avonds werden er met een beamer foto's vertoond van de akties die allemaal waren uitgevoerd om deze reis mogelijk te maken, onder andere van een modeshow waarop verschillende van de aanwezigen herkenbaar waren, en waarover veel gegiecheld werd. Ibi vond het geweldig, en onder het motto "film zien" maande ze mij tot zitten en kijken. Dit deed de ogen van de verzamelde velhinas menig keer van het scherm afdwalen. Af en toe hoorde ik iets als "que coisa mais linda" en "parece una bunceca". "Wat mooi, het lijkt wel een pop".

Ondertussen werd de prefeitura uitvoerig en met naam en toenaam bedankt. "Het was een prefeitura die al hun beloftes nakwam, en men moest hen herdenken bij het stemmen en in hun gebeden". Ook werd er een bijbeltekst voorgelezen die alle aanwezigen meemompelden, en daarna werden vertegenwoordigers van de verschillende kerken naar voren geroepen om elk iets namens hun aanhangers te zeggen. Naarmate de avond vorderde werd het steeds stichtelijker, en toen de gehele goegemeente psalmen begon te zingen (uiteraard vals) ben ik er tussenuitgeknepen. Met Ibi, wier oogjes inmiddels aardig klein waren geworden.

Naschrift: inmiddels is het de volgende dag, en hebben de oudjes het reuze naar hun zin in het zwembad. Wij hebben onze hele voorraad drijfmiddelen voor de kinderen aan hun geleend, en diverse tachtigjarigen drijven hiermee nu in het diepe.
Anderen lopen trots rond met een t-shirt van hun club genaamd de positieve aspecten van de 3-e leeftijd (tercer idade). En op de achterkant: "op elke leeftijd kun je feliz zijn" (= gelukkig).

Als ik ook op deze manier oud mag worden, dan teken ik ervoor!

Capoeira aan het gouden meer

Daar gingen we weer, op weg naar Canaveiras en de gruta Lapao. Het was een flinke ruk van ruim 170 km, met een km of 10 daarvan over een onverharde kuilenweg.
Maar helaas. De gruta de Lapao kon alleen met gids bezocht worden, en de laatste 5 km ernaar toe was eigenlijk alleen geschikt voor auto's met vierwielaandrijving. En zeker niet voor een combi die nog onbeschadigd verkocht moet gaan worden. Dus dan maar op naar het lagoa Dourada, waar je leuk zou kunnen zwemmen, en ook een aardig wandelpaadje langs de rivier zou wezen.
Het lagoa Dourada (gouden meer) bleek een aardig klein zandafgravingspoeltje. Toen we eraan kwamen was het er nog rustig, maar naarmate de dag vorderde werd het er steeds drukker met plaatselijke jeugd en jonge gezinnetjes die de grootste lol hadden. Uiteraard vergezeld van het gedreun en gebonk uit de luidspeakers van diverse auto's elk op hun maximum vermogen, in een poging om het geluid van de competitie te overstemmen.

Reden te meer om ons maar eens aan de wandeling te gaan wagen, maar helaas, die bestond niet meer. Diverse stukken grond waar het pad overheen liep waren de laatste jaren in handen van andere eigenaren gekomen, die het hadden afgesloten.

Na nog een korte duik in het meer besloten we dan maar eens in kijkje in het geroemde Canaveiras te gaan nemen. Maar toen ik nog wat foto's stond te nemen wilde er ineens allerlei lui op de foto (zie je wel Rinke...) Vervolgens werden we door een stel zeer veerkrachtige jongelieden uitgenodigd om foto's te maken van hun capoeira oefeningen. Ze waren me al opgevallen omdat ze al een aantal uurtjes onvermoeibaar voor en achterwaartse salto's maaken, en haasje over 5 personen tegelijk speelden. Toen ik op de camera ook nog een filmfunctie ontdekte (wat een gepiel) was de pret helemaal compleet...

Hier zijn:
paulo, Alexandre, Sergio, Aldo,Sandra, en Paulo...

Paaseieren en onze bus.

Het is zover. De eerste paaseieren hangen alweer in de winkels. Het zijn reusachtige gevallen, omwikkeld met een royale lading spannend cellofaan. Grote delen van de plafonds van snoepwinkels en de grotere supermarkten zijn ermee behangen. De kleinsten zijn zo'n tien cm hoog. Goedkoop zijn ze niet. Men telt grif 30 reaal (ruim 10 euro) neer voor zo'n geval. En wat krijg je daarvoor? Een hol chocolade ei van zo'n 10 cm hoog met daarin een plastic niemendalletje van hetzelfde kaliber als de goedkopere surprise eieren bij ons in nederland.

Voor ons zijn ze een teken dat de klok nu echt helemaal rond is gegaan. Toen we vorig jaar aankwamen in Porto Alegre was het ook paaseieren tijd.

En ook verder begint het erop te lijken. De bus is verkocht, voor een zeer redelijk bedrag (maar 250 euro minder dan we hem destijds hebben aangeschaft). We hebben hem verkocht aan een autohandelaar. Nu hebben we ook wel het een en ander laten herstellen en andere kosten gehad, maar toch. Dat auto's en combi's hier in Ilhéus veel minder waard zouden zijn dan in Rio Grande do Sul hebben we niets van gemerkt.
Er schijnen veel autohandelaren vanuit RS naar Salvador te reizen om daar een auto te kopen, en deze dan met winst weer in RS te verkopen. Hilson, man van Nida heeft dat een tijd gedaan en het scheen erg lucratief te zijn.
Maar in ons geval was dat dus niet zo. Het was juist een pluspunt dat de bus uit RS kwam, omdat hij minder aangetast is door roest als een even oude bus hier. Iedereen vind hem er geweldig uitzien.
Wat ons verbaasde, is dat geen van de potentiele kopers de moeite nam om even onder de bus te gaan liggen of er zelfs maar even mee te rijden. Zelfs de motorklep hoefde niet open. Nou, zo zou ík nooit een auto kopen!

Dus toen ik vandaag nog even langs de dealer reed om door te spreken hoe ik de bus as vrijdag zal inleveren, was hij verbaasd te merken dat er maar een achterbank inzit, en dat de andere een kist is. Gelukkig had ik dat wel doorgesproken met zijn collega maar hij was er niet erg verheugd over.

Vader en zoon Nerd begrijpen elkaar

Ingeborg: Jitse, weet je hoe je het getal tien schijft?
Jitse: Ja, een één en dan een nul.
Ingeborg: En weet je ook hoe je het getal honderd schijft?

Dat wist Jitse niet, en duizend ook niet.

Rinke: Jitse, weet je ook hoe je het getal zeshondervierenvijftig biljoen tweehonderzevenentwintig miljard hondervierentwintig miljoen negenhonderelfduizen vijfhonderdzeventien schrijft?

Jitse: Ik weet het niet, Oh ja toch. Dat is eerst een zeven, dan een vier, nog een vier, en nog een vier, en een acht, en nog een acht, en nog een acht, en een vijf, en een vijf, en een vijf, en een drie, en een twee en een vier, en nog een vier en een twee, en een drie en een zes en een zes en een vier en nog een vier en nog een vier, en nog een vier en een twee ...

een leuke ontmoeting

Onze laatste weken in Ilhéus zijn aangebroken. Zolang we onze bus nog niet verkocht hebben proberen we nog zoveel mogelijk leuke uitstapjes te maken in de omgeving. Vandaag stond Canaveiras op het programma, en vlak daarbij een natuurpark met een grot. Om acht uur zaten we dus al in de bus, om met gezwinde spoed op weg te gaan.
Maar nog geen 12 km verder, in Olivença, zagen we langs de kant van de weg een "nieuwe", interessant ogende paderia en loncheria ((bakkerij en eethuisje). We stopten de bus en ik ging op onderzoek uit. In de bakkerij bleek van een jonge duitser, die samen met zijn braziliaanse vrouw volkorenbrood, sapjes en allerhande andere lekkere broodjes verkocht. Zoals croissants en baquettes. Dat is uniek voor deze omgeving, dus haalde ik snel Rinke en de kinderen.

Na een uurtje, waarin we nog met een stel uit Sao Paulo in gesprek raakten die een jaartje in Ilheus wilden komen wonen en onze pousada een interessante optie vonden, en een poging om onze bus aan de jongelui van de padaria te slijten (wie weet!) togen we weer op weg. Maar weer een km of 20 later, (bij de afslag naar Ecopark Una) kwamen we langs een klein kraampje waar ze chipjes, koekjes en blikjes fris verkochten. Eerder waren we daar met pa en tette ook al eens geweest. Ik was toen in gesprek geraakt met de vrouw achter de kraam die een hoedje ophad, gehaakt van plastic zakjes. Omdat de familie ondertussen zat te smelten in de bus, kon ik het ingewikkelde verhaal waar haar nichtje woonde die deze hoedjes haakte, toen niet opschrijven.

Dit keer werden we meteen hun huis binnengeloodst. Er was geen ontsnappen aan hun enthousiaste gastvrijheid. Alles moesten we zien. Hun zelfgebouwde huis (van bamboestokken en golfplaat, in meerdere kamertjes verdeeld door wanden van doek. De rivier, waar Amilton, de zoon zojuist een dikke vis gevangen had in een fuik , hun fruitbomen en de geneeskrachtige kruiden tegen reuma, hoesten en hoofdpijn. In acht jaar tijd hadden ze alles zelf opgebouwd op een stukje gekraakt land vlak naast de weg. Het was duidelijk dat deze mensen voor het grootste deel zelfvoorzienend waren, en in financieel opzicht maar een zeer marginaal inkomen hadden. Maar ze waren vrolijk en goed gevoed, de fruitbomen stonden er goed bij, en ze woonden op een mooie prettige plek.

De kinderen waren helemaal weg van de kippen met kuikentjes die overal rondscharrelden, en ook de poes, en de hondjes moesten natuurlijk flink geknuffeld worden. Uit een grote tank in de schaduw haalden ze het sap van de genipapovrucht, waar we meteen ook 2 liter van meekregen (aangelengd wel goed voor zo'n zes liter(!). De genipapo hadden ze eerder geperst met een grote houten pers van eigen makelij. Het is een sterk smakende vrucht. De smaak is het best te omschrijven als een soort fruitige petroleum. Met een boel suiker en water is het best te drinken al is het wel even wennen. Het plastic hoedje moest ik ook aannemen (vond ik natuurlijk geweldig!) en ook werden we overladen met avocados.

Omdat ik verder niets had om op onze beurt cadeau te geven, en geld geven niet gepast was, haalde ik de origami maar weer van stal. Van een nieuwe kalender (het enige papier dat ze in huis hadden) vouwde ik een grote bloem, een paar kikkers en een vliegende vogel.

Het was heel gezellig. Zij vonden ons al net zo exotisch als wij hen, en de tijd vloog voorbij. Het plan Canaveiras werd verlaten. Omdat Amilton iets op moest halen in Ilhéus, en daar zijn haar wilde laten knippen en nog wat zaken, kon hij mooi met ons meerijden, en ons dan ook zelf wijzen waar de nicht van de hoedjes en tasjes woonde. En (je bent dokter of je bent het niet) we konden we dan ook mooi meteen even langs de apotheek voor wat medicijnen. Amilton had een zeer heftige malassia furfur. Een opzichzelf onschuldige huidschimmel, maar erg ontsierend. En hun buurmeisje Leila had een fiks ontstoken wond aan haar been waar de kippen af en toe even in pikten).

Nadat we met Amilton nog ergens geluncht hadden, togen we naar de nicht (Gianni) die vlak bij ons om de hoek bleek te wonen samen met haar moeder en overgrootmoeder (die misschien maar een paar jaar ouder was dan mijn eigen ouders). Gianni bleek haar hele kamer behangen te hebben met tassen en hoedjes die ze fabriceert van Colalipjes, oude plastic zakjes en telefoonkaarten, en in reepjes geschuurde lapjes op een zeer kunstige en vaardige wijze. Ik heb er meteen drie gekocht. Een voor mijn zus, een voor Anneke, en een voor mezelf. En ik heb Gianni gevraagd om er nog eentje te maken, maar voor wie dat is nog een verrassing..

Zelfkennis

Jitse: "Als ik groot ben gaan jullie dood."
Rinke: "Ja, want wij zijn veel ouder. Dus gaan we waarschijnlijk eerder dood. Dan heb je geen lieve pappa en mamma meer."
J: "Ja, maar ik ben dan al groot, en ik heb dan zelf misschien wel kindjes."

Even stil...

J: "Maar ik wil toch geen kindjes als ik groot ben, want die krijsen veel te veel."

Bij de kindertandarts

Bij de kindertandarts waar we geweest zijn ging het trouwens een stuk beter. Je zal er best wel eens moeten wachten, maar de afspraken zijn ruim ingepland. Beide keren dat we er waren was Jitse zelfs een beetje teleurgesteld dat we direct aan de beurt waren en dat hij niet kon spelen met de grote hoeveelheid verleidelijk speelgoed in de wachtkamer.
Ook in de behandelkamer was veel speelgoed voorhanden, en boven de behandelstoel hangt een TV. Helaas was de dvd speler kapot zodat er geen kinderfilm gekeken kon worden. Toch denk ik dat de aanwezigheid van de TV voor veel kinderen rustgevend werkt. Thuis staat dat ding immers ook de hele dag aan. Tenminste bij kinderen wiens ouders de tandarts kunnen betalen.
Gisteren vond dan eindelijk Jitses eerste echte behandeling plaats. Een stukje van een kiesje was afgebroken,door een gaatje dat tussen twee kiesjes was ontstaan. Ook de kies ernaast bleek grote caries te hebben. De twee kiesjes konden in een moeite door met dezelfde verdoving behandeld worden.
Het bezoek aan de tandarts was trouwens wel schrikken. Jitse blijkt 7 gaatjes te hebben! Dit was de onafhankelijke constatering van deze kindertandarts. Half december waren we ook al bij een tandarts geweest die het zonder ergens in te prikken of tegen te tikken al over vijf gaatjes had. Het lijkt wel of ze zich met de snelheid van het licht vermenigvuldigen. Iedere keer als hij zijn mond open doet zit er weer een gaatje bij. De tandarts noemde het ontstaan van caries een samenspel tussen erfelijke aanleg, poetsen en dieet. Aangezien wij de kinderen niet overladen met snoep of flessen melk mee naar bed geven, kunnen we ons dus alleen nog op het poetsen en flossen richten.
Maar drie keer per dag zoals de tandarts adviseert wekt aversie, omdat de tandpasta (ook de kindertandpasta ) prikt.

De kunst van het wachten

Het woord patient komt uit het latijn en heeft verwantschap met ons nederlandse woord "geduldig". In Brazilië noemt men, althans bij de tandarts, de patienten "cliëntes", maar daardoor wordt de noodzaak voor geduld helaas niet opgeheven. Integendeel. Hier in Brazilië is de kunst van het wachten tot grote hoogten geevolueerd. In volstrekt meditatieve (of vegetatieve?) staat betrekken de patienten 's morgens om half acht de wachtkamer. Daar zitten ze, zonder enig teken van lichamelijke of mentale activiteit gemiddeld zo'n twee uur. De televisie tettert op volle sterkte en sommigen kijken daar met een half oog naar maar de meesten staren stilletjes voor zich uit.
Behalve natuurlijk die ene gekke hollandse juffrouw die zich altijd zo vreselijk zit op te winden dat het gemiddeld twee uur duurt voordat ze aan de beurt is. En altijd wat te frunniken of te lezen bij zich heeft. En zit te rekenen "in de negen keer dat ik hier geweest ben ben ik twee keer voor niets geweest, en heb ik ongeveer 20 uur in de wachtkamer doorgebracht tegen maximaal 3 uur in behandeling".

Invoeling

Jitse: "Rinke, ik vind muggen stout, maar overdag vind ik ze ook wel lief hoor".

Aangezien het hier stikt van de muggen, met name 's nachts, vraag ik Jitse waarom hij de muggen ook wel lief vindt.

J: "Ik vind het wel zielig voor ze dat niemand ze lief vindt, dus dan vind ik ze wel lief. Maar alleen overdag."

Een dergelijk groot inlevingsvermogen vertoonde hij ook al een paar dagen geleden, toen hij een splinter in z'n teen had - wat overigens heel veel gekrijs opleverde bij tevergeefse pogingen die er uit te halen. Na afloop van dit avontuur, waarbij iedereen doodop was en Jitse alle pogingen om de splinter er uit te krijgen had laten mislukken met gespartel, geschop en ware doodskreten, verklaarde hij luchtig:

"Nou, ik vind het niet erg hoor dat de splinter er nog in zit. Ik vind het wel zielig voor de splinter dat niemand hem in z'n voetje of handje wil."

De avonturen van slungelmans in het land van de Opdondertjes: "gevloerd in de ijssalon"

Toen ik weer boven kwam met de servetjes, zag ik dat Ibrich opnieuw met haar lepeltje in een bakje halfgesmolten ijs aan het prikken was. Ter voorkoming van opnieuw enorme knoeipartijen riep ik alvast "Ibi, niet doen" en versnelde mijn pas naar het tafeltje. Dat zou ik echter niet bereiken; het volgende moment lag ik languit op de grond, m'n handen tegen het voorhoofd, te kermen van de pijn. Jitse keek onthutst toe, en ook Ibi nam geen hap meer van haar ijsje.

Toen ik in staat was om weer omhoog te kijken zag ik wat er gebeurt was. Het plafond - dat al nauwelijks hoog genoeg was - werd ondersteund door een 30 cm dikke en brede betonnen draagbalk, en daar was ik in volle vaart met m'n kop tegenop geknald. Jitse hoefde van de schrik zijn ijsje niet meer, dus dat kwam mooi uit, want die kon ik nu tegen de pijnlijke plek aanhouden. Toen ik tien minuten later in staat was om naar beneden te strompelen, kreeg ik ook nog een zak met ijsblokjes van het geschrokken personeel.

Bij het pleintje met de pula-pula zat ik half achterover op Ingeborg te wachten met een zak ijsblokjes op m'n hoofd geduwd, terwijl de kinderen zich gelukkig vermaakten op Thomas' springkussen.

Nu twee dagen later heb ik nog steeds koppijn en een flinke bult daar, en mogelijk een lichte hersenschudding - hoewel je daar officieel voor buiten westen moet zijn geweest (wat bij mij dus niet zo was). In elk geval sinds die tijd voornamelijk in bed doorgebracht met tamelijke koppijn; misschien dat het binnenkort beter gaat.

Natuurlijk is het een beetje onzin om de Brazilianen uit te maken voor "kleine opdondertjes"; het zijn juist wij Nederlanders die mondiaal gezien de extremen zijn: we zijn het langste volk van de wereld. En ja, met name in andere werelddelen kan dat wel eens lastig uitpakken - auw!

Computerperikelen

Brazilië is een land waar dingen enerzijds een stuk makkelijker gaan dan in Nederland - probeer in Nederland maar eens je huis blauw te verven als je daar op een dag zin in krijgt: gegarandeerd krijg je allemaal grote problemen met enge instanties als welstandscommissies, bevolkt door figuren die regelneukerij belangrijker vinden dan creativiteit en levendigheid. Het schijnt dat in Steenwijk zelfs een ecohuis afgebroken dient te worden omdat de eigenaar twee jaar te lang over de bouw ervan deed.

Anderzijds gaan in landen als Brazilië dingen een stuk moeilijker. Neem nou computers. Op Curaçao hadden we daar ook al dramatische ervaring mee. Nou gaat de ontwikkeling van die dingen heel rap en wordt de afschrijvingstijd steeds korter, maar drie computers er door jagen in de anderhalf jaar dat we daar zaten is nou niet bepaald bevorderlijk voor de productiviteit en efficientie - zeker als dat een landelijke trend lijkt te zijn. De combinatie van zout, wind, hitte en af en toe een fikse stroomstoot over het electriciteitsnet is doorgaans funest voor dergelijke apparatuur.

Ook hier was het spiksplinternieuwe laptopje dat ik dik twee maanden terug gekocht had ineens kaduuk. Internet wilde niet meer, met geen mogelijkheid. Na een dag lang wanhopig kabeltjes verwisselen, IP-adressen en gateway-instellingen in het wilde weg uitproberen, en internetfora afsneupen voor oplossingen, ging ik maar terug naar de winkel.

Om een lang verhaal kort te maken: het zou 5 dagen duren (die 7 dagen werden), toen nog 5 dagen, en toen nog 10 tot 20 dagen.

Eigenlijk heb ik goed de schurft aan laptop computers. Niet alleen zijn ze twee maal zo duur als een gewone computer met dezelfde kwaliteit/snelheid, maar het is ook bepaald niet ergonomisch verantwoord, en bovendien is het zo goed als onmogelijk om er zelf wat aan te klussen. Met een normale computer had je voor 20 euro een nieuw netkaartje gekocht, er zelf ingezet, en klaar was kees. Maar ja, dat past niet in zo'n dun ding, en omdat het ook nog eens geintegreerd zit in het moederbord moet werkelijk de hele zooi uit elkaar gehaald om dat moederbord te vervangen.

Maar een maand zonder werkcomputer, dat kon dus niet. Dus togen we maar met een drie man sterke delegatie (ik, Ingeborg, en Ronald, een Nederlander die hier ook in Ilhéus woont) naar de winkel om te bepleiten dat dit zo echt niet kon. Ik arme had me helemaal uitgegeven aan die computer, en had dat natuurlijk niet gedaan om vervolgens een maand zonder bron van inkomsten te zitten.

Zulk soort argumenten is een Braziliaan natuurlijk gevoelig voor, dus het koste niet zo veel overredingskracht om een computer in bruikleen los te krijgen tot die van mij klaar was. En nu zit ik die dan uit te pakken en te configureren: compleet nieuwe machine (geen laptop), met spiksplinternieuwe platte monitor, toetsenbord, muis en boxen.

Je kan zeggen wat je wil, maar de service is hier goed.

Chaoshoofd

Het bericht onder deze link was al wel geschreven, maar per ongeluk nog niet geplaatst.

Omdat berichten met een oudere datum niet bovenaan komen, en dus het gevaar lopen aan ieders aandacht te ontsnappen, plaats ik dus maar even een linkje er naar toe.

compartir

Zoals Remco Roest op zijn weblog al schreef (doorklikken via het stukje "borsten en billen",) weten Brazilianen altijd wel een reden te bedenken voor een feestje. Nadat wij Ibrich haar tweede verjaardag in stijl hadden gevierd, met taart voor iedereen die in de buurt was, werden wij een paar dagen later op onze beurt uitgenodigd voor de verjaardag van Laetitia. Al diverse keren die week hadden ze haar in het zwembad "cumpleanos feliz "toegezongen, misschien om al vast te oefenen? Waarschijnlijker gewoon omdat ze het leuk vonden. Het bleek dat de kleine meid 14 maanden was geworden. Toen wij een beetje verbaasd vertelden dat we in nederland maar 1 keer per jaar de verjaardag vierden, bleek dat in principe hier ook het geval. Maar omdat Laetitia, zwitserse vader en braziliaanse moeder, haar 1-e verjaardag in Zwitserland had gevierd, had daarbij de braziliaanse familie niet aanwezig kunnen zijn. Dus een goede reden om het nog eens te vieren en natuurlijk iedereen in de omgeving uit te nodigen.

Compartir "deelnemen" is het braziliaanse en het spaanse woord voor "delen". Wanneer je je in de buurt van een groep brazilianen of andere latino's bevindt, is het heel ongebruikelijk dat ze geen contact met je maken. Indien er iets gegeten of gedronken wordt, wordt je eigenlijk altijd wel iets aangeboden.

Ook is het heel gewoon, dat als je bijvoorbeeld op het strand zit, of in de bus, of eigenlijk overal (zeker als je met kinderen bent) mensen spontaan een gesprekje aanknopen. Nu heeft het er zeker mee te maken dat wij buitenlanders zijn, en dat dat de nieuwsgierigheid prikkelt, maar feit is dat mensen hier veel gemakkelijker contact leggen met iemand die ze niet kennen. Ze zijn gewoon minder gereserveerd, en ook minder verlegen dan wij Nederlanders.




Dat het in Nederland anders gaat, placht ik af en toe te vergeten. In Nederland is voor het eerst met iemand kennis maken vaak een subtiel spel van aantrekken, en zelf niet overdreven geinteresseerd lijken. Voorzichtig, en langzaam dichterbij komen. Anders schrik je mensen af. Een leuke annecdote is die van een bruiloft die wij ooit bezochten. Omdat wij niemand van de overige genodigden kenden, besloten wij aan een van de grootste tafeltjes te gaan zitten. Ik verwachtte dat er dan spoedig meer mensen zouden aanschuiven, waar we dan in gesprek mee zouden raken. Maar wat gebeurde er? Onze tafel bleef leeg. Wel bleven er mensen stoelen bij onze tafel weghalen, zodat wij uiteindelijk met zijn "drietjes" (Ibi zat nog in mijn buik) aan een enorme tafel zaten, en om ons heen een aantal groepen zich verdrongen rond véél te kleine tafeltjes.

Uiteindelijk werd het nog heel gezellig, maar eerst moest daarvoor het ijs gebroken worden door een kennismakingsspel geholpen door alcoholische versnaperingen.

Bij dit stukje had uitstekend een foto gepast van ons uitstapje van afgelopen weekend. Bij een strand, een eindje noordelijk van Ilhéus werden wij (zittend in een warme poel die zich in een rots had gevormd) getracteerd op koude priklimonade, en zelfgebakken cake. Rinke maakte een paar foto's, maar toen ik ze net bekeek, bleek dat op allemaal alleen ik en de kinderen te zien waren.
Behalve een paar ellebogen helemaal niets van de kleurrijke gastvrije familie en hun schattige kindjes in de leeftijd van Ibi en Jitse. Toen ik Rinke ernaar vroeg was zijn reactie: "maar ik weet helemaal niet of zij wel op de foto wilden! Ik vind het genant om iemand zomaar op de foto te zetten".

Maar zo voelt dat hier helemaal niet, tussen de vakantie vierende mensen. Als je een poosje leuk met iemand gebabbeld hebt, is het heel normaal om je camera of mobiele telefoon tevoorschijn te trekken en snel even een fotootje of een hele serie) te knippen. Kinderen van drie trekken al een heel gelikte "smile" uit de kast, zo getraind zijn ze erin. Ook wij worden te pas en te onpas gefotografeerd, waarbij Ibi de absolute favoriet is.

Toch nog te nederlands dus, die Rinke...

woelwater

Onze Ibi, die zo langzamerhand steeds meer op een echt klein meisje begint te lijken, compleet met bikinibovenstukje (af en toe dan...) is me er eentje. Zonder dat ze nu echt overdreven bewegelijk of onrustig is, houd ze er wel van om de grens op te zoeken. Als hobbies heeft ze fietsen, zwemmen, klimmen en dansen (en uit het raam zwaaien naar Mattheus).

Maar omdat het Ibi is vindt zij dat op de gewone manier te saai. Dus wil ze met de driewieler de trap af, zonder bandjes in het zwembad, in de losstaande rieten kast klimmen, en als ze naar Mattheus zwaait staat ze bij voorkeur bovenop de sofa met driekwart van haar lichaam buiten het raam.
Ook het eten is nooit saai met Ibi. Aan tafel zitten? waarom zou je dat doen, als het ook staand kan?

Borsten en billen

Wat preutsheid en onpreutsheid betreft blijft Brazilië een uiterst merkwaardig land vol tegenstrijdigheden. Dat valt vooral op als je in een cabana woont gelegen aan het strand en met zwembad op 30 cm van je deur. Zo midden in het hoogseizoen worden de vaste bewoners in aantal behoorlijk overtroffen door de vakantiegangers, en waar er vakantie gevierd wordt aan het strand gebeurt dat natuurlijk vooral met veel vertoon van lichamen.

Vanmiddag was ik daar getuige van dankzij een schokkend tafereel. Een meisje van 5 werd door een lieftallig zusje het bikini-bovenstukje van het lijf gerukt - en uiteraard niet terug gegeven want zo gaat dat immers bij zusjes - wij zien die dagelijkse strijd ook tussen onze bloedjes van kinderen. Met de armpjes over haar "borsten" gevouwen van schaamte rende ze het bad uit en het huis in, op zoek naar een andere minieme bikini om haar zo vrouwelijke rondingen te bedekken.
Persoonlijk vind ik dit nogal een hilarische gebeurtenis, maar in wezen is het natuurlijk diep triest dat kinderen van 5 zich al half dood schamen voor de borsten die ze nog niet eens hebben. Persoonlijk is het begrip "schaamte voor je eigen lichaam" in mijn ogen sowieso al bizar, maar als het er op zo'n leeftijd al zo zwaar ingegoten is, dan lijken mij de betreffende ouders ook rijp voor menige sessie bij een psycholoog.

Dat de tieten van een kind van vijf al bedekt dienen te blijven voorspelt natuurlijk weinig goeds voor de stranden hier. En inderdaad: blote borsten zul je hier niet ontwaren op het strand - behalve dan toen bij die dame die ik zag van wie het bovenstukje zo ongeveer achterstevoren werd gerukt omdat de branding wel erg ruig was die dag, maar dat was natuurlijk een vergissing. Naaktstranden schijnen er wel te zijn, maar op de twee of drie die wij gezien hebben was klaarblijkelijk niemand van de aanwezigen zich er van bewust dat men zich hier volgens internetsites op een "clothing optional"-strand (zoals dat eufemistisch heet) bevond, want ook hier was zelfs "topless" uit den boze.

Daarentegen is juist de "string" dermate populair, dat minstens de helft van de vrouwen op het strand met trots een vaak niet weinig indrukwekkende bilpartij etaleert. Het schijnt zelfs dat de "string" uitgevonden is op de stranden van Rio.

Maar dat vrouwen zich nou echt schamen voor hun borsten dat kun je nou ook bepaald weer niet zeggen. De moeder van Charly, een driejarig vriendje van Jitse en één van de andere vaste bewoners hier, heeft bijvoorbeeld zo'n gigantische boezem dat het niet anders kan dan dat dat kunstmatig behoorlijk wat maatjes verder opgepompt is. En dat moet gezien worden natuurlijk - het heeft ten slotte niet voor niks een lieve duit gekost - en zo loopt ze er dan ook vaak bij, uiteraard in combinatie met erg korte broekjes. En hierin is ze niet de enige - waar geen kleding helemaal taboe is, is zeer weinig kleding hier helemaal niet ongewoon in bij voorbeeld de gemiddelde winkelstraat midden in de stad. (En ik ben niet de enige die dit opgevallen was. )

Ook als je dit in een wat breder perspektief plaatst zie je veel tegenstrijdigheden. Homo's wordt over het algemeen totaal niet moeilijk over gedaan, en dat is opmerkelijk voor een latino land. Vrouwen zijn erg vrijgevochten en zelfbewust. De mensen die wij kennen doen ook totaal niet moeilijk als tienerdochters vriendjes hebben bij wie ze af en toe blijven slapen - iets waar je je in menig latino land een algemene excommunicatie mee op de hals haalt, als het niet nog erger is.
Aan de andere kant is er geen land ter waar de vrouwen zichzelf zo vaak laten herbouwen als Brazilië: menige buik of schaamlip wordt hier "gecorrigeerd" met het chirurgisch mes. Maar ook iets simpels als een ongeschoren vrouwebeen is natuurlijk echt "not done".

Mevrouw Dreun

Mevrouw Dreun is een vrouw van een jaar of 25 die hier de Cabana met grote regelmaat frequenteert, en die een erg klein ego en een groot sociaal hart heeft. En die wij niet graag zien komen. Dat zit zo.

Mevrouw Dreun heeft namelijk, om haar gebrek aan zelfvertrouwen te maskeren, een prachtige glimmende zwarte auto gekocht - op afbetaling, want zo gaat dat hier. Het onderdeel van die auto waar ze echt helemaal de blits mee maakt bij iedereen bevindt zich in de achterbak: die is compleet gevuld met een joekelige set van geluidsboxen, 18 in totaal, om het hele spectrum (maar vooral de bassen natuurlijk) te bedienen. En omdat mevrouw Dreun erg sociaal ingesteld is wil ze graag iedereen mee laten genieten van de muziek die uit die boxen komt. Bovendien houdt mevrouw Dreun van een feestje: ze vindt dat de hele wereld haar privé-discotheek is, en dat je dat ook zo vaak en zo lang mogelijk moet laten horen - of beter: voelen, want de bassen dreunen helemaal door tot in je buik en je kast met glazen in de keuken.

Nou is mevrouw Dreun hier niet een betalende gast die in een van de appartementen verblijft, maar dat weerhoudt haar er natuurlijk niet van om zichzelf via haar prachtige boxen helemaal aanwezig te verklaren zodra ze bij haar vrienden die hier vakantie vieren op bezoek komt.

Onlangs ging het een beetje mis met mevrouw Dreun. Omdat de beheerster Margarida er niet was, had ze zichzelf maar een verlengsnoer en een stekker toegeeigend, want anders slurpen die boxen je auto-accu zo leeg. Dit was echter tegen het zere been van Margarida toen die thuis kwam, en prompt was ze genoodzaakt om op haar eigen stroomvoorziening over te schakelen (accu dus maar weer), en bovendien werd haar geboden om het volume omlaag te draaien. Heel vervelend, ze wist niet eens precies hoe dat moest. Margarida was natuurlijk een muziek-hater, en het had vast ook te maken met die vervelende buitenlanders die altijd chagrijnig keken zodra ze het terrein op kwam rijden. Margarida beweerde dat een van hen het nichtje van de eigenaresse was.

Beledigd vertrok mevrouw Dreun in haar auto. Dat ze al aardig wat bier op had was daarvoor geen beletsel, op z'n best verhoogde dat de lol. Dan maar elders op zoek naar drank en "fun".
Dat dat goed gelukt was bleek halverwege de avond. Mevrouw Dreun had besloten om met een zatte kop met haar blitse auto over het strand te gaan scheuren. Dat was goed gelukt, tot ze ter hoogte van Cabana Paraiso Tropical nog even weer haar vrienden wou bezoeken, van het strand af reed, en tot de assen vast kwam te zitten in het zand. Haar auto was dan wel blits, maar het was helaas geen jeep met vierwielaandrijving.

Het gedreun klonk dus nu vanaf het strand, en mevrouw Dreun zat met haar vrienden onderuit geleund tegen haar blitse auto te wachten op de sleepwagen.

Morgen vertrekken de vrienden van mevrouw Dreun. En daar zijn die chagrijnige buitenlanders zo blij mee dat ze dan zelf een feestje gaan bouwen. (hetgeen natuurlijk wel een saai feestje wordt, zonder harde muziek. Het blijven tenslotte zuurpruimen.)

Het is zover!

Met het zweet in mijn trillende handen en een dikke kikker in mijn keel (niet alleen van de hitte en verkoudheid) haalde ik mijn creditcard uit zijn goed verborgen verstopplaats en ging er even rustig voor zitten. Het grote moment was aangebroken. Hét moment waarvoor ik een jaar geleden een creditcard had aangeschaft...

Het was 12 uur 's-middags. We waren klaar met lunchen en het was tijd voor de siesta. Een goed moment voor zaken zoals het boeken van een online vliegticket wat, zoals iedereen weet rust en concentratie vereist.
Na een uurtje heen en weer gezoek, toen ik eindelijk alles maar dan ook álles goed had ingevuld bracht ik met kloppend hart en stijgende spanning mijn vinger naar de knop "boeken" en drukte hem in.
Er gebeurde niets.
Het bleek dat het boekingsprogramma van de vliegtuigmaatschappij onze braziliaanse postcode weigerde te accepteren. Van alles geprobeerd. Niets ingevuld, alleen maar nullen ingevuld en de postcode ergens anders aanplakken, alleen maar puntjes invullen, de computer herstarten, niets hielp. De maatschappij gebeld, maar ook met hun adviezen geen resultaat. Dan maar een nederlands adres invullen. Maar ook daarvan werd door de Duitse maatschappij de postcode niet geaccepteerd. Vervolgens dan maar over de telefoon boeken( 25 ct per minuut). Maar tijdens het opzoeken van onze postcode op onze weglog, liep onze computer vast. Dus mijn adresboekje erbij halen. Ondertussen werd de verbinding helemaal verbroken. Bleek dat mijn Skype beltegoed op was. (voor skype heb ik al meer dan tien keer automatisch beltegoed opwaarderen aangevraagd, en ik dacht dat dat nu eindelijk gelukt was.. niet dus). Dit geregeld en met goede moed weer aan de slag. Weer de vliegmaatschappij gebeld. Na een aantal keren van de lijn gegooid te zijn 15 seconden na het opnemen, kreeg ik eindelijk weer iemand aan de lijn.Een nieuwe medewerker, dus weer van voren af aan beginnen. Maar toen de namen eindelijk goed waren gespeld door het meisje aan de andere kant van de lijn, en we tot betalen konden overgaan, weigerde mijn creditcard.
Eerst moest ik dus de creditcardmaatschappij in nederland bellen hoe dit nu weer kon.
Natuurlijk viel tijdens het bellen de internetverbinding uit. Maar na 20 minuten was ook dit euvel weer opgelost en kreeg ik (na het beluisteren van alle andere informatie en keuzemogelijkheden die de spraakcomputer mij wenste voor te schotelen) iemand aan de lijn waaraan ik opnieuw mijn vraag kon stellen. Het antwoord was dat mijn kredietlimiet te laag was. 1500 euro ipv de 2000 die ik dacht. Tsja, wat dan. Gelukkig waren Rinkes ouders er ook nog, en mochten we hun creditcard gebruiken. Dus weer gebeld met de vliegtuigmaatschappij.
Maar inmiddels waren de brazilianen alweer uit hun sietsta ontwaakt en kwam er een auto het strand oprijden rijkelijk voorzien van de al eerder door ons beschreven geluidsinstallatie in de achterbak. En waar ging die auto staan? Natuurlijk. Op het strand, op nog geen 15 meter afstand van onze ramen die allemaal vrolijk mee begonnen te trillen. Net zoals het hele huis en onze ingewanden overigens. Gelukkig dat wij zulke fantastisch diep slapende kinderen hebben (!). Het meisje van de vliegtuigmaatschappij moest wel lachen toen ik zei "dit is Brazilië".
Nadat ik in de tropische hitte alle ramen en duren gesloten had, en met mijn handen tegen mijn oren (koptelefoon ingeplugd) en dubbelgevouwen over de laptop om mijn mond zo dicht mogelijk bij het microfoongaatje te brengen haar alle nummers had "ingefluisterd". (Ik hoop niet dat ze nu gesprongen trommelvliezen heeft)kwam eindelijk het verlossende woord. De boeking was gelukt!

En de datum van aankomst op schiphol is...... 11 maart.

naschrift.
Daarna meteen maar even doorgepakt, om ook de binnenlandse vlucht van Ilheus naar Salvador, (ca 350 km hemelsbreed) te regelen. De siesta kon ik toch op mijn buik schrijven want inmiddels was het alweer vier uur. Maar nadat ik álles had ingevuld... inclusief mijn sofinummer van hier....

Morgen maar even naar Ilheus naar een reisbureau.

naschrift 2
En die auto is vast komen te zitten tot zijn assen in het zand, en werd vannacht rond 12 uur (dus tot die tijd intermitterd uitbundige muziek) uiteindelijk opgehaald door een hoe noem je zo'n auto ook alweer...

Ibi Jarig!

Twee jaar alweer is onze kleine grote meid vandaag! Jitse en mama hadden gisteren een mooie verjaardagsmuts voor haar geknutseld, slingers opgehangen en de kadootjes ingepakt. Papa lag op apegapen in bed,en dat was helaas vandaag ook zo. Voor Ibi mocht het de pret niet drukken. Prachtig vond ze het allemaal. "Feestje" zei ze steeds, en "Ibi jarig!" wijzend op de slingers. Van neef Allerd en nicht Floor waren er via email digitale bewegende felicitaties gekomen. Ibi én Jitse kropen zowat in het scherm om ze goed te kunnen bekijken. Ook kreeg ze kadootjes ( een paar échte grote meisjeschoentjes en een puzzel). Jitse hielp haar snel met het uitpakken want "dat kan ze nog niet zo goed". en deed voor hoe ze de puzzel moest maken. Nou, maar daar was Ibi zelf ook best handig in! Ook de taart ging er goed in, net als bij de overige gasten van de pousada, die haar stevig toegezongen hebben. Ibi vond al die aandacht fantastisch, en toen ze ook nog bij gingen dansen was de pret helemaal compleet en deed ze enthousiast mee. Jitse verstopte zich ondertussen half achter mij. De ereplaats die hij had gekregen op een hoge kruk naast Ibi bleef leeg. Hij vond het maar wat best toen ik weer naar huis ging om de lunch te maken, en hij met mij mee kon, terwijl Ibi bij deze vrolijke 15 koppige familie achterbleef om nog wat te spelen met(het speelgoed van) Laetitia, een babymeisje van 1.