We zijn weer thuis na een weekje Capoeira in grotten, onderaardse rivieren en andere afgelegen locaties waar je niets mee krijgt van de buitenwereld.
Ons tuin-oerwoud ligt vol met afgewaaide takken, en de boomvarens hebben een behoorlijke optater gehad. Dat komt omdat er hier een behoorlijke storm van twee dagen over het land gevaren is, iets waar wij in onze afgelegen plekken vrij weinig van meegekregen hebben.
In Rotota hadden we 15 uur achter elkaar fikse regen, hetgeen wel bizar was om dat in je blootje zittend in een hotpool mee te maken. En toen we vervolgens door reden naar grottengebied Waitomo waaide het inderdaad aardig, en lag er menig boom over de weg waar we om heen moesten slalommen. Maar we hadden niet door dat het zo heftig was geweest.
Thuis lag de tuinschommelstoel aan het andere eind van het balkon/terras, lag alles bedekt onder een enorme hoop bladeren die allemaal in een paar uur van onze bomen gerukt waren, en had het flink takken geregend. We zijn een paar uur bezig geweest om de tuin weer enigszins begaanbaar te maken - en nu ligt er in de onderhoek een bijna twee meter hoge muur aan oud hout en gebladerte tussen de tuin van de buurman en de onze. Er lag ook nog een half golfplaten dakje op onze oprit waarvan de herkomst ons volstrekt duister was.
Het bleek dat Okato, het buurdorp een stukje verderop, welliefst 24 uur zonder stroom had gezeten; hier in Oakura was de stroomstoring maar voor een paar uur. Er was een vrachtauto van de weg gewaaid hier vlak bij het dorp, en menig inwoner heeft z'n tuinameublement de lucht in zien waaien. Verder was er hier voor de kust een boorschip losgebroken, en tamelijk rakelings langs een gevulde olietanker gesjeesd terwijl het bakbeest in de storm op drift was, dus we zijn ook weer ontsnapt aan een nieuwe golf van mexico.
Maar ja, nu is het dan weer dik 20 graden en stralend weer. Het kan verkeren.
zaterdag 30 april 2011
donderdag 28 april 2011
Schedelvoetbal in Waitomo Caves met Lientje de Woos
Ibrich slaapt niet 's nachts. Dat zit zo.
Elke nacht krijgt ze bezoek van haar vriendin Lientje de Roos. Die komt dan de hele nacht met haar spelen op haar kamer. Lientje is een spook uit spokenland, en ze is spookbang voor andere mensen.
Ik vraag haar hoe het dan kan dat ik haar altijd keurig zie slapen als ik 's nachts wel eens naar haar kom kijken.
Dat is dus omdat Lientje dan weet dat ik er aan kom, en dan waarschuwt ze Ibrich. Ibi gaat dan snel in haar bedje liggen en doet net of ze slaapt, en Lientje maakt zichzelf snel weer onzichtbaar. Lientje is te bang om met ons kennis te maken, ook nadat we Ibi bij herhaling verzocht hebben om haar eens aan ons voor te stellen.
Lientje is haar beste vriendin, zegt ze, en Ibi is de enige mens die Lientje vertrouwt. Ze is als spook geboren uit een spokenmoeder, maar navraag bij Ibi leert dat er ook spoken zijn die eerst mens geweest zijn en toen dood gingen.
“Lientje heeft ook familie die wel eens langs komt, die heten schilderij, bank, lamp, raam en stoel. Lamp is de mama van Lientje.”
“Dat is wel erg toevallig. Allemaal dingen die we hier toevallig in de kamer zien op dit moment. Weet je echt helemaal zeker dat je dit niet ter plekke verzint.”
Nee, verzekert ze me. Dat komt omdat die spoken die haar familie zijn zelf nog geen namen hadden. In spokenland hebben de spoken geen namen. Maar laatst hadden de spoken rondgekeken hier in deze kamer, en toen elkaar deze leuke namen gegeven. Dus niks toevallig.
Ik moet zeggen dat ik echt sta te kijken van deze slimme uitvlucht.
“Wat voor spelletjes doen jullie dan?” vraag ik, “Kegelen ze liefst met hun afgehakte hoofden, of vinden ze voetballen met de hoofden leuker?”
“Voetballen.”, is het overtuigende antwoord.
Maar nu zijn we dus een paar dagen weg vanwege de Paas. Een echte herfststorm is over het land getrokken, her en daar lagen omgevallen bomen over de weg waar we half om heen moesten slalommen, en we hebben een dag regen over ons heen gehad die ons af en toe aan de overstromingsramp in Gouddargues deed denken. Maar na 15 uur werd het weer droog, en bleek er maar een zesde te zijn gevallen van wat we toen over ons heen kregen.
En nu zitten we dus in Waitomo, niet zo heel ver van Taranaki verwijderd, waar het vergeven is van de grotten.
We lopen door de grot van Ruakuri, waar tal van glimworpjes de gewelven verlichten. Ibrich is onder de indruk. De gids vertelt over de oude ingang, die nu afgesloten is omdat het een oude begraafplaats is van Maori-krijgers. “Daarom is dit deel van de grot kouder,”, grapt hij, “vanwege de spoken.”.
Ibrich barst los, en vertelt honderduit. Eerst begint ze tegen de gids.
“Hey excuse me. I'm not afraid. My best friend is a ghost, I play with her every night. She lives in ghostland you know. She lives in a cave like this. I come there often.”
En dan verder tegen ons.
Dat Lientje de Roos hier ook wel komt, in deze grot. Dat ze in spokenland in een grot woont. Net zo'n grot als deze, met verlichte plafonds van de glimwormpjes. En dat Ibi daar regelmatig komt. Lientje druk dan op een knopje en dan schuift er een ding open. En dan zie je de diamond castle in die grot, en daar woont ze dan. En daar spelen alle spoken samen met Ibi. En je kunt in spokenland geen films of DVDs huren, maar dat hoeft ook niet, want in de Diamond Castle hebben ze gewoon alle films die je maar zien wil.
Dus als jullie dachten dat de vader er wat van kan met z'n kolderbolders en grijphout: de dochter lijkt er toch aardig op wat dit betreft.
Elke nacht krijgt ze bezoek van haar vriendin Lientje de Roos. Die komt dan de hele nacht met haar spelen op haar kamer. Lientje is een spook uit spokenland, en ze is spookbang voor andere mensen.
Ik vraag haar hoe het dan kan dat ik haar altijd keurig zie slapen als ik 's nachts wel eens naar haar kom kijken.
Dat is dus omdat Lientje dan weet dat ik er aan kom, en dan waarschuwt ze Ibrich. Ibi gaat dan snel in haar bedje liggen en doet net of ze slaapt, en Lientje maakt zichzelf snel weer onzichtbaar. Lientje is te bang om met ons kennis te maken, ook nadat we Ibi bij herhaling verzocht hebben om haar eens aan ons voor te stellen.
Lientje is haar beste vriendin, zegt ze, en Ibi is de enige mens die Lientje vertrouwt. Ze is als spook geboren uit een spokenmoeder, maar navraag bij Ibi leert dat er ook spoken zijn die eerst mens geweest zijn en toen dood gingen.
“Lientje heeft ook familie die wel eens langs komt, die heten schilderij, bank, lamp, raam en stoel. Lamp is de mama van Lientje.”
“Dat is wel erg toevallig. Allemaal dingen die we hier toevallig in de kamer zien op dit moment. Weet je echt helemaal zeker dat je dit niet ter plekke verzint.”
Nee, verzekert ze me. Dat komt omdat die spoken die haar familie zijn zelf nog geen namen hadden. In spokenland hebben de spoken geen namen. Maar laatst hadden de spoken rondgekeken hier in deze kamer, en toen elkaar deze leuke namen gegeven. Dus niks toevallig.
Ik moet zeggen dat ik echt sta te kijken van deze slimme uitvlucht.
“Wat voor spelletjes doen jullie dan?” vraag ik, “Kegelen ze liefst met hun afgehakte hoofden, of vinden ze voetballen met de hoofden leuker?”
“Voetballen.”, is het overtuigende antwoord.
Maar nu zijn we dus een paar dagen weg vanwege de Paas. Een echte herfststorm is over het land getrokken, her en daar lagen omgevallen bomen over de weg waar we half om heen moesten slalommen, en we hebben een dag regen over ons heen gehad die ons af en toe aan de overstromingsramp in Gouddargues deed denken. Maar na 15 uur werd het weer droog, en bleek er maar een zesde te zijn gevallen van wat we toen over ons heen kregen.
En nu zitten we dus in Waitomo, niet zo heel ver van Taranaki verwijderd, waar het vergeven is van de grotten.
We lopen door de grot van Ruakuri, waar tal van glimworpjes de gewelven verlichten. Ibrich is onder de indruk. De gids vertelt over de oude ingang, die nu afgesloten is omdat het een oude begraafplaats is van Maori-krijgers. “Daarom is dit deel van de grot kouder,”, grapt hij, “vanwege de spoken.”.
Ibrich barst los, en vertelt honderduit. Eerst begint ze tegen de gids.
“Hey excuse me. I'm not afraid. My best friend is a ghost, I play with her every night. She lives in ghostland you know. She lives in a cave like this. I come there often.”
En dan verder tegen ons.
Dat Lientje de Roos hier ook wel komt, in deze grot. Dat ze in spokenland in een grot woont. Net zo'n grot als deze, met verlichte plafonds van de glimwormpjes. En dat Ibi daar regelmatig komt. Lientje druk dan op een knopje en dan schuift er een ding open. En dan zie je de diamond castle in die grot, en daar woont ze dan. En daar spelen alle spoken samen met Ibi. En je kunt in spokenland geen films of DVDs huren, maar dat hoeft ook niet, want in de Diamond Castle hebben ze gewoon alle films die je maar zien wil.
Dus als jullie dachten dat de vader er wat van kan met z'n kolderbolders en grijphout: de dochter lijkt er toch aardig op wat dit betreft.
dinsdag 26 april 2011
In den Capo-Here
Elke maandag gaat jitse trouw naar capoeira. Leraren Josh en Hannah brengen in een gymzaal van een school een groep van vijf of zes kinderen de beginselen van deze kunst bij, en ik moet zeggen, dat doen ze goed.
De eerste drie lessen, in november, heeft Jitse doorgebracht hangend aan het been van papa of mama, en hij greep zich extra stevig vast zodra Josh ook maar in z'n richting keek. Iets zei ons dat dit niet een officiele capoeira-beweging was.
Maar tegenwoordig is hij echt enthousiast, en worden we volop getrakteerd op Elefantsje of Makakoe, en doet hij uit zichzelf menige poging tot handstand. En z'n bewegingen zijn vloeiend geworden, en lijken niet meer op die van een vogelverschrikker die tot leven is gewekt.
Dit Paasweekend zou de ultieme beleving in Capoeira voor ons worden, met de internationale encounter georganiseerd door Capoeira Mandinga Aotearo, de capoeiragemeenschap van Nieuw Zeeland. Er zouden meer kinderen aanwezig zijn dan alleen Jitse, en Braziliaanse mestres gingen instructies geven aan een gezelschap uit allerlei landen. Jitse was enthousiast, wilde graag gaan, en dus togen wij gezamelijk naar Rotorua, waar het gebeuren plaats zou vinden in een Maori gemeenschapsgebouw en activiteitencentrum.
Er waren mensen uit allerlei landen: natuurlijk veel (ex-)Brazilianen, en daarnaast Italianen, Duitsers, Fransen, natuurlijk Nieuw Zeelanders, Australiers, zelfs een groepje Soedanese jongeren. En zoals te verwachten was de sfeer ook goed en gezellig: open en leuke lui, respectvol en hartelijk. En gedreven: want het ging hier om Heilige Capoeira met Hoofdletter. Meer dan de helft van de gesprekken ging er over wat Capoeira was, wat het met je deed, hoe je het diende te doen, dat het om respect en bewust leven ging, tot een met Capoeira als recept om de wereld te verbeteren en van de ondergang te redden in deze tijden waarin veel gebeurt waar we ons bewust van moeten zijn.
En hoewel ze goed bewegen kunnen, kunnen die Capoeira-jongens en -meisjes ook praaaaaaaaten... Lange sessies van uren achtereen met de hele groep tot diep in de nacht waren geen uitzondering.
Vanuit Brazilie waren twee goeroes ingevlogen, de echte Capoeira-meesters. Mestre Hoesjiiinjoe en Mestre Sjogoe de Dentroe. Deze lieden werden zeer respectvol behandeld als waren het een soort half-goden. En ze waren best streng in de leer: een aantal lieden waagden het zo vermetel te zijn zich te bezondigen aan te acrobatische Capoeira, en deze werden streng terechtgewezen door een toesnellende mestre: zeg hen daarmee op te houden. De acrobatische toeren zoals wij die namelijk eerder hadden gezien blijken namelijk frivole, goedkope nieuwlichterij te zijn welke de echte traditionele Capoeira niet mag vervuilen. Iemand moet de tradities rein houden, immers.
Het is opvallend hoe Capoeira voor de aanwezigen een zeer belangrijk onderdeel van hun leven in moet nemen. Niet alleen moet je veel oefenen (en natuurlijk de goede mindset hebben, want Capoeira is ook een filosofie), maar ook was menigeen naar Brazilie afgereisd om daar de kneepjes van het vak te leren, en een aanzienlijk gedeelte van de aanwezigen sprak beter Portugees dan wij. En dat is nogal wat voor engels sprekende landen. Daarnaast dien je ook nog de Birimbau te bespelen, het traditionele snaarinstrument dat dient ter begeleiding van de twee spelende tegenstanders. Dit is een gebogen stok met een snaar er aan, welke drie verschillende tonen voort kan brengen: een met steen tegen de snaar gedrukt, een zonder steen tegen de snaar, en een met de steen half resonerend tegen de snaar gedrukt. Best moeilijk om uit zo'n simpel instrument iets te krijgen wat ergens op lijkt, dus daar gaat veel tijd in zitten. Velen van de aanwezigen konden dit zeer verdienstelijk bespelen.
Cenrraal dagelijks element was de Roda: allen zitten in een grote kring, aan een kant van de kring staan de muzikanten (birimbau en een flink aantal slaginstrumenten), en de mestre zingt de verhaalstrofes, terwijl de hele groep in koor hier enkele woorden van herhaalt. Ondertussen gaan de twee personen die van beide zijden het dichtst naast de muzikanten zitten de kring in, om een ritueel gevecht tegen elkaar te beginnen. De bewegingen zijn vooral traag en uiterst gecoordineerd, want de mestres verstaan geen scherts, en te frivole acrobatiek hoort daar dus niet in thuis. Desalniettemin veel handstands, en traag draaiende schopbewegingen die de tegenstander even traag draaiend weer ontwijkt.
Dit gaat door tot de mestre een vast riedeltje op z'n birimbau speelt, ten teken dat de volgende twee aan de beurt zijn. En zo wordt de hele groep van zo'n zestig personen afgewerkt, waarmee zo'n roda dus zo in de drie uur tijd beloopt.
Al met al waanden wij ons met grote regelmaat op een EO-jongerendag, al was het thema dan iets anders. Maar is dit alles ook wat voor zo'n jochie als Jitse??
Nee dus. Het niveau van de oefensessies met de mestre was te hoog. De zaal was te klein voor de groep – als iemand na een mislukte handstand tegen je aanknalt omdat de ruimte beperkt is, dan komt dat hard aan als je zelf half zo klein bent. Bovendien zijn groepssessie niks voor Jitse: te eng, te massaal. Maar wat het vervelendste was: de kinderactiviteiten raakten vooral ondergesneeuwd omdat het programma vanwege het vuur van de aanwezigen en de mestres steevast uitliep, en er vervolgens geen tijd meer was.
Zelf zagen ze dit ook, en boden ze hiervoor excuses aan. Het was een leermoment, een bewustwordingsproces, zoals dat heet op z'n Capoeira's. En bemoeilijkende factor hierin was natuurlijk ook het feit dat de helft van het aantal verwachten mensen met kinderen niet kwam opdagen, waardoor Jitse en Ibrich slechts met twee andere kinderen daar waren. Dus we begrijpen heel goed dat het liep zoals het liep.
Na twee dagen Capoeira-vuur hielden we het voor gezien en taaiden we af naar (opnieuw) Rotota voor een korte tussenstop. En dan door naar Waitomo, en terug naar huis.
De eerste drie lessen, in november, heeft Jitse doorgebracht hangend aan het been van papa of mama, en hij greep zich extra stevig vast zodra Josh ook maar in z'n richting keek. Iets zei ons dat dit niet een officiele capoeira-beweging was.
Maar tegenwoordig is hij echt enthousiast, en worden we volop getrakteerd op Elefantsje of Makakoe, en doet hij uit zichzelf menige poging tot handstand. En z'n bewegingen zijn vloeiend geworden, en lijken niet meer op die van een vogelverschrikker die tot leven is gewekt.
Dit Paasweekend zou de ultieme beleving in Capoeira voor ons worden, met de internationale encounter georganiseerd door Capoeira Mandinga Aotearo, de capoeiragemeenschap van Nieuw Zeeland. Er zouden meer kinderen aanwezig zijn dan alleen Jitse, en Braziliaanse mestres gingen instructies geven aan een gezelschap uit allerlei landen. Jitse was enthousiast, wilde graag gaan, en dus togen wij gezamelijk naar Rotorua, waar het gebeuren plaats zou vinden in een Maori gemeenschapsgebouw en activiteitencentrum.
Er waren mensen uit allerlei landen: natuurlijk veel (ex-)Brazilianen, en daarnaast Italianen, Duitsers, Fransen, natuurlijk Nieuw Zeelanders, Australiers, zelfs een groepje Soedanese jongeren. En zoals te verwachten was de sfeer ook goed en gezellig: open en leuke lui, respectvol en hartelijk. En gedreven: want het ging hier om Heilige Capoeira met Hoofdletter. Meer dan de helft van de gesprekken ging er over wat Capoeira was, wat het met je deed, hoe je het diende te doen, dat het om respect en bewust leven ging, tot een met Capoeira als recept om de wereld te verbeteren en van de ondergang te redden in deze tijden waarin veel gebeurt waar we ons bewust van moeten zijn.
En hoewel ze goed bewegen kunnen, kunnen die Capoeira-jongens en -meisjes ook praaaaaaaaten... Lange sessies van uren achtereen met de hele groep tot diep in de nacht waren geen uitzondering.
Vanuit Brazilie waren twee goeroes ingevlogen, de echte Capoeira-meesters. Mestre Hoesjiiinjoe en Mestre Sjogoe de Dentroe. Deze lieden werden zeer respectvol behandeld als waren het een soort half-goden. En ze waren best streng in de leer: een aantal lieden waagden het zo vermetel te zijn zich te bezondigen aan te acrobatische Capoeira, en deze werden streng terechtgewezen door een toesnellende mestre: zeg hen daarmee op te houden. De acrobatische toeren zoals wij die namelijk eerder hadden gezien blijken namelijk frivole, goedkope nieuwlichterij te zijn welke de echte traditionele Capoeira niet mag vervuilen. Iemand moet de tradities rein houden, immers.
Het is opvallend hoe Capoeira voor de aanwezigen een zeer belangrijk onderdeel van hun leven in moet nemen. Niet alleen moet je veel oefenen (en natuurlijk de goede mindset hebben, want Capoeira is ook een filosofie), maar ook was menigeen naar Brazilie afgereisd om daar de kneepjes van het vak te leren, en een aanzienlijk gedeelte van de aanwezigen sprak beter Portugees dan wij. En dat is nogal wat voor engels sprekende landen. Daarnaast dien je ook nog de Birimbau te bespelen, het traditionele snaarinstrument dat dient ter begeleiding van de twee spelende tegenstanders. Dit is een gebogen stok met een snaar er aan, welke drie verschillende tonen voort kan brengen: een met steen tegen de snaar gedrukt, een zonder steen tegen de snaar, en een met de steen half resonerend tegen de snaar gedrukt. Best moeilijk om uit zo'n simpel instrument iets te krijgen wat ergens op lijkt, dus daar gaat veel tijd in zitten. Velen van de aanwezigen konden dit zeer verdienstelijk bespelen.
Cenrraal dagelijks element was de Roda: allen zitten in een grote kring, aan een kant van de kring staan de muzikanten (birimbau en een flink aantal slaginstrumenten), en de mestre zingt de verhaalstrofes, terwijl de hele groep in koor hier enkele woorden van herhaalt. Ondertussen gaan de twee personen die van beide zijden het dichtst naast de muzikanten zitten de kring in, om een ritueel gevecht tegen elkaar te beginnen. De bewegingen zijn vooral traag en uiterst gecoordineerd, want de mestres verstaan geen scherts, en te frivole acrobatiek hoort daar dus niet in thuis. Desalniettemin veel handstands, en traag draaiende schopbewegingen die de tegenstander even traag draaiend weer ontwijkt.
Dit gaat door tot de mestre een vast riedeltje op z'n birimbau speelt, ten teken dat de volgende twee aan de beurt zijn. En zo wordt de hele groep van zo'n zestig personen afgewerkt, waarmee zo'n roda dus zo in de drie uur tijd beloopt.
Al met al waanden wij ons met grote regelmaat op een EO-jongerendag, al was het thema dan iets anders. Maar is dit alles ook wat voor zo'n jochie als Jitse??
Nee dus. Het niveau van de oefensessies met de mestre was te hoog. De zaal was te klein voor de groep – als iemand na een mislukte handstand tegen je aanknalt omdat de ruimte beperkt is, dan komt dat hard aan als je zelf half zo klein bent. Bovendien zijn groepssessie niks voor Jitse: te eng, te massaal. Maar wat het vervelendste was: de kinderactiviteiten raakten vooral ondergesneeuwd omdat het programma vanwege het vuur van de aanwezigen en de mestres steevast uitliep, en er vervolgens geen tijd meer was.
Zelf zagen ze dit ook, en boden ze hiervoor excuses aan. Het was een leermoment, een bewustwordingsproces, zoals dat heet op z'n Capoeira's. En bemoeilijkende factor hierin was natuurlijk ook het feit dat de helft van het aantal verwachten mensen met kinderen niet kwam opdagen, waardoor Jitse en Ibrich slechts met twee andere kinderen daar waren. Dus we begrijpen heel goed dat het liep zoals het liep.
Na twee dagen Capoeira-vuur hielden we het voor gezien en taaiden we af naar (opnieuw) Rotota voor een korte tussenstop. En dan door naar Waitomo, en terug naar huis.
zondag 17 april 2011
Meester Yoda verslagen
We hebben sinds een week of wat een netbook thuis. Dat is een mini-computertje waar je vingers ongeveer van in de knoop raken als je er mee probeert te typen, maar wat een zegen is voor de kinderen en Ingeborg omdat ze dan niet in mijn duistere hol van de benedenverdieping hoeven af te dalen om nog enig contact met de wereld te onderhouden. Ielig, maar absurd goedkoop.
Echter, zoals gebruikelijk met zulk soort computertjes, schuif je tijdens het typen regelmatig met je duimen over de touchpad die de muisaanwijzer moet bedienen. Gevolg: terwijl je zit typen, verspringt de cursor ineens naar een andere plek, zodat de tweede helft van je zin ineens geheel ergens anders komt te staan. Het resultaat is met een beetje geluk meester-yoda-achtige praat die rechtstreeks uit Jitses Nintendo lijkt te komen ("Touchpad een irritante dat is"); met wat pech wordt het gewoon een onleesbare brij.
Ik besloot dus de strijd met de meester-yoda-muis aan te gaan. Het recept was simpel: externe muis kopen, kabeltje daarvan in computer duwen, muis-touchpad via windows uitschakelen. Klaar.
Maar ja, computers hè. Nou ben ik gelukkig toch een tamelijk ervaren yedi-meester op het gebied van die dingen, dus ik meende dit klusje wel aan te kunnen.
Eerste teleurstelling. Via het configuratiescherm had ik die yoda-muispad zo te pakken. Er staat dat een optie: "gebruik", met als keuzemogelijkheid: "uitschakelen". Stond er hier ook, maar helaas: grijs, en niet kiesbaar hoe je er ook op klikt. Zat kennelijk achter een energieschild of zo. Gevoelige tegenslag.
Hoe nu verder? Aan een laserzwaard rijgen? Bij een wilde naakte rondedans het ding besprenkelen met een mengsel van bezwerende kruiden en homeopathische middelen? Een exorcist inhuren om de Satan uit de computer te roken? Of juist knuffelen, aaien en lieve woordjes toefluisteren in de hoop dat het vanzelf over gaat?
Of hadden we de computer misnoegd door de kinderen er te veel onbenullige schietspelletjes op te laten spelen?
Dan maar op internet gezocht. Heel veel tips, waaronder:
Maar ja, wij houden niet van credit cards.
of deze:
Maar ook wat zinniger tips: zoals de opmerking dat gewoonlijk met een functietoets de yoda uitgeschakeld kan. Helaas natuurlijk niet bij deze, na ze allemaal uitgeprobeerd te hebben.
Of deze: in de BIOS de muis uitschakelen. De BIOS is zeg maar de hersenstam van de computer; dat basale diep-dierlijke stukje wat het eerst iets doet bij het pijnlijke ontwaken, namelijk antwoord geven op existentiele vragen als "wie ben ik?", "waar ben ik?", "Waar zit mijn harde schijf?" en "Welke onderdelen moet ik aanzetten."
Helaas, deze BIOS was in elkaar gezet door mensen die vinden dat je computergebruikers vooral niet moet vermoeien met dingen die 99% toch niet gaat snappen, en die ene overgebleven procent heeft dan dus gewoon pech.
Volgende optie: programmaatje dat yoda-muis uitschakelt zodra je gaat typen. Heel leuk, werkte alleen niet. Veel mensen waren er positief over, maar mijn yodamuis was echt een keiharde, geduchte tegenstander die zich niet zomaar uit het veld liet slaan.
Volgende optie: ander programmaatje dat je met een toetscombinatie de mogelijkheid geeft de yoda-muispad uit te schakelen. Je moest hierin aangeven welke muis je wilde blijven gebruiken (de externe dus, die via de kabel), en welke muis uitgeschakeld moest worden door het indrukken van de toetscombinatie (yoda dus).
Helaas, ik kon 300 keer aangeven dat yoda uitgeschakeld diende te worden, elke keer weer wrong de meester zich in de plaats van de externe, en werd dus doodleuk de externe muis uitgeschakeld na het indrukken van de toetscombinatie.
Laatste optie: driver upgraden. Een driver is een stukje programma dat de computer verteld hoe een onderdeeltje werkt. Wil je de nieuwste versie daarvan, dan moet je op de website van de fabrikant gaan speuren. Alleen: wie is die fabrikant? Nergens een naam te vinden natuurlijk..., noch in windows, noch in de documentatie. De tegenstander was dus incognito...
Dus maar gegokt op de meest bekende naam (Synaptics), van hun site de meest algemene modernste driver gehaald, in de hoop dat die er bij hoorde, geinstalleerd, en... inderdaad.. ineens allemaal opties er bij. Waaronder... UITSCHAKELEN!
Uiteindelijk is het dus gelukt de tegenstander uit te schakelen door zijn identiteit te gokken.
Geen meester-yoda-praat dus meer. Gelukt dat is.
Echter, zoals gebruikelijk met zulk soort computertjes, schuif je tijdens het typen regelmatig met je duimen over de touchpad die de muisaanwijzer moet bedienen. Gevolg: terwijl je zit typen, verspringt de cursor ineens naar een andere plek, zodat de tweede helft van je zin ineens geheel ergens anders komt te staan. Het resultaat is met een beetje geluk meester-yoda-achtige praat die rechtstreeks uit Jitses Nintendo lijkt te komen ("Touchpad een irritante dat is"); met wat pech wordt het gewoon een onleesbare brij.
Ik besloot dus de strijd met de meester-yoda-muis aan te gaan. Het recept was simpel: externe muis kopen, kabeltje daarvan in computer duwen, muis-touchpad via windows uitschakelen. Klaar.
Maar ja, computers hè. Nou ben ik gelukkig toch een tamelijk ervaren yedi-meester op het gebied van die dingen, dus ik meende dit klusje wel aan te kunnen.
Eerste teleurstelling. Via het configuratiescherm had ik die yoda-muispad zo te pakken. Er staat dat een optie: "gebruik", met als keuzemogelijkheid: "uitschakelen". Stond er hier ook, maar helaas: grijs, en niet kiesbaar hoe je er ook op klikt. Zat kennelijk achter een energieschild of zo. Gevoelige tegenslag.
Hoe nu verder? Aan een laserzwaard rijgen? Bij een wilde naakte rondedans het ding besprenkelen met een mengsel van bezwerende kruiden en homeopathische middelen? Een exorcist inhuren om de Satan uit de computer te roken? Of juist knuffelen, aaien en lieve woordjes toefluisteren in de hoop dat het vanzelf over gaat?
Of hadden we de computer misnoegd door de kinderen er te veel onbenullige schietspelletjes op te laten spelen?
Dan maar op internet gezocht. Heel veel tips, waaronder:
"Creditcard er over plakken, heeft twee voordelen: muispad werkt niet meer, en als je iets wilt bestellen via internet heb je altijd de credit card bij de hand."
Maar ja, wij houden niet van credit cards.
of deze:
"Met een hamer een harde klap midden op de muispad geven."
Maar ook wat zinniger tips: zoals de opmerking dat gewoonlijk met een functietoets de yoda uitgeschakeld kan. Helaas natuurlijk niet bij deze, na ze allemaal uitgeprobeerd te hebben.
Of deze: in de BIOS de muis uitschakelen. De BIOS is zeg maar de hersenstam van de computer; dat basale diep-dierlijke stukje wat het eerst iets doet bij het pijnlijke ontwaken, namelijk antwoord geven op existentiele vragen als "wie ben ik?", "waar ben ik?", "Waar zit mijn harde schijf?" en "Welke onderdelen moet ik aanzetten."
Helaas, deze BIOS was in elkaar gezet door mensen die vinden dat je computergebruikers vooral niet moet vermoeien met dingen die 99% toch niet gaat snappen, en die ene overgebleven procent heeft dan dus gewoon pech.
Volgende optie: programmaatje dat yoda-muis uitschakelt zodra je gaat typen. Heel leuk, werkte alleen niet. Veel mensen waren er positief over, maar mijn yodamuis was echt een keiharde, geduchte tegenstander die zich niet zomaar uit het veld liet slaan.
Volgende optie: ander programmaatje dat je met een toetscombinatie de mogelijkheid geeft de yoda-muispad uit te schakelen. Je moest hierin aangeven welke muis je wilde blijven gebruiken (de externe dus, die via de kabel), en welke muis uitgeschakeld moest worden door het indrukken van de toetscombinatie (yoda dus).
Helaas, ik kon 300 keer aangeven dat yoda uitgeschakeld diende te worden, elke keer weer wrong de meester zich in de plaats van de externe, en werd dus doodleuk de externe muis uitgeschakeld na het indrukken van de toetscombinatie.
Laatste optie: driver upgraden. Een driver is een stukje programma dat de computer verteld hoe een onderdeeltje werkt. Wil je de nieuwste versie daarvan, dan moet je op de website van de fabrikant gaan speuren. Alleen: wie is die fabrikant? Nergens een naam te vinden natuurlijk..., noch in windows, noch in de documentatie. De tegenstander was dus incognito...
Dus maar gegokt op de meest bekende naam (Synaptics), van hun site de meest algemene modernste driver gehaald, in de hoop dat die er bij hoorde, geinstalleerd, en... inderdaad.. ineens allemaal opties er bij. Waaronder... UITSCHAKELEN!
Uiteindelijk is het dus gelukt de tegenstander uit te schakelen door zijn identiteit te gokken.
Geen meester-yoda-praat dus meer. Gelukt dat is.
zaterdag 16 april 2011
Kolderbolders, Grijphout en Wilde Wringerd
Op de kaart stond een meertje. Op een plek waar we nog niet geweest waren. En het was niet ver. Dus besloten we er eens te gaan kijken.
Dat hebben we geweten. Het zou een zeer spannend avontuur worden. Van een soort van spannend dat goed beschouwd niet leuk meer is.
Het begon met een bruggetje over een woeste bergbeek. We moesten die brug wel nemen, want het ravijn was te diep en de stroom was te wild om zonder brug over te steken. Maar ik herkende de planten die zich over de brug kronkelden: wilde wringerd. Een zeer gevaarlijk plantje uit de andere wereld, dat plotseling met zijn ranken omhoog kan schieten zodra je er op staat, en je dan omstrengelt. Uiteindelijk wordt je helemaal omgeven door de ranken, waarna de plant je weliswaar in leven houdt, maar wel op je parasiteert, en je langzaamaan steeds verder vegeteert.
Ik was nog maar net op tijd om de kinderen te waarschuwen, want Jitse stond er al bijna op met zijn lompe voeten. Maar gelukkig konden we heel voorzichtig er langs manouvreren over de leuningen van de brug. Dat moest wel zeer voorzichtig gebeuren, want zoals algemeen bekend is wilde wringerd erg gevoelig voor trilligen. Bij het geringste vermoeden van dierlijk leven in z'n omgeving kan een rank omhoog schieten, en begint dan gevaarlijk rond te zwaaien in de hoop een slachtoffer te raken.
Helaas was het niet gedaan met het gevaar toen we die hindernis genomen hadden. Voor ons lag een veldje met grote keien en rotsblokken, wat er verradelijk lieflijk uit zag. Ik wist dat er iets mis mee was, maar kon de vinger er niet opleggen. Ik waarschuwde allen zeer voorzichtig te zijn, en we slopen het veld over.
Opeens wist ik het: kolder-bolders. Weliswaar in hun aard niet zo kwaadaardig als wilde wringerd, maar net zo gevaarlijk.
Kolder-bolders zijn op grote keien lijkende entiteiten die, als ze uit hun sluimertoestand ontwaken, tot levensgevaarlijke springerij kunnen komen. Het begint met een argeloze voorbijganger die per ongeluk een voet op zo'n kei zet. De kei begint te trillen. Daarna begint de kei te schudden. Dan verheft de kei zich een eindje in de lucht, al schuddend. En dan begint het gebonk en gehops, alsof het stuiterballen zijn - maar dan wel levensgevaarlijke. Nodeloos om te zeggen wat er gebeurt als je door zo'n kolderbolder geraakt wordt. De ellende is dat als er eentje begint, deze ontegenzeggelijk een keer tegen een andere opbotst, waardoor die ook wakker wordt en begint te trillen, schudden en bonken. En als snel is er een enorme kettingreaktie gaande van bonkende botsende stuiterende kolderbolders. Uiteindelijk dooft dit wel weer uit, maar dan is de schade vaak al enorm.
De wetenschap is er nog niet over uit of het verschijnsel nou een fysische aard heeft, of dat het levende wezens zijn die er precies uitzien alsof het stenen zijn. Het laatste onderzoeksteam dat gepoogd heeft het verschijnsel te onderzoeken werd compleet tot moes geplet in het onderzoeksveld teruggevonden. Hun verzamelde gegevens liggen nog steeds in dat betreffende veld: tot nu toe heeft niemand het aangedurfd de logboekverslagen van het onderzoeksteam uit het veld te halen uit angst om opnieuw een kettingreaktie te ontketenen.
Helaas heb ik het probleem niet goed aangepakt, want toen ik ze waarschuwde raakten de kinderen in paniek en in de vlucht die daarop volgde raakte er eentje een kolderbolder.
Ingeborg heeft met gevaar voor eigen leven prachtige foto's gemaakt van de springende rotsblokken, maar helaas is haar camera geplet door een van de kolderbolders. Jullie zullen ons dus op ons woord moeten geloven. We konden ons net op tijd redden door de heuvel op te vluchten - kolderbolders zijn er niet goed in om tegen de zwaartekracht in een heuvel op te hupsen. De grotere keien zijn daar uiteraard totaal niet goed in; de kleinere kwamen ons helaas wel gedeeltelijk achterna, waardoor we uiteindelijk een boom in moesten vluchten. De situatie was zeer penibel, en af en toe was het zelfs kantje boord, maar we hebben het gehaald.
gevlucht in een boom. Het gelach van Jitse is van de spanning
Wie dacht dat daarmee de avonturen voorbij waren heeft het mist. Ik herkende onmiddelijk de bomen die daar rondom stonden: grijphout. Ik waarschuwde nog, maar Jitse was kennelijk zo uitgelaten door de ontsnapping en het feit dat de kolderbolders weer langzaamaan tot rust kwamen. Ik denk dat er een stuk spanning van Jitse afviel, en in een uitgelaten bui ging hij aan een stuk grijphout zitten trekken. Dat is dus iets wat je nooooit moet doen.
Jitse spot met grijphout. Een vergissing die fataal kan uitpakken.
En ja hoor, het ging mis. Jitse werd opgelicht. Eerst gaat dat nogal voorzichtig en rustig, en Jitse was dan ook meer verbaasd en vrolijk dan dat hij de ernst van de situatie inzag...
Sommige mensen lachen nog als ze opgelicht worden...
Voor we het wisten werd ook Ibrich gegrepen. En dat ging er al een stuk minder vriendelijk aan toe.
Ibrich in de ban van grijphout. Hier ging het goed mis. Kijk haar van pijn verwrongen gezicht.
Maar de boom had andere plannen met haar dan uitknijpen. Ineens hing ze ondersteboven en werd ze uitgeschud.
Uitgeschud door grijphout.
Persoonlijk denk ik dat het een speciale zeldzame Nieuw-Zeelandse vorm van grijphout is, eentje die meer geinteresseerd is in je uitschudden. Aziatisch grijphout kan je echt helemaal vermorzelen, terwijl Amerikaans grijphout je meer fijnknijpt. Deze Nieuw-Zeelandse vorm is naar mijn weten nog niet door de wetenschap beschreven.
Hoe dan ook, na even flink wat heen en weer geschud te zijn kwamen we met de schrik vrij, en konden we er vandoor gaan. Niemand heeft er zelfs enig letsel aan over gehouden.
Die middag togen we naar het verlaten strand van Okato, waar we de rest van de dag doorbrachten met het omleiden van de rivier. Ook spannend.
Dat hebben we geweten. Het zou een zeer spannend avontuur worden. Van een soort van spannend dat goed beschouwd niet leuk meer is.
Het begon met een bruggetje over een woeste bergbeek. We moesten die brug wel nemen, want het ravijn was te diep en de stroom was te wild om zonder brug over te steken. Maar ik herkende de planten die zich over de brug kronkelden: wilde wringerd. Een zeer gevaarlijk plantje uit de andere wereld, dat plotseling met zijn ranken omhoog kan schieten zodra je er op staat, en je dan omstrengelt. Uiteindelijk wordt je helemaal omgeven door de ranken, waarna de plant je weliswaar in leven houdt, maar wel op je parasiteert, en je langzaamaan steeds verder vegeteert.
Ik was nog maar net op tijd om de kinderen te waarschuwen, want Jitse stond er al bijna op met zijn lompe voeten. Maar gelukkig konden we heel voorzichtig er langs manouvreren over de leuningen van de brug. Dat moest wel zeer voorzichtig gebeuren, want zoals algemeen bekend is wilde wringerd erg gevoelig voor trilligen. Bij het geringste vermoeden van dierlijk leven in z'n omgeving kan een rank omhoog schieten, en begint dan gevaarlijk rond te zwaaien in de hoop een slachtoffer te raken.
Helaas was het niet gedaan met het gevaar toen we die hindernis genomen hadden. Voor ons lag een veldje met grote keien en rotsblokken, wat er verradelijk lieflijk uit zag. Ik wist dat er iets mis mee was, maar kon de vinger er niet opleggen. Ik waarschuwde allen zeer voorzichtig te zijn, en we slopen het veld over.
Opeens wist ik het: kolder-bolders. Weliswaar in hun aard niet zo kwaadaardig als wilde wringerd, maar net zo gevaarlijk.
Kolder-bolders zijn op grote keien lijkende entiteiten die, als ze uit hun sluimertoestand ontwaken, tot levensgevaarlijke springerij kunnen komen. Het begint met een argeloze voorbijganger die per ongeluk een voet op zo'n kei zet. De kei begint te trillen. Daarna begint de kei te schudden. Dan verheft de kei zich een eindje in de lucht, al schuddend. En dan begint het gebonk en gehops, alsof het stuiterballen zijn - maar dan wel levensgevaarlijke. Nodeloos om te zeggen wat er gebeurt als je door zo'n kolderbolder geraakt wordt. De ellende is dat als er eentje begint, deze ontegenzeggelijk een keer tegen een andere opbotst, waardoor die ook wakker wordt en begint te trillen, schudden en bonken. En als snel is er een enorme kettingreaktie gaande van bonkende botsende stuiterende kolderbolders. Uiteindelijk dooft dit wel weer uit, maar dan is de schade vaak al enorm.
De wetenschap is er nog niet over uit of het verschijnsel nou een fysische aard heeft, of dat het levende wezens zijn die er precies uitzien alsof het stenen zijn. Het laatste onderzoeksteam dat gepoogd heeft het verschijnsel te onderzoeken werd compleet tot moes geplet in het onderzoeksveld teruggevonden. Hun verzamelde gegevens liggen nog steeds in dat betreffende veld: tot nu toe heeft niemand het aangedurfd de logboekverslagen van het onderzoeksteam uit het veld te halen uit angst om opnieuw een kettingreaktie te ontketenen.
Helaas heb ik het probleem niet goed aangepakt, want toen ik ze waarschuwde raakten de kinderen in paniek en in de vlucht die daarop volgde raakte er eentje een kolderbolder.
Ingeborg heeft met gevaar voor eigen leven prachtige foto's gemaakt van de springende rotsblokken, maar helaas is haar camera geplet door een van de kolderbolders. Jullie zullen ons dus op ons woord moeten geloven. We konden ons net op tijd redden door de heuvel op te vluchten - kolderbolders zijn er niet goed in om tegen de zwaartekracht in een heuvel op te hupsen. De grotere keien zijn daar uiteraard totaal niet goed in; de kleinere kwamen ons helaas wel gedeeltelijk achterna, waardoor we uiteindelijk een boom in moesten vluchten. De situatie was zeer penibel, en af en toe was het zelfs kantje boord, maar we hebben het gehaald.
Wie dacht dat daarmee de avonturen voorbij waren heeft het mist. Ik herkende onmiddelijk de bomen die daar rondom stonden: grijphout. Ik waarschuwde nog, maar Jitse was kennelijk zo uitgelaten door de ontsnapping en het feit dat de kolderbolders weer langzaamaan tot rust kwamen. Ik denk dat er een stuk spanning van Jitse afviel, en in een uitgelaten bui ging hij aan een stuk grijphout zitten trekken. Dat is dus iets wat je nooooit moet doen.
En ja hoor, het ging mis. Jitse werd opgelicht. Eerst gaat dat nogal voorzichtig en rustig, en Jitse was dan ook meer verbaasd en vrolijk dan dat hij de ernst van de situatie inzag...
Voor we het wisten werd ook Ibrich gegrepen. En dat ging er al een stuk minder vriendelijk aan toe.
Maar de boom had andere plannen met haar dan uitknijpen. Ineens hing ze ondersteboven en werd ze uitgeschud.
Persoonlijk denk ik dat het een speciale zeldzame Nieuw-Zeelandse vorm van grijphout is, eentje die meer geinteresseerd is in je uitschudden. Aziatisch grijphout kan je echt helemaal vermorzelen, terwijl Amerikaans grijphout je meer fijnknijpt. Deze Nieuw-Zeelandse vorm is naar mijn weten nog niet door de wetenschap beschreven.
Hoe dan ook, na even flink wat heen en weer geschud te zijn kwamen we met de schrik vrij, en konden we er vandoor gaan. Niemand heeft er zelfs enig letsel aan over gehouden.
Die middag togen we naar het verlaten strand van Okato, waar we de rest van de dag doorbrachten met het omleiden van de rivier. Ook spannend.
donderdag 14 april 2011
Stralende toekomst
In de krant stond dit:
Nee, hier zitten we goed. Nieuw Zeeland heeft geen kerncentrales. In Nederland staat er menig kerncentrale zo dicht mogelijk tegen de grens aangeplakt, bij de Duitsers en Belgen. Want kerncentrales zijn dan wel superveilig, je zet ze als land toch het liefst op een plek neer waar zo weinig mogelijk eigen land er last van heeft, en zo veel mogelijk buitenland er van mag genieten. Buitenland stemt immers niet. Maar buitenland is hier in Nieuw Zeeland minstens 1000 kilometer verderop, en dan heb je er toch wat minder last van.
De kans dat wij vanuit Japan een radioaktief soepje toegespoeld krijgen waar lichtgevende vissen uit te voorschijn springen is hier ook tamelijk nihil. De luchtstromen over de wereld zijn eerder Oost/West dan dat ze de equator oversteken, en in zee verdund alles heel zwaar, en kan het veel minder kwaad (want we ademen nou eenmaal geen zeewater, dus is het onwaarschijnlijk dat het terecht komt op de plaats waar het het meest kwaad kan, namelijk de longen).
Ik vind het erg sneu voor de Japanners, maar voor de natuur is deze kernramp een zegen. Er schijnen nu behoorlijke hoeveelheden radioaktief water terug te stromen in zee, en er gaan al stemmen op voor een visverbod.
Als we uitgaan van het ergste scenario, dan zal er op z'n best 10% van de vispopulatie het loodje leggen - en dat is waarschijnlijk een heel zware overschatting. De huidige sterfte onder de meeste vispopulaties op de wereld loopt tegen de 90% per jaar, wegens de visserij - die als basisprincipe heeft: er uit ragen voordat buurman het er uit raagt. En wat wordt er nou net als eerste verboden bij een vette radioaktieve besmetting van het zeemilieu??? Juist!
Daar komt ook nog eens bij dat radioaktiviteit vooral op de lange termijn werkt, en dus exclusief van invloed is op die 0.3% van de organismen die zo dom zijn om langer dan een paar jaar te leven. Goed, er zal even wat stevig afgemuteerd worden bij welliefst 2.7% van de dieren, en inderdaad, die mutaties die worden ook in kortlevende soorten doorgegeven aan volgende generaties, maar met tien miljoen eitjes per gemiddelde vrouwtjesvis is de aanwas groot genoeg om die mutanten er bij de volgende generatie meteen evolutionair uit te knikkeren - het gros van de mutaties is sowieso al lethaal.
Kortom: voor het zeemilieu hoeven we ons niet zorgen te maken, bij kernrampen als deze. Dat milieu vaart er uitstekend bij, en voor de meeste dieren en planten is het zelfs een zegen. Omdat zeven keer per jaar een zware boomkor over je kop nou eenmaal een stuk dodelijker is dan een zeer verdund gif dat je misschien over x jaar eens ziek maakt, en dat ook nog eens vanzelf uitgewerkt raakt.
Waarmee ik geenszins wil beweren dat we de hele wereld maar vol moeten plempen met kerncentrales, want ze zijn wel peperduur, de grondstof is zeer eindig, en ze zijn ongezond voor mensen als langlevende soort bij uitstek.
De exploitant van Fukushima I, Tepco, liet dinsdag echter weten te vrezen dat de gelekte hoeveelheid radioactiviteit uiteindelijk die van Tsjernobyl overschrijdt. 'De stralingslekkage is niet geheel gestopt', aldus een functionaris van het bedrijf tegen verslaggevers.
Nee, hier zitten we goed. Nieuw Zeeland heeft geen kerncentrales. In Nederland staat er menig kerncentrale zo dicht mogelijk tegen de grens aangeplakt, bij de Duitsers en Belgen. Want kerncentrales zijn dan wel superveilig, je zet ze als land toch het liefst op een plek neer waar zo weinig mogelijk eigen land er last van heeft, en zo veel mogelijk buitenland er van mag genieten. Buitenland stemt immers niet. Maar buitenland is hier in Nieuw Zeeland minstens 1000 kilometer verderop, en dan heb je er toch wat minder last van.
De kans dat wij vanuit Japan een radioaktief soepje toegespoeld krijgen waar lichtgevende vissen uit te voorschijn springen is hier ook tamelijk nihil. De luchtstromen over de wereld zijn eerder Oost/West dan dat ze de equator oversteken, en in zee verdund alles heel zwaar, en kan het veel minder kwaad (want we ademen nou eenmaal geen zeewater, dus is het onwaarschijnlijk dat het terecht komt op de plaats waar het het meest kwaad kan, namelijk de longen).
Ik vind het erg sneu voor de Japanners, maar voor de natuur is deze kernramp een zegen. Er schijnen nu behoorlijke hoeveelheden radioaktief water terug te stromen in zee, en er gaan al stemmen op voor een visverbod.
Als we uitgaan van het ergste scenario, dan zal er op z'n best 10% van de vispopulatie het loodje leggen - en dat is waarschijnlijk een heel zware overschatting. De huidige sterfte onder de meeste vispopulaties op de wereld loopt tegen de 90% per jaar, wegens de visserij - die als basisprincipe heeft: er uit ragen voordat buurman het er uit raagt. En wat wordt er nou net als eerste verboden bij een vette radioaktieve besmetting van het zeemilieu??? Juist!
Daar komt ook nog eens bij dat radioaktiviteit vooral op de lange termijn werkt, en dus exclusief van invloed is op die 0.3% van de organismen die zo dom zijn om langer dan een paar jaar te leven. Goed, er zal even wat stevig afgemuteerd worden bij welliefst 2.7% van de dieren, en inderdaad, die mutaties die worden ook in kortlevende soorten doorgegeven aan volgende generaties, maar met tien miljoen eitjes per gemiddelde vrouwtjesvis is de aanwas groot genoeg om die mutanten er bij de volgende generatie meteen evolutionair uit te knikkeren - het gros van de mutaties is sowieso al lethaal.
Kortom: voor het zeemilieu hoeven we ons niet zorgen te maken, bij kernrampen als deze. Dat milieu vaart er uitstekend bij, en voor de meeste dieren en planten is het zelfs een zegen. Omdat zeven keer per jaar een zware boomkor over je kop nou eenmaal een stuk dodelijker is dan een zeer verdund gif dat je misschien over x jaar eens ziek maakt, en dat ook nog eens vanzelf uitgewerkt raakt.
Waarmee ik geenszins wil beweren dat we de hele wereld maar vol moeten plempen met kerncentrales, want ze zijn wel peperduur, de grondstof is zeer eindig, en ze zijn ongezond voor mensen als langlevende soort bij uitstek.
woensdag 13 april 2011
A.E.U.
Na lang beraad heb ik besloten een organisatie in het leven te roepen: de A.E.U., oftewel de Algemene Elitaire Unie.
Dit is een zeer elitaire organisatie met een brede orientering en doelstelling, welke zo verschrikkelijk elitair is, dat er meteen na oprichting al een ledenstop ingesteld moest worden. Er is thans één lid, tevens erelid (en tevens oprichter).
Ik ben thans nog bezig de statuten van de organisatie op te stellen. De eerste zeven artikelen van de statuten luiden als volgt.
Dit zijn zo de eerste zeven artikelen van de statuten - er is nog ruimte voor extra artikelen van soortgelijke aard, en mensen die een goede voordragen kan ik op de lijst van aspirant-leden plaatsen. De heren Kuiper en Rouvoet van de ChristenUnie gingen U reeds voor.
Ook heb ik mijn connecties aangewend. Welingelichte kringen beweren dat deze statuten richtinggevend zullen zijn voor de grondwetsherziening van de Staat der Nederlanden, welke op 17 november 2013 doorgevoerd zal worden.
Dus denk goed na als U daadwerkelijk nieuwe artikelen aan wilt dragen.
Dit is een zeer elitaire organisatie met een brede orientering en doelstelling, welke zo verschrikkelijk elitair is, dat er meteen na oprichting al een ledenstop ingesteld moest worden. Er is thans één lid, tevens erelid (en tevens oprichter).
Ik ben thans nog bezig de statuten van de organisatie op te stellen. De eerste zeven artikelen van de statuten luiden als volgt.
artikel 1. De organisatie is geheten de Algemene Elitaire Unie, voortaan te noemen A.E.U., en streeft haar doelen na. Deze doelen zijn breed georienteerd.
artikel 2. De A.E.U. stelt dat er in haar statuten expliciet niet plaats is voor elementen die gebaseerd zijn op de islamitische wetgeving, de Sharia. De A.E.U. distantieert zich uitdrukkelijk van de Sharia.
artikel 3. De A.E.U. stelt dat er in haar statuten expliciet niet plaats is voor elementen die gebaseerd zijn op het communistisch manifest. De A.E.U. distantieert zich uitdrukkelijk van het communistisch manifest.
artikel 4. De A.E.U. stelt dat er in haar statuten expliciet niet plaats is voor elementen die gebaseerd zijn op de Kama Sutra. De A.E.U. distantieert zich uitdrukkelijk van de Kama Sutra.
artikel 5. De A.E.U. stelt dat er in haar statuten expliciet niet plaats is voor elementen die gebaseerd zijn op de Ayurveda. De A.E.U. distantieert zich uitdrukkelijk van de Ayurveda.
artikel 6. De A.E.U. stelt dat er in haar statuten expliciet niet plaats is voor elementen die gebaseerd zijn op de Platte Gids, het lijfboek van de Flat Earth Society. De A.E.U. distantieert zich uitdrukkelijk van de Platte Gids.
artikel 7. De A.E.U. stelt dat er in haar statuten expliciet niet plaats is voor elementen die gebaseerd zijn op de Code Tabaksblat. De A.E.U. distantieert zich uitdrukkelijk van de Code Tabaksblat.
Dit zijn zo de eerste zeven artikelen van de statuten - er is nog ruimte voor extra artikelen van soortgelijke aard, en mensen die een goede voordragen kan ik op de lijst van aspirant-leden plaatsen. De heren Kuiper en Rouvoet van de ChristenUnie gingen U reeds voor.
Ook heb ik mijn connecties aangewend. Welingelichte kringen beweren dat deze statuten richtinggevend zullen zijn voor de grondwetsherziening van de Staat der Nederlanden, welke op 17 november 2013 doorgevoerd zal worden.
Dus denk goed na als U daadwerkelijk nieuwe artikelen aan wilt dragen.
dinsdag 12 april 2011
Heftige luchten
Een van onze favoriete strandjes is Tapuae, waar een klein rivierdal uitkomt aan een meestal totaal verlaten strand. En, je kunt het ook nog fietsen, want het is in totaal zo'n 3 km ver weg.
Die dag wilde ik zelf de groene flits wel eens fotograferen, dus ik had de hele mikmak mee te zeulen. Onder het motto "waarom zou je iets makkelijk doen als het moeilijk kan", zeg maar, want die groene flits op een foto krijgen is natuurlijk niet eenvoudig.
Maar niks daarvan hoor. Vette luchten kwamen er van over zee aanzetten, en de atmosfeer was dusdanig instabiel dat er ook een halo te zien was om de zon.
Dus, bij gebrek aan beter, dan dat maar gefotografeerd.
Hetgeen ook wel weer erg mooie plaatjes opleverde.
Die dag wilde ik zelf de groene flits wel eens fotograferen, dus ik had de hele mikmak mee te zeulen. Onder het motto "waarom zou je iets makkelijk doen als het moeilijk kan", zeg maar, want die groene flits op een foto krijgen is natuurlijk niet eenvoudig.
Maar niks daarvan hoor. Vette luchten kwamen er van over zee aanzetten, en de atmosfeer was dusdanig instabiel dat er ook een halo te zien was om de zon.
Dus, bij gebrek aan beter, dan dat maar gefotografeerd.
Hetgeen ook wel weer erg mooie plaatjes opleverde.
maandag 11 april 2011
Herfst
Spring springs forward, Fall falls back...schijnen de Amerikanen te zeggen, maar dat leerde ik pas hier aan de andere kant van de aardbol.
Volgens de thesaurus heeft het engelse woord spring verschillende betekenissen. Lente natuurlijk, het seizoen na de winter. Maar ook ontspringen, bron, springveer, veerkrachtig, een sprong. Op dit moment voel ik me verre van springerig. Mijn gedachten zijn nog regelmatig bij het gebeurde in Brazilie dat nog heel onwerkelijk voelt. Iedere keer denk ik maar weer dat ik die arme jongen zo heb ingehamerd dat hij zijn tanden moest poetsen, omdat ze nog lang meemoesten terwijl hij nooit ouder zou worden dan 15.
Het is maar goed dat je zulk soort verschrikkelijke dingen niet van te voren weet.
En dan de herfst. Vorige week zondag is de wintertijd ingegaan en is het 's ochtends dus een uur langer licht, en 's avonds al weer vroeg donker. Tegelijkertijd is het meteen ook een stuk kouder en beginnen de bladeren nu echt te vallen. Of de rest van onze langverwachte tomaten nog rijp zal worden daar heb ik een hard hoofd in.
Net bij de buurtsuper viel het me op dat iedereen zich alweer een stuk warmer uitgedost had. Maar ondanks wind en regen natuurlijk nog wel op blote voeten. Een beetje kiwi geeft niet om een buitje. Ook Jitse en Ibi komen nog regelmatig thuis zonder schoenen. Maar ik zit hier op de bank met een warme trui en een lekkere sjaal aan, en toch voelt mijn neus nog koud. Ik zal zo ons electrische kacheltje maar eens aan doen.
Dat wordt nog wat straks als het echt winter is, in ons houten zomerhuis. De woonkamer en de keuken, waarin Rinke en ik ook slapen is een ruime 30 m2 bij4 m hoog en heeft rondom ramen. In totaal 7 om precies te zijn. En allemaal uiteraard van enkel glas.
We hebben er zelf voor gekozen moet je maar denken.
Op het werk was er vorige week traditiegetrouw natuurlijk weer een hoop onzekerheid over welke kant de klok nu ook alweer op moest, en hoe laat het dan zou wezen, totdat de secretaresse met de titel van dit stukje kwam. Die houden we erin.
zondag 10 april 2011
Verborgen talenten
Soms heb je dat er door een of ander onnozel toeval ineens een verborgen talent te voorschijn komt. Dat je bij voorbeeld ontdekt dat je heel goed bent in scheten laten terwijl je op de kop staat, maar dat je dat voorheen nog niet wist omdat je dat gewoon nooit geprobeerd had. Misschien zou ik zelf wel ontzettend geslaagd zijn als politicus (nou we het toch hebben over scheten laten en op de kop staan), of als commissaris van een multinational - ware het niet dat ik geen zin heb in allerlei maniertjes te bedenken om pubers met rare mobiele-abonnements-constructies zoveel mogelijk geld uit de zak te kloppen. Maar dit is weer een dwarsstraat waar veel over te zeggen is, maar wat we maar niet zullen doen.
Hoe dan ook, onze Ibrich heeft ook bij toeval een talent ontdekt, want in een onbewaakt ogenblik heeft ze zich vergrepen aan de digitale camera van mama. Nou is dat niet zo'n patserig zwaar toeterding als waar haar vader mee rondloopt, maar toch kun je er ook foto's mee maken. Mij is dat ding te ingewikkeld: veel te weinig knopjes, en laatst bleek dat ik allemaal korte filmpjes van stukken lucht en halve benen er mee gemaakt had in een poging enkele foto's te nemen. Nou ja.
Ibrich wist echter al de afdrukknop te vinden, en ook was ze in staat om de zelfontspanner te bedienen - dat is het knopje waarmee hij eerst een tijdje piept en dan pas een foto neemt, in plaats van meteen te flitsen en te klikken.
En ziehier het resultaat. De focus ligt af en toe wat moeilijk - maar ja, dat krijg je, geen scherpstelring op die nieuwerwetse camera's. Niet dat dat bij deze selectie erg opvalt, maar dat komt vooral omdat ik die 80% van de foto's die enkel bestond uit vage schimmen maar weggegooid heb. En zo gaat een professioneel fotograaf immers ook te werk: 300 keer klikken, één geslaagde foto. Ze heeft al een uitstekende succesratio dus!
Hoe dan ook, onze Ibrich heeft ook bij toeval een talent ontdekt, want in een onbewaakt ogenblik heeft ze zich vergrepen aan de digitale camera van mama. Nou is dat niet zo'n patserig zwaar toeterding als waar haar vader mee rondloopt, maar toch kun je er ook foto's mee maken. Mij is dat ding te ingewikkeld: veel te weinig knopjes, en laatst bleek dat ik allemaal korte filmpjes van stukken lucht en halve benen er mee gemaakt had in een poging enkele foto's te nemen. Nou ja.
Ibrich wist echter al de afdrukknop te vinden, en ook was ze in staat om de zelfontspanner te bedienen - dat is het knopje waarmee hij eerst een tijdje piept en dan pas een foto neemt, in plaats van meteen te flitsen en te klikken.
En ziehier het resultaat. De focus ligt af en toe wat moeilijk - maar ja, dat krijg je, geen scherpstelring op die nieuwerwetse camera's. Niet dat dat bij deze selectie erg opvalt, maar dat komt vooral omdat ik die 80% van de foto's die enkel bestond uit vage schimmen maar weggegooid heb. En zo gaat een professioneel fotograaf immers ook te werk: 300 keer klikken, één geslaagde foto. Ze heeft al een uitstekende succesratio dus!
zaterdag 9 april 2011
Tomatenoogst
Na lang en geduldig wachten is het eindelijk zo ver. Onze tomaten zijn rijp. Niet die van dat zielige struikje dat ik in de supermarkt gekocht had als veelbelovende potplant. Nee, die wilde nooit echt aanslaan, kukelde om bij het minste zuchtje wind en heeft met veel water en stutwerk ongeveer 8 tomaten aangeleverd, waarvan 4 of 5 door vogels of slakken aangevreten.
Nee, die van onze woeste explosief groeiende tomatenjungle onder het wasdroogrek.
Hoe ze daar zijn gekomen? Joost mag het weten, maar toen ik op een dag onkruid aan het wieden was zag ik iets wat een beetje op een tomatenplant leek. Dus maar laten staan. En het werd groter en groter en groter en kreeg steeds meer gele bloemetjes. Nadat we op vakantie waren geweest was ons hele loopje naar het wasrek door een stuk of drie van deze opportunisten ondergegroeid, en ook het betreden van de auto, die ernaast geparkeerd staat werd een acrobatische toer, want we wilden natuurlijk niet onze oogstopbrengst in gevaar brengen.
En nu eindelijk, het is zover. De eerste oogst is binnen!
Boordevol vitamientjes en mineralen, biologisch en van eigen bodem!
En, in een hap op!
Vandaag was er weer eentje rijp. Helaas was ik niet de eerste die dat ontdekt had.
Volgend jaar maar weer proberen, en wat beter "dieven" ....
Of dat hele ding er meteen uittrekken natuurlijk.
vrijdag 8 april 2011
Zeilwieler
Netwerken. Contacten. Altijd goed voor je carriere. Daar kun je niet jong genoeg mee beginnen.
Zo kwam onze Jitse op het strand een jochie tegen waarmee hij voor de zomervakantie nog in de klas gezeten had. En als je dan ook nog een moeder hebt die even voor je gaat lobbyen dan kun je veel mooie dingen beleven.
En kijk 'm eens stoer sjeeezen. Met drie eee's.
Zo kwam onze Jitse op het strand een jochie tegen waarmee hij voor de zomervakantie nog in de klas gezeten had. En als je dan ook nog een moeder hebt die even voor je gaat lobbyen dan kun je veel mooie dingen beleven.
En kijk 'm eens stoer sjeeezen. Met drie eee's.
woensdag 6 april 2011
Pouakai
Onlangs de middelste berg op geweest die boven ons dorpje uittorent: Pouakai. Zie voor een geologische uitleg hier.
Het bijzondere aan deze trip was dat het deze dag af en toe even flink bewolkt was; om vervolgens een half uur later weer flink op te klaren. Dat leverde wat aardige stemmige foto's op.
Als altijd: klik op de foto voor grotere versie. Ctrl-+ wil ook wel eens helpen.
Afdalen van de top door de mistflarden
Het gebied staat vol met zulk soort kale bomen. Volgens DOC (de overheidsinstantie die de natuurgebieden beheert) stamt dit uit de tijd dat possums nog niet zo goed bestreden werden als nu; ze zouden hele bossen kaalgevreten hebben, waarna de zoute wind en het barre klimaat op deze hoogte de rest deed.
Hoeveel hier van juist is kan ik niet beoordelen; als ik als bioloog kijk naar de muskusratbestrijding in Nederland dan weet ik wel dat dat waarschijnlijk een dure geld-over-de-balk-smijterij is. Bij een beest dat tot 50 jongen per jaar op de wereld kan zetten is die anderhalve die er dan door een muskusratvanger gepakt wordt een druppel op de gloeiende plaat die helemaal niets uitmaakt. Of de possum-bestrijding hier net zo onzinnig is weet ik niet; gevaarlijk is het wel want ze strooien doodleuk met cyanide rond.
De meanderende bovenloop van de Stony River
Het pad door het Ahukawakawa moeras. Op de achtergrond Pouakai. Dit moeras is een groot hoogveengebied dat ontstaan is in de vlakte tussen Pouakai en de grote berg Taranaki, doordat de uitgang van Stony River geblokkeerd raakte. Hierdoor kan het water niet weg uit deze ingesloten hoogvlakte.
Blik naar beneden door de bossen. Opvallend zijn hier de grote aantallen boomskeletten. Ook dit zou het werk van possums zijn.
Uitzicht op de kust en de stad beneden. Ware het niet dat er een lekkere vette wolk voor hangt.
Het bijzondere aan deze trip was dat het deze dag af en toe even flink bewolkt was; om vervolgens een half uur later weer flink op te klaren. Dat leverde wat aardige stemmige foto's op.
Als altijd: klik op de foto voor grotere versie. Ctrl-+ wil ook wel eens helpen.
Hoeveel hier van juist is kan ik niet beoordelen; als ik als bioloog kijk naar de muskusratbestrijding in Nederland dan weet ik wel dat dat waarschijnlijk een dure geld-over-de-balk-smijterij is. Bij een beest dat tot 50 jongen per jaar op de wereld kan zetten is die anderhalve die er dan door een muskusratvanger gepakt wordt een druppel op de gloeiende plaat die helemaal niets uitmaakt. Of de possum-bestrijding hier net zo onzinnig is weet ik niet; gevaarlijk is het wel want ze strooien doodleuk met cyanide rond.
zondag 3 april 2011
Verschrikkelijk bericht.
Vanmorgen toen ik lekker lui in bed even mijn email ging lezen zag ik een mailtje van Eliana uit Ileus in mijn mailbox. Ha leuk dacht ik.
Maar dat was het niet.
Het was een heel kort mailtje. Martim is vermoord.
Wie onze blog gevolgd heeft toen we in Brazilie woonde herrinnert zich hem nog wel. Destijds een straatjongetje van net 12, die heel sociaal en pienter was maar niet kon lezen en schrijven. Siep maakte zich er nog boos over. "Wat voor kansen heeft zo'n kind nou "Pienter als hij is".
De kinderen werden dikke vriendjes van ons. Ze kwamen vaak bij ons thuis. We gingen met hen op pad en soms kwamen ze logeren. We probeerden hen, vooral Martim te stimuleren om te leren lezen en schrijven. Toen we weggingen hoorden we dat ze zich ingeschreven hadden op een school en het er leuk vonden.
Maar het mocht niet zo wezen. Moeder kon niet genoeg verdienen in Ileus met haar
zelfgemaakte sieraden, en had ook wat drugsproblemen. Ze vertrok met de kinderen naar Rio de Janeiro. Van Eliane hoorden we af en toe nog wat over hen. Dan waren ze weer een poosje bij hun grootmoeder, dan weer een poosje in Rio.
Vaak dachten we aan hen en haalden goede herinneringen op. Samen met Thomas was Martim de reden dat wij destijds besloten in Ileus te blijven. En een grote reden om vanuit Nederland niet terug te gaan naar Ileus op vakantie was dat zij er toch niet zouden zijn en zonder hen is Ileus niet hetzelfde. We zouden hen alleen nog maar meer missen.
Maar de wereld is voorgoed veranderd. Martim is vermoord. Afgemaakt. Drie kogels maakten een einde aan zijn leven. Het motief is niet bekend. Waarschijnlijk woonden ze in een niet al te beste wijk. Drugsdealers, politie met een hekel aan staatkinderen? Je weet het niet.
Nida heeft het er vaak over. Ze voelt zich onveilig in Brazilie. Elke dag worden
er om haar heen mensen overvallen. Een paar weken geleden werd zij ook overvallen en haar auto en alles wat ze bij zich had afgepakt.
Martin was altijd zo lief en sociaal. Zoveel mensen in Ileus kenden hem en droegen hem een goed hart toe. Een jongen van 14 jaar. Onbegrijpelijk.
En wat moet er nu van Lotus (nu 9) en Penelope (nu 11) worden nu hun grote broer er niet meer is?
Verschrikkelijk.
vrijdag 1 april 2011
De onvrije vrijheid
In den beginne, toen we hier net zaten, bekeek ik nog wel eens een online krant vanuit Nederland. Maar de laatste tijd doe ik dat niet veel meer, want je wordt strontmisselijk van.
Niet zozeer vanwege het nieuws; dat is in wezen toch altijd hetzelfde, al decennia lang. Het gaat meer om de sfeer.
Punt is namelijk dat veel kranten mogelijkheid geven voor internetgebruikers om reakties te plaatsen. En als je die leest krijg je een (wellicht wat vertekend maar toch) behoorlijk beeld van wat er zoal leeft in Nederland - en da's niet al te best.
Ik zal wat voorbeelden geven:
Of van dezelfde pagina:
Of van een wat serieuzer forum:
Laatst hadden de buren tegenover ons een trouwfeest waar het halve dorp op uitgenodigd was. Er wonen hier twee-en-een-halve Nederlandse gezinnen in het dorp, en die waren dus ook aanwezig. Ik heb nooit zo begrepen waarom mensen die lang niet meer in Nederland wonen soms zo negatief over hun land kunnen doen, want goed, het is er niet ideaal, maar qua organisatie hoort het toch tot de betere landen van de wereld, en nergens is het perfect. Maar nu moest ik tegenover de andere Nederlanders erkennen dat ik zelf vooral een heel negatief gevoel bij mijn eigen land heb, en dat is best triest om te constateren.
Natuurlijk, kankeraars heb je altijd. Het gezanik over "corrupte politici", "hoge haagse heren", of "de pan uit rijzende criminaliteit" is er altijd al geweest, ondanks het feit dat Nederland steevast in de top tien zit van landen met minste corruptie en criminaliteit. Zulk soort wereldvreemd geweeklaag is van alle tijden, en daar hoef je je niet al te druk om te maken.
Sinds Fortuyn echter is er een ander soort geklaag bij gekomen, en is er een zeer gespannen en negatieve sfeer ontstaan, waar ik liefst zo ver mogelijk weg van blijf. Het is niet alleen zeer politiek correct geworden om maar zo politiek-oncorrect mogelijk te zijn, maar dat moet dan ook nog geventileerd worden met een ongekende grofheid en negativiteit. En dat beperkt zich niet meer tot een paar zure idioten die vinden dat ze het volste recht hebben om gehoord te moeten worden.
Iedereen mag best weten dat de opkomst van Geert Wilders en zijn partij voor mij persoonlijk reden zou zijn om nooit meer naar Nederland terug te keren. Want ik wil niet wonen in een land waar de (nog net niet) grootste politieke partij fascistische tendenzen heeft, en waar het politieke midden niet weet hoe goed het z'n best moet doen om daar achter aan te hobbelen in de hoop wat stemmetjes op te vangen die over het randje vallen.
"Nou nou nou, wat een grote woorden", hoor ik sommige lezers denken. "Fascistische tendenzen, gaat dat niet wat ver?". Nee dat gaat niet te ver. Moet de waarheid niet gezegd worden, volgens Grote Geert zelf?
Daarom even wat uitspraken van de heer Wilders hier geciteerd:
Zo, die zit. Hier wordt dus expliciet gepleit voor het toekennen van minder grondwettelijke rechten aan moslims. We hebben dus in Nederland burgers met normale rechten, en moslims zonder normale rechten, aldus Wilders. Het verkiezingsprogramma van de PVV heb ik er op nageslagen; daar staat dat ook in.
Bovendien is het nieuw voor mij dat de spelregels in Nederland kennelijk zo zijn, dat je als hele groep uitdrukkelijk een verbond van gehoorzaamheid moet ondertekenen om basale grondwettelijke rechten te kunnen genieten.
Er is een woord dat hedentendage taboe is, maar daarom niet minder van toepassing: fascistisch! Cohen kreeg half Nederland over zich heen toen hij hier naar hintte, maar ik krijg bij een pleidooi voor speciale wetten en rechten voor verschillende bevolkingsgroepen toch een heel vies gevoel van deja-vu.
En nog wat uitspraakjes hieronder om het grote publiek te masseren voor eventuele toekomstige anti-moslim-wetgeving of deportatie:
En het gaat er in als zoete koek. Dus hebben we een Nederland waarin Iraakse vrienden van ons regelmatig op een dikke middelvinger van volslagen onbekenden getrakteerd worden, waar de vrouw van dat gezin op straat geen hoofddoek meer durft te dragen, en waar ze doodleuk een oude fiets door de voorruit gekeild kregen. Waar een half-Nederlandse, half-Marokkaanse vrouw bedolven wordt onder de hatemail als ze in de krant beschrijft tegen wat voor reakties ze oploopt.
Waar op internetfora een moslim die zich afvraagt of er grenzen aan de vrijheid van meningsuiting zitten, neergesabeld wordt alsof hij ter plekke de Jihad aan het uitvoeren is, en in werkelijk geen enkele reaktie enige bijval krijgt. En dat is nog wel Trouw; bij de Krant van Schreeuwend Nederland gaat dat er nog wel wat even anders aan toe!
Ik ben er van overtuigd dat als Geert morgen oproept om die moslims een lesje te leren, de knuppels en moletov-coctails zo uit de kast komen, en duizenden Nederlanders zo bereid zijn om een nieuwe kristalnacht op te voeren. Wilders heeft zelf ook gezegd dat hij vindt dat er van rassenrellen niet per se een negatieve werking uitgaat.
Op zich denk ik dat Wilders zelf diep in z'n hart niet zo ver wil gaan. Het probleem is dat een aanzienlijk deel van z'n aanhang dat wel wil. En dat Wilders zichzelf een gevangene van z'n eigen aanhang heeft gemaakt, omdat hij de zoete geur van succes geroken heeft, en hij weet dat hij de blits maakt met zulke uitspraken. Wilders en z'n aanhang zitten elkaar op te fokken in een steeds verder gaande spiraal van radicalisering en extremisme. En ook partijen die voorheen gematigd waren weten niet hoe ze zich in gekke bochten moeten wringen om daar een graantje van mee te pikken. En dan natuurlijk de moslimgemeenschap zelf. Als ik continu zulk soort dingen over mijn eigen bevolkingsgroep las, zou ik zelf ook ernstig radicaliseren.
Maar het zijn niet alleen de fascistische tendenzen waar ik moeite mee heb. Ook de volstrekte respectsloosheid voor anderen, het zuur, het chagrijn, de negativiteit. Waarmee ik me weer een op-en-top Nederlander toon, want dit schrijfsel begint hiermee ondertussen aardig zuur en negatief te worden.
Buiten schijnt de zon nu. Het valt hier op dat mensen op z'n minst heel respectvol en vriendelijk zijn in hun benadering van anderen. Vooralsnog bevalt het hier prima.
Niet zozeer vanwege het nieuws; dat is in wezen toch altijd hetzelfde, al decennia lang. Het gaat meer om de sfeer.
Punt is namelijk dat veel kranten mogelijkheid geven voor internetgebruikers om reakties te plaatsen. En als je die leest krijg je een (wellicht wat vertekend maar toch) behoorlijk beeld van wat er zoal leeft in Nederland - en da's niet al te best.
Ik zal wat voorbeelden geven:
Mijn hond weigert om in te stappen als er moslims in de bus zitten, hij vindt ze ver beneden z’n waardigheid. Mij maakt het niet uit, zolang ze maar netjes achterin zitten,….
Of van dezelfde pagina:
ik denk dat moslimhonden daar helemaal geen bezwaar tegen hebben, integendeel, mocht de ongelovige teef weerstand bieden dan zal de moslimhond die teef zondermeer verkrachten. Moet ze maar niet zo uitdagend met haar gat lopen de draaien.
Of van een wat serieuzer forum:
Niet serieus nemen dit pleidooi voor een "Westerse Islam". Het is jammer, maar het is al eeuwenlang strategie van de Islam om zich eerst welwillend op te stellen en aldus groot en sterk te groeien. Waarna men rucksichtlos de macht grijpt.
Laatst hadden de buren tegenover ons een trouwfeest waar het halve dorp op uitgenodigd was. Er wonen hier twee-en-een-halve Nederlandse gezinnen in het dorp, en die waren dus ook aanwezig. Ik heb nooit zo begrepen waarom mensen die lang niet meer in Nederland wonen soms zo negatief over hun land kunnen doen, want goed, het is er niet ideaal, maar qua organisatie hoort het toch tot de betere landen van de wereld, en nergens is het perfect. Maar nu moest ik tegenover de andere Nederlanders erkennen dat ik zelf vooral een heel negatief gevoel bij mijn eigen land heb, en dat is best triest om te constateren.
Natuurlijk, kankeraars heb je altijd. Het gezanik over "corrupte politici", "hoge haagse heren", of "de pan uit rijzende criminaliteit" is er altijd al geweest, ondanks het feit dat Nederland steevast in de top tien zit van landen met minste corruptie en criminaliteit. Zulk soort wereldvreemd geweeklaag is van alle tijden, en daar hoef je je niet al te druk om te maken.
Sinds Fortuyn echter is er een ander soort geklaag bij gekomen, en is er een zeer gespannen en negatieve sfeer ontstaan, waar ik liefst zo ver mogelijk weg van blijf. Het is niet alleen zeer politiek correct geworden om maar zo politiek-oncorrect mogelijk te zijn, maar dat moet dan ook nog geventileerd worden met een ongekende grofheid en negativiteit. En dat beperkt zich niet meer tot een paar zure idioten die vinden dat ze het volste recht hebben om gehoord te moeten worden.
Iedereen mag best weten dat de opkomst van Geert Wilders en zijn partij voor mij persoonlijk reden zou zijn om nooit meer naar Nederland terug te keren. Want ik wil niet wonen in een land waar de (nog net niet) grootste politieke partij fascistische tendenzen heeft, en waar het politieke midden niet weet hoe goed het z'n best moet doen om daar achter aan te hobbelen in de hoop wat stemmetjes op te vangen die over het randje vallen.
"Nou nou nou, wat een grote woorden", hoor ik sommige lezers denken. "Fascistische tendenzen, gaat dat niet wat ver?". Nee dat gaat niet te ver. Moet de waarheid niet gezegd worden, volgens Grote Geert zelf?
Daarom even wat uitspraken van de heer Wilders hier geciteerd:
Zo lang niet duidelijk is dat de Nederlandse moslimgemeenschap de orde en spelregels van de Nederlandse rechtsstaat van harte accepteert, ontbreekt het fundament van vertrouwen dat noodzakelijk is om grondwettelijke rechten en vrijheden in dezelfde mate toe te kennen als aan andere groepen in Nederland die deze orde en spelregels hebben gevormd en dragen.
Zo, die zit. Hier wordt dus expliciet gepleit voor het toekennen van minder grondwettelijke rechten aan moslims. We hebben dus in Nederland burgers met normale rechten, en moslims zonder normale rechten, aldus Wilders. Het verkiezingsprogramma van de PVV heb ik er op nageslagen; daar staat dat ook in.
Bovendien is het nieuw voor mij dat de spelregels in Nederland kennelijk zo zijn, dat je als hele groep uitdrukkelijk een verbond van gehoorzaamheid moet ondertekenen om basale grondwettelijke rechten te kunnen genieten.
Er is een woord dat hedentendage taboe is, maar daarom niet minder van toepassing: fascistisch! Cohen kreeg half Nederland over zich heen toen hij hier naar hintte, maar ik krijg bij een pleidooi voor speciale wetten en rechten voor verschillende bevolkingsgroepen toch een heel vies gevoel van deja-vu.
En nog wat uitspraakjes hieronder om het grote publiek te masseren voor eventuele toekomstige anti-moslim-wetgeving of deportatie:
"De tsunami van islamisering vormt een directe bedreiging van het voortbestaan van de wereld zoals wij die kennen en is het begin van het einde van westerse normen en waarden"
"Moslim-kolonisten. Want ze zijn niet gekomen om te integreren, maar om de boel hier over te nemen, om ons te onderwerpen."
Bovendien wil ik moslims aanmoedigen om Nederland vrijwillig te verlaten.
En het gaat er in als zoete koek. Dus hebben we een Nederland waarin Iraakse vrienden van ons regelmatig op een dikke middelvinger van volslagen onbekenden getrakteerd worden, waar de vrouw van dat gezin op straat geen hoofddoek meer durft te dragen, en waar ze doodleuk een oude fiets door de voorruit gekeild kregen. Waar een half-Nederlandse, half-Marokkaanse vrouw bedolven wordt onder de hatemail als ze in de krant beschrijft tegen wat voor reakties ze oploopt.
Waar op internetfora een moslim die zich afvraagt of er grenzen aan de vrijheid van meningsuiting zitten, neergesabeld wordt alsof hij ter plekke de Jihad aan het uitvoeren is, en in werkelijk geen enkele reaktie enige bijval krijgt. En dat is nog wel Trouw; bij de Krant van Schreeuwend Nederland gaat dat er nog wel wat even anders aan toe!
Ik ben er van overtuigd dat als Geert morgen oproept om die moslims een lesje te leren, de knuppels en moletov-coctails zo uit de kast komen, en duizenden Nederlanders zo bereid zijn om een nieuwe kristalnacht op te voeren. Wilders heeft zelf ook gezegd dat hij vindt dat er van rassenrellen niet per se een negatieve werking uitgaat.
Op zich denk ik dat Wilders zelf diep in z'n hart niet zo ver wil gaan. Het probleem is dat een aanzienlijk deel van z'n aanhang dat wel wil. En dat Wilders zichzelf een gevangene van z'n eigen aanhang heeft gemaakt, omdat hij de zoete geur van succes geroken heeft, en hij weet dat hij de blits maakt met zulke uitspraken. Wilders en z'n aanhang zitten elkaar op te fokken in een steeds verder gaande spiraal van radicalisering en extremisme. En ook partijen die voorheen gematigd waren weten niet hoe ze zich in gekke bochten moeten wringen om daar een graantje van mee te pikken. En dan natuurlijk de moslimgemeenschap zelf. Als ik continu zulk soort dingen over mijn eigen bevolkingsgroep las, zou ik zelf ook ernstig radicaliseren.
Maar het zijn niet alleen de fascistische tendenzen waar ik moeite mee heb. Ook de volstrekte respectsloosheid voor anderen, het zuur, het chagrijn, de negativiteit. Waarmee ik me weer een op-en-top Nederlander toon, want dit schrijfsel begint hiermee ondertussen aardig zuur en negatief te worden.
Buiten schijnt de zon nu. Het valt hier op dat mensen op z'n minst heel respectvol en vriendelijk zijn in hun benadering van anderen. Vooralsnog bevalt het hier prima.
Abonneren op:
Posts (Atom)
