Zucht

Het is weer zover. We moeten weer eens van leer trekken tegen dat zootje. Wat is het nu weer?

De krant van Schreeuwend Nederland bericht dat onze nationale dictatoriaaltjes van de PVV willen dat Greenpeace het land uitgezet wordt. Greenpeace beschadigt het imago van Nederland in het buitenland, en moet daarom van overheidswege het land uitgezet worden.

Weer erg opvallend dat een partij die "vrijheid" in haar naam voert opnieuw laat zien hoe ze denkt over vrijheid van meningsuiting: heilig, mits de mening overeenkomt met die van de PVV; zoniet, dan verbieden, het land uitzetten of opdoeken.
En nog zo'n vrijheidslievende partij, de VVD, voegt er aan toe dat particuliere instanties zoals de postcodeloterij verboden zou moeten worden om Greenpeace te steunen. Zo kennen we de liberale definitie van "vrijheid" weer: de overheid moet dus gaan controleren waar particulieren hun geld aan besteden. Ik snap niet hoe iemand die zich liberaal noemt het uit z'n bek krijgt.

Het rijtje wordt inmiddels lang en vermoeiend. Ik noem er maar een paar: lezingen die onwelgevallig zijn worden dankzij de PVV afgelast, de partij pleit voor het opdoeken van het KNMI omdat dat gangbare wetenschappelijke theorieen niet openlijk afvalt, ze roepen op tot het stopzetten van subsidies voor universiteiten die dingen verkondigen die hen niet aanstaan, en als kranten "te links" worden stellen ze kamervragen.

Het wordt nog erger als we het boekje van PVV-partijideoloog Bosma er op naslaan. Hier wordt er voor gepleit dat er lijsten aangelegd moeten worden met namen van mensen die heulen met de moslims of die anderszins verkeerde meningen aanhangen... En oh ja, deze redenering is ook leuk: Hitler is een socialist, volgens Bosma. Links dus. Volgens de algemene redenering: "Hitler was fout. Hitler was links. Dus alle linkse mensen zijn fout."
Dus: "Wespen steken je. Wespen zijn vogels. Dus alle vogels steken." Dat soort van logica.

Het enge is nog wel dat zulk soort praat normaal is geworden in Nederland. Niet alleen de twee grootste politieke partijen roepen het, maar de nationale pers accepteert gelaten dat er in zulk soort uitspraken doodleuk voor gepleit wordt om een normale westerse rechtstaat maar op te heffen.

Eng landje, dat Nederland. Moet ik wel terug, naar een land waarin mijn naam na het schrijven van dit stukje ongetwijfeld circuleert op lijsten met "landverraders" waarmee afgerekend moet worden als de reactionaire revolutie straks uitbreekt?

En voor mensen die op deze fascistische partij stemmen: is dit echt de bedoeling? Dit:

• Verbieden van organisaties met een niet-PVV mening?
  
• Aanleggen van lijsten met mensen met onwelgevallige mening?
  
• Overheidscontrole op de inhoud van kranten?
  
• Sluiten van instituten die wetenschap aanhangen die niet overeenkomt met PVV-meningen?
  
• etc etc etc
  

Nagekomen toevoeging

Bijgaand filmpje laat prima zien hoe dom ze daar bij de PVV zijn. Het zou hilarisch zijn als het niet zo triest was. De dame in kwestie snapt eenvoudig niets van statistisch onderzoek.

Je zou kunnen zeggen dat het democratisch is dat ook domme mensen vertegenwoordigd zijn in de politiek. Maar als je die gedachte doorvoert zou je dus ook geestelijk gehandicapten in de kamer moeten zetten. Als die domheid leidt tot zulk soort onzinnige besluitvorming is daar niemand bij gediend, ook het domme deel van de bevolking niet.

Vergane glorie

Alweer twee dagen zijn we bezig met het verwerken van de ruim 3000 foto's (!) die ons tripje van een week had opgeleverd. Dat krijg je met 2,5 verwoedde amateurfotografen in de familie. En ook ik klik er vaak aardig op los. Het is dat Saskia halverwege de trip haar mooie digitale camera in een hotpool liet vallen, anders waren het erg misschien nog meer geweest.

Nu wil Rinke dat ik ook eens een stukje voor de weblog schrijf. Ik heb mij hiervoor het hele jaar mooi gedrukt omdat ik eerder een drukke baan had, en geen puf meer voor de weblog.
Dat ik nu ik geen officiele baan meer heb, een druk schema heb om mijn conditie weer een beetje op te vijzelen (wandelen, fietsen, zwemmen en fitness), is voor hem geen excuus genoeg.

Laten we dan maar beginnen met het toetje van de reis. Na alle natuur hadden we ook wat cultuur in het tripje gepland. Napier, de stad van de Art Deco.
In 1931 werd het centrum van de stad Napier verwoest door een aardbeving. Het werd met verzekeringsgelden herbouwd, in de stijl die in die tijd in de mode was. De Art Deco. Dit gegeven heeft Napier geen windeieren gelegd, want nu anno 2011 is het een belangrijk deel van de identiteit en de toeristische sector van deze middelgrote stad.

Ons viel het wat tegen. "Herbouwd met visie" was het misschien destijds wel, maar helaas was er van "behouden met visie" weinig sprake door de overvloed van gevel vervuilende schreeuwerige moderne billboards. Het is ook overal hetzelfde.

Later, op de terugweg kwamen we door het stadje Wanganui, en nog een aantal gehuchten, en daar was zeker zoveel moois te zien, alleen staat het niet als zodanig in de reisgidsen aangeprezen.

oordeel zelf.

Napier





Wanganui

Saskia

De afgelopen week was het even stil op de weblog. Dat komt omdat we het te druk hadden. Samen met Saskia die hier op dinsdag de 16-e arriveerden beklommen we bergen en vulkanen, daalden af in vochtige, modderige grotten, spoelden we ons af in warmwater rivieren en bronnen, zwaaiden we met pompons bij de toeristenshow van de maories, werden we zeeziek op bootjes of wagenziek in de auto, en overnachtten we in huisjes op verschillende campings. Kortom, we waren op vakantie.

De foto's volgen nog.

Bij aankomst van Saskia werden we overladen met kado's. Een markant kado waren de 8 paar schoenen en slippers. Saskia stamt gedeeltelijk af van de Samaracanen uit Suriname. En zo vertelde ze, bij de Samaracanen is het de gewoonte je dankbaarheid te tonen door het geven van een paar slippers. Dat had ze dus met grote overtuiging aangepakt.
Ook drop, boeken voor de kinderen, plantenzaadjes, mutsjes, doosjes kwamen in geschenkverpakking uit haar tas. Het kon niet op. Het leek wel of de gehele 23 kg die ze mee had mogen nemen aan bagage uit cadeaus voor ons bestond.

Helaas was het allerlekkerste kado afgepakt door de overijverige douane. Twee stukken vacuumverpakte heerlijke oude brokkelkaas. Blijkbaar moest er ook nog eens opstaan waar de kaas vandaan kwam aldus een niet te vermurmen jonge douane beamte die het fluks in het vuilnisvat had gemikt.

Nog meer duistere wolken

Ik schreef al eerder dat ik een serieuze crisis vrees. En ik schreef al eerder dat wij destijds vanuit mijn werkgever (STRO) nog gewaarschuwd hebben bij de invoering van de euro.

De bezwaren die we toen hadden zijn allemaal uitgekomen. En: de oplossingen die nu in de EU koortsachtig bedacht worden, zijn allemaal lapmiddelen die niets doen aan de structurele problemen die de euro als munt heeft.

Opvallend is trouwens het politiek opportunisme uit de hoek van de VVD. Het "wetenschappelijk bureau" van deze partij zit nu te roepen dat we uit de euro moeten en naar een neuro toe moeten. Als dat "wetenschappelijke" bureau nu eens bij de invoering niet voorop gelopen had in de jubelende euroforie, maar normaal z'n werk had gedaan en open gestaan had voor de kritiek die menig serieus econoom toen had, dan hadden we nu niet met de gebakken peren gezeten. De VVD, was dat trouwens niet die partij die onlangs nog er voor pleitte om wetenschap gewoon maar af te schaffen?

Waarom was de euro vanaf het begin een slecht idee?
Het probleem van een enkele munt voor verschillende landen is dat die landen economisch gezien niet genoeg op elkaar lijken. Landen in Noord Europa hebben bij voorbeeld eigenlijk een continu exportoverschot, terwijl veel zuidelijke landen een continu importoverschot hebben. Vroeger - met de eigen munten - werd dat na verloop van tijd automatisch gecorrigeerd doordat de munten van zulk soort landen regelmatig weer wat (of veel) devalueerden. Zulke devaluaties zijn een correctie op zulke verschillen: daardoor werden producten uit dat land goedkoper waardoor de export weer kon stijgen; tegelijkertijd werden voor de inwoners van zo'n land de importproducten duurder na devaluatie van de eigen munt, waardoor de import weer daalde.
Dit alles is precies de reden waarom één lire bij voorbeeld nauwelijks een cent waard was: dankzij de lange historie van vele devaluaties.
Nu, met de euro, kan zulk soort devaluatie niet meer; we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Daardoor leven vele Zuidelijke landen als het ware op de zak van Noordelijke. Dat klinkt mooi, maar als de bevolking dat niet meer ziet zitten heb je een probleem. En je hebt helemaal een probleem als naar aanleiding van een kredietcrisis de schulden van zo'n land dan ineens opgeblazen worden.

Maar Amerika kan toch ook één munt hebben?
Klopt. Binnen Amerika zie je dat soortgelijke verschillen tussen staten opgelost worden dankzij arbeidsmigratie: als het in een bepaalde staat niet goed gaat, verhuizen veel bewoners naar een staat waar het wel goed gaat.
In Europa gaat die vlieger niet op. Arbeidsmigratie is er veel lastiger, alleen al vanwege het feit dat er niet één taal gesproken worden. En is er wel arbeidsmigratie, dan heb je de poppen aan het dansen want dan ziet men ineens al die Polen, Roemenen en Bulgaren niet zitten in b.v. Nederland of Duitsland.

Wat gaat er nu gebeuren dan?
Da's natuurlijk koffiedik kijken. De huidige oplossingen doen op geen enkele manier iets aan de geschetste redenen waarom de euro niet werkt. Ik verwacht dan ook dat Griekenland failliet zal gaan, en daarna min of meer gedwongen (officieel kan dat niet, dus zal het officieel vrijwillig zijn) de eurozone zal verlaten. Dat kan lang duren of kort duren. Waarschijnlijk ergens volgens jaar.
Ondertussen zal Italië grote problemen geven, en eigenlijk ook uit de euro moeten stappen. Gaan ze niet doen, dus moeten er nog weer meer enorme sommen in een noodfonds komen. En dan denk ik dat ofwel Duitsland of Nederland dwars zal liggen en het niet meer zal pikken.
Vervolgens schat ik in dat ook Frankrijk zwaar in de problemen komt. Dit omdat Frankrijk relatief veel Griekse staatsobligaties heeft die op het moment van een Grieks failliet volkomen waardeloos worden. Een aantal grote Franse banken zal dan zwaar in de problemen komen, en dreigen om te vallen. Frankrijk zal deze grote banken proberen te redden, en dat zal wel lukken, maar zal miljarden kosten. Waardoor het land zelf in de problemen komt.

En dan is het hek van de dam. Frankrijk is immers kernland van de EU, en samen met Duitsland de initiator van de muntunie.
(Niet de ontwerper trouwens. Hoewel veel kranten stellen dat de euro na de Duitse eenwording ontworpen werd als politiek spel om Duitsland als groot land aan Europa te binden, is dat mijns inziens onzin. De euro kwam, niet onder die naam natuurlijk, al heel vroeg (begin jaren 80) voor in de plannen van de European Round Table of Industrialists, de grote lobbyclub van grote multinationals in Europa. Het is bijna griezelig hoe nauwgezet hun vroege plannen jaren later door de politiek uitgevoerd zijn. Maar dit terzijde.)

Wat er daarna gebeurt durf ik geen uitspraken over te doen. Maar ik voorzie inktzwarte scenario's, waar we nog tientallen jaren last van zullen krijgen. Het zal wel overwaaien, na een krimp komt er weer groei , hoor ik wel eens. Inderdaad, over dertig jaar zal het vast wel overgewaaid zijn. Maar tot die tijd...

Nederland
Ik verwacht trouwens ook dat Nederland dan zware problemen krijgt. De verwevenheid van de economie met Frankrijk is heel groot, en als dat land gedoe krijgt is het al niet best. Daarnaast is Nederland potentieel een groot risico vanwege de enorme hoeveelheid particuliere schulden dankzij.... de hypotheekrenteaftrek. Een draak van een regeling die er voor zorgt dat huizenprijzen jaren achtereen enorm opgedreven zijn, en waar uiteindelijk niemand iets mee opgeschoten is behalve de projectontwikkelaars die de behypotheekte nieuwbouw maakte, en de banken die de hypotheken verstrekten. Half Nederland zit daardoor tot z'n nek in de schulden, en zodra de huizenprijzen echt substantieel gaan zakken, komen de banken daardoor in serieuze liquiditeitsproblemen, waarmee we weer in het bekende scenario terecht komen: omvallende banken, kapitalen aan staatssteun, etc etc.

Al met al nog een reden waarom we eigenlijk maar beter niet terug kunnen gaan.

Wat moet ik met m'n geld?
Iedereen die nog geld in euro's heeft zou ik echt aanraden daar iets anders mee te doen. De euro zou wel eens niet meer kunnen bestaan over één of twee jaar, en wat het dan nog waard is is maar zeer de vraag.
Maar ja, wat je er dan mee moet doen? Ook de huizenmarkt dondert waarschijnlijk in elkaar, dus da's geen optie. Goud? Lijkt dom, de prijs was nooit zo hoog.

Misschien is de beste optie nog de zogenaamde BRIC landen: Brazilie, Rusland, India, China - momenteel landen die het enorm goed doen. Maar ja, een eng regime zoals in China wil je het liefst ver van blijven. En om je geld nou door te sluizen naar het land van de meest meedogenloze schurk van de afgelopen decennia en z'n maffia-kliek daar - lieden die zonder blikken of blozen een batiljon tanks dwars over een school vol kinderen laten rijden met honderden dooie kleuters tot gevolg, en lieden die elke kritische journalist van staatswege omleggen of vergiftigen, daar moet ik ook niet aan denken.

Misschien is Brazilië nog de beste optie?

Duistere wolken pakken zich samen

Het eind van de tijd hier in Aotearoa komt in zicht. En dat steekt toch wel een beetje, als ik hier uit het raam naar onze prachtige rimboetuin met boomvarens kijk. Maar dat gevoel gaat dieper dan boomvarens - zeker als ik denk aan de onvermijdelijke terugkeer in Nederland.

Naargeestig, benepen, zuur, met een hoog gehalte aan zeuren en regels, het land waar natuur officieel weer teruggebracht is tot de definitie "die groene smurrie die tussen de snelwegen ligt, en waar ondernemers zo'n last van hebben". Het land waar de regering ruiterlijk toegeeft dat ze enkel natuurbeleid heeft omdat dat moet van Brussel, en wat dus zo minimaal mogelijk uitgevoerd moet worden, zoals dat tegenwoordig voor alles geldt wat uit Brussel komt. Dat land waar de op een na grootste partij er openlijk en letterlijk voor pleit dat grondwettelijke rechten niet van toepassing hoeven te zijn op bepaalde bevolkingsgroepen, en waarbij vervolgens de meerderheid van de rest van de politiek en bevolking niet weet hoe hijgerig ze daar achteraan moeten lopen. Waar de twee grootste politieke partijen doodleuk wetenschap willen afschaffen als het niet uitkomt, en waar de op een na grootste partij voorstander is van overheidscensuur op de pers.

Nee, ik kijk er niet naar uit om naar dat land terug te keren.



Maar goed, de data zijn dus bekend, en we zijn bezig met het opstellen en uitvoeren van een vertrekplan. Dat betreft dingen als "spullen verzenden", "boomhut afbreken", "verhuizing doorgeven aan instanties", en "(afscheids)feestjes".

De data zijn als volgt:

• 28 december verlaten we ons prachtige huisje hier
  
• 12 januari verlaten we Nieuw Zeeland om naar Australie te gaan
  
• ca 11 maart komen we aan in Nederland.
  

En ja, dus eerst nog bijna twee maanden Australie, voor we (wat mij betreft) met frisse tegenzin terug keren. Genoeg te beleven nog, dus.

En dat geldt ook voor hier. We hebben ook nog een behoorlijk lijstje met dingen die we nog doen willen hier, voor vertrek. Met daarop onder meer de "bridge to nowhere", White island (een zeevulkaan), en Mount Doom.

Het lenteweer schiet nog niet echt op hier, ondertussen. Het regent bijna elke dag wel, hoewel er ook veel zonnige perioden zijn. Dat resulteert dus vaak in heftige luchten. Waarvan wat foto's, gemaakt hier aan het strand, op 100 meter van ons huis. Ook dit is wat we missen zullen.



En maar even wat passende muziek bij de wolkenluchten - toepasselijk getiteld "overcast"... Goed luid zetten en lekker verzuipen in boventonen... Er is toch geen instrument met zo'n rijke klankkleur als dit.

Genezen

Gister het laatste bezoek aan de orthopeed, en... Jitse is 100% genezen verklaard. Hij mag weer alles doen met z'n ooit gebroken been, want het is nu net zo sterk (of sterker nog) dan voorheen. Dus weer fietsen, steppen, rennen en springen - gister mocht dat allemaal officieel nog niet.

Het is trouwens opvallend hoeveel botten er gebroken worden, hier in Oakura. We hebben gister voor de grap even geteld, maar in een jaar tijd tellen we 12 gebroken armen of benen in onze omgeving, allemaal hier in de buurt. Gister nog het nieuws dat de moeder van vriendinnetje Rosie haar been gebroken heeft. Even verderop woont vriendinnetje Arianna, die zelf haar arm gebroken heeft, terwijl haar kleine broertje ook al in het gips liep vanwege een eerder gebroken arm.

Twaalf gebroken ledenmaten in je omgeving in een jaar tijd, de kans daarop is natuurlijk nihil. In Nederland zouden ze hiervoor minstens drie verpleegsters in het cachot werpen, want een kans van één op 27 miljoen, daar moet natuurlijk wel boze opzet achter zitten. Maar ja, ik zie zelf geen andere mogelijke verklaring dan puur toeval - tenzij je natuurlijk gelooft in boos noodlot. Zo zie je maar weer dat compleet onwaarschijnlijke clustering van gebeurtenissen toch gewoon gebeurt, en dat zulk soort statistiek dus nooit kan gelden als doorslaggevend argument om iemand levenslang achter de tralies te stoppen.

En het andere goede nieuws is dat ook opa weer uit het ziekenhuis is, vandaag. Tijd voor een feestje dus. Vanmiddag komen er hier een stuk of tien kinderen van Jitses klas - namelijk de kinderen die het meest bij Jitse op bezoek geweest zijn in het ziekenhuis. Voor de super-bezoek-kampioenen komt er nog een speciaal super-feest: voor Emma en Jack C. die beiden meer dan tien keer geweest zijn.

Papa Ziek en 'weer beter'

De meeste mensen die deze blog lezen weten het al. Mijn lieve energieke Papa (Menno) is ziek.
Een poosje geleden werd bij hem prostaatkanker ontdekt. Maar gelukkig nog geen uitzaaiingen en een goede kans op genezing als hij zich zou onderwerpen aan 40 bestralingen (elke werkdag 1 voor 8 weken) en een aantal jaren mannelijk hormoon blokkerende medicijnen zou gebruiken.

Na al de onzekerheid en alles wat met de onderzoeken gepaard ging, ging papa de bestralingen tegemoet. Maar 2 dagen voor de start voelde hij zich ineens bij de supermarkt niet goed worden. Wat er precies aan de hand was wist hij niet, maar hij voelde zich diep beroerd, en kon alleen maar denken dat hij snel naar huis moest en in bed gaan liggen. Dus op zijn fiets gesprongen en naar huis gefietst. Thuis aangekomen voelde hij een vreselijke pijn in zijn rechterarm. Hij vroeg mama om een kruik te maken, maar deze kon hij niet verdragen tegen de zere arm aan. Na een uurtje was de pijn plotseling weg.
De volgende dag belde hij de (vervangende) huisarts en die stelde hem gerust dat het ws niet zijn hart was geweest. Maar toen ik het verhaal op de email las, was ik er helemaal niet gerust op en heb hem gebeld en gevraagd toch terug te gaan naar de huisarts en bloed te laten prikken op hartschade. Op donderdag is hij eerst naar zijn 1-e bestraling gegaan, en daarna naar de huisarts, gewoon op de fiets. Toen hij nogmaals zijn verhaal bij de huisarts deed stuurde ze hem meteen door naar het ziekenhuis voor verder onderzoek, en daar hebben ze hem gehouden en een hartcatheterisatie verricht. Ik denk dat hij voor hij in het ziekenhuis aankwam hij al ruim 20 km had gefietst. Hij voelde zich prima.

Eerst dachten we dat hij maandag wel weer thuis zou komen, maar dat bleek er niet in te zitten.

Het blijkt dat hij 3 bijna dichtgeslibde kransslagaders heeft. Fietst als een speer de hele stad door, maar nooit iets van gemerkt. Maar de situatie is wel zo zorgelijk dat het medisch niet verantwoord is om hem naar huis te laten gaan. Maar wat er nu verder moet gaan gebeuren is onduidelijk. Dotteren en een stent plaatsen, een bypassoperatie.
Wat is wijsheid. Al een paar dagen verkeren we hierover in onzekerheid. Wat het ook wordt, waarschijnlijk zal hij naar het UMCG worden overgeplaatst.

Inmiddels is hij dus alweer bijna een week in het MZH en omdat hij zich (gelukkig) niet ziek voelt verveelt hij zich te pletter, en loopt maar wat door het ziekenhuis. Hij mag inmiddels wel van de afdeling af, en heeft geen Holtermonitor (kastje dat continue het hart in de gaten houdt) meer om.

Ondertussen redt mama zich aardig, met steun van buren en andere bekenden. Ze heeft al een stroomstoring overleefd, en is zelfs een keer met de bus papa wezen bezoeken. Op de terugweg reed de bus net weg, en de volgende bus was 25 minuten vertraagd, zodat ze 55 minuten in het bushokje heeft zitten vernikkelen, maar we zijn wel trots op haar dat ze het gedaan heeft.

Op dit moment dus veel onzekerheid. Ik denk eraan om in het vliegtuig te springen om bij papa en mama te zijn, maar dat is allemaal niet zo eenvoudig. Het is wel de andere kant van de wereld. Bovendien verwachten we aanstaande dinsdag bezoek uit Nederland, waarmee we 10 dagen op stap zouden gaan.

Maar je hebt maar een vader en een moeder...

Naschrift
Gelukkig werd er na een aantal dagen wachten op een beslissing toch gekozen voor de relatief weinig invasieve dotterbehandeling ipv de bypass operatie. En toen hij eenmaal overgeplaatst kon worden was de procedure in 25 minuten gepiept.
En nu is hij weer thuis en over een paar dagen mag hij gelukkig alles weer.

En dan op naar de radiotherapie.

Grasmaaien

Zet een stel verweesde flatbewoners ineens in een huis met een tuin, en het ontaardt.
Nou is het voordeel hier dat 80% van de tuin toch al het bestemmingsplan "jungle" heeft, maar de oprit naar de beschaving toe heeft dat dus niet. En die moeten we dus onderhouden, om te voorkomen dat het onkruid niet lieshoog ons laatste zicht op de bewoonde wereld wegneemt.

Dat gaat dus niet, na twintig jaar op twee-hoog in Nederland. Voeg daarbij nog dat bizarre gevoel van eco-hippies dat elk plantje heilig is, en het beeld is helemaal duidelijk.

Want gemotoriseerde grasmaaiers zijn natuurlijk taboe. Die dingen behoren dankzij hun gruwelijke herrie wat mij betreft thuis in de lijst van meest irritante uitvindingen van de mensheid - net na bommen, granaten en pistolen op 1, staan ze op een gedeelde tweede plaats in die lijst samen met brommers en bladblazers, en dus qua irritantheid nog voor uitvindingen als de hypotheekrenteaftrek en de badkleding.
Goed, een handmaaier zou nog wel kunnen, maar die komt er gewoon niet doorheen - als ze hier al zouden weten wat het was en waar het te krijgen.

Maar gelukkig zijn daar onze overburen, wiens huis wij door de bush niet meer kunnen zien, maar die we nog wel kunnen localiseren vanwege het regelmatige geblaat op onchristelijke tijden dat er vanuit hun tuin opstijgt.

Inderdaad: Ingeborg heeft gewoon even de al eerder te sprake gekomen schapen van de buren geleend. Iedereen blij, vooral de schapen zelf die in een waar schapen-walhalla terecht gekomen zijn. Onderscheid tussen goedbedoelende bloemen, tot het tuininterieur behorende boomblaadjes en kwaadaardig onkruid maken ze niet, maar er staat zoveel dat dat allemaal niet uitmaakt.

Het bevalt goed, en is een stuk stiller dan de gemotoriseerde grasmaaier. Nadeel is alleen dat je het geluid niet uit kunt zetten. Meestal zijn ze stil, maar mensen die naast die buren woonden klaagden er over dat ze toch af en toe uit hun bed geblaat werden.

Ingeborg wou dan ook dolenthousiast al een paar tijdelijke schapen aanschaffen als grasmaaiers voor de tuin van het huis in Nederland, als we terugkomen, maar daar zijn we nog niet helemaal over uit. Ik zie geloof ik meer iets in een dwerggeit. Het geluid is wat minder doordringend, en het beest is toch net iets handzamer.

Vetes en (on)geloof op Tangarakau

--Vervolg van Verloren Wereld--

Na een kampeernacht te Whangamomona begaven we ons hevig carpoolend naar het vertrekpunt: het eind van een grindweg, bij een spoorbrug naast een tweetal boerderijen waar de honden ons op een uitgebreid blafconcert trakteerden.
En vervolgens komt er heel wat bij kijken voor je weg bent: kano's afladen, spullen uitpakken, kano's met touwen de helling af laten glijden, en ondertussen moesten de chauffeurs de auto's weer terug brengen, om allemaal samengepakt in een enkel voertuig weer terug te keren. Jitse werd ineens nog heel blij toen bleek dat vriendje Oliver van school ook van de partij was. Die kenden we nog van andere avonturen.


Jitse, Oliver, Ibrich en Rinke in de Canadees. Staan natuurlijk, want dat is stoer.
Een paar uur later was het zover. Ik, Rinke, samen met Jitse en Ibrich in een canadees, en Ingeborg in een eigen kayak. Een canadees is de klassieke indianenkano waar je met een aantal mensen tegelijk in kan zitten. Alle spullen in een aantal grote tonnen en wat "sealbags" - want nat zou het worden.
Inderdaad, goed gezien: de aanwezigheid van Oliver betekende dat ik niet twee kinderen te bepeddelen had, maar drie!


krabbenwandje
De rivier ging regelmatig langs zulk soort rotswandjes. Heel bijzonder hier waren de fossielen van enorme krabben. Dit zijn speciale fossielen die alleen hier in Oost Taranaki gevonden worden.
Zie ook hier. De soort heet Tumidocarcinus giganteus, en de fossielen stammen uit het Mioceen, zo'n 25 miljoen jaar oud. Zelf hebben we er ook een stuk of vier gevonden. Na afloop ontdekte ik dat de mooie exemplaren voor honderden tot duizenden dollars aangeboden worden op het internet - er ligt in die afgelegen kloof dus een waar goudmijntje die gelukkig nog niet ontdekt is.

Onze grote kano-goeroe Peter vond de fossielen allemaal wel erg mooi, maar merkte bij de leeftijd van de fossielen droogjes op "als je dat gelooft ja". Want in de Bijbel stond toch heel wat anders.


Rinke neemt de waterval

Na een nacht in de rimboe in onze tentjes, troffen we een heuse waterval op de tweede dag. Iedereen er af natuurlijk; zelf ben ik twee maal geweest. Een keer in een kayak van iemand die niet zo hoefde, en eentje met Jitse in onze Canadees - tot groot vermaak en genoegen van Jitse zelf, die het natuurlijk prachtig vond. Ingeborg was trouwens een van de eersten die de waterval afging - en een van de weinigen die omsloeg daarbij.




De rivier meandert zich zo'n 23 kilometer door een verlaten bosgebied waar verder helemaal niets van menselijke aktiviteit te vinden is. Hij is trouwens te volgen via google maps: klik deze link, en dan flink inzoomen. Het labeltje met de A is precies ons instappunt, en vandaar hebben we de rivier gevolgd naar het Zuiden (de onderkant van de kaart). Als je ook nog klikt op "satelliet" in plaats van "kaart" (rechts boven) kun je de prachtige meanders van de rivier een heel eind volgen.


Oliver doet een aanval

Met name de tweede dag zorgden de ontberingen en het afzien er voor dat de onderhuidse spanningen opspeelden, hetgeen uiteindelijk ontaarde in oude vetes die weer in alle hevigheid opbloeiden, en nieuwe vetes die ontstonden.
Een oude vete was die tussen Bronnie, de vrouw van Peter, en een van de organisatoren, en Brendon, een olijke pestkop die iedereen die te brutaal is trakteert op een plens water. Natuurlijk had onze Canadees het ook regelmatig aan de stok - eh.. peddel - met zowel Bronnie als Brendon.


Grijnzend achterop bij Brendon.

Jitse werd daarbij steeds brutaler, en stapte op een gegeven moment doodleuk uit onze kayak om bij aartsrivaal Brendon achterop te gaan zitten. Om vervolgens lekker een heel stuk bij hem achterop te blijven zitten.


Kayakdiefstal

Het hoogtepunt van Jitse was toen de al jarenlang voortsudderende vete tussen Bronnie en Brendon tot uitbarsting kwam: Bronnie sprong uit haar kayak het water in om Brendon om te gooien (hetgeen lukte). Jitse zag zijn kans schoon, gebaarde me om snel langszij te peddelen, en sprong snel in de verlaten ronddobberende kayak van Bronnie.


Jitse gaat er vandoor.

En vervolgens, in een moment van onachtzaamheid van Bronnie, ging Jitse er razendsnel vandoor met de gestolen kayak. Bronnie probeerde hem nog zwemmend bij te houden, maar uiteindelijk moesten we haar drijfnat en half verzopen in de canadees hijsen. En Jitse had uiteindelijk wat hij de hele tijd al gewild had: een kayak voor zichzelf.


Inpakken bij het eindpunt

Uiteindelijk kwamen we in de late zondagmiddag aan bij het eindpunt. Iedereen hard aan het werk om de kano's weer in te pakken en op de trailers te hijsen, alle spullen weer in te pakken, etc. etc..
Vervolgens waren we allemaal net op tijd thuis om de grote finale van het wereldkampioenschap rugby te kunnen zien - waar Nieuw Zeeland uiteindelijk voor het eerst in jaren wereldkampioen zou worden.

Niet dat wij gekeken hebben - maar de Kiwi's hadden dat toch niet willen missen.



Bij deze brug eindigde onze trip, en begon de lange weg terug naar de bewoonde wereld.

en speciaal vervroegd geplaatst voor Menno - sterkte!! Beste Menno, komende dagen gaan we de frequentie wat opvoeren hier zodat je wat leesvoer hebt.

Verloren wereld

Het gekano van de laatste tijd culmineerde onlangs in een 2-daagse trip met de kano-club op Tangarakau river.

We zijn geen lid van de kano-club, maar dat was gelukkig geen bezwaar. Via een tip van iemand in het dorp kwamen we terecht bij de kano- & kayakshop in New Plymouth, van waaruit de trip georganiseerd werd. Peter, de uitbater, wilde dan wel dat we eerst een middagje cursus volgden, om niet met een stel volslagen leken opgezadeld te zitten. Hetgeen geschiedde. We werden goedgekeurd!

Op de vrijdagavond togen we in kolonne de rimboe van Oost Taranaki in. Taranaki, de provicie waar we wonen is een dikke puist die aan de westkant van het Noordeiland de Tasman Zee insteekt, en die in wezen nogal geisoleerd van de rest van het land ligt. Dat komt omdat dat stuk wat ons met de rest verbindt zo ongeveer het meest onherbergzame gebied van het Noord-eiland is. Er zijn dan ook maar drie wegen die Taranaki met de rest van het land verbinden: de weg die door de bergen langs de rotsige Noordkust slingert (met regelmatig bochten waarbij de adviessnelheid 15 km/h bedraagt), de weg langs de zuidkust, en eentje in het midden met de veelzeggende naam "Forgotten Highway", ook wel "Lost World Highway" genoemd.

De bijvoegelijke naamwoorden zijn in dit geval zeer terecht, alleen dat Highway moet met een dikke korrel zout genomen worden. Het is dan wel een Highway in de zin dat het tot het officiele hoofdwegennet behoort, maar de weg kronkelt dat het een lieve lust is, en grote stukken zijn niet verhard.

De "Lost World" is zo lost omdat zich hier het enorme stroomgebied van de Whaganui river bevindt. Een grote kronkelende rivier met een heel netwerk aan zijrivieren, ontspringend op de grootste vulkanen van het Noord-eiland, zich door diepe kloven en valeien ploegend in een onontgonnen oerwoud van boomvarens en woudreuzen.
Natuurlijk is het wel geprobeerd, dat ontginnen. Er zijn hier bruggen over de Whanganui river met betekenisvolle namen: "Bridge to nowhere", "Bridge to somewhere", en "bridge to elsewhere".
De bridge to nowhere is een bijzonder verhaal. De brug werd voor de tweede wereldoorlog aangelegd over de rivier om een gebied er achter te ontsluiten; er hadden zich in dit gebied enkele tientallen families gevestigd. Echter, de bouw kostte nogal wat tijd, en tegen de tijd dat de brug klaar was, hadden vrijwel alle families de strijd tegen de elementen en het oerwoud opgegeven en waren weggetrokken naar betere oorden. Het resulteerde in een brug die tot op de dag van vandaag helemaal nergens naar toe gaat, en symbool staat voor de ontgoochelingen die de pioniers soms meemaakten. Tegenwoordig is de brug een toeristische trekpleister, althans, voor die toeristen die de moeite nemen zo diep de rimboe in te duiken. Er worden verscheidene commerciele meerdaagse kanotrips naar toe georganiseerd. Hoewel het wel in de planning zit, zijn wij zijn nog niet bij deze "bridge to nowhere" geweest, omdat de Tangarakau river die we bevaren hebben slechts een zijrivier is van de Whanganui.

Op vrijdagmiddag togen we in carpool-kolonne naar de camping van Republiek Whangamomona, een gehucht van zeven huizen langs de Forgotten Highway. De republiek stamt uit recente historie: in 1989 werd bij een districts-herindeling het gehucht bij een ander district ingedeeld, tot groot ongenoegen van de bewoners. Uit protest werd de vrije republiek Whangamomona opgericht. Uiteindelijk werd de herindeling teruggedraaid en bleef Whangamomona bij Taranaki behoren, maar sindsdien wordt de inofficiele republiek nog steeds gekoesterd.

Na al deze historische achtergrond de volgende keer een verslag van de kanotrip zelf.

Wild water

Een van onze favoriete strandjes is even voor bij Okato, het volgende dorp. Een smalle, deels onverharde weg loopt er dood op de duinen; het strand is er immens, verlaten en leeg, en bezaaid met drijfhout in de meest bizarre vormen. We hebben al eens eerder een stukje daarover geplaatst.

Wat er vooral leuk is is dat er een riviertje op uitkomt, dat een heel eind evenwijdig aan het strand stroomt, en de grens markeert tussen het strand en de landerijen er achter. Het eindigt in een lagune met watervalletje dat van een klif komt. Aan het eind stroomt de lagune leeg in zee.

Dit riviertje blijkt ook heel geschikt te zijn om te leren kanoen. Net diep genoeg voor de kinderkano's, het stroomt aardig maar niet te hard, en bij de lagune kun je uiteindelijk lekker luieren of weer eens een hele rivier omleggen.

Hieronder wat foto's.


Hier is er genoeg stroming en diepgang


Bijna bij het eind, bij de kleine lagune. Hier is het riviertje soms nogal ondiep. Jitse moet duwen.


De lagune. Links van het midden het watervalletje, tussen de bomen. Soms komt het direct in de lagune uit, nu is er aan de voet van de waterval nog zo'n 50 meter riviertje. Het is een erg dynamisch landschap: elke keer dat we er komen is het weer heel anders, en hebben rivier en lagune zich weer verplaatst.


lagune


De laatste tientallen meters van de rivier, vlak voor deze in zee uitkomt. De hoge zandwal (> 2 meter) was goed voor uren speelgenot.


Terug tegen de stroom in is er een trekpaard nodig. Ze proberen stoer in de kano te gaan staan, maar Jitse valt overboord onder veel geschater en gespat.


De weg terug

Belastingpijn

Ik ben door een hel gegaan, de laatste vier dagen. Namelijk: belastingaangifte.

Dat krijg je als je zo moeilijk doet als wij: de ellende die je je op de hals haalt met belastingen is onvoorstelbaar. Niet alleen wordt je teruggeworpen in het stenen (papieren) tijdperk (digitaal aangifte doen kan ineens niet meer), maar ook stijgt het aantal vragen op het formulier ineens exponentieel. Honderdendrie vragen (waarvan velen met subvragen die lopen van a tot en met s of daaromtrend), op 60 pagina's aan formulier, en dat voor twee personen, want ook gezamelijk aangifte doen kan ineens niet meer. De toelichting van al dat moois is een boekwerk van zo'n 100 pagina's. Vier dagen werk en vele telefoontjes naar de belastingtelefoon nodig, alsmede veelvuldig raadplegen van het internet.

Maar goed, het leed is geleden, we kunnen het opsturen, en op die manier nog net een vette boete ontlopen wegens te laat inleveren.
Dat laatste komt omdat ook de belastingsoftware van mijn werkgever zich verslikte in ons bizarre gedrag: EN levenloopregeling opnemen, EN vertrekken naar het buitenland, maar nog wel doodleuk blijven werken terwijl je niet meer in NL woont. Zulk soort bizar gedoe kun je niet aan, als belastingsoftware, en daar verslik je je dan ook danig in, dus het was lang wachten op mijn jaaroverzicht 2010.

Daarnaast werkt de belastingdienst zelf ook niet echt mee en blinken ze uit in vaagheid en traagheid. Eerst roepen dat je helemaal niet belastingplichting bent (een leugen), en niks opsturen. Vervolgens toch wat opsturen, maar pas drie maanden later. En dat is dan midden in de zomervakantie, en dan moet je binnen vier weken een en ander weer terug sturen. Ze houden er bij de Nederlandse belastingdienst sowieso totaal geen rekening mee dat de post er tot 2 weken over kan doen, dus dan krijg je weer van die papieren die je terug moet sturen waarbij je er standaar meteen weer een uitleg bij kan voegen waarom het te laat is.

Maar goed, het heeft ook z'n voordelen. Je hebt als geëmigreerde namelijk de keuze tussen vallen onder het Nederlandse belastingrecht, of vallen onder het Nieuw Zeelandse. Bovendien kunnen we dat beide onafhankelijk van elkaar kiezen, dus daar kun je dan lekker mee schuiven.
De eerste uitkomst (na heel veel rekenwerk en alles in een spreadsheet stoppen) was dat we samen zo'n 750 euro bij moesten betalen). Met wat gegoochel met keuzeopties en wat geschuif over en weer van gezamelijke bezittingen heb ik dat inmiddels om weten te buigen tot 1150 euro terugkrijgen. En kijk, dat loont - met vier dagen zwoegen toch even bijna 2000 euro verdiend.

Maar het is niet m'n hobby. Gelukkig wordt dat voor 2011 hier een stuk simpeler; dan zitten we niet in een situatie van half in Nederland zijn, en half in het buitenland.