Tomatenoogst

Na lang en geduldig wachten is het eindelijk zo ver. Onze tomaten zijn rijp. Niet die van dat zielige struikje dat ik in de supermarkt gekocht had als veelbelovende potplant. Nee, die wilde nooit echt aanslaan, kukelde om bij het minste zuchtje wind en heeft met veel water en stutwerk ongeveer 8 tomaten aangeleverd, waarvan 4 of 5 door vogels of slakken aangevreten.

Nee, die van onze woeste explosief groeiende tomatenjungle onder het wasdroogrek.


Hoe ze daar zijn gekomen? Joost mag het weten, maar toen ik op een dag onkruid aan het wieden was zag ik iets wat een beetje op een tomatenplant leek. Dus maar laten staan. En het werd groter en groter en groter en kreeg steeds meer gele bloemetjes. Nadat we op vakantie waren geweest was ons hele loopje naar het wasrek door een stuk of drie van deze opportunisten ondergegroeid, en ook het betreden van de auto, die ernaast geparkeerd staat werd een acrobatische toer, want we wilden natuurlijk niet onze oogstopbrengst in gevaar brengen.

En nu eindelijk, het is zover. De eerste oogst is binnen!



Boordevol vitamientjes en mineralen, biologisch en van eigen bodem!
En, in een hap op!

Vandaag was er weer eentje rijp. Helaas was ik niet de eerste die dat ontdekt had.



Volgend jaar maar weer proberen, en wat beter "dieven" ....
Of dat hele ding er meteen uittrekken natuurlijk.

Zeilwieler

Netwerken. Contacten. Altijd goed voor je carriere. Daar kun je niet jong genoeg mee beginnen.

Zo kwam onze Jitse op het strand een jochie tegen waarmee hij voor de zomervakantie nog in de klas gezeten had. En als je dan ook nog een moeder hebt die even voor je gaat lobbyen dan kun je veel mooie dingen beleven.

En kijk 'm eens stoer sjeeezen. Met drie eee's.

Pouakai

Onlangs de middelste berg op geweest die boven ons dorpje uittorent: Pouakai. Zie voor een geologische uitleg hier.

Het bijzondere aan deze trip was dat het deze dag af en toe even flink bewolkt was; om vervolgens een half uur later weer flink op te klaren. Dat leverde wat aardige stemmige foto's op.

Als altijd: klik op de foto voor grotere versie. Ctrl-+ wil ook wel eens helpen.


Afdalen van de top door de mistflarden








Het gebied staat vol met zulk soort kale bomen. Volgens DOC (de overheidsinstantie die de natuurgebieden beheert) stamt dit uit de tijd dat possums nog niet zo goed bestreden werden als nu; ze zouden hele bossen kaalgevreten hebben, waarna de zoute wind en het barre klimaat op deze hoogte de rest deed.
Hoeveel hier van juist is kan ik niet beoordelen; als ik als bioloog kijk naar de muskusratbestrijding in Nederland dan weet ik wel dat dat waarschijnlijk een dure geld-over-de-balk-smijterij is. Bij een beest dat tot 50 jongen per jaar op de wereld kan zetten is die anderhalve die er dan door een muskusratvanger gepakt wordt een druppel op de gloeiende plaat die helemaal niets uitmaakt. Of de possum-bestrijding hier net zo onzinnig is weet ik niet; gevaarlijk is het wel want ze strooien doodleuk met cyanide rond.


De meanderende bovenloop van de Stony River


Het pad door het Ahukawakawa moeras. Op de achtergrond Pouakai. Dit moeras is een groot hoogveengebied dat ontstaan is in de vlakte tussen Pouakai en de grote berg Taranaki, doordat de uitgang van Stony River geblokkeerd raakte. Hierdoor kan het water niet weg uit deze ingesloten hoogvlakte.


Blik naar beneden door de bossen. Opvallend zijn hier de grote aantallen boomskeletten. Ook dit zou het werk van possums zijn.


Uitzicht op de kust en de stad beneden. Ware het niet dat er een lekkere vette wolk voor hangt.

Verschrikkelijk bericht.

Vanmorgen toen ik lekker lui in bed even mijn email ging lezen zag ik een mailtje van Eliana uit Ileus in mijn mailbox. Ha leuk dacht ik.

Maar dat was het niet.
Het was een heel kort mailtje. Martim is vermoord.

Wie onze blog gevolgd heeft toen we in Brazilie woonde herrinnert zich hem nog wel. Destijds een straatjongetje van net 12, die heel sociaal en pienter was maar niet kon lezen en schrijven. Siep maakte zich er nog boos over. "Wat voor kansen heeft zo'n kind nou "Pienter als hij is".

De kinderen werden dikke vriendjes van ons. Ze kwamen vaak bij ons thuis. We gingen met hen op pad en soms kwamen ze logeren. We probeerden hen, vooral Martim te stimuleren om te leren lezen en schrijven. Toen we weggingen hoorden we dat ze zich ingeschreven hadden op een school en het er leuk vonden.

Maar het mocht niet zo wezen. Moeder kon niet genoeg verdienen in Ileus met haar
zelfgemaakte sieraden, en had ook wat drugsproblemen. Ze vertrok met de kinderen naar Rio de Janeiro. Van Eliane hoorden we af en toe nog wat over hen. Dan waren ze weer een poosje bij hun grootmoeder, dan weer een poosje in Rio.

Vaak dachten we aan hen en haalden goede herinneringen op. Samen met Thomas was Martim de reden dat wij destijds besloten in Ileus te blijven. En een grote reden om vanuit Nederland niet terug te gaan naar Ileus op vakantie was dat zij er toch niet zouden zijn en zonder hen is Ileus niet hetzelfde. We zouden hen alleen nog maar meer missen.


Maar de wereld is voorgoed veranderd. Martim is vermoord. Afgemaakt. Drie kogels maakten een einde aan zijn leven. Het motief is niet bekend. Waarschijnlijk woonden ze in een niet al te beste wijk. Drugsdealers, politie met een hekel aan staatkinderen? Je weet het niet.

Nida heeft het er vaak over. Ze voelt zich onveilig in Brazilie. Elke dag worden
er om haar heen mensen overvallen. Een paar weken geleden werd zij ook overvallen en haar auto en alles wat ze bij zich had afgepakt.


Martin was altijd zo lief en sociaal. Zoveel mensen in Ileus kenden hem en droegen hem een goed hart toe. Een jongen van 14 jaar. Onbegrijpelijk.
En wat moet er nu van Lotus (nu 9) en Penelope (nu 11) worden nu hun grote broer er niet meer is?

Verschrikkelijk.

De onvrije vrijheid

In den beginne, toen we hier net zaten, bekeek ik nog wel eens een online krant vanuit Nederland. Maar de laatste tijd doe ik dat niet veel meer, want je wordt strontmisselijk van.
Niet zozeer vanwege het nieuws; dat is in wezen toch altijd hetzelfde, al decennia lang. Het gaat meer om de sfeer.

Punt is namelijk dat veel kranten mogelijkheid geven voor internetgebruikers om reakties te plaatsen. En als je die leest krijg je een (wellicht wat vertekend maar toch) behoorlijk beeld van wat er zoal leeft in Nederland - en da's niet al te best.

Ik zal wat voorbeelden geven:

Mijn hond weigert om in te stappen als er moslims in de bus zitten, hij vindt ze ver beneden z’n waardigheid. Mij maakt het niet uit, zolang ze maar netjes achterin zitten,….

Of van dezelfde pagina:

ik denk dat moslimhonden daar helemaal geen bezwaar tegen hebben, integendeel, mocht de ongelovige teef weerstand bieden dan zal de moslimhond die teef zondermeer verkrachten. Moet ze maar niet zo uitdagend met haar gat lopen de draaien.

Of van een wat serieuzer forum:

Niet serieus nemen dit pleidooi voor een "Westerse Islam". Het is jammer, maar het is al eeuwenlang strategie van de Islam om zich eerst welwillend op te stellen en aldus groot en sterk te groeien. Waarna men rucksichtlos de macht grijpt.

Laatst hadden de buren tegenover ons een trouwfeest waar het halve dorp op uitgenodigd was. Er wonen hier twee-en-een-halve Nederlandse gezinnen in het dorp, en die waren dus ook aanwezig. Ik heb nooit zo begrepen waarom mensen die lang niet meer in Nederland wonen soms zo negatief over hun land kunnen doen, want goed, het is er niet ideaal, maar qua organisatie hoort het toch tot de betere landen van de wereld, en nergens is het perfect. Maar nu moest ik tegenover de andere Nederlanders erkennen dat ik zelf vooral een heel negatief gevoel bij mijn eigen land heb, en dat is best triest om te constateren.

Natuurlijk, kankeraars heb je altijd. Het gezanik over "corrupte politici", "hoge haagse heren", of "de pan uit rijzende criminaliteit" is er altijd al geweest, ondanks het feit dat Nederland steevast in de top tien zit van landen met minste corruptie en criminaliteit. Zulk soort wereldvreemd geweeklaag is van alle tijden, en daar hoef je je niet al te druk om te maken.

Sinds Fortuyn echter is er een ander soort geklaag bij gekomen, en is er een zeer gespannen en negatieve sfeer ontstaan, waar ik liefst zo ver mogelijk weg van blijf. Het is niet alleen zeer politiek correct geworden om maar zo politiek-oncorrect mogelijk te zijn, maar dat moet dan ook nog geventileerd worden met een ongekende grofheid en negativiteit. En dat beperkt zich niet meer tot een paar zure idioten die vinden dat ze het volste recht hebben om gehoord te moeten worden.

Iedereen mag best weten dat de opkomst van Geert Wilders en zijn partij voor mij persoonlijk reden zou zijn om nooit meer naar Nederland terug te keren. Want ik wil niet wonen in een land waar de (nog net niet) grootste politieke partij fascistische tendenzen heeft, en waar het politieke midden niet weet hoe goed het z'n best moet doen om daar achter aan te hobbelen in de hoop wat stemmetjes op te vangen die over het randje vallen.


"Nou nou nou, wat een grote woorden", hoor ik sommige lezers denken. "Fascistische tendenzen, gaat dat niet wat ver?". Nee dat gaat niet te ver. Moet de waarheid niet gezegd worden, volgens Grote Geert zelf?

Daarom even wat uitspraken van de heer Wilders hier geciteerd:

Zo lang niet duidelijk is dat de Nederlandse moslimgemeenschap de orde en spelregels van de Nederlandse rechtsstaat van harte accepteert, ontbreekt het fundament van vertrouwen dat noodzakelijk is om grondwettelijke rechten en vrijheden in dezelfde mate toe te kennen als aan andere groepen in Nederland die deze orde en spelregels hebben gevormd en dragen.

Zo, die zit. Hier wordt dus expliciet gepleit voor het toekennen van minder grondwettelijke rechten aan moslims. We hebben dus in Nederland burgers met normale rechten, en moslims zonder normale rechten, aldus Wilders. Het verkiezingsprogramma van de PVV heb ik er op nageslagen; daar staat dat ook in.
Bovendien is het nieuw voor mij dat de spelregels in Nederland kennelijk zo zijn, dat je als hele groep uitdrukkelijk een verbond van gehoorzaamheid moet ondertekenen om basale grondwettelijke rechten te kunnen genieten.

Er is een woord dat hedentendage taboe is, maar daarom niet minder van toepassing: fascistisch! Cohen kreeg half Nederland over zich heen toen hij hier naar hintte, maar ik krijg bij een pleidooi voor speciale wetten en rechten voor verschillende bevolkingsgroepen toch een heel vies gevoel van deja-vu.


En nog wat uitspraakjes hieronder om het grote publiek te masseren voor eventuele toekomstige anti-moslim-wetgeving of deportatie:

"De tsunami van islamisering vormt een directe bedreiging van het voortbestaan van de wereld zoals wij die kennen en is het begin van het einde van westerse normen en waarden"

"Moslim-kolonisten. Want ze zijn niet gekomen om te integreren, maar om de boel hier over te nemen, om ons te onderwerpen."

Bovendien wil ik moslims aanmoedigen om Nederland vrijwillig te verlaten.

En het gaat er in als zoete koek. Dus hebben we een Nederland waarin Iraakse vrienden van ons regelmatig op een dikke middelvinger van volslagen onbekenden getrakteerd worden, waar de vrouw van dat gezin op straat geen hoofddoek meer durft te dragen, en waar ze doodleuk een oude fiets door de voorruit gekeild kregen. Waar een half-Nederlandse, half-Marokkaanse vrouw bedolven wordt onder de hatemail als ze in de krant beschrijft tegen wat voor reakties ze oploopt.
Waar op internetfora een moslim die zich afvraagt of er grenzen aan de vrijheid van meningsuiting zitten, neergesabeld wordt alsof hij ter plekke de Jihad aan het uitvoeren is, en in werkelijk geen enkele reaktie enige bijval krijgt. En dat is nog wel Trouw; bij de Krant van Schreeuwend Nederland gaat dat er nog wel wat even anders aan toe!

Ik ben er van overtuigd dat als Geert morgen oproept om die moslims een lesje te leren, de knuppels en moletov-coctails zo uit de kast komen, en duizenden Nederlanders zo bereid zijn om een nieuwe kristalnacht op te voeren. Wilders heeft zelf ook gezegd dat hij vindt dat er van rassenrellen niet per se een negatieve werking uitgaat.


Op zich denk ik dat Wilders zelf diep in z'n hart niet zo ver wil gaan. Het probleem is dat een aanzienlijk deel van z'n aanhang dat wel wil. En dat Wilders zichzelf een gevangene van z'n eigen aanhang heeft gemaakt, omdat hij de zoete geur van succes geroken heeft, en hij weet dat hij de blits maakt met zulke uitspraken. Wilders en z'n aanhang zitten elkaar op te fokken in een steeds verder gaande spiraal van radicalisering en extremisme. En ook partijen die voorheen gematigd waren weten niet hoe ze zich in gekke bochten moeten wringen om daar een graantje van mee te pikken. En dan natuurlijk de moslimgemeenschap zelf. Als ik continu zulk soort dingen over mijn eigen bevolkingsgroep las, zou ik zelf ook ernstig radicaliseren.

Maar het zijn niet alleen de fascistische tendenzen waar ik moeite mee heb. Ook de volstrekte respectsloosheid voor anderen, het zuur, het chagrijn, de negativiteit. Waarmee ik me weer een op-en-top Nederlander toon, want dit schrijfsel begint hiermee ondertussen aardig zuur en negatief te worden.

Buiten schijnt de zon nu. Het valt hier op dat mensen op z'n minst heel respectvol en vriendelijk zijn in hun benadering van anderen. Vooralsnog bevalt het hier prima.

Strandplaatjes

Hier nog wat mooie strandplaatjes die we de laatste weken gemaakt hebben.


Een zeeanemoon in een van de getijdenpoeltjes op het strand hier. We wonen op 100 meter van dit strand. Welke soort het is weet ik niet, want ik heb niet veel verstand van Nieuw Zeelandse zeeanemonen.


Jitse had een prachtige schelp gevonden met mooie uitsteeksels er op, toen ineens bleek dat hij pootjes kreeg en wegliep. Bleek er een heremietkreeft in te zitten. Die kon dus helaas niet mee, want we wilden z'n huisje ook niet afpikken, en dat hij zou moeten sterven omdat wij een mooie schelp wilden vonden we ook wat ver gaan.
De rooie plukjes op de schelp zijn sponzen, dus die hadden ook mazzel dat we de schelp toch maar niet meegenomen hadden.


Een regenachtige dag bij Paritutu rock. Zoals al eerder verteld op deze blog zijn dit de restanten van een oude vulkaankegel.

WOMAD 2

Rinke had het al over de goede sfeer op het festival. Het was inderdaad gewoon gezellig. Niemand die erop uit was om keet te trappen. Allerlei mensen die elkaar daar tegenkwamen, een grote sociale reunie. Geen overmatig gezuip. We hebben een enkele keer een vleugje wiet geroken, maar verder wordt er hier over het algemeen weinig gerookt tijdens dit soort gelegenheden.Een ander groot voordeel was dat de muziek niet zo overmatig overdreven hard stond. Wat ook echt opvalt is dat er veel mensen op blote voeten rondwandelen en dansen. Ik schat zeker zo'n 20%? Het park was daar ook uitermate geschikt voor, met met goed onderhouden gras. Het is trouwens een leuk park. Heel heuvelachtig met van die grote knoestige platanen en pohutakawa bomen waarin je heerlijk kunt klimmen.



De kindjes hadden het ook naar hun zin. Eerst al had Jitse bedacht dat hij wel wat meer zakgeld gebruiken kon. In Nederland gingen we op koninginnedag wel eens zelfgemaakte ansichtkaarten verkopen, maar die hadden we nu niet op voorraad. Maar toen ik ze het idee gaf om armbandjes te maken van de cola lipjes die we verzameld hadden waren ze meteen enthousiast en zaten tijdens het concert van bob brosman ijverig te vlechten.

Aan het einde van het concert hadden we er 4 klaar, en geloof het of niet. Ibi liep op een paar vrouwen af, stak ze het bandje onder de neus en zei 'buy'?? met haar liefste stemmetje. Dat lukte niet meteen maar de volgende poging bleek een van mijn bazen te zijn, een vrouwelijke psychiater die ons ook net in het oog kreeg. En die was zo lief er een te kopen.

Dat smaakte naar meer, dus beide rugrats op zoek naar hun volgende slachtoffer. Op de een of andere manier hadden ze piekfijn in de gaten dat ze daarvoor het beste vrouwen konden aanspreken.
Na nog drie pogingen hadden ze drie van de vier bandjes die we in elkaar hadden geflanst verkocht! Toen vond ik het wel weer genoeg, want we waren daar niet oml
geld te verdienen maar om lol te hebben, leuke muziek te horen en te dansen...






Hier nog de eerder beloofde filmpjes.

WOMAD

Afgelopen weekend stond alles en iedereen in het teken van het WOMAD-festival.

WOMAD staat voor World Of Music, Art and Dance, en is een festival dat in 1980 door Peter Gabriel opgezet is met als doel om wereldmuziek te promoten. In de jaren daarna werd het festival ook min of meer een visitekaartje van Gabriels eigen platenmaatschappij Real World. Het festival groeide uit tot een enorm gebeuren dat elk jaar in verschillende landen georganiseerd werd.

In Nieuw Zeeland is het elk jaar raak in Taranaki (hier bij ons dus). Het festival duurt drie dagen en trok dit jaar zo'n 35000 bezoekers, wat nogal wat is voor een relatief kleine plaats als New Plymouth met nog geen 70000 inwoners. Het vindt plaats in een groot park in de stad.

Wat vooraf opviel is dat het ook een sociaal gebeuren was. Hier in Oakura hoorde je er bijna niet bij als je niet naar WOMAD ging. Ik kwam een moeder tegen van een van Ibrichs klasgenootjes, en die had geen flauw benul van artiesten die ze ging zien of gezien had, maar ze genoot wel en was er volgens eigen zeggen vooral "voor de sfeer".

De sfeer viel inderdaad ook op. Drank is nogal een onderwerp van verhitte debatten hier in Nieuw Zeeland, met name waar het de combinatie drank en jongeren betreft. Coma-zuipen schijnt hier ook relatief veel voor te komen, en men is daar erg mee bezig. Maar op dit festival werd weliswaar bier geschonken, maar ik heb niets gemerkt van overlast door dronken types. De sfeer was zeer relaxed en gemoedereerd. Het bijzondere was dat ook alle leeftijdscategorieen vertegenwoordigd waren: van kinderen via pubers tot ouderen; voor de laatste groep waren er speciale 65+-tribunes.

Ook de georganiseerdheid van alles viel op. Er mocht geen glas naar binnen, en op verscheidene plekken op het festivalterrein stonden ingehuurde jongeren er op toe te zien dat het afval wel in de correcte gescheiden-inzamelings-afvalbak terecht kwam. Voor die enkeling die toch iets op de grond smeet liepen er mensen rond met grote plastic zakken die onmiddelijk elk verdwaald blikje of papiertje opraapten.

Tsja, en dan de muziek. Het cubaanse orkest ging maar door en ging maar door, en eigenlijk vond ik ze tamelijk saai vanwege het gebrek aan variatie en originaliteit. Ook de dame van Trinidad had weliswaar een groot ego maar weinig verbluffende muziek - maar ze maakte er wel een leuke show van. Diep triest vond ik de oude-oma-muziek van de Maori's van Patea, en ze zaten verdorie nog te playbacken ook.

Maar over het algemeen was de kwaliteit heel goed. De 17 hippies uit Berlin kwamen leuk uit de hoek, maar ik was vooral zeer gecharmeerd van de aanwezigheid van twee van mijn favoriete artiesten: Nitin Sawhney die het eindgala leidde en samen met een aantal andere artiesten van het festival deels eigen nummers speelde. Onder andere het prachtige homelands:



En een van mijn andere favorieten was een sensatie: Afro Celt Sound System. Deze band combineert moderne dance muziek met keltische muziek en afrikaanse muziek. Er is een zanger die in het oud-keltisch zingt, een talking-drumspeler uit Senegal en koraspeler N'Faly Kouyate steelt de show als hij breed grijnzend met z'n enorme kora over het podium heen en weer hops en z'n kunsten laat horen. Het publiek was laaiend enthousiast.

De video hieronder is van het festival zelf, heet van de pers dus. Op 2:31 minuten is mooi te zien hoe de twee afrikanen Sissokho op Talking Drum en Kouyate op kora tegen elkaar inspelen. En tegen 4:30 komt Johnny Kalsi op met z'n imposante Dhol drum.




Het voordeel van zo'n festival is echter ook de verrassingen die het oplevert. Persoonlijk haat ik bluesmuziek, dus het zegt wel wat dat ik echt behoorlijk onder de indruk was van de kunsten van bluesgitarist Bob Brozman uit Amerika. De man is ook nog lekker vrolijk en tegelijk sarcastisch over z'n eigen land, met prachtige opmerkingen tussendoor als "ik ben blij dat ik hier het woord (muzikale) evolutie kan gebruiken, want thuis in Amerika is dat gevaarlijk. Ze hebben geweren, weet je!"
De man had 6 gitaren achter zich en speelt ze op alle mogelijke manieren, zelfs als percussieinstrument.
Het filmpje hier onder geeft een goed overzicht van z'n visies en kunsten.



Ik was echter nog het meest onder de indruk van Inuit-zangeres Tanya Tagaq, die een zeer indrukwekkend optreden gaf met haar strotzang. Bij de aankondiging van zichzelf klonk ze als een verlegen klein meisje; zodra haar optreden echt begon kronkelde spuwde, gromde, gilde en huilde ze, en ging ze enorme tekeer. Heel experimenteel, heel sensueel en heel expressief. En dat een uur lang achter elkaar, zonder enige pauze.
De reaktie van het publiek was zeer bijzonder om te zien. Het eerste half uur totaal overdonderd en gefascineerd stil luisteren. Na drie kwartier sprong er ineens een groep van een stuk of tien tieners (!!) helemaal vooraan op om over te gaan tot een wilde dans, al gauw vergezeld door een flink deel van de rest van het publiek. Bij het eind barstte het publiek in een laaiend enthousiast gejuich los. Ineens voelde ik me blij, na al het onrecht in de wereld veroorzaakt door Britney Spearsen en aanverwanten. Eindelijk rechtvaardigheid. Maar toch zeer bizar dat zulke totaal experimentele, radicale muziek zo enthousiast onthaald wordt. Ik heb zelfs vele anderen gehoord die net als mij het optreden van deze dame het beste van het festival vonden.





En... We stonden de volgende dag ook nog in de krant, op een grote foto dwars over de hele voorpagina.

Wie ons vinden kan mag het zeggen.




De volgende keer een filmpje van hoe onze kindjes het vonden op het festival. Maar dat filmpje moet ik eerst nog even wat bijwerken.

autopech

Na ruim 20 jaar te hebben gezworen bij oude aftandse Volkswagens hadden we bij aankomst in Auckland een Toyota gekocht. Dit ding is ook alweer 16 jaar oud maar dat zie je er niet aan af.Bovendien voelt het tegenwoordig ook een stuk minder oud als toen ik zelf net 20 was en in de VS mijn eerste bejaarde Volkswagenbusje van
18 jaar oud kocht.
En de Toyota deed het prima. Wel qua benzine wat onzuiniger dan we hadden verwacht maar alles deed het gewoon. Behalve dan, klein detail een lichtje op het dashboard dat niet aanging. En o ja, ook nog het lichtje dat aangaf dat de handrem aanstond dat juist aanging op momenten dat dat niet het geval was. En soms deden onze knipperlichten het ineens niet meer. Maar al snel kwamen we erachter dat als je dan een paar keer op het knopje van de veiligheidslichten duwde de knipperlichtenschakelaar ook weer werkte. We dachten dat er ergens kortsluiting zat in de spaghettisoep achter het dashboard paneel en maakten ons er verder niet al te druk om.

En toen reed ik op een middag naar huis nadat ik mijn 'nieuwe telefoon' (tweedehands uit een bak gevist) had laten activeren. Ik zou nog even langs de benzinepomp en dan weer snel naar huis want ik was al laat. De auto was op weg naar de telefoonwinkel al een keer plotseling afgeslagen op een kruispunt toen ik de hoek omging, maar startte gelukkig weer vlot. Ik dacht dat ik iets geks met de automaatpook gedaan had, die ik op mijn eigen automatische piloot soms nog met de richtingaanwijzer verwar. Maar Een poosje later gebeurde het nog eens...vreemd. Daarna ging het weer een hele poos goed, tot het plots was het alsof de auto heel zwaar ging, en afsloeg. En iedere keer kwam dat lampje van de handrem ook weer aan. En de auto sloeg steeds vaker af en dat lichtje bleef maar flikkeren, en toen ik goed luisterde hoorde ik ook een gek geluid van rechts achter.

Zou de handrem vast zijn komen te zitten? Het leek me maar het beste naar de
ik benzinepomp te gaan, want ik wist dat daar een garage naast zat. Op de een of ander manier was ik zo geabsorbeerd door dit alles dat ik een verkeerde weg in sloeg, en toen kon ik natuurlijk die benzinepomp ook niet meer vinden.... Na nog wat sightseeing door onbekende buurten (heuvels) met mooie namen als Bela Vista Road, en See View drive, terwijl de auto steeds zwaarder reed en steeds vaker geruisloos afsloeg kwam ik dan eindelijk bij een pomp aan. Helaas de garage was al dicht.

Ik besloot de roadservice te bellen waarvan we lid waren geworden net voor onze vakantie naar het zuideiland. En kwam dat even goed uit dat ik net mijn telefoon had laten activeren! Maar zoals dat altijd gaat, pech komt nooit alleen... Een computerstem vertelde me dat ik nog misschien wel vier uur geduld moest hebben voordat mijn telefoon het weer zou doen. Gelukkig waren de mensen van de benzinepomp erg aardig en mocht ik met hun telefoon wel even bellen.

Ik moest even wachten totdat de roadservice er zou zijn en besloot in de tussentijd maar even te tanken, want dat moest ook nodig gebeuren. Dus met horten en stoten de auto naar de pomp, wat getankt, en toen weer achteruit op een rustig plekje gemanoevreerd.
Ik stond nog even wat te kleppen met de lui van de pomp, toen een autootje met reclame erop doelgericht op de pomp aan kwam rijden en bij de toyota stopte.

You 'must be my blind date of tonight', zei ik tegen de man die uitstapte. Hij was even verbaasd, maar vond het wel leuk. Duwde en trok wat aan de auto, en constateerde dat het de handrem niet was. Lets go for a drive he said. Ik moest lachen dat hij zijn veiligheidsgordel omdeed. Meer dan 5 meter zouden we niet halen voordat het probleem zich zou voordoen.


Dus we reden weg, en we reden en reden en reden. 'Do you always have this effect on cars?' Vroeg ik. 'Surprisingly often.zei hij. Na een poosje gereden te hebben en hij nog even had geconstateerd dat het handremlichtje aankwam door iets dat te maken had met het vloeistoflevel in de mastercylinder. (hoef je niets mee doen), en geconstateerd te hebben dat de koelvloeistof tank nodig eens doorgespoeld moest omdat er teveel roest in het water zat (else it will eat the aluminium, and that is costly) kwamen we weer terug bij de pomp.

Well, zei ik. There were only three things that changed. One I moved the handbreaklever all the way up. Two I tanked a little gasoline, 3 you showed up...

Voor de zekerheid, en omdat ie anders wel erg weinig zou verdienen want meer dan 15 minuten had hele operatie niet gekost, reed hij nog even achter me aan tot Omata (3,5 km).

Het probleem heeft zich niet meer voorgdaan.

Soms voel je je zo'n domkop..

Groene flits

Een prachtig heldere dag vandaag. We zaten bij Tapua, een verlaten strand net buiten ons dorp. Daar heeft Pake, een Maori-man, samen met zijn vrouw Yvon een zomerhuisje van drijfhout gebouwd, waar ze al een jaar of dertig komen als het mooi weer is. Als het mooi weer is maken we daar graag een praatje, en de kinderen kunnen prachtig spelen in zee of in het riviertje Tapuae.

Er hingen bizar gevormde stapelwolken in de verte boven de horizon, maar gelukkig niet in de buurt van de zon. Verder was het extreem helder; er was geen spoortje van nevel te zien boven zee, en de horizon was erg strak en duidelijk te onderscheiden. De zon zakte steeds verder weg in zee.
Ik had van het fenomeen gehoord, en daarom letten we extra goed op. Jitse, Ingeborg en ik keken toe hoe het laatste stukje zon in zee verdween.

En inderdaad: het laatste stukje zon verdween in zee, en net op het moment van verdwijnen werd er een groen helder puntje zichtbaar. Dit puntje nam gedurende nauwelijks meer dan een seconde duidelijk toe in helderheid, en verdween toen.

We hebben 'm gezien, voor ons allen was dit de eerste keer: de groene flits. Een zeldzaam verschijnsel naar men zegt, hoewel je zou denken dat de zon elke seconde wel een keer onder gaat op aarde.



Zie ook:
hier, hier en hier.

Wat echt zeldzaam is, is het zelfde verschijnsel bij de maan waarnemen: de green lunar flash. Dat wordt ons volgende doel in het leven :-)

Selectieve vrijheden

Dit weekend waren we een paar dagen weg naar Rotota/Taupo. De maandaq was een locale feestdag, en vrijdag had Ingeborg vrij genomen, zodat we donderdagavond al weg konden.

Vrijdag was natuurlijk wel een normale schooldag. Maar beide leraressen van de kindjes deden totaal niet moeilijk toen we vroegen of het in orde was als ze die dag niet zouden komen in verband met een korte vakantie.
Een verademing, want in het van regels vergeven Nederland is zoiets absoluut niet mogelijk. In Nederland gaan kinderen immers dood als ze zo'n schooldagje missen, of raken ze op z'n minst beschadigd voor de rest van hun leven. Onze kinderen zijn van dit tripje terug gekomen met een disfunctionerende rechterfrontaalkwab, als gevolg van de gemiste dag op school. Nederland heeft samen met Noord-Korea (leuk gezelschap dus) de meest rigide, stringente leerplichtswet ter wereld.

Het is natuurlijk niet de bedoeling om kinderen en ouders de volledige vrijheid te geven om maar weg te blijven naar goeddunken, maar Nederland is in mijn opinie nogal doorgeschoten in het heilig verklaren van iedere schooldag. Op Schiphol staan elke zomer een paar dagen voor de vakantie speciale controleurs klaar om ouders met schoolgaande kinderen er uit te pikken, want je moet en zal die laatste paar lessen voor de zomer volgen. Zulk soort boefjes die voor galg en rad opgroeien moeten natuurlijk in de kraag gevat worden; ook al heeft het gros van de scholen rond die tijd van het jaar een absoluut onzinnig kulprogramma in elkaar gedraaid om het jaar maar vol te krijgen, je bent natuurlijk een crimineel van de ergste soort als je meent dat je wel wat leukers te doen hebt dan dat te volgen.

Wat mij voor ogen staat zou een systeem zijn met een "absentiestrippenkaart": ieder kind mag tot een x aantal lessen missen, en x wordt dan groter naar mate de schoolprestaties van het kind beter zijn. Immers, een kind dat goed is kan best wat meer lessen missen dan een kind dat achter is. Op die manier is er ook nog een extra stimulans om goed je best te doen.

Is bovenstaande nog te herleiden tot een onvrede omdat ik me simpelweg in m'n eigen vrijheid beknot voel; wat ik echt principieel niet deugen vind is de enige mogelijkheid tot uitzondering bij het Nederlandse systeem. Of je kind nou doodgepest wordt op school, nooit in de zomer op vakantie kan wegens werk ouders, of wat dan ook, onder geen enkele voorwaarde is uitzondering mogelijk, behalve voor een enkele reden: religie. Als je aan kunt tonen dat je er geen school in de buurt is die de door jouw aangehangen religie als grondslag heeft, dan is dat de enige reden waarom je je kind thuisonderwijs mag geven.
Een bizarre constructie, die in wezen in tegenspraak is met de eigen grondwet: je moet je aan de wet houden, tenzij je een religie aanhangt.

Wat mij betreft dient onderwijs vrij van waarden te zijn, en neutraal te zijn. Ik ben dan ook voorstander van het afschaffen van alle onderwijs op religieuze grondslag. Zowel islamitisch onderwijs als streng christelijk onderwijs in de bijbelgordel worden wat mij betreft verboden. Het is diep triest dat op veel scholen in Nederland jonge kinderen nog steeds met de paplepel ingegoten krijgen dat "de duivel in hun hartje woont" zodra ze even niet aan de norm voldoen.
Ook heb ik meermalen meegemaakt dat mensen die christelijk onderwijs genoten hebben werkelijk geen flauw benul hebben waar de evolutietheorie voor staat. Is dat erg? Op zich niet, weten wat evolutie ongeveer inhoudt is natuurlijk geen essentiele kennis die je nodig hebt voor een goed functioneren in de samenleving. Maar we hebben er nou eenmaal voor gekozen dat biologie een vak is waarin onderwijs gegeven wordt, en evolutie is nou eenmaal de centrale theorie in de biologie. Dan is het dubbelzinnig om tegelijk enorm veel scholen te hebben waarbij je van te voren weet dat er nooit en te nimmer neutraal en goed onderwijs over evolutie en dus over biologie gegeven kan worden. Maar ja, wat wil je ook, in een land waarbij een minister van onderwijs en wetenschappen (van CDA-huize, uiteraard) doodleuk beweerde dat Intelligent Design een serieuze wetenschappelijke theorie is. Dat is net zo iets als beweren dat de Flat Earth Society serieuze wetenschappelijke theorieen aandraagt. Creationisme in de biologieles kan alleen als we dan ook evolutietheorie in de bijbelles gaan onderwijzen.

Die "vrijheid van onderwijs" in Nederland zorgt trouwens nog voor bizarre politieke spagaten. Eigenlijk vinden vele CDA'ers dat islamitisch onderwijs best verboden mag worden; maar ja, ze zien de bui al hangen voor het christelijk onderwijs, want je kunt natuurlijk moeilijk de ene religie iets verbieden wat de andere religie wel mag. Vandaar dat er in CDA-kringen erg om die hete brij heengedraaid wordt.

Ik was dan ook benieuwd hoe de partij van selectieve vrijheden bij uitstek, de PVV, hier mee om zou gaan. Dit bleek van een grenzeloos simplisme: gewoon twee verschillende sets van wetten: eentje voor moslims, eentje voor de rest van Nederland. In het programma van deze partij staat letterlijk dat islamitisch onderwijs verboden wordt, maar dat voor de rest vrijheid van onderwijs een groot goed is, en dat onderwijs met christelijke grondslag wel mag. Desgevraagd licht goeroe Geert toe:

Zo lang niet duidelijk is dat de Nederlandse moslimgemeenschap de orde en spelregels van de Nederlandse rechtsstaat van harte accepteert, ontbreekt het fundament van vertrouwen dat noodzakelijk is om grondwettelijke rechten en vrijheden in dezelfde mate toe te kennen als aan andere groepen in Nederland die deze orde en spelregels hebben gevormd en dragen.

Dus inderdaad: speciale wetten voor moslims in Nederland.

Ja ja. Ik krijg hier toch een beetje een heel eng gevoel van deja-vu bij.

Naderende winter

Je kunt echt merken dat de zomer hier op z'n einde loopt. Ingeborg kan al niet meer fietsen naar haar werk (15 km naar New Plymouth), omdat het dan nog niet licht is als ze weg zou moeten. Normaal is het al een waagstuk om je met een fiets op een 100-km/h-tweebaansweg te begeven waarvan het bij niemand van de makers/planners is opgekomen dat er ook nog zoiets bestaat als een fiets als vervoersmiddel - dat in het donker gaan doen zou echt neerkomen op Russische roulette.

Ook de ochtenden zijn ineens erg koud. De hele week is het eigenlijk stralend weer, met temperaturen tussen de twintig en vijfentwintig graden, maar 's ochtends bij het opstaan is het toch echt erg fris in huis - beneden de tien graden. We zien dan ook met enig angst en beven de winter tegenmoet, en hebben al sterke gevoelens van deja-vu. Net als destijds in Porto Alegre is dit huis niet geisoleerd, en gek genoeg hebben de meeste huizen net als daar ook nauwelijks of geen verwarmingssystemen.

En van de week was de berg voor het eerst weer wit van de sneeuw.


Een enorme spin had die nacht een web rondom de berg gesponnen.

Nou ja, nog maar even genieten van het mooie weer, totdat de herfst en winter echt invallen. Sneeuw op zeeniveau schijnt hier zeer zeldzaam te zijn, dus doodvriezen zal moeilijk worden.

Laatste vakantiefoto's

Zo, de foto's van onze vakantie op het zuideiland zijn verwerkt, en hier nog een laatste selectie daarvan. Zodat we dat hoofdstuk ook kunnen sluiten.


Om te beginnen wat duistere luchten. Eigenlijk hebben we heel best weer gehad daar, zeker als je in aanmerking neemt dat het toch wel bij de nattere plekken op aarde behoort, de westkust van het zuidereiland. Maar dit hadden we dus op de terugweg.





Heerlijke inktzwarte lucht waar een laat zonnetje op staat, en dan krijg je zulk soort mooie contrasten in het licht.


Pancake rocks, een park aan de westkust waar de rotsblokken allemaal opgebouwd zijn alsof ze inderdaad uit stapeltjes pannekoeken bestaan.


Cicade. Deze beesten stikt het van door het hele land. We hadden er trouwens niet voor hoeven reizen, want ook in onze eigen tuin gaan ze 's ochtens vroeg ineens allemaal tegelijk "aan", om dan de hele dag door te ratelen en sjirpen, waarna ze 's avonds ineens allemaal "uit" gaan. Ze lijken wel wat op de verwante beesten in Zuid Frankrijk en overige middellandse-zeegebieden, maar ze zijn wel iets kleiner, en iets kleuriger zoals op de foto te zien is. Ik vind het zelf wel een mooi zomers geluid.

Een jong leven in de knop gebroken

Beng, en knal wat gestommel, iets dat valt, ... en afgelopen.

Jitse was de eerste die ze zag rennen, over de lange horizontale takken van de dode boom bij onze oprit. "Een beestje, daar loop een beestje", riep hij. Even later zag ik ze ook. Je kon ze zelfs regelmatig 's avonds zien, rennend over de takken, als eekhoorns van boom tot boom springend, gingen ze de hele tuin door.

Vervolgens regelmatig gestommel in de nacht. Nou is het een 100% houten huis, en dat schijnt altijd nogal te werken, dus is de nacht hier sowieso vaak vol van geluiden. Een bonk, en knap in het hout, gekraak... Als je bijgelovig zou zijn zou je denken dat er heel wat dolende zielen 's nachts met hun hoofd onder hun arm rondwaren. Maar dit gestommel was anders.

Vervolgens keutels op het aanrecht, en een aangevreten donut. Dat was de limiet: er moest iets gebeuren.

Op een andere plaats op de wereld had ik 's nachts gewoon de keukenramen dicht gehouden, en hadden ze nooit binnen kunnen komen. In de tuin is best, binnen niet, want uiteindelijk gaat alles er aan. Op Curaçao hadden we ze ook regelmatig in huis - het stikte er van op het eiland-, hebben ze gaten in mijn goede bergrugzak gevreten en waren ze zo gewiekst dat het onmogelijk was om ze in een val te laten lopen. Deze hier was dus minder slim.

Maar hoewel deze zich dus niet heel erg misdroeg, zijn deze dieren sinds hun introductie hier wel verantwoordelijk voor de achteruitgang en uitroeiing van tientallen inheemse soorten, en zijn ze hier dus uitermate schadelijk. Dat gaf de doorslag uiteindelijk, en de val werd gezet. Met succes dus.

Leuk is het niet. Het was een klein ratje, heel mooi vachtje, mooie kraaloogjes, midden op de rug geraakt. "Zielig", zouden de kindjes in koor roepen, als ze het gezien hadden.

Filosofische vragen komen dan op. Een rat is zeer schadelijk hier en hoort hier niet. Maar een mens is nog schadelijker en hoort hier ook niet. En wie heeft die rat nou eigenlijk op dit eiland gebracht? Wie ben je dan om als mens een rat te doden omdat hij schadelijk is? Speciesisme in z'n pure vorm.
Is speciesisme net zo erg als andere 'ismen', met name racisme en sexisme? Vast niet, maar het is wel een glijdende schaal. Nu is speciesisme volstrekt normaal, 200 jaar geleden was racisme dat, en 100 jaar geleden sexisme - hoewel ik niet geloof dat speciesisme ooit taboe wordt.
Of draaf je door om te beginnen over speciesisme bij een rat? Iemand die zelf met enige regelmaat een visje, lapje vlees of gehaktbal eet heeft nuchter bekeken natuurlijk geen enkel recht van spreken over muizen- of rattenvallen, een hond een schop onder z'n kont geven, stierenvechten in Spanje, walvisvaart door Japan of plezierjacht, om maar wat te noemen. Vegetarier ben ik wel, maar veganist gaat me toch weer te ver en is me te veel gedoe...

Vandaag schijnt de zon weer, de berg is voor het eerst helemaal wit wegens de eerste sneeuwval als voorbode van de aankomende winter, en de fantail in de tuin heeft nu toch wat minder kans dat z'n jonkies in een rattenmaag belanden.

Maar een beestje heeft de nacht niet overleeft, en kan deze nieuwe dag niet aanschouwen.

wellcome flat hotpools

Hier nog wat foto's van de Wellcome Flat Hotpools waar ik de vorige keer over berichtte.


De poelen bij ochtend


Kalkterrasjes bij de overloop van de laatste poel


Kalkafzettingen


Het heetwaterbeekje wat de poelen voedde


de bedding van het beekje kleurt roestrood van de afzetting van geoxideerd ijzer


kristalhelder, heet beekwater boven een rode bedding

17.5 kilometer

Ingeborg zwoegt...

Dat Nieuw Zeeland in een geologisch aktief gebied ligt heeft heel de wereld inmiddels kunnen vernemen na de aardbeving in Christchurch, nu tien dagen geleden. Heel bizar om de foto's van de puinhopen te zien, soms van plekken waar we zelf een maand geleden nog hebben gelopen. En voor wie zich ongerust maakte over ons: nee, wij hebben er hier niets van gemerkt. We zitten op een ander eiland, en het is sowieso honderden kilometers verderop.


...door het oerwoud...

Niet honderden, maar 17.5 kilometer. Dat was de afstand van de weg hoofdweg (langs onder meer Fox Glacier) tot een ander stukje land waar die geologische aktiviteit aan de oppervlakte komt, maar dan op een positieve manier: de Wellcome Flats hotsprings. Volgens betrouwbare bronnen de heetwaterpoelen met het mooiste uitzicht van het hele land, namelijk op de besneeuwde kappen van de hoogste rotspieken van het land.


... langs rivieren...

Maar wel wat ver, want die dik 17 kilometer is natuurlijk alleen maar lopen over een pad langs rotsen, door oerwoud en over woeste bergbeken: de Copland Track. Is dat te doen met een kind van net 5 en eentje van 7? Dat was voor ons de vraag. Het vervelende was dat we ook geen uitloop hadden, want in de middag van de derde dag zou het gaan regenen, en met regen wil je daar echt niet zitten. Het komt regelmatig voor dat rivieren waar je op de heenweg zo overheen kon, op de terugweg verandert zijn in kolkende brullende bergstromen, omdat het ondertussen is gaan regenen. De regen aan de westkust is sowieso erg heftig: vanwege die bergmuur van de Alpen is dit een van de natste plekken op aarde, met 6 meter regen per jaar. Een van de berghutbeheerders hier kwam uit Ierland - een land dat toch echt niet bekend staat vanwege een schrijnend gebrek aan hemelwater, maar had nog nooit zo veel regen meegemaakt in haar leven.


... via wiebelige hangbruggen over woeste stromen...
(er mag maar een persoon tegelijk over deze brug, staat er op het bordje - op elkaar wachten dus)

We besloten het er op te wagen, want het vooruitzicht van die hotpools was toch wel heel aanlokkelijk. Het plan was om de eerste dag te zien hoe ver we zouden komen. Zouden we het halen tot de hotpools, dan was dat mooi; bleek die 17 km te ver, dan zouden we ergens onderweg langs het pad overnachten.

En zo gingen we vol goede moed op pad. Omdat niet zozeer de fysieke conditie, maar vooral de geestelijke conditie bij kinderen de beperkende factor is, hadden we een strak ritme uitgedacht om de motivatie hoog te houden. Dat ritme zag er zo uit:

• 15 minuten lopen (zonder verhaal)
  
• 15 minuten verhaal vertellen door Rinke, tijdens het lopen
  
• 15 minuten lopen zonder verhaal
  
• 15 minuten verhaal vertellen door Ingeborg, tijdens het lopen
  
• 15 minuten rustpauze met daarin wat lekkers
  

...klauteren de kindjes voort...

En dit werkte bijzonder goed, voor de kinderen althans. Zelf hadden we op zeker moment even een verhalencrisis; aan het begin vond ik het nog een uitdaging om de verhalen zelf te verzinnen, maar met een hele dag lopen, en alle bekende sprookjes vernacheld te hebben tot destructieve verhalen waarbij niets volgens plan verliep, was mijn fantasiebron op zeker moment toch echt wel uitgeput. Gelukkig bood Michael Ende veel verlichting; zowel Momo als het oneindige verhaal waren goed voor kilometers lopen zowel op heen als terugweg.



De hotsprings

En... de strategie werkte. Toen Ibrich op driekwart van de tocht toch echt even een flinke dip had, en zichtbaar echt moe was, hielp het dat ik haar even gedurende een paar honderd meter op de schouders heb gedragen. En daarna was het ineens weer goed. Tegen zonsondergang kwamen we aan bij de Wellcome Flat Berghut. Waar zowaar een aardige beheerder was, en waar nog een stuk of vijftien mensen vertoefden. Ibrich bleek wel een van de jongsten die daar ooit aangekomen was.


Jitse in de hotsprings.

Op vijftig meter van de hut waren dan de hotsprings waar het allemaal om ging: drie dampende poelen, de afwatering van een heet stroompje.
's Avonds hebben we in die poelen gezeten, en de volgende dag besloten we om tot na de grootste warmte te wachten, en pas tegen vieren de terugtocht te beginnen. Ik had wel verder willen lopen, want deze Copland Track is zo ongeveer de enige track die daadwerkelijk de Southern Alps oversteekt, en na de hoge bergpas met veel sneeuw en ijs kom je dan nog langs een gletscher, en eindig je uiteindelijk aan de andere kant in het Cook National Park. Qua afstand waren we al over de helft, maar ja, verder gaan was te ruig, en er was regen op komst. Bovendien stond de auto onderaan de track, en via de weg terug zou 250 km omrijden worden...

De terugweg hebben we in tweeen gesplitst: de eerste dag vanaf vier uur een stuk, opdat we de volgende dag inderdaad mooi voor de eerste regensputters weer terug waren.

Bravo kindjes: heel goed gelopen. 17.5 kilometer heen, en 17.5 kilometer terug.


de eerste tekenen van naderende regen op de terugweg

Fox Glacier

Na de oversteek over de Arthur's pass kwamen we op onze Zuid-eiland-expeditie aan bij de westkust, en wel Fox Glacier.
Nou zijn er in die Southern Alps vele gletschers, maar er zijn er maar twee waar het grote publiek dicht bij kan komen zonder verder dan 500 meter te hoeven lopen, en omdat je met twee kinderen die nog maar net leren lezen niet even een transalpine gletschertocht gaat doen waren wij ook genoodzaakt om ons tot een van deze gletschers te beperken. Wat erg jammer is, want de grootste, Tasman Glacier, is welliefst 27 kilometer lang en die had ik graag willen ervaren, maar ja.


Fox Glacier vanaf het uitzichtspunt

Omdat verscheidene personen in het verleden zo onhandig of onfortuinlijk waren een blok ijs op hun hoofd te krijgen terwijl ze onderaan de gletschertong stonden, doorgaans met fatale gevolgen, was toegang tot het echte ijs niet mogelijk behalve in kleine gezelschappen en met gids. Daar hadden ongetwijfeld de kinderen niet zo veel zin in, en wijzelf ook niet echt, dus we hebben alleen de uitzichtspunten gedaan. Andere gletschers kun je uiteraard zo heen lopen en aanraken, mits je bereid bent om twee dagen te voet door het hooggebergte te gaan. Mooi, aantrekkelijk, maar helaas, niet geschikt voor kindervoetjes...


mooi epifyten-blaadje

Vlakbij ons kampeerterrein bevond zich nog het beroemde Mirror Lake. Nou zijn er heel wat mirror lakes op de wereld - zo heeft ongeveer elke staat in de USA wel een eigen mirror lake (o.a. in Utah, in California, in Oregon, in Ohio, in Wisconsin, etc), en Nieuw Zeeland zelf schijnt er zelfs ook meer dan een te hebben, maar deze is bijzonder omdat de hoogste berg van het land er mooi in spiegelt, speciaal in een vroeg ochtendsfeertje.


Mirror Lake met rechts achterin Mount Cook, de hoogste berg


Ochtendnevel op Mirror Lake


Tegenlicht over de landerijen bij Mirror Lake, met de alpen op de achtergrond. Knal in de zon op fotograferen kan soms de mooiste resultaten opleveren.