Maar vorige week had hij hem dan toch eindelijk gevonden. En hij was prachtig! Fenomenaal. Wij mochten hem ook wel even lenen. Hij kwam hem ons zelfs persoonlijk brengen, en dan sla je dat natuurlijk niet af. Ik was eigenlijk ook wel nieuwsgierig geworden.
In “love around the world” vaart André met een grote cruiseboot vol Duitsers door Europa, en speelt daar muziekjes (kleine café aan de haven, que sera sera en nog wat klassiekers) begeleid door een in imponerende galakleding gestoken orkest. Afwisselend daarmee zijn er scenes waarop je hem smachtend viool ziet spelen op diverse locaties. Bijvoorbeeld voor de stadsmuren van Carcassonne, in het Alhambra, en op een bruggetje in Amsterdam klompendansend met zeeuwse(?) meisjes. Zijn onberispelijke schoenen gaan heel eventjes uit op het strand, de wind speelt door zijn halflange haar.
Alhoewel Ibrich meestal spontaan door de kamer begint rond te draaien als er muziek te horen is, hing ze deze keer ondersteboven op een stoel met een dikke rimpel in haar neus naar het spectakel te kijken. Ze was met geen mogelijkheid te verleiden tot een walsje. (ze heeft dus toch meer van haar vader dan we dachten).
En Jitse kwam na bestudering met de stethoscoop tot de conclusie dat de André Rieu “niets heeft”.
Morgen ga ik de DVD terugbrengen, Ik zal vertellen dat we ervan genoten hebben. Zover bezijden de waarheid is dat nu ook weer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten