Floripa

Na onze geslaagde overnachting op de junglecamping van Garopabo, waar we helaas geen zogende moederwalvissen met hun jongen hebben gezien, togen we zoals Rinke al schreef naar Florianopolis. De afgelopen maanden was deze stad ons als een waar paradijs afgeschilderd door menig Gaucho. Onderweg maakte Rinke de opmerking dat het ongeveer zo groot als Groningen moest zijn, naar oppervlak en aantal inwoners (358.000, dus toch wel wat groter). Het gevoel van de stad was echter een heel andere dan onze gezellige universiteitsstad.

Daar reden we in een asgrijs regengordijn, terwijl het hemelwater over het asfalt golfde over een gigantische brug van twee x drie rijstroken richting een imposante verzameling torenhoge flats. De brug ging over in een welhaast eindeloze kustpromenade met wit zand en palmen. We probeerden ons voor te stellen hoe het zou zijn hartje zomer als alles helemaal gevuld zou zijn met toeristen. Het was je moeilijk voor te stellen, zo uitgestrekt als het daar was. Maar wat ons betreft was de menselijke maat nogal zoek. Het grote lange strand, de lange drukke weg, en de enorme gebouwen langs deze weg.

Deze menselijke maat vonden we terug bij de lagoa de concepcion waar we op zoek gingen naar een posada (herberg) . Bij de eerste werden we lauw ontvangen door een jongen zonder shirt aan, die in een knielange broek buiten in de ijzige regen zat. (Een stonede surfer die baalde dat hij niet kon surfen??) De eigenaren waren er niet, maar zouden over een half uurtje wel terugkomen, sprak hij nauwelijks verstaanbaar en weinig toeschietelijk.

Gelukkig hadden we bij de volgende posada meer geluk. In posada Carioca werden we zeer vriendelijk ontvangen door de joviale eigenaar en Maria (zijn schoondochter). Jitse en Ibrich doken meteen op de grote doos speelgoed af, die in een hoekje van het volle stoffige kantoortje stond. Maria (met waterige oogjes van de stofalergie) toonde ons de kamer die er wat ongezellig, doch proper uitzag. We hadden één dubbelbed, en 4 stapelbedden tot onze beschikking. Verder nog een zwartwit tv, met twee sneeuwige kanalen en dito geluid, een wankel gasfornuis met gebruiksaanwijzing, een douche die water alle kanten opspoot behalve naar beneden... Maar het was er prima, en de speelgoedjes die Jitse en Ibrich mochten lenen (allemaal kapotte prulletjes van de Mc Donalds die hotelgasten er hadden achter gelaten) maakte veel goed.

Ook de overige gasten waren erg aardig. Zij hielpen ons met het aansteken van het gasfornuis, en kwamen bij ons vertrek aanzetten met een paraplu die we mochten lenen om de kinders droog naar de bus te krijgen.