Terwijl de lente hier in volle vaart uit haar voegen barst (al 2 weken prachtig weer van rond de dertig graden, drukdoenigere activiteit van nestelende vogels, en overal in het straatbeeld prachtige bloeiende bomen ) klinkt er door de Pereira Neto het akelige geluid van een elektrische boor. Het is Rinke die op ons balkon bezig is een grote kist in elkaar te zetten.
Deze kist, gemaakt van rode multiplex (madeira compensada, of eenvoudig 'vermelho"genoemd) wordt een echt meesterwerk, en dat mag ook wel met die liters die daar in de hitte worden afgezweet. De boor is stomp, het snoer is te kort om de schaduw te bereiken, en van zagen koel je ook niet af. Echte tropenarbeid dus.
De bedoeling van de kist is dat deze in de bus komt, op de plaats van een van de twee banken. Overdag kunnen het beddengoed en de matras erin, en de autozitjes van de kinderen staan er tijdens het rijden een stuk steviger op dan op de verende bank, wat een groot voordeel is. Én bovendien (dit kan ik rustig vertellen, want de meeste braziliaanse boeven spreken toch geen nederlands) zit er een geheim vak in voor de laptop.
Ons vertrek begint nu dus echt vorm te krijgen. Maar zoals Rinke al schreef, plotseling zijn er nog zoveel dingen te doen. Alles wordt zoveel intenser. Ik kijk met andere ogen naar de straat en de mensen die we hier hebben leren kennen, probeer alles in mijn geest op te slaan, vast te leggen zodat ik het later weer kan proeven. Maar ik weet dat het nooit meer zo zal voelen als nu. En dat doet best een beetje pijn. Het is als een beetje sterven. Maar (en gelukkig zijn Nida, Marilaine en Helen het met me eens) liever zo, dan dat we elkaar nooit ontmoet hadden...
Volgende week vrijdag is het zover. Dan loopt de hele straat uit om die gekke buitenlanders, die toch wel aardig waren, uit te zwaaien. ( En indien nodig te helpen met aanduwen...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten