Ik hou niet van kleine meisjes

Gister was Ingeborg druk bezig met een muurschildering (later meer daarover), en ik moest even snel iets uit de bus halen, beneden in de garage. Aangezien de kinderen beide lief aan het spelen waren, dacht ik dat dat wel even snel kon, ze een minuutje alleen laten.

Echter, toen ik terug kwam stond Ibi brullend voor de deur, en Jitse stond er met een merkwaardige blik in de ogen bij.
Omdat zo'n manier van brullen zelfs voor Ibrich niet normaal is, moest er dus iets gebeurd zijn. "Ik deed niks", zei Jitse echter, op de vraag wat hier gebeurd was.

"Nou Jitse, ga maar naar je bed en eens goed nadenken, dan kom ik straks wel even horen of je al weet wat er gebeurd is".

Jitse gaat brullend naar bed, en ik ging de nog steeds heftig snikkende Ibrich troosten. Toen Ibrich een beetje gekalmeerd was, Jitse maar eens opgezocht.

"Jitse, wat is er net gebeurd".
Jitse wijst op een doos die naast zijn bed op de grond ligt, en zegt:

"Ibi deed die doos op haar hoofd en ging toen rondlopen en botste toen overal tegenaan, en dat deed pijn en toen moest ze huilen".
"Is dat echt waar??? Ik vertrouw het niks."
"Ja, echt waar"
"Zeker weten? Ik vetrouw het niet Jitse. Laatst zat je ook al te jokken...".
"Echt waar"

Ik twijfel, en begin "Nou Jitse, ik vertrouw het niet, maar je krijgt het voordeel van de twijfel..." Ineens realiseer ik me dat het wel heel raar is dat die doos hier naast het bed ligt, helemaal aan de andere kant van het huis, terwijl Ibrich bij de deur stond te brullen. Erg onwaarschijnlijk dus, dit verhaal.

"Jitse, ik geloof er helemaal niks van. Je zit te jokken. Jij blijft in bed totdat je de waarheid vertelt".

Uiteindelijk komt het verhaal er dan uit. Jitse had de bezem gepakt om de vloer mee te vegen. Vervolgens moet Ibrich natuurlijk ook die bezem hebben, want wat de ene heeft moet de andere daarom ook per se hebben. Dus beide trekken aan die bezem, en toen was Jitse het zat en heeft Ibrich een harde klap gegeven (al dan niet met bezem).

Een van de argumenten voor een tweede kindje was, dat dat ook leuk zou zijn voor de kinderen zelf, een broer of zus. Maar ik geloof zo langzamerhand dat we het daarvoor niet hadden hoeven te doen. Ibi hoeft niets te doen of Jitse zit haar af te bekken, meestal in het Portugees. "Nao aqui, otro lugar". "Nao posso".
En laatst zei hij tegen mij, dat hij liever niet had gehad dat we Ibi hadden gekregen, maar dat het nou ook weer niet zo erg is dat ze nou dood moet.
En gister riep hij nog gefrustreerd uit, toen Ibi op de stoel naast hem probeerde te klimmen: "IK HOU NIET VAN KLEINE MEISJES".