Groeipijn

De arme Jitse werd vannacht om half vier gillend en huilend wakker: "ik heb zo'n pijn, ik heb zo'n pijn, mijn beentjes doen zo'n pijn".

Ik vond het behalve zielig ook best wel eng; je ziet dan visioenen voor je van je kind op leeftijd van vijf voor de rest van z'n leven aan de rolstoel gekluisterd, dat is te zeggen: als ie de vijf al haalt. Bovendien zou dat betekenen dat mijn carrière als medium en toekomstvoorspeller na één dag al naar de bliksem was, want gister had ik nog zitten verkondigen dat Jitse groot en sterk zou worden.

Op zulk soort momenten is het toch handig een dokter in huis te hebben. De oorzaak blijkt allemaal nogal onschuldig, dus we kunnen weer opgelucht ademhalen: groeipijnen. Alles klopt precies: Komt het meest voor tussen 3 en 5 (en tussen 8 en 12 dus reken maar na, over een jaar of wat opnieuw een paar nachten weinig slaap), vaak 's avonds of 's nachts, en na een dag van aktiviteit. Wat de oorzaak is is niet bekend - de kans bestaat dat het niets met groeien te maken heeft.

Een aktief dagje was het zeker gister. Toen collega Camilo laatst eens bij ons op bezoek was, hadden we besloten dat Jitse en hij pappa eens een lesje moesten leren, en die gruwelijke afrekening zou uiteindelijk gister plaatsvinden. Uit het feit dat ik dit nog kan schrijven kunnen jullie dus opmaken dat IK degene ben die de anderen flink de oren gewassen heeft.

Plaats van handeling waren de botsauto's op het kermisje in het centrale park van de stad, Parque Redençao. Jitse heeft eerst samen met Camilo in een botsauto gezeten, en toen was ik de pineut; maar daarna koos hij toch eieren voor z'n geld, en in de tweede rit kreeg Camilo er goed van langs van Jitse en mij. Ik wil niet verder in bloederige details treden, maar over deze afrekening zal in dit gezin nog jaren gesproken worden, zoveel is duidelijk.

Een centraal park in een stad als deze vervult trouwens een heel andere rol dan in Nederland. Met name op zondag lijkt het net of werkelijk de halve stad uitgelopen is om met z'n allen op een kluitje in het park te gaan zitten. Langs de rand van het park is een afgezette weg met honderden kraampjes met van alles en nog wat. Hier veel "artesania", mensen die thuis iets in elkaar knutselen, en het vervolgens in het weekend in het park verkopen. Houten borden, papier machée beestjes, origami mobiels, zelfgemaakte knuffelbeesten, handpoppen, hele bouwsels van glasstaafjes, maar ook gebak en brood van bio-meel, cashewnoten, popcorn die ter plekke gemaakt wordt, suikerspinnen, etc etc. En daar tussendoor lopen natuurlijk ook nog allemaal figuren rond die op een of andere manier een paar reais proberen te verdienen: clowns op stelten die vrij opdringerig van balonnen gevouwen beestjes proberen te slijten, iemand die een straattheatershow weggeeft met een kring van 80 mensen er om heen, een man met een schoenendoos waarin hij een mini-eenpersoons theater voor je opvoert van 2 volle minuten, zeepbellenblazers, ballen- en snoepverkopers, en zo voorts...

Behalve bomen en deze markt bevat het park ook nog een voetbal"veld", een sportveld met hardloopbaan er om heen, een "jeu de boules"-gebouw, een altijd open kermis, een grote vijver waar je waterfiets-zwanen kunt huren, en aan het eind van het park is er vaak ook nog wel een of andere punkband die z'n "kunsten" vertoont.