Met een VW Kombi kom je nog eens ergens.

De oude types VW hebben nogal de reputatie dat er altijd wat mee is. Nou hebben wij ook in het begin moeilijkheden gehad met deze kombi-bus, maar waren meer onbenulligheidjes in de afstelling die door elke opeenvolgende beunhaasmonteur letterlijk tot stevige proporties opgeblazen werden, dan dat er echt wat aan de hand was. Maar sinds we de afstelling zelf doen, rijdt de motor als een zonnetje.
Gisteren, donderdag, vertrokken we uit een zwaar verregend Florinanópolis, maar omdat we er eerst op zoek moesten naar fatsoenlijke wegenkaarten, was het uiteindelijk al over enen voor we echt vertrokken waren. Een wegenkaart krijg je hier in Brazilië namelijk niet zomaar in elk willekeurig tankstation langs de doorgaande wegen - dat zou te eenvoudig zijn. Brazilianen rijden klaarblijkelijk altijd alleen maar de trajecten die ze kennen als hun broekzak, en kaartlezen kunnen ze toch niet. Voor kaarten moet je dus toch echt op zoek naar een GOEDE boekhandel in een grote stad.
Vanwege het late vertrek en het feit dat we een berggebied door moesten, kwamen we die dag niet veel verder dan 228 km (van de nog ruim 900 naar Foz do Iguaçu).
Halverwege zijn we nog gestopt bij een stalletje langs de kant van de weg. De man, verpakt in een wol gevoerde pet en dikke jas, had blijkbaar de hele dag al rillend tegen de regenvlagen aan gekeken, en onthaalde ons uiterst hartelijk, blij met elk verzetje. We bestelden een ommelet van de eieren van de kippen die daar rondscharrelden, en kochten een kaas en een pot honing. En we kregen er gratis een refresco (frisdrank), brood en een tros bananen bij. Het is tekenend voor de hartelijkheid van de mensen hier.
De volgende ochtend vertrokken we uit Lages, na overnachting in een hotel. Ik hoopte nu een goed stuk te kunnen doen vandaag, en het schoot inderdaad lekker op, totdat we in Caçador, na ongeveer 250 km, bemerkten dat het slot uit de achterklep van de bus gevallen was. "Doet zo'n motor het eindelijk prima, dan moet je dus wel gelazer met zoiets krijgen bij een VW", verzuchtte Ingeborg al.
Aangezien de wegen tot nu toe prima te doen waren, moest het wel gebeurd zijn bij een "tope" - de verkeersdrempels hier. Omdat de gemiddelde Braziliaan de snelheidslimieten als een goed bedoeld advies gericht aan mietjes beschouwd, maakt men hier op plekken waar men ECHT wil dat er niet hard gereden wordt (scholen, oversteekplaatsen, dorpscentra, etc) de verkeersheuvels zo hoog, dat je zo ongeveer gelanceerd wordt als je daar met een snelheid groter dan 20 km/h over rijdt. Eén keer met 40 of meer over zo'n ding en je auto is zowat rijp voor de sloop. De ellende is alleen dat die dingen mééstal (let op de nadruk bij dit woord) redelijk duidelijk aangegeven zijn...
Slot dus kwijt, klep kon niet meer open. Ik ben nog wezen zoeken naar de laatste lanceerinrichting die ik net iets te laat opgemerkt had, maar helaas, daar lag het niet. Dus wij reden zoekend naar een zaak die in VW-onderdelen deed de stad Caçador binnen.
Dit deden we echter blijkbaar op een dusdanig verdachte wijze, dat we daarbij de aandacht trokken van een lokale motoragent, die blijkbaar uit ons gedrag opmaakte dat we wel terroristen moesten zijn op zoek naar een doelwit, of hippies zwaar onder invloed van maconha (marihuana). Hij reed al een tijdje achter ons aan, en toen we uiteindelijk de parkeerplaats van een grote VW-dealer opreden, kwam hij naast ons staan. Papieren. Ingeborg probeerde meteen de aandacht af te leiden door uitgebreid ons probleem voor te leggen, wat in eerste instantie nauwelijks leek te werken, want toch echt moesten de papieren eerst bekeken worden, en de opmerking gemaakt dat ik op mijn pasfoto op een terrorist leek. Toen alles goed en wel bevonden was, kregen we zowaar politie-escorte door de hele stad van de ene onderdelenzaak naar de andere handel in tweedehands auto-onderdelen, en vroeg hij overal voor ons na waar we het dan wel konden krijgen. Uiteindelijk hadden we na vier zaken succes!
Wel wilde hij nog van ons weten hoe wij dachten over het drugprobleem. Hij gaf zelf op scholen ook voorlichting over drugs, en had veel gehoord over het Nederlandse drugsbeleid. Hij was erg benieuwd hoe wij daar nou als Nederlanders tegenaan keken.
Na afscheid genomen te hebben moest het ding er nog ingezet worden bij een monteur; en dit kostte natuurlijk ook nog de nodige moeite, maar de beste man wilde er geen cent voor hebben. Uiteindelijk was het dus pas na vijven dat we weer op weg konden. Het was dus opnieuw totaal niet opgeschoten vandaag, maar ach, een verzetje hadden we wel gehad, en zo kom je nog eens ergens, met zo'n VW.
Nog geen 10 km verder kwamen we een bordje tegen met "camping & pescador", en nu zitten we dan op een paradijselijke Fazenda (boerderij), aan een meertje, waar we allerhartelijkst ontvangen zijn. Maar daarover later meer.