Argentina

De grens over was even wat lastig, maar duurde niet uitzonderlijk lang, en toen zaten we dus ineens in Argentinië. Was dit nou anders? Ja en nee. Het eerste wat opviel is dat het toch wel veel armoediger was. In Zuid Brazilië zagen we toch wel eens een oude auto rijden, maar het merendeel van de auto´s zag er toch behoorlijk nieuw uit. Hier niet, hier ziet het merendeel er nogal vervallen uit, en dat gaat af en toe zo ver dat de boel letterlijk met ijzerdraadjes bij elkaar hangt. Het bizarre is dat je dan een auto ziet rijden waar alle remlichten en andere onderdelen in de loop van het harde bestaan er allang afgedonderd zijn, en dat zoiets dan zonder problemen langs een politiepost komt. Blijkbaar is verkeerspolitie en papieren-controleer-politie blijkbaar iets heel anders, en vermijden ze elkaars vaarwater zeer strikt.

Ook de mensen zien er hier op een of andere manier toch echt anders uit, maar waar ´m dat in zit is moeilijk te zeggen. Het zijn niet alleen de breed gerande hoeden die hier veel gedragen worden, ook de koppen onder die hoeden zijn echt verschillend.

Een voordeel is trouwens dat alles hier goedkoper voor ons is. Sinds de peso-crisis van een paar jaar terug, toen de hele argentijnse economie in een klap instortte (en een groot deel van het land ineens overging op Trueque, de locale vorm van LETs, als alternatief geld), is die peso nog niet veel waard. Bovendien is hij (in tegenstelling tot de braziliaanse reaal) gekoppeld aan de dollar, en aangezien die dollar erg laag staat, is alles hier voor ons dus ineens veel goedkoper.

We zitten nu in een soort van jeugdherberg/hotel, wat voor ons een bizarre ervaring is, want ineens zitten we midden tussen de backpackers van Australische, Finse, Zweedse, duitse, Ierse, etc. origine, terwijl we de afgelopen zes maanden in de wijde omtrek nooit een toerist gezien hebben. Maar Iguazu is dan ook een mega-toeristische attractie.

Bij die watervallen is het dan ook erg druk af en toe, hoewel het rare dan weer is dat je sommige paadjes niemand op ziet, omdat men liever met honderden tegelijk op een treintje gaat zitten. Dat treintje zat op een gegeven moment zo vol, dat we een half uur moesten wachten op de volgende. Ingeborg vroeg toen of zijn met de baby er nog bij in mocht, en dat mocht, als laatste. Ik zou met Jitse in onze "race kar" de 2 en een halve kilometer gaan lopen. En wat bleek: Jitse en ik hebben gewonnen! Het scheelde een haar, maar ik was toch echt een halve minuut eerder binnen dan dat treintje, tot groot vermaak van het treinpersoneel en een deel van de inzittenden.

Dat het heel toeristisch is heeft ook z´n voordelen: de dieren zijn ontzettend tam, zo gewend als ze zijn aan drommen mensen. Coati´s, een soort wasbeerachtige beesten met een lange snuit en een lange staart, eten zowat uit je hand, en schuimen de terrasjes af op zoek naar hapjes. Exotische vogels blijven doodleuk tot op twee meter afstand zitten. En pal naast het pad naar het restaurant zat een Quero qeuro, de locale kievit, zich aan te stellen bij een nest met twee kievitseieren. Ik heb foto´s van het beest gemaakt, maar op een gegeven moment had ik met mijn telelens alleen de kop nog in beeld.

Volgende keer meer...