En toen was het anders...

Na de rust van het oude seminarie in het nationaal park Caraça waar we twee fijne dagen hebben doorgebracht,vertrokken we in de namiddag naar Ipatinga, in het oosten van de deelstaat Minais Gerais. Later dan verwacht, want ons plan om de timing van de bus een beetje te vertragen (omdat we bij iedere afdaling getracteerd werden op luide knallen (backfiring) vanwege het slechte octaan gehalte van de benzine hier) verzandde in het feit dat we helemaal geen vonk meer kregen. Twee buschauffeurs van een paar schoolklassen die het seminarie bezochten schoten ons te hulp, maar begonnen met zoveel enthousiasme, (en zonder duidelijke kennis van de volkswagenmotor) aan allerlei snoertjes en slangetjes te trekken dat ik het spaans benauwd kreeg voor een herhaling van onze nacht in Sao Jose dos Auscentes. Maar gelukkig kwam de redding in de vorm van een Sean Connery-achtige stoere vrachtwagenchauffeur (met baard) die binnen een paar minuten de oorzaak van het euvel triomfantelijk voor het verzamelde publiek van keukendames omhoog hield. Het snoertje naar de coil/bobina (woord in het nederlands ben ik even kwijt) was afgebroken.

Toen konden we dus weer verder tuffen. Maar op de een of andere ongrijpbare manier leken we een onzichtbare grens te zijn overgestoken. Alles leek op de een of andere manier anders. Nog steeds is het landschap het stoffige donkere rood met grote geblakerde stukken, en de voortdurende brandend hout lucht waar we al aan gewend waren geraakt. Maar de auto's op de weg, de huizen en gebouwen erlangs, de manier van rijden, de weg zelf, op de een of andere manier is het ánders. Er is moeilijk de vinger op te leggen, maar het is een combinatie van de soberder huizen, velen nog maar half afgebouwd en al vervallen zonder ooit maar een likje verf te hebben gekend. De zwarte rookwolken uitstokende vrachtwagens, en soberder auto's, die met ware doodsverachting je inhalen op een bochtige weg waar je maar 40 mag, en al 80 rijdt... De mensen langs de kant van de weg, 99% donker gekleurd. Iemand met een varken aan een touw. Twee keer een dood paard of ezel in de berm. De manier waarop mensen je welwillend maar met duidelijk andere omgangsvormen te woord staan. Vriendelijk, maar wel wat gereserveerd. En de uitspraak van het portugees. Moeilijk voor ons te verstaan, en nog moeilijker voor anderen om ons te begrijpen...