Zoals Ingeborg al schreef, was het hier zo mooi, dat we maar een dag gebleven zijn. We gaan dan ook zeker niet meer bij de Pantanal langs (te ver, Foz do Iguacu is al een heel eind), en ook Rio de Janeiro gaan we overslaan. Daar hadden we nog wat twijfels over omdat het toch heel mooi gesitueerd schijnt te zijn, maar na een artikel in een blad wat hier in huis lag over het geweld daar, met een uiterst misselijk makend incident met een jongetje van 6 dat vele kilometers uit de auto hangend maar nog aan de gordel vastzittend meegesleurd werd nadat de auto van z'n ouders door twee stuks tuig gekaapt werd, hebben we geen zin meer in Rio. En het was toch uit de route, dus dat is dan weer mooi.
Ondertussen vandaag veel kinderen en paarden om ons heen, in een omgeving van heuvels, meertjes, araucaria- en dennewouden, en een erf dat half boerderij, half speeltuin is. En veel leuke vogeltjes gezien, zoals een specht die ik nog niet eerder gezien had (White Spotted Woodpecker), een fluitreiger, en een paartje Wattled Jacana, een grappig beestje dat meer poot dan vogel is, maar dat daardoor wel heel handig is in het lopen over de drijvende bladeren van waterplanten. Vlak voor die Jacana zwom, alsof het niks was, een doodordinaire waterhoen, dezelfde soort die je in de meest stinkende Amsterdamse gracht aan kunt treffen. (Maar daar alle vogels mijn vriendjes zijn, is die waterhoen mij even lief als die Jacana). Was ik al blij met de prachtige kleurtjes van Bertoli's Antbird die ik vervolgens zag, 
dit was nog niks vergeleken met de Surucua Trogon die ik later op de dag zag. Trogon's zijn verwant aan de beroemde Quetzal, en doorgaans net zo knallend van kleur. Deze was warm oranjerood van onder (zoiets als de europese IJsvogel, maar iets roder), diep donkerblauwe kop, en een blauwgroene rug, met een witte staart. Kortom, een typisch geval waarbij de evolutie blijkbaar even heeft zitten uit te proberen hoe je een vogel zo kleurig mogelijk kan maken zonder dat het echt een grote bonte brij wordt.
dit was nog niks vergeleken met de Surucua Trogon die ik later op de dag zag. Trogon's zijn verwant aan de beroemde Quetzal, en doorgaans net zo knallend van kleur. Deze was warm oranjerood van onder (zoiets als de europese IJsvogel, maar iets roder), diep donkerblauwe kop, en een blauwgroene rug, met een witte staart. Kortom, een typisch geval waarbij de evolutie blijkbaar even heeft zitten uit te proberen hoe je een vogel zo kleurig mogelijk kan maken zonder dat het echt een grote bonte brij wordt. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten